Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
“ถึงว่า...ทำไมไอ้ไมลล์ไม่เอา” “...!!” “เธอมันไม่สมควรได้รับความรักจากใคร!” เพี๊ยะ!! ใบหน้าหล่อเหลาหันตามแรงกระแทกของฝ่ามือที่ฉันวาดลงบนหน้า ร่างฉันสั่นระริกด้วยความโกรธขณะยืนจ้องอีกฝ่ายตาไม่กะพริบ วินค่อยๆ หันกลับมามองกัน สายตาเขาดูเรียบนิ่งยากจะคาดเดาอารมณ์ ทว่ารัศมีความเกรี้ยวโกรธกลับแผ่ซ่านออกมารอบตัว จนฉันอดที่จะรู้สึกหนาวสันหลังไม่ได้ “นายไม่มีสิทธิ์มาพูดจาหมาๆ แบบนี้กับฉัน” ตึง!! ฝ่ามือใหญ่ที่ปล่อยทิ้งอยู่ข้างลำตัว ถูกยกขึ้นมาต่อยเข้ากับกำแพงอิฐ มันเฉียดหน้าฉันไปนิดเดียว เล่นเอาหัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ก่อนเจ้าของหมัดหนักๆ จะเอ่ยประโยคส่งท้ายและเดินจากไปในความมืด “เธอก็ไม่มีสิทธิ์มาเหยียบย่ำหัวใจฉันเหมือนกัน!!” . . ขอโอกาสให้รักแรกของเธอ ได้แก้ตัวสักครั้งจะได้ไหม? . . เพราะงานวิวาห์ที่มีกำหนดจะจัดขึ้นในอีก 3 เดือนข้างหน้า มีเหตุให้ต้องล่มไม่เป็นท่า เพราะว่าที่เจ้าบ่าวซึ่งซุ่มคบหากันมา 8 ปีเต็ม โดยที่ไม่มีใครรู้จักว่าเขาคือใคร เลือกผู้หญิงคนใหม่เป็นเจ้าสาวแทนเธอ ทำให้ 'นับเก้า' ที่กลัวว่ามารดาของตนจะต้องอับอายขายขี้หน้า เพราะลูกกลายเป็นเจ้าสาวผู้อาภัพ ถูกเททั้งๆ ที่เตรียมงานไว้เสร็จสรรพพร้อมแต่ง ต้องเดินหน้าหาว่าที่เจ้าบ่าวคนใหม่ ผู้ที่ต้องมีอักษรย่อชื่อเล่นภาษาอังกฤษ ตรงกับอดีตแฟนหนุ่มแสนเฮงซวย แผนการอลวนเพื่อดำเนินวิวาห์อลเวงให้ลุล่วงจะประสบผลสำเร็จหรือไม่ ไปติดตามกันได้เลยค่ะ . .
บทนำ
บทนำ
ศึกบนเตียงยามเช้าตรู่ผ่านไปร่วมสองชั่วโมง ในที่สุดผลแพ้ชนะก็ออกมาจนได้ คนที่หมดแรงและทิ้งตัวนอนแน่นิ่งหมดสภาพ คือผู้ชายร่างใหญ่กำยำที่ออกแรงกระแทกกระทั้นใส่ฉันไม่ยั้งนั่นเอง
ขณะฉันนอนคว่ำหน้ายกมือเท้าคาง ทอดสายตามองเขาด้วยสายตาขบขันอยู่ข้างๆ มือข้างที่ว่างก็เกลี่ยไล้แก้มใสอย่างเย้าหยอก
ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าจะต้องรู้สึกอึดอัดเพราะหัวใจเต็มไปด้วยความสุขจนแน่นขนาดนี้ อิ่มเอมใจสุดๆ ราวกับสาวแรกรุ่นที่ประสบความสำเร็จในการแอบรักผู้ชายคนแรก
“หมดแรงแล้วเหรอ? พ่อคนปากเก่ง”
หมับ!
อยู่ดีๆ คนที่นอนนิ่งไม่ไหวติงไปแล้ว กลับยกมือขึ้นมาคว้ามือฉันไว้แน่น ดวงตาคมปรือมองกันอีกครั้งและหลับไป ก่อนจะอ้อมแอ้มพูดอะไรที่ฉันฟังไม่ถนัด จนต้องเอียงหูเข้าไปใกล้ๆ เพื่อฟังให้ดีอีกที
“ขอโทษนะ... ขอโทษที่ปล่อยให้ไอ้ไมลล์ทำร้ายเธอ”
“...”
“ฉันรู้สึกผิดกับเธอจริงๆ นะนับเก้า”
“...!”
“ฉัน... สงสารเธอจัง”
“...!!”
เหมือนจะเป็นประโยคขอโทษปกติ ถ้าไม่มีประโยคสุดท้ายหลุดออกมาจากปากเขา
ขอโทษก็ส่วนขอโทษสิ รู้สึกผิดอันนี้ก็เข้าใจได้ แต่ทำไมต้อง...สงสาร?
คำหวาน การเอาใจใส่ และทุกอย่างที่ทำให้ทั้งหมด มันแค่ความสงสารเท่านั้นเหรอ?
นี่ฉันคิดไปเองฝ่ายเดียวอีกแล้วใช่ไหม? ฉันนี่มันน่าสมเพชจริงๆ ที่คิดว่าเขาเองก็มีใจอีกครั้ง
ถึงว่าทำไมผู้ชายหล่อ รวย แถมสมบูรณ์แบบไปซะทุกด้านอย่างเขามาขอโอกาสฉัน ที่แท้ก็แค่...สงสาร!!
“เก็บไว้สงสารตัวเองเถอะ ฉันไม่ต้องการ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!!”
ฉันกระชากมือกลับและลุกลงจากเตียงก้าวดุ่มๆ ออกจากห้องนอน ก่อนเดินไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำซึ่งกองอยู่บนพื้นในห้องโถงมาใส่ลวกๆ ไม่คิดจะหันกลับไปสนใจคนที่ยังนอนคล้ายหลับสนิทเบื้องหลัง ดิ่งกลับห้องตัวเองด้วยความรู้สึกที่พึ่งแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ
ได้โปรดเถอะพระเจ้า... ถ้าจะให้ฉันเจ็บ ขอเจ็บแค่วันนี้เป็นวันสุดท้าย เพราะฉันทนรับมันต่อไม่ไหวอีกแล้ว