EP 6.2

ปัจจุบัน

"เธอมีปัญหาอะไรกับฉันหรือเปล่า!"

"ฉันถาม ว่า มีปัญหาอะไรกับฉัน!"

มือหนายังคงกระชับคอเสื้อของคนตัวเล็กเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เมื่อเห็นเธอไม่ตอบแววตาคมก็ยิ่งเข้มขึ้น

"อึ่ก! ปะ ปล่อยนะ"อาการตื่นกลัวบวกกับเริ่มหายใจไม่ออก ทำเอาร่างเล็กสั่นสะท้าน น้ำตาใสเริ่มล้นปริ่มที่ดวงตา สองมือเล็กพยายามทั้งผลักทั้งดัน แต่ทว่าแรงของเธอไม่สามารถสู้เขาได้เลยสักนิด

"เธอขาดเงินหรือไง!"

"เอาคริปไปขายหรอ แบบนั้นจะได้สักกี่ตังค์กัน"

"ถ้าอยากได้เงิน บอกฉันดีๆก็ได้ ฉันให้เธอได้มากกว่านั้นอีกนะ" ทั้งรอยยิ้มเย้ยหยัน ทั้งคำดูถูก ทำเอาแรบบิทรู้สึกโมโหขึ้นมา ถึงแม้จะหวาดกลัว และงุนงงกับสถานการณ์ตรงหน้า แต่ทว่าเธอก็จะไม่ยอมให้เขาเอาแต่สาดอารมณ์ใส่เธอแบบนี้

"ไอ้บ้า! ปล่อยนะ นายเป็นบ้าอะไร อึ่ก!" คนตัวเล็กดีดดิ้นจ้องคนตรงหน้าไม่วางตา ถึงแม้น้ำตาจะยังคลอเบ้าอยู่ก็ตาม

"อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย"

"วันนั้นเธอก็อยู่นี่ ในห้องน้ำน่ะ"

"................" ได้ฟังดังนั้นแรบบิทก็นิ่งไป ตกใจที่เขารู้ ว่าเธออยู่ในห้องน้ำ

"เหอะ" ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะคลายมือที่กำลังกำคอเสื้อของเธอออก และ ผลักร่างเล็กออกห่างจากตัว จนเธอเซถลาเกือบล้ม ดีที่แรบบิทหาที่จับพยุงตัวไว้ได้ทัน

ผลัก!

"อ๊ะ!" ร่างเล็กร้องออกมาเพราะความเจ็บ ก่อนจะก้าวถอยหลังเพื่อเว้นระยะจากคนตรงหน้า

"ขาดเงินหรือไง หรือ อยากเรียกร้องความสนใจจากฉัน"

"ทำเป็นไม่พอใจเวลาเจอฉัน ที่แท้ก็อยากให้ฉันสนใจใช่มั้ย"

"ตามจริงบอกกันดีๆก็ได้นะ ช่วงนี้ฉันก็เบื่อๆอยู่พอดี จะเล่นกับเธอสักหน่อยก็ได้"

"ไม่ต้องทำเป็นเล่นละคร เพื่อเรียกร้องความสนใจหรอก มันเสียเวลา"

"เดี๋ยวนะ หยุดมโนก่อนได้มั้ย"

"ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้น" ใบหน้าหวานขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ เพราะเขาเอาแต่พูดอะไรก็ไม่รู้

"นั่นสิ ทำไมต้องทำแบบนั้น"

"ถึงหน้าตาเธอจะงั้นๆ ก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร ไม่เห็นจะต้องเรียกร้องความสนใจด้วยวิธีนี้เลยนี่"

"พูดเรื่องบ้าอะไร ช่วยพูดภาษาคนหน่อยได้มั้ย!"

"เหอะ มาถึงขนาดนี้ก็ยังจะไม่ยอมรับสินะ" ร่างสูงเอ่ย ก่อนจะหยิบสมาร์ตโฟนออกมาเปิดคริปทั้งสองที่ถูกปล่อยในวันนี้ให้คนตัวเล็กดู

"!" ใบหน้าหวานเบิกตาโพลง ก่อนจะรีบเอามือปิดตาทันที เพราะเขากำลังเปิดคริปตอนที่เขาทำเรื่องอย่างว่าในห้องน้ำให้เธอดู

แปะๆ

"ยังจะเล่นละครต่ออีกหรอ เหลือเชื่อจริงๆ นักแสดงนำหญิงต้องเข้าแล้วนะ" เสียงเรียบเอ่ยกระแนะกระแหน ก่อนจะปรบมือเบาๆ

"ยังไม่หมดนะ นี่มีอีกคริป เปิดตาขึ้นมาดูก่อน ไม่ต้องแอ๊บหรอก" ร่างสูงเดินเข้าหาคนตัวเล็กอีกครั้งก่อนจะเปิดคริปที่สองให้เธอดู

"ทีนี้จะเลิกแอ๊บใสได้ยัง"

กึด!

"!" ร่างเล็กกำมือแน่น คำพูดแต่ละคำที่เขาพ่นออกมาจากปาก มันช่างระคายหูของเธอเหลือเกิน ตั้งแต่เกิดมา เธอไม่เคยเจอคนน่าเกลียดน่าชังอย่างเขามาก่อน ไม่เป็นสุภาพบุรุษ หยาบคาย หลงตัวเอง ทุกอย่างที่ผู้ชายคนนี้เป็น ไม่ถูกใจเธอเลยสักนิด

"ฉันไม่ได้ทำ" แรบบิทพยายามสงบสติอารมณ์ เพื่อปฏิเสธในสิ่งที่เธอไม่ได้ทำ

"เลิกแอ๊บเหอะ"

"บอกสิ่งที่เธอต้องการมา และลบคริปต้นฉบับซะ"

"ต้องการเงิน หรือ.....อยากลอง เพราะได้ฟังอย่างเดียวแล้วเกิดสนใจ"

"ลองบอกมาสิ เผื่อฉันจะสนองให้เธอได้.....เฮ้ย!"

