เข้าใจผิด..(5)

ตกเย็นก่อนจะเลิกงานจินเข้ามาในห้องฉันพร้อมกับที่มือถือเอกสารบางอย่างเข้ามาด้วย .พอมาถึงที่โต๊ะประจำตำแหน่งของฉันเขาก็วางเอกสารที่ถือมาลงบนโต๊ะ

"นี้คือรายการที่เสี่ยมงคลจะลงให้ประมูล"ฉันรีบหยิบมาขึ้นมาเปิดดูทันที

"และมีของที่ไม่ได้ให้ประมูลแต่นำมาโชว์ด้วย"ฉันเงยหน้ามองเพื่อนชาย

"ขอบใจนะแก...วันงานแกไปกับฉันนะ"ฉันพูดแล้วก้มเปิดเอกสารดูคร่าว ๆ

"อืม"จินเพื่อนสนิทของฉันพยักหน้ารับพร้อมกับเปล่งเสียงออกมาสั้น ๆ ฉันเก็บเอกสารใส่ไว้ในกระเป๋าคิดว่าจะไปดูต่อที่บ้าน แล้วก้มมองดูที่นาฬิกาข้อมือตัวเอง

"เลิกงานแหละ..ไปดื่มกันฉันเลี้ยง"ฉันพูดไปพร้อมกับปิดคอมพิวเตอร์ปิดแฟ้มเอกสารวางให้เป็นระเบียบ ก่อนที่จะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย

"ไปเลยเหรอ"ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยถาม

"อืม..ไปกันเลย"ฉันตอบกลับไปแล้วคลี่ยิ้มให้ก่อนที่จะนำหน้าออกมา

"ไปที่ไหน"ฉันหยุดชะงักก่อนที่จะถึงประตู แล้วหันไปที่เพื่อนสนิท

"ผับพี่เคเดน"ฉันฉีกยิ้มกว้างให้

"เฮ้ย...อย่าบอกนะว่าแกยัง..."

"บ้า..ฉันเลิกชอบเขานานแล้วย่ะ ตอนนี้เขามีลูกมีเมียไปแล้วด้วย"

"ใครกัน?"จินจ้องหน้าพร้อมกับขมวดคิ้วเข้ม

"เส้นด้ายไง แกจำเส้นด้ายได้ไหม"ฉันไม่รู้ว่าจินจะจำเส้นด้ายได้หรือเปล่าจึงเอ่ยถามออกไป เพราะช่วงที่เรียนเส้นด้ายไม่ค่อยจะสุงสิงกับใครนักเพราะพอเลิกเรียนเธอก็ต้องรีบไปทำงานพาร์ทไทม์จึงไม่มีเวลาที่จะได้พูดคุยกับเพื่อนคนไหน นอกจากฉัน ดูเหมือนจะสนิทกัน แต่ใครจะรู้ว่าฉันกับเส้นด้ายก็ไม่ค่อยพูดคุยกันเรื่องส่วนตัวกันเลย ขนาดว่าฉันสนิทสุดแล้วบ้านเธอฉันยังไม่รู้เลยว่าอยู่จังหวัดอะไร

"ฉันจำไม่ได้หรอก"จินคิดอยู่สักพักแล้วตอบกลับมา

"อืม ไม่เป็นไร"ฉันพูดออกไปอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้วเปิดประตูเดินออกนำออกมา

ฉันกับจินแยกกันขับรถมากันที่ผับของพี่เคเดน ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้ไปนานมากแล้วล่ะ ก็ตั้งแต่....ที่เลิกชอบเจ้าของผับ ฉันยอมรับว่าเคยอิจฉาไม่ชอบเส้นด้าย ฉันกับกวางเคยไปหาเรื่อง และลงมือตบเธอรวมถึงพูดจาดูถูกต่าง ๆ นา ๆ เพียงเพราะพี่เคเดนให้ความสนใจเธอมากกว่าฉัน พอเวลาผ่านไปฉันก็เพิ่งจะมาสำนึกขึ้นได้ และก็ต้องรีบไปขอโทษเธอด้วยความจริงใจทันที และเส้นด้ายก็ยอมที่จะให้อภัยฉัน แต่ความสัมพันธ์ของเราสองคนก็ไม่ได้เป็นกันอย่างเหมือนก่อน เส้นด้ายคงจะไม่สนิทใจเท่าไหร่ที่จะคบกับฉัน อันนี้ฉันเข้าใจในจุดของเธอ

"ฉันขอโทษจริง ๆนะเส้นด้าย"ฉันพึมพำกับตัวเองขณะที่กำลังขับรถอยู่คนเดียว.

