คนที่ช่วยได้

หลายวันต่อมา

ฉันกลายเป็นคนที่พูดน้อยกับวาคีนขึ้นมาในขณะที่วาคีนเองก็ไม่ได้สนใจอะไรฉันหลังๆ มานี้เราเริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิมนั่นคือเขาไปเตะบอลแล้วฉันอยู่บ้าน ฉันเริ่มรู้สึกเหนื่อย รู้สึกไม่อยากตาม แม้ว่าใจของฉันจะแรงแวงมากแค่ไหนก็ตาม แต่ฉันกลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม จากเดิมที่ฉันต้องนอนซมและปล่อยตัวโทรมเพราะฉันนอนร้องไห้

หลังจากคืนนั้นวันที่เรากลับมาดูหนังด้วยกันฉันคิดว่าฉันต้องเข้มแข็งให้ได้ หากวันไหนที่วาคีนเลือกเดินจากไปฉันจะไม่ร้องไห้ฟูมฟาย แน่นอนเมื่อคิดได้แบบนั้นในวันถัดมาฉันไปเรียนตามปกติ ฉันเริ่มให้เพื่อนช่วยหางานพาร์ทไทม์ทำเพราะบ้านฉันไม่ได้มีมากเหมือนบ้านวาคีนแต่ก็พอมีแบบไม่เดือดร้อน คอนโดที่ฉันอยู่กับวาคีนตอนนี้เป็นของฉันแต่อย่าเข้าใจผิดนะคะเขาไม่ได้ซื้อให้ฉันคอนโดนี้แม่ของฉันดาวน์ไว้ให้ฉันแล้วท่านก็ส่งให้ฉันเรื่อยๆ แต่ฉันติดต่อแม่ไปแล้วละคะ ว่าฉันอยากจะส่งเอง ฉันจะหางานทำจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน

เพื่อนๆ ของฉันทั้งลลินและโรสสลินแนะนำให้ฉันดูแลตัวเอง กินอาหารดีๆ ออกกำลังกาย หาอะไรก็ได้ทำที่ตัวเองมีความสุข ฉันเป็นคนที่แต่งตัวไม่เป็นนะคะเพราะปกติอยู่บ้านก็ใส่แค่เสื้อยืด เสื้อสายเดี่ยวกางเกงขาสั้น ถ้าออกมาข้างนอกฉันก็มีแต่งตัวบ้างแต่ส่วนใหญ่เพื่อนๆ ของฉันจะพาไปซื้อ หลังจากวันนั้นมาก็ผ่านมาได้สองสัปดาห์แล้วล่ะค่ะและตอนนี้ฉันหางานทำได้แล้วค่ะ

"นะ ไปทำที่คลินิกที่บ้านพี่ก็ได้ ก็ทำหลังเลิกเรียน แล้วก็วันหยุดไง"

ไม่รู้พี่เก้าไปเอาข่าวว่าฉันกำลังหางานพาร์ทไทม์ทำมาจากที่ไหนนะคะพอเขารู้เรื่องเขาก็รีบวิ่งมาหาฉันเลยล่ะค่ะ มาโน้มน้าวให้ฉันไปทำที่คลินิกบ้านเขา บ้านของพี่เก้าเปิดคลินิกสัตว์ค่ะ มีสาขาเยอะมากและที่บ้านเขาก็เป็นสัตวแพทย์มาทุกรุ่นเลย

"นะใบเฟิร์นพี่จะได้มีเพื่อนทำด้วย พี่แถมข้าวฟรีให้ด้วยอะ รายได้เอาไปวันละ 500 บาทพอไหม"

ใจป้ำจริงเชียวนะคะพี่เก้าเนี่ย และนี่ฉันเห็นพี่เก้ากระดี๊กระด๊าเป็นครั้งแรกเลยนะคะ แต่ว่าวันละห้าร้อยเลยเหรอ ฉันเคยได้ยินแค่ว่างานพาร์ทไทม์ส่วนมากจะคิดเป็นรายชั่วโมงเต็มที่ก็ไม่เกินชั่วโมงละสี่สิบถึงห้าสิบบาท

