2.2

ผิวแก้มสะเทือนครืด!

ดูเหมือนฉันจะเข้าใจการทำงานของมันขึ้นมาทันที มองสบสายตาคมกริบของคาวะหัวใจสั่น ใช้มือที่โดนมัดทุบบ่า ดันเขาออกห่างแต่มันไม่เคยได้ผล

“หึ เข้าใจแล้วสิ... ท่านซายูริ”

“อึก”

ฉันกัดริมฝีปากแน่น นึกขยาดแขยงเสียงเรียกชื่อที่ดังออกมาจากปากคนตรงหน้า ใคร่ครวญถึงความผิดพลาดของตัวเอง รู้สึกเหมือนอกจะแตก ทำไมฉันไม่ยิงมันทิ้งในตอนที่มีโอกาส ทำไมกัน!

ปลายนิ้วที่ลากไล้ขึ้นมาตามเรียวขาอ่อนทำร่างกายฉันปั่นป่วน เอ่ยห้ามเสียงแข็งสะท้าน แต่นาทีนี้ไม่มีอะไรหยุดยั้งใบหน้าจิตหื่นคาวะได้ เขาจับเรียวขาฉันที่ดิ้นไม่หยุดแยกออก จ่อแท่งกลมที่เปิดสั่นเข้ากับซับในตรงกลางหว่างขา ฉันสะดุ้งเฮือกตั้งแต่สัมผัสแรก ร้องลั่นอย่างรู้สึกเจ็บ ดิ้นพรวดพราดไม่หยุด ลมหายใจรู้สึกติดขัด ความรู้สึกประหลาดแล่นริ้วไปทั่วร่าง ความเจ็บปวดค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเสียวกระสัน สั่นซ่านอย่างที่ชีวิตนี้ไม่เคยสัมผัสมาก่อน เรี่ยวแรงที่มีถูกลดทอนจนแทบไม่เหลือแรงไว้ต่อต้าน

“อ๊ะ... อย๊าอ๊ะอ๊า!~”

ฉันร้องเสียงหลงเมื่อสิ่งนั้นสัมผัสกับเนื้อสาวโดยตรง คาวะถูไถแท่งกลมยาวกับร่องสวาทจนฉันแทบทนไม่ไหว

ต่อให้ร่างกายฉันจะคล้อยตามแต่จิตใจฉันไม่ได้ยินยอม ทั้งหมดที่กำลังเกิดขึ้นเป็นสิ่งที่อยู่เหนือการควบคุมทั้งสิ้น

“อื้อ พะพอ... พอได้แล้วอ๊ะ! จะเจ็บ อย่านะ”

คาวะกดส่วนหัวของแท่งกลมที่กำลังสั่นรุนแรงเข้ามาในช่องทางรักที่ไม่เคยถูกใช้งานมาก่อน ฉันรู้สึกเจ็บเหมือนโดนชำแรก อาการจุกปนรวดร้าวแทรกลึกอย่างรุนแรงตามความยาวที่กล้ำกรายเข้าสู่ภายใน กระทั่งโดนยัดเข้ามาทั้งแกน

ครื้ดดดดดด~

“อ๊า~ คาวะ... เอามันออก เสียว ฉันเสียวอ๊า”

ร่างสูงผละออกห่างทันทีที่ใส่สิ่งแปลกปลอมเข้ามาในตัวฉันเสร็จ ลุกขึ้นไปยืนกอดอกข้างเตียง แล้วมองดูฉันนอนดิ้นพราดอยู่บนเตียงด้วยสายตาเรียบนิ่ง

สิ่งที่สั่นอยู่ข้างในทำฉันบิดกายซุกหน้ากับหมอนอย่างอึดอัดทรมาน ร่างกายสั่นสะท้านราวกับโดนจับเขย่ากลางอากาศ เหงื่อกาฬแผดซึมออกมา ทั้งที่อากาศเย็นเฉียบแต่ฉันกลับร้อนรุ่มเหมือนตกอยู่กลางเปลวเพลิง ความรู้สึกชื้นท่วมท้นออกมาจนเปียกแฉะ

ก่อนที่ร่างกายฉันจะเกร็งกระตุก... ความรู้สึกสุขสมโอบกอดไปทั่วร่าง ลมหายใจฉันสั่นระรัว นอนหอบเหนื่อยฟุบหน้าลงกับเตียงอย่างไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาเผชิญกับความเป็นจริง

แม้กระทั่งตอนที่คาวะเข้ามาล้วงเอาแท่งกลมยาวบ้าๆ นั่นออกฉันก็ยังไม่มองหน้าเขา ทั้งที่รู้สึกเจ็บปวดจากการโดนล่วงเกินหากแต่ฉันรู้สึกอับอายมากกว่า

ไม่ทันคิดด้วยซ้ำว่าต่อจากนี้จะเป็นยังไง

“ไอ้โรคจิต” ฉันกัดฟันกรอด จ้องคนที่กำลังใช้ทิชชู่เช็ดแท่งกลมยาวอยู่ข้างๆ หมอนั่นตวัดสายตาคมกริบมามอง ใบหน้าหล่อเหลาอมยิ้มไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

“รู้สึกดีไม่ใช่เหรอ”

“ไม่!”