พอมาถึงที่ผับพี่เคเดน ฉันลงจากรถโดยมีจินลงตามมาติด ๆ

"เราไปนั่งชิลที่ฝั่งการ์เด้นกันนะ"ฉันหันไปบอกกับเพื่อนชายหนุ่มที่เดินตามมาติด ๆ

"อืม.."จินตอบรับโดยไม่ทักท้วงอะไร

พอได้โต๊ะพนักงานก็ส่งเมนูให้ฉันกับจิน ระหว่างที่กำลังเลือกดูอาหาร ฉันเหลือบไปเห็นน้าออสตินที่เดินมากับอลิช เขาคงตกลงปลงใจคบกันแน่ ๆ ดูท่าน้าออสตินจะดูชื่นชอบอลิชอยู่เหมือนกัน ก็แน่ล่ะอลิชเป็นผู้หญิงที่สวยสง่า ดูมีความมั่นใจ ขนาดฉันยังต้องหันมองเธอเลย น้าออสตินพาอลิชเดินเข้ามาที่ฝั่งการ์เด้นด้วย

"นะ..."ฉันรีบหุบปากตัวเองซะก่อนที่จะเอ่ยทักทายเชา เพราะวันก่อนที่ได้เจอกันเขาทำราวกับไม่รู้จักฉันเลย ขืนฉันทักไปแล้วเขาเกิดเมินขึ้นมา ฉันก็หน้าแตกน่ะสิ จึงเลือกที่จะไม่ทักดีกว่า อีกอย่างทั้งคู่อาจจะอยากเป็นส่วนตัวก็ได้

พอสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว.ฉันก็ได้ขอตัวมาเข้าห้องน้ำ และหลังจากทำธุระเรียบร้อย ระหว่างทางก็ได้เดินสวนกับน้าออสตินเข้าพอดี ฉันจึงคลี่ยิ้มให้ แล้วตัดสินใจทักไปก่อน เพราะตอนนี้เราสองคนกำลังประจันหน้ากัน ถ้าไม่ทักมันก็ดูกะไรอยู่ และเกิดเขาเมินไม่สนใจก็คงไม่น่าอายเท่าไหร่ เพราะตรงนี้คนไม่เยอะ

"น้าออส..."

"ใครน้าเธอ"ฉันยังพูดไม่เต็มชื่อน้าออสตินก็แทรกพูดขึ้นสีหน้าเย็นชา

"เอ่อ..."ฉันก้มหน้างุดเม้มปากทั้งสองเข้าหากันแน่น รู้สึกแสบ ๆ หน้าอย่างบอกไม่ถูก

"มีอะไร"ฉันรีบเงยหน้ามองคนร่างสูงแล้วคลี่ยิ้มให้

"สบายดีหรือเปล่าคะ..แล้วเส้นด้ายเป็นอย่างไรบ้าง"ฉันเอ่ยถามพร้อมฉีกยิ้มกว้างรู้สึกโล่งใจขึ้นมานิดนึง ที่เขายังพูดกับฉัน

"หึ..เส้แสร้ง!"ฉันถึงกับต้องขมวดคิ้วเข้าหากันจนเป็นปม เมื่อได้ยินน้าออสตินพูดขึ้น เส้แสร้ง หมายความว่าอะไร ฉันเส้แสร้งอะไร

"เธอยังกล้ามาตีหน้าซื่อถามถึงด้ายอยู่อีกเหรอ"

"มุกไม่เข้าใจที่น้า..."