หมับ!

สาด!

เส้นสติคนตัวเล็กขาดผึง สติ และ อารมณ์ที่พยายามควบคุมเอาไว้ขาดสะบั้นลง หันไปคว้าเอามูลกระต่ายที่จะนำไปทิ้งทั้งถาดสาดใส่คนตรงหน้าเต็มแรง

"จิตใจสกปรก!"

"ขอบอกอีกครั้งว่าฉันไม่ได้ทำ เพราะคนอย่างนายน่ะ ฉันไม่อยากจะเฉียดเข้าไปใกล้เลยสักนิด"

"ระหว่างนาย กับ ขี้กระต่าย ฉันเลือกขี้กระต่ายมากกว่า เพราะนายน่ะ มันโคตรสกปรกเลย"

"ทั้งนิสัย ทั้งปาก ทั้งจิตใจ" ร่างเล็กเอ่ย ร่างกายสั่นเทาเพราะความโกรธ จ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเกลียดชังยากจะปิด

"เธอ! ยัยบ้า"

"เธอกล้าดียังไง!" ร่างสูงสติแตก สาวเท้าเข้าหาร่างเล็ก จนเธอได้แต่หลับตาแน่นด้วยความกลัว

"เฮ้ย! ไอ้สิงโต มึงจะทำเหี้ยอะไรน้องหมอ" ฉลามตะโกนลั่น ก่อนที่เพื่อนๆจะกรูกันเข้าไปรั้งร่างของไลอ้อนเอาไว้

"มึงก็ดู ยัยนั่นสาดขี้กระต่ายใส่กู แล้วยัยนั่นก็เป็นคนปล่อยคริปกู!" ไลอ้อนเอ่ย ตอนนี้เขาราวกับคนเสียสติ ชี้ไปที่ร่างเล็กที่เอาแต่ยืนตัวสั่นหลับตาแน่นอยู่

"เป็นไรมั้ย" เสียงแผ่วเบาที่แสนอบอุ่นดังขึ้น ทำให้คนตัวเล็กค่อยๆลืมตามอง คนตรงหน้า ที่ยืนบังกั้นเธอเอาไว้ระหว่างไลอ้อนที่กำลังเสียสติอยู่ก็คือ ชีต้าห์ นั่นเอง

"เป็นไรมั้ย" เสียงที่อบอุ่นเอ่ยถามซ้ำอีกครั้งอย่างแผ่วเบา เห็นดังนั้นคนตัวเล็กก็ปล่อยโฮออกมาทันที ราวกับโล่งอก ตอนนี้คนตรงหน้าราวกับผู้ช่วยชีวิต ความกลัวก่อนหน้านี้ค่อยๆ สลายไป แต่ทว่าร่างกายก็ยังคงสั่นอยู่ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด

"กูจะคุยกับยัยนั่นให้รู้เรื่อง!" ไลอ้อนยังคงโวยวายไม่หยุด

"พวกมึงพามันออกไปก่อน" ชีต้าห์เอ่ย ก่อนที่เพื่อนๆจะกันไลอ้อนออกไป

"ฮึกๆๆๆ ฮือออ" ร่างเล็กร้องไห้สะอึก สะอื้นไม่หยุด ใช้สองมือปาดน้ำตาจากแก้มทั้งสองข้างราวกับเด็กน้อย

"ใช้สิ" ผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดตาถูกยื่นมาตรงหน้าคนตัวเล็ก เธอมองมันเล็กน้อยด้วยความลังเล เห็นดังนั้น ร่างสูงก็ค่อยๆ ย่อตัวเล็ก ก่อนจะค่อยๆ ซับน้ำตาออกจากแก้มใสเบาๆ

".....ฮึก ฮึก ฮึก" ร่างเล็กปล่อยให้เขาเช็ดน้ำตานิ่ง เพราะสับสนกับสถานการณ์ตรงหน้า

"เช็ดเองมั้ย น้ำมูกไหลแล้วนะ" ชีต้าห์เอ่ยหน้านิ่ง ได้ฟังดังนั้น แรบบิทก็ตาโต ก่อนจะรีบคว้าผ้าเช็ดหน้ามาทันที

"ฮึกๆ ฮืออออ T^T"

"อ้าว ทำไมถึงร้องหนักกว่าเก่าล่ะ" ชีต้าห์เอ่ย เพราะจู่ๆ แรบบิทกลับร้องไห้หนักกว่าเดิม

"ฮึกๆ ฮืออออ T0T ฟืด!"

น่าขายหน้า

น่าขายหน้าเกินไปแล้ว ฮืออออ

สำหรับแรบบิทแล้ว ผู้ชายสองคนนี้ช่างแตกต่างกันเหลือเกิน คนหนึ่งราวกับเทพบุตร ส่วนอีกคน ก็คงเป็นซาตานที่นรกส่งมาเกิดเป็นแน่

อีกด้าน

"ไม่เคย"

"ไม่เคยมีใครทำกับกูแบบนี้!" ไลอ้อนเอ่ยด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว หลังจากไปชำระล้างร่างกายมาแล้ว

"ที่สาดขี้กระต่ายใส่มึงอ่ะหรอ" ฉลามเอ่ยหยอกเย้า ถึงแม้จะเห็นว่าเพื่อนกำลังหงุดหงิดแค่ไหนก็ตาม จึงโดนมองค้อนไปหนึ่งที

"ได้เจอดีแน่ยัยขี้กระต่าย!"