ตอนที่ 1 [2/2]

ครืนนนน เสียงเก้าอี้ของต้าเซียนเลื่อนถอยหลัง เมื่อเขาขยับลุกขึ้น ขัดจังหวะเหตุผลที่ยังไม่หมดของเธอ

“วันนี้เธอเก็บล้างคนเดียวนะ...ฉันอิ่มแล้ว” นาเดียร์ก้มมอง ถ้วยตรงหน้าต้าเซียน เขากินข้าวในถ้วยของเขาหมดแล้ว ตั้งแต่ตอนไหนนะ ของเธอพึ่งจะหมดไปแค่ครึ่งเดียวเองแท้ๆ ซึ่งเรื่องนี้ไม่ต้องสงสัยหรือให้เดา ต้าเซียนไม่พอใจ ท่าทางแบบนี้แหละของเขาที่เรียกว่าเขาโกรธ

นาเดียร์มองไปรอบๆ แมนชั่นที่มีสองห้องนอน เป็นของเขา เป็นที่อยู่ของเขากับแม่ของเขาตอนที่ทั้งสองย้ายมาอยู่ที่ชิคาโกด้วยกัน เธอต้องย้ายออกมาจากบ้านของเธอ แน่นอนเธอมีบ้าน บ้านของเธอกินพื้นที่สามไร่เลยล่ะ ไม่ต้องบอกว่าพ่อของเธอมีฐานะและความสามารถมากมาย แต่เธอย้ายออกมา เพราะบ้านอยู่ไกลมหา’ลัย และใหญ่เกินไปสำหรับต้าเซียนและเธอที่จะอยู่กันตามลำพัง

“เฮ้ยยยย!...ก่อนจะปรึกษาต้าเซียน เราน่าจะปรึกษาตัวเองก่อนเสียดีกว่า ว่าอยากจะไปอยู่หอมั้ย?” นาเดียร์ถอนหายใจ และนั่งกินข้าวตามลำพังต่อ อาจจะแปลกๆเสียหน่อย เพราะให้ต้าเซียนอิ่มก่อนเธอ เขาก็จะนั่งเป็นเพื่อนเธอจนเธอกินอิ่ม ในยามปกตินะนะ...

นาเดียร์เก็บจานไปล้างเมื่อเธอทานอิ่มแล้ว และอาหารทุกอย่างหมด ต้าเซียนสมเป็นต้าเซียน เขาทำอาหารได้พอดีทาน ไม่เคยเหลือทิ้งเลยสักครั้ง อ๊ะอ๊ะ ถึงแม้พ่อของเธอและแม่ของต้าเซียนจะเสียไปแล้ว แต่พวกท่านไม่ได้ทำให้ชีวิตของคนที่ท่านทิ้งไว้บนโลกมนุษย์อย่างพวกเธอสองคนต้องลำบากเลย พ่อมีเงินเก็บมาก มากเสียจนฉันเรียกว่าเป็นมรดก เงินสดในธนาคาร บ้าน หุ้น หุ้นของโรงพยาบาลที่จะทำให้ฉันมีรายได้ไปตลอดชีวิต และเงินประกันก้อนใหญ่อีก ทำให้ฉันห่างไกลคำว่าลำบากหรืออดมื้อกินมื้อเลย ส่วนต้าเซียนฉันไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นไง แต่เท่าที่อยู่ด้วยกันมา เขาก็น่าจะห่างไกลความลำบากเช่นกัน แต่พวกเราทั้งสองเลือกที่จะอยู่แบบใช้เมื่อควรใช้

เฮ้ยยยย...อีกแล้ว เงินค่าใช้จ่ายของนักศึกษาแพทย์ปีหนึ่งของเธอ เธอยังไม่ถามต้าเซียนเลยว่าเขาเอาเงินก้อนไหนไปจัดการให้เธอ ไม่มีโอกาสได้ถามเขาเลย แม้แต่ใบเสร็จเธอยังไม่เห็นด้วยซ้ำ มรดกของพ่อ หนึ่งปีมานี้เธอยังไม่ได้ใช้เลยสักนิด ทุกเดือนต้าเซียนจะนำเงินเข้าบัญชีให้เธอสำหรับการจับจ่าย เธอเคยบอกเขาแล้วว่าไม่ต้อง