"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่น้าเธอ!"ชายหนุ่มหน้าหล่อตวาดใส่ฉันจนสะดุ้งโหย่ง

"...."ผู้ชายคนนี้ที่ฉันยืนอยู่ตรงหน้าเขา ทำไมมันช่างแตกต่างกับผู้ชายที่ฉันเคยเจอก่อนหน้านี้ ตอนนี้สีหน้าท่าทางเขาเหมือนกับคนละคนเลย ดูน่ากลัวจัง

"เธอทำอะไรไว้กับด้ายล่ะ..ยังจะมีหน้ามาเรียกว่าเป็นเพื่อนด้ายอีกเหรอ"

"เรื่องนั้น...มุกได้ไปขอโทษกับด้ายแล้ว"ฉันก้มหน้าพูดด้วยความรู้สึกผิด เพราะฉันรู้ตัวว่าทำอะไรไว้กับเส้นด้าย

"หึ แค่ขอโทษ?...ถ้าไอ้เคเดนไปช่วยเส้นด้ายไม่ทัน เธอคิดบ้างไหมว่าด้ายจะเป็นยังไง"ฉันเงยหน้าจ้องมองชายหนุ่มด้วยความสงสัย

"พี่ออสตินพูดถึงเรื่องอะไรกัน...เส้นด้าย..."

"เธอไม่ใช่เหรอที่จ้างไอ้พวกแดนนรกไปช่มขืนเส้นด้าย"

"ห๊ะ!...มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเส้นด้ายด้วยเหรอ"ฉันพูดออกมาด้วยความตกใจ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเส้นด้ายจะถูก...แต่เดี๋ยวนะ

"พี่ออสตินบอกว่ามุกจ้างคนไปข่มขืนเส้นด้าย?...พี่เข้าใจผิดมุกไม่ได้...โอ๊ย"ยังพูดไม่จบประโยคน้าออสตินก็คว้าแขนฉันไปบีบแน่นจนรู้สึกเจ็บจนร้องออกมา

"พี่ออสตินปล่อยมุก...มุกเจ็บ"พอเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกเขาก็ไม่ทักท้วงอะไร แต่ทว่าเขายังคงบีบแขนฉันแน่นขึ้น พร้อมกับจ้องหน้าฉันตาแข็ง ขบกรามจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนไปรอบ ๆ ลำคอ ท่าทางของเขาดูโกรธมาก

"มุกไม่ได้จ้างใครไป..."

"ขนาดนี้แล้วยังจะมาโกหกอีกงั้นเหรอ"

"มุกไม่ได้...โอ๊ยยย"จู่ ๆ ร่างฉันก็กองไปลงที่พื้น เพราะถูกชายหนุ่มร่างสูงได้ใช้แรงผลักฉันจนล้มลง

"ถึงเรื่องมันจะผ่านไปแล้ว และถึงเส้นด้ายจะยกโทษให้เธอ แต่สำหรับฉันไม่มีวันให้อภัยกับคนที่ทำร้ายคนที่ฉัน....."เขาพูดไม่จบประโยคแล้วเลือกที่จะเดินไป โดยไม่ใยดีฉันที่ล้มลงไปนั่งกองที่พื้น ฉันยกดูที่ฝ่ามือมีแต่รอยถลอกเต็มไปหมด เพราะมันโดนกับพื้นปูนแข็ง ๆ

"แสบซะมัด'ฉันปัดเอาเศษดินออกแล้วหยัดกายลุกขึ้น จากนั้นก็เข้าไปปัดเศษฝุ่นล้างมือ ก่อนที่จะเดินมาที่โต๊ะ พอหย่อนก้นนั่งลงที่เก้าอี้

"ทำไมไปนานจัง"จินเอ่ยถาม ฉันก็ได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ไม่ได้ตอบอะไร เพราะในหัวกำลังนึกถึงเรื่องที่น้าออสตินบอก เขาเข้าใจฉันผิด ฉันไม่ได้จ้างใครไปข่มขืนเส้นด้ายสักหน่อย

???????????