บทที่ 1 “หวานดีนะ จูบของเธอ” (1)

- 1 -

“หวานดีนะ จูบของเธอ” (1)

@YANG-CORPORATIONS

เพียะ!

ใบหน้าหวานหันไปตามแรงตบที่ผู้เป็นพ่อฟาดมันลงมาอย่างสุดแรง จากความไม่พอใจที่ลูกสาวคนโตไม่ยอมทำตามคำสั่ง ซึ่งการกระทำเหล่านี้นับว่าเป็นเรื่องชินขาสำหรับเธอไปเสียแล้ว เพราะหากทำไม่ได้ดั่งใจเธอก็จะถูกกระทำแบบนี้อยู่ตลอด

“ฉันสั่งแกแล้วใช่ไหมว่าให้ดูแลน้อง! แล้วแกปล่อยให้ยัยเคทออกไปเที่ยวคลับได้ยังไง!” เสียงเข้มตวาดใส่คนเป็นลูกสาวคนโตด้วยความโมโหจัด

“เธียร์ห้ามน้องแล้วแต่น้องไม่ฟัง เธียร์ก็จนปัญญา” คาเธียร์เอ่ยตอบคนเป็นพ่อไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ เธอทั้งโกรธทั้งโมโหที่คนเป็นพ่อไม่ฟังอะไรเธอเลย

คาเธียร์เป็นลูกสาวคนโตของตระกูลหยางที่ถูกเลี้ยงดูมากับพี่เลี้ยงตั้งแต่เด็ก แม่ของเธอเสียชีวิตด้วยโรคร้ายตั้งแต่เธออายุเพียงหกขวบส่วนพ่อก็ไม่ค่อยสนใจและดูแลเธอเพียงแค่ให้เงินเพียงเท่านั้น เมื่ออายุสิบห้าปีเธอก็ถูกบังคับให้ไปเรียนต่างประเทศจนจบปริญญาโทและต้องกลับมาบริหารบริษัทในฐานะรองประธาน

ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกของคาเธียร์และพ่อของเธอนั้นเรียกได้ว่าแทบจะเป็นศูนย์ ตั้งแต่เธอจำความได้เธอก็เติบโตมากับคำว่าด่าทอมาโดยตลอด เมื่อเธอมารู้ว่าแท้จริงแล้วพ่อของเธออยากได้ลูกชายคนโตแต่แม่ของเธอดันท้องมาเป็นลูกสาวเสียได้ ความกดดันเลยตกมาอยู่ที่คาเธียร์ เธอพยายามพิสูจน์ตัวเองเพื่อให้พ่อของเธอยอมรับมาโดยตลอดว่าลูกสาวก็สามารถบริหารบริษัทได้ไม่แพ้ผู้ชาย เธอพยายามอย่างหนักจนทุกคนในบริษัทยอมรับในความสามารถของเธอแต่นั้นก็ไม่ใช่กับพ่อของเธอ

ไม่ว่าเธอจะทำได้ดีแค่ไหนมันก็ไม่สามารถทำให้พ่อของเธอนั้นเลิกอคติกับเธอได้เลย พ่อของคาเธียร์ไม่เคยแยแสหรือแม้แต่จะเอ่ยชมเธอสักคำ เขามักใช้เวลาอยู่กับลูกสาวคนเล็กอย่างเคที่ ที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูดีไปเสียหมด

“น้องเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศน้องยังไม่รู้ว่าสังคมในตอนนี้มันน่ากลัวมากแค่ไหน ถ้าถูกคนพาไปทำไม่ดีไม่ร้ายแกจะทำยังไง!!”

“แต่น้องโตแล้วนะคะ แล้วอีกอย่างเธียร์เองก็ไม่ได้ว่างถึงขนาดที่จะไปตามเฝ้าน้องไปทุกที!”

“ก็เพราะแกมันห่วยแบบนี้ไง! ฉันถึงยังไม่ไว้ใจแก!”

“ไม่ว่าเธียร์จะทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจป๊าสักอย่าง เธียร์ผิดอะไรเหรอคะทำไมป๊าถึงไม่รักเธียร์”

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว!”

“เพราะเธียร์ไม่ใช่ลูกชายใช่ไหม! เป็นเพราะแบบนี้ใช่ไหมป๊าถึงได้อคติกับเธียร์นัก!”