“เป็นหน้าที่ของฉัน” คำตอบของเขา

เฮ้ยยยย....นาเดียร์ได้แต่ถอนหายใจ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้าเซียนเป็นแบบนี้ แต่เธอไม่ต้องทำอะไร แค่นิ่งๆ ไม่เคยง้อ ไม่ใช่ไม่อยากง้อ แต่ไม่เคยทำมาก่อน การปรับตัวไม่ได้ง่ายเลย แต่ความเงียบไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเธอ การอยู่เพียงลำพังสองชีวิต เธอเป็นมาตั้งแต่เกิดแล้ว แค่เปลี่ยนจากพ่อเป็นพี่ชายก็เท่านั้น

เมื่อการเก็บล้างเสร็จแล้ว ดวงตาเหลือบมองนาฬิกา หนึ่งทุ่ม เอาผ้าไปซักดีกว่า แต่เธอยังไม่ได้ไปเอาเสื้อผ้าในห้องต้าเซียน เพราะปกติวันนี้เขาจะกลับค่ำๆ

ก็อกก็อก เสียงเคาะประตูทำให้ต้าเซียนที่นั่งอ่านหนังสือ ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู ด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"ฉันมาเอาเสื้อผ้าไปซัก" ต้าเซียนพยักหน้า

"เดี๋ยวไปหยิบให้" นาเดียร์พยักหน้า และยืนรอหน้าห้อง ต้าเซียนคงกำลังอ่านหนังสือ เพราะเขาสวมแว่นตาเวลานี้กับขับรถเท่านั้น

"ต้าเซียน พรุ่งนี้ ใส่สีขาวนะ" นาเดียร์พูดพร้อมรับตะกร้ามา เขาพยักหน้า เธอเคยชิน ยามที่ทั้งสองต้องออกไปไหนด้วยกัน เธอมักจะชอบให้พ่อและตัวเองสวมเสื้อผ้าที่เข้ากัน แต่หนึ่งปีมานี้เป็นต้าเซียน อืม!...ครั้งแรก ไปไหนนะ อ๋อ!นึกออกแล้ว ไปพบเจ้าหน้าที่พร้อมทนายความของพ่อ ให้เขาจัดการเรื่องการอยู่ต่อจากนี้ ว่าเธอกับต้าเซียนไม่ต้องการผู้ปกครอง พวกเธอสามารถดูแลตัวเองกันได้ ตอนนั้นอยู่ๆ ฉันก็พูดกับต้าเซียนแบบนี้เหมือนกัน “พรุ่งนี้เราสวมเสื้อผ้าสีขาวนะ” พ่อแม่ของเราพึ่งจะจากไปได้ไม่นาน ฉันไม่ชอบสวมชุดสีดำ มันทำให้ฉันหดหู่ แต่ตอนนั้นต้าเซียนไม่ได้ถามอะไรเขาแค่บอกว่า “ขอกางเกงเป็นสีดำได้มั้ย?”

“ซักเสร็จแล้วมาตามนะ เดี๋ยวจะไปช่วยตาก” ต้าเซียนบอกก่อนที่เธอจะเดินแยกไป ซึ่งเธอแค่พยักหน้าและยิ้ม การซักผ้าเธอบอกว่าจะเป็นคนทำเอง แต่เรื่องการทำความสะอาด ก็ผลัดกันทำ แล้วแต่ว่าใครจะอยู่บ้านช่วงไหน แต่ฉันขอไว้ว่าห้องนอนฉันเขาไม่ต้องทำ แต่ห้องนอนเขาฉันเข้าไปทำความสะอาดได้ เขาพยักหน้ารับข้อตกลงแต่...“ ขอเรื่องการเปลี่ยนผ้าปูที่นอนไว้แล้วกันจะช่วยเปลี่ยนให้” เขาว่าแบบนั้นในตอนนั้น จะว่าไปตลอดหนึ่งปีที่อยู่ด้วยกันมาก็ราบรื่นดี เพราะเราสองคนจะต้องระมัดระวังตัว ถ้าต้องการอยู่แบบนี้ไม่ง่ายกว่าจะได้มา เพราะฉะนั้นเราสองคนต้องเป็นเด็กดีกันมากๆเลย