“แน่ใจ... งั้นอันนี้ล่ะ”

หัวใจฉันกระตุกวูบ จ้องมองหมอนั่นหยิบของบางสิ่งขึ้นมาด้วยสายตาลุกวาว มันมีรูปร่างกลมรีเหมือนไข่ขนาดเล็กมีไฟกะพริบปริบๆ อยู่ข้างใน

“นั่นอะไร หยุด! อย่าเข้ามานะ”

คาวะเคลื่อนตัวเข้ามาหา ฉันถอยกรูดหลังชนกับหัวเตียงดังปั้ก ข้างในยังรู้สึกเจ็บไม่หาย สะเทือนแปลบจนต้องนิ่วหน้า แต่ฉันไม่มีเวลามาใคร่ครวญถึงความเจ็บปวดเพราะเงาของปีศาจชั่วที่เยื้องกรายเข้ามาประชิด

“กรี๊ดดด หยุดนะ!”

หมอนั่นจับขาฉันแยกออกแล้วแทรกตัวเข้ามาตรงกลาง ฉันทั้งร้องทั้งดิ้น ถีบเท้าพรวดพราด ทุบมือที่ถูกมัดใส่ร่างสูงรัวๆ สบถสาปส่งไม่หยุด คาวะบีบโคนขาข้างหนึ่งฉันเอาไว้แน่น ยังไม่ทันที่ฉันจะตั้งตัวได้เขาก็ยัดของในมือเข้ามา

“อ๊าอื้อ หยุด... เอามันออก! กรี๊ด นายอื้อ”

ลมหายใจฉันสะดุด เสียงร้องโวยวายขาดห้วนตามอารมณ์ที่เตลิดไปกับไข่กลมๆ ที่อยู่ข้างในตัว ฉันเม้มริมฝีปากแน่น ปลายนิ้วเท้าบิดเกร็งอย่างพยายามฝืนกลั้นอารมณ์ไม่ให้สั่นผวาไปกับของบ้าๆ นั่น

“เอาออกนะ”

ฉันทุบกำปั้นที่โดนผูกติดไว้ด้วยกันทั้งสองข้างใส่อกคาวะ เขาคว้าต้นแขนฉันแล้วดึงเข้าไปหา สะโพกเกยขึ้นไปอยู่บนตักของเขาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว แรงสะเทือนนั้นส่งผลกระทบไปถึงข้างใน เสียววาบจนต้องกลั้นหายใจเอาไว้

“คาวะ อือ มัน...”

ฉันซุกหน้าลงบนบ่าแกร่ง อยากขอร้องให้เขาทำบางอย่างทั้งที่ฉันก็ไม่รู้ว่าคืออะไร แต่ร่างกายที่โดนบางสิ่งฝังอยู่ข้างในมันทำให้รู้สึกร้อนรุ่ม อึดอัด ทรมานจนแทบทนไม่ได้

“เอาออกเถอะนะ ยอมแล้ว ฉันยอมนายทุกอย่าง ชะช่วยเอาไอ้นี่ออกไปที”

ฉันผละหน้าออกห่างบ่าของคาวะแล้วจ้องมองเขาด้วยแววตาสั่นระริก แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มที่แสนเย็นยะเยือก ฉันสะท้านวาบไปทั้งไขสันหลัง ความรู้สึกกลัวดิ่งลึกลงไปสุดขั้วหัวใจราวกับว่ายังมีสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่านี้รออยู่

คาวะบีบแก้มฉันแน่น ดวงตาคมกริบกวาดมองสำรวจใบหน้าฉันทุกตารางนิ้วด้วยท่าทางใจเย็น มุมปากของเขายกยิ้มเบาๆ

“ฟังให้ดีซายูริ ถ้าเธอทนได้ฉันจะเชื่อเธอ ถ้าเธอคิดไม่ซื่อก็บอกทุกคนว่าฉันทำอะไรกับเธอบ้าง เท่านี้พวกนั้นก็จะหันปลายกระบอกปืนมาที่ฉันแม้แต่อัยย์ก็คงไม่รอด แต่เธอจะยอมให้คนอื่นรู้เรื่องนี้เหรอ”

คาวะเหยียดยิ้มกว้างขึ้น สายตาของเขาที่จ้องลึกเข้ามาในแววตาสับสนของฉันเย็นเยียบจนรู้สึกขนลุก ฉันไม่เข้าใจว่าเขากำลังหมายถึงอะไร จนกระทั่งเขาลากฉันออกไป