“คาเธียร์! นี่แกชักจะก้าวร้าวมากไปแล้ว! แกไม่มีสิทธิ์มายอกย้อนฉันแบบนี้!”

“...” คาเธียร์เงียบลงและเบนหน้าหนีทั้งที่น้ำตารื้นอยู่รอบขอบดวงตาหวาน เธอรู้สึกเสียใจและอัดอั้นจนอยากหายไปจากตรงนี้

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูทำให้คาเธียร์รีบปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิดออก

“ป๊าขา…อ้าวพี่เธียร์ก็อยู่ด้วยเหรอ” เสียงใสของเคที่ผู้เป็นน้องสาวเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเธอวิ่งเข้ามาออดอ้อนผู้เป็นพ่ออย่างที่ชอบทำประจำ

“มาหาป๊าถึงบริษัทมีอะไรยัยเคท”

“เธียร์ขอตัวก่อนนะคะ” คาเธียร์หยิบแฟ้มเอกสารก่อนจะเดินออกจากห้องไปในที่สุด

หญิงสาวถอนหายใจออกมาพลางเค้นเสียงหนักๆ ความรักที่เธอไม่เคยได้รับมันมาตลอดยี่สิบหก ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจคนเป็นพ่อสักอย่าง เธอเองก็อยากจะหนี...หนีไปให้ไกล เธอไม่อยากอยู่เป็นคนไร้ค่าแบบนี้อีกแล้ว

“เธียร์” เสียงทุ้มเอ่ยจากทางด้านหลังทำให้ร่างบางหันไปตามเสียงเรียก ซึ่งก็พบว่าเจ้าของเสียงทุ้มอันคุ้นหูนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน

“แดช...ฮึก...” คาเธียร์รีบวิ่งเข้าไปสวมกอดร่างสูงพลางร้องไห้ออกมาอย่างหนักใบหน้าหวานซบลงที่ไหล่แกร่งเพื่อระบายความเสียใจออกมาทั้งหมด

‘แดช’ ชายหนุ่มรูปหล่อเจ้าของธุรกิจสายการบินชื่อดัง แฟนหนุ่มของคาเธียร์ที่คบหาดูใจกันมาสามปี และมีแพลนที่จะแต่งงานกันในปลายปีหน้า

“เป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม” เสียงทุ้มอ่อนโยนเอ่ยถามแฟนสาวพร้อมกับลูบที่เรือนผมเธอเบาๆ เพื่อปลอบประโลมคนตัวเล็ก

“ฮึก...เธียร์ไม่ไหวแล้วฮือ...”

“ป๊าทำร้ายเธียร์อีกแล้วสินะ” แดชเอ่ยขึ้นอย่างรับรู้เหตุการณ์ เขาเองก็รับรู้ว่าแฟนสาวของเขาต้องมาเจอกับอะไร ตลอดเวลาที่คบกับเขาก็จะคอยอยู่ข้างๆ แฟนสาวมาโดยตลอด

“ฮึก...ป๊าไม่เคยรักเธียร์เลย”

“เลิกร้องไห้นะครับ เดี๋ยวไม่สวยน้า” แดชปาดน้ำตาออกให้กับคาเธียร์ด้วยความอ่อนโยน

“ฮึก...”

“เราไปหาอะไรทานอร่อยๆ กันดีกว่า ผมจองร้านอาหารไว้แล้ว”

“ค่ะ เธียร์อยากออกไปข้างนอกอยู่พอดี” คาเธียร์พยักหน้ารับพลางเช็ดน้ำตาของตัวเองออก เธออยากออกไปจากที่นี่อยู่เหมือนกัน เธอไม่อยากจะต้องมาเจอสภาพแวดล้อมที่แสนหดหู่แบบนี้

“ไม่ร้องสิครับคนเก่งของแดช โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะครับ”

“ฮึก...แดชเป็นคนเดียวที่เข้าใจเธียร์ ฮึก...เธียรขอบคุณมากนะคะที่แดชอยู่เคียงข้างเธียร์ตลอดเลย เธียร์รักแดชนะ”

“แดชก็รักเธียร์ครับ” วงแขนแกร่งโอบเอวขางของแฟนสาวเข้าหาตัวพลางลูบที่เรือนผมนุ่มเพื่อปลอบประโลมคนตัวเล็ก

คาเธียร์เกาะเกี่ยวแขนของแดชเอาไว้แน่นขณะที่ภายในใจก็นึกถึงของความรักของเธอและแดชที่เธอมั่นใจแล้วว่าแดชคือคนที่จะอยู่กับเธอได้ตราบชีวิตจะหาไม่

เขาเพียงคนเดียว...