"เสาร์อาทิตย์ทำเต็มวันที่ให้เพิ่มด้วย"

"ทำก็ได้ค่ะพี่เก้า แต่ไม่ต้องให้เพิ่มหรอกนะคะ มันเยอะมากแล้ว"

ที่ฉันอยากทำงานเพราะจะได้ไม่ฟุ้งซ่านเรื่องวาคีน และไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ต่อไปนี้ฉันจะรักตัวเองบ้างแล้วล่ะค่ะ

"ดีครับ เริ่มวันนี้เลยไหม"

"เริ่มได้เลยเหรอคะ"

"ครับ"

"ก็ได้ค่ะ" พี่เก้ายิ้มจนตาปิด เสียดายเหมือนกันนะคะถ้าฉันไม่มีวาคีนฉันก็คงสนใจพี่เก้าไปแล้ว

"งั้นไปพร้อมพี่นะ"

"ค่ะ" พี่เก้าเดินห่างไกลออกไปแล้ว เหลือแค่ฉันที่ยังนั่งอยู่ที่ห้องเรียน มองไปด้านนอกก็เห็นวาคีนเตะบอลอยู่ด้านล่างและสายตาของเพื่อนๆ ฉันก็จ้องมองฉันแล้วยิ้มแปลกๆ ไม่รู้สิคะฉันบอกไม่ถูก

"นี่ถ้าวาคีนมีคนอื่นอีก แกจะยังคบอยู่ไหม" ลลินถามฉันใบหน้าของเธอกำลังอยากรู้ในคำตอบของฉัน

"ถ้าแกยังเจ็บปวดแล้วยังเดินออกมาไม่ได้ มีคนนึงที่จะช่วยแกได้นะ"

"ใครเหรอ" ฉันถามกลับไปอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเบิกตาโตขึ้นเพราะตกใจกับสิ่งที่เพื่อนๆ ของฉันพูดออกมา

"พี่เก้าช่วยแกได้นะเฟิร์น" ฉันเข้าใจความหมายนั้น แต่ฉันไม่คิดที่จะดึงใครเข้ามาเกี่ยวให้ฉันต้องหลุดออกไปจากตรงนี้ ฉันไม่อยากทำร้ายจิตใจของพี่เก้า ฉันไม่อยากทำ

"ไม่เอาอะ ถ้าฉันไม่ไหวเดี๋ยวฉันออกมาเอง"

"เอาเถอะ แกคิดดูเองแล้วกัน แกทนทุกข์กับผู้ชายคนนี้มากี่ปีแล้ว แกเศร้า แกเสียใจ แล้ววาคีนมันเป็นเหมือนแกไหมเฟิร์น"

ก็จริงอย่างที่เพื่อนฉันพูด ฉันเศร้าคนเดียว ฉันเสียใจอยู่คนเดียววาคีนไม่ได้มารับรู้นี่คะว่าฉันเองก็เจ็บปวด เขามีความสุข เขาหัวเราะในขณะที่ฉันร้องไห้

"ถ้าไม่อยากทำร้ายพี่เก้าก็พูดกับเขาไปตรงๆ ขอให้เขาช่วยแกว่าไง" ลลินพูดเสริมขึ้นมาทำเอาฉันเองก็คิดเหมือนกันนะคะว่าแบบนี้มันจะโอเคจริงๆ เหรอ ฉันนั่งเงียบคิดเรื่องนี้อยู่เพียงครู่ ไม่นานอาจารย์ประจำวิชาก็เดินเข้ามาสอนตามปกติ ฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลยค่ะเพราะฉันมัวแต่คิดเรื่องอะไรแบบนี้จนกระทั่งเลิกเรียน