นาเดียร์ชำเลืองมองต้าเซียนที่ยืนอยู่ข้างๆ ช่วยกันตากผ้าในห้องซักผ้าที่ทุกอย่างมีพร้อมในนี้ หลังจากกลับมาจากไปทำความเคารพพ่อกับแม่แล้ว เธอจะค่อยกลับมารีดเสื้อผ้าทั้งหมดตอนนั้น

จริงสิ! ถ้าฉันตัดสินใจไปอยู่หอ แล้วเรื่องเสื้อผ้าและทำความสะอาดใครจะช่วยเขา แต่ถ้าฉันกลับมาช่วงวันเสาร์อาทิตย์ก็ได้อยู่นะ แต่จะกลับมาได้ทุกอาทิตย์เหรอ ดูจากต้าเซียนที่เขาเองก็ไม่เป็นเวลาไม่เป็นวันเลย นักศึกษาแพทย์ไม่ง่ายเลยจริงๆ และอีกไม่นานเธอคงได้เข้าไปสัมผัสกับมันโดยตรงแล้ว

“เสร็จแล้ว ไปนอนได้แล้ว”

! เสียงของต้าเซียน เรียกสติ เธอหันไปมองเสื้อผ้าในตะกร้าที่ส่วนใหญ่เป็นต้าเซียนที่เป็นฝ่ายเอามาแขวนเสียมากกว่า

เฮ้ยยย! นาเดียร์ก็เบื่อตัวเอง เธอเป็นแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เหม่อลอย พอคิดอะไรอยู่ทำให้สิ่งที่ทำในปัจจุบันดูล่าช้าไปเลย

“ต้าเซียน” นาเดียร์เอ่ยเรียกต้าเซียนไว้ ขณะที่เขากำลังจะเดินกลับห้อง

“หืม?” ต้าเซียนฮัมเสียงในคอเป็นเชิงถาม เมื่อจู่ๆนาเดียร์ก็เงียบไป

“คือว่า...เรื่องหอฉันยังไม่ได้ตัดสินใจ แค่อยากลองไปดูว่าเป็นอย่างไรบ้างที่นั่น เพราะเฟย่าเขาได้ห้องที่นั่น เขาต้องการหารูมเมท เมื่อวานนี้เขาโทร.มาคุย ฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน เอ่อ!...หวังว่าพี่จะเข้าใจ” นาเดียร์ตัดสินใจเล่าเรื่องจริงทั้งหมดให้ต้าเซียนฟัง

“แล้วตัดสินใจได้ยัง?” ต้าเซียนถามกลับ หลังจากที่ยืนฟังเงียบๆ

“ยังค่ะ ฉันบอกเฟย่าว่าขอคิดและปรึกษาพี่ดูก่อน”

“ปรึกษาหรือว่าให้เคารพการตัดสินใจของเธอ” นาเดียร์คิ้วขมวด ทำไมเธอถึงรู้สึกแปลกๆกับคำถามนี้นะ นาเดียร์ใช้เวลาคิดสักหน่อย

“ฉันต้องขออนุญาตพี่ก่อนไม่ใช่เหรอ?”

อื้มมมม...ต้าเซียนพยักหน้าพร้อมเสียงคำรามในคอ ดวงตาหลี่ลง นาเดียร์หลบตาเพราะเธอได้โยนเรื่องนี้ให้กับเขาเป็นคนตัดสินใจไปแล้ว

“ต้องให้คำตอบเมื่อไหร่?”

อ้า!...เอ่อ! “อาทิตย์หน้าค่ะ” นาเดียร์อ้ำอึ้ง

“งั้นไปนอน เพราะเราต้องออกกันตั้งแต่เช้า” ต้าเซียนพูดจบก็เดินกลับห้องไป

“สมเป็นต้าเซียน ไม่เคยผลีผลามกับอะไรเลย...” นาเดียร์พึมพำกับตัวเองเบาๆ เมื่อพี่ชายหายเข้าห้องของเขาไปแล้ว... ^^