@P-HOTEL

ร่างสูงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารติดกระจกฝั่งตรงข้ามก็มีร่างบางนั่งถ่ายรูปอาหารตรงหน้าด้วยความตื่นตา ขณะที่มือเล็กจัดแจงหมุนจานอาหารไปด้านโน้นทีด้านนี้ที

“สักครู่นะคะพี่ลัน เคทขอถ่ายรูปก่อนนะคะ” หญิงสาวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

อลันส่งยิ้มไปให้เคที่บางๆ พลางปรับระดับสายตาก็หันขึ้นไปมองที่ประตูทางทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเขาก็คนๆ หนึ่ง

“นั่นใช่พี่สาวเคทรึเปล่า” อลันเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเรียบตึงทำให้เคที่หันไปมองตามอลัน

“โอ๊ะ! ใช่จริงด้วยค่ะ เบื่อคู่นี้จริงๆ จะหวานไปถึงไหน” เคที่เอ่ยพลางส่ายหน้าเบาๆ

เมื่อมองใกล้ๆ ก็พบว่าคนคนนั้นเป็นคนที่เขาเอ่ยจริงๆ คนตัวโตมองร่างทั้งสองที่กำลังเดินทางเขาด้วยความรู้สึกบางอย่าง โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอกำมือแน่นจนเคที่ต้องเอื้อมมาจับที่มือของเขาไว้

“พี่ลันเป็นอะไรไปเหรอคะ” อลันได้สติทำให้เขาส่ายหน้าตอบกลับไปเบาๆ ก่อนที่สายตาจะสบประสานกับคาเธียร์และแฟนหนุ่มของเธอเข้าพอดี

“เคทมาอยู่ที่นี่ได้ไง”

“เคทก็มาทานข้าวกับพี่ลันไง” เคที่ตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“งั้นเราปล่อยให้ทั้งคู่ทานข้าวกันดีกว่านะ ไปที่โต๊ะเรากันเถอะ” แดชเอ่ยทำลายความเงียบทำให้คาเธียร์พยักหน้ารับและเดินไปยังโต๊ะของตัวเองที่จองไว้

“นั่นแฟนพี่เธียร์ค่ะ...” เคที่เอ่ยขึ้นพลางมองไปที่ทั้งสองคน ส่วนอลันก็มองไปที่สองคนนั้นด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

“...ปลายปีหน้าก็จะแต่งงานแล้วค่ะ เหมาะสมกันดีเนอะพี่ลัน” อลันชะงักไปกับคำว่าแต่งงานเล็กน้อยก่อนที่เขาจะมองไปที่ทั้งสองคนอีกครั้งพร้อมกับยกยิ้มร้ายขึ้นมา

“พี่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” อลันยืนเหยียดความสูงและเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที

เขาเองก็นึกสนุกกับเกมระหว่างสองพี่น้องแล้วสิ...

เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าสองคนนี้ใครจะยากกว่ากัน :)

ระหว่างที่เดินไปเข้าห้องน้ำสายตาคมก็สังเกตได้ว่ามีใครคนหนึ่งกำลังตามเขามาทางด้านหลัง แต่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร...คาเธียร์เดินตามเข้ามาที่ห้องซึ่งก็คงจะไม่พ้นเรื่องของน้องสาวเธอ

เพราะเขาก็คิดไว้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้ ร่างบางค่อยๆ เดินอย่างใจจนกระทั่งที่เดินตามสาวเท้ามาใกล้ถึงตัวเขา

ตึกตึก ตึกตึก

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นเดินเข้ามาใกล้อลันเรื่อยๆ

จนกระทั่ง...

หมับ!

“อื้อออ” อลันหันหลังไปคว้าหมับกับเอวบางก่อนที่เขาจะดันเธอไปในซอกบันไดหนีไฟพร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากเล็กเอาไว้