"เฟิร์น วันนี้กูเตะบอลนะ"

"อืม"

"มึงเป็นอะไรปะเนี่ย งอนเหรอ" ฉันออกมาจากห้องเรียนก็เจอวาคีนที่นั่งรอฉันอยู่ เขามารอฉันอย่างนี้ทุกวันค่ะถ้าวันไหนไม่เตะบอลเขาก็จะมานั่งรอที่หน้าห้องเรียนของฉันเพราะจะได้กลับบ้านด้วยกัน ฉันเองก็ไม่รู้เป็นอะไรนะคะทุกครั้งที่เห็นหน้าของวาคีนฉันจะใจสั่นคล้ายๆ กับว่าฉันจะร้องไห้ทุกครั้งเลยล่ะค่ะ

"ว วาคีน เฟิร์นกลับบ้านดึกนะ"

"ไปไหน!" ถามฉันเสียงเข้ม ก็ปกติฉันไม่เคยไปไหนเลยนี่คะ

"ไปทำงานพาร์ทไทม์อะ"

"ใครให้มึงไปทำ กูมีปัญญาเลี้ยงมึงได้"

"ไม่เอาอะ ถ้าวันไหนเฟิร์นไม่มีวาคีนขึ้นมาเฟิร์นจะเลี้ยงตัวเองได้ยังไง"

พูดออกไปจากความรู้สึกจริงๆ เมื่อก่อนฉันไม่เคยคิดอย่างนี้เลยนะคะ คิดเพียงแค่ว่ามีแฟนเลี้ยงก็สบายดี ฉันจึงไม่เคยคิดทำงานอะไรเลยให้วาคีนเลี้ยงฉันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพักหลังๆ มามีเรื่องแบบนั้นทำให้ฉันคิดไปต่างๆ นานา เลยค่ะ ถ้าไม่มีเขาฉันจะเอาอะไรกิน ถ้าไม่มีเขาฉันจะทำยังไง แต่ตอนนี้ฉันมีทางออกแล้วค่ะ ฉันจะกอดงานให้แน่นเพราะงานนี่แหละที่เลี้ยงฉันได้ไม่ใช่ผู้ชาย

"มึงพูดอย่างนี้หมายความว่าไงวะ มึงจะเลิกกับกูเหรอเฟิร์นแค่กูเตะบอลออกกำลังกายเนี่ยนะ มึงไร้สาระมากเกินไปแล้วนะเฟิร์น"

เขาตวาดฉันอีกแล้ว ตวาดฉันต่อหน้าทุกๆ คน ฉันได้แต่ยืนก้มหน้าก่อนที่วาคีนจะมากระชากแขนของฉันเข้าหาตัวเอง

"มึงต้องการอะไรจากกูอีกเฟิร์น เรียกร้องความสนใจแบบนี้มึงคิดว่าดีแล้วเหรอ"

"เฟิร์นไม่ได้เรียกร้องความสนใจ เฟิร์นพูดจริงๆ แล้วเฟิร์นก็ไม่ได้โกรธด้วยที่วาคีนเตะบอล"

"เฟิร์นไปก่อนก่อนนะ วันนี้ทำงานวันแรกอะ" ฉันแกะมือของวาคีนออกแล้วรีบเดินออกมาเลยฉันรู้นี่คะว่าวาคีนกำลังโมโห เขาต้องโมโหฉันแน่ๆ

"กลับไปได้คุยกันยาวแน่เฟิร์น" ตะโกนไล่หลังฉันมาแล้วเดินจากไปอีกทาง ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงลานจอดรถ เจอพี่เก้ายืนพิงรถหรูของเขาอยู่ฉันแอบตาโตเหมือนกันนะคะ รถของพี่เก้าราคาไม่ได้ด้อยไปกว่ารถของวาคีนเลยสักนิด

"ไปครับ เดี๋ยวแวะกินข้าวก่อนนะ"

"ค่ะ"