บทที่ 5 โชคชะตา

19.00 น. คลับ M

“วู้วววว วันนี้เพื่อนฉันสวยมาก บอกแล้วแกต้องเชื่อฝีมือฉัน” ยัยมินนี่ชมฉันใหญ่โต ฉันใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำ พร้อมกับเสื้อแขนสั้นบางๆ สีขาวที่แทบจะไม่ได้ช่วยปิดอะไรมาก แค่ช่วยปิดเนินอกอวบอิ่มของฉันให้มันไม่ทะลักออกมามากไปกว่านี้ ชุดนี้เข้ากับผมลอนสีน้ำตาลของฉันมากจริงๆ ส่วนยัยมินนี่ก็มาในชุดที่เปรี้ยวแซ่บ เผ็ดขยี้ใจมาก เดรสสีแดงสายเดี่ยวที่สั้นเกือบเสมอหู แต่เธอใส่แล้วดูดีมากจริงๆ มันเข้ากับหุ่นของเธออย่างมาก ผู้คนมากมายที่คลับต่างก็มองมาที่เราเหมือนจะกลืนกิน น่าขนลุกเสียจริง

“เข้าไปข้างในกันเถอะ” ยัยมินนี่ไม่เพียงแค่พูดแต่ดึงมือฉันเดินตามเธอเข้าไป

“วันนี้เพื่อนฉันสวยมากค่าาา สวยมากเลยนะคะ สวยแบบตะโกนนนน” ยัยนี่ยังคงชมฉันไม่หยุดเรียกได้ว่าแทบจะตะโกนให้กับคนรอบข้างที่ผ่านมาพบเจอเราทุกคน เธอทักคนพวกนั้นเพื่อที่จะชมฉันให้พวกเขาฟังกับความภูมิใจกึ่งๆ โปรโมทฉันไปในตัว อีบ้าา -_- คลับนี้ดูหรูมากจริงๆ ฉันเห็นแต่คนดังๆ ที่รู้จักมากหน้าหลายตา แต่ละคนนี่เป็นคนมีชื่อเสียงระดับไฮโซกันทั้งนั้นที่เข้ามาใช้บริการที่นี่ เหมือนจะเป็นคลับปิดให้เฉพาะคนที่มีเงินเข้ามาใช้งาน ภายในตกแต่งเรียบๆ แต่ดูแล้วโมเดิร์นมากจนแยกแทบไม่ออกว่ามันคือคลับหรือโรงแรมกันแน่ มองไปทางไหนก็มีแต่คนสวยหล่อเต็มไปหมด มีแต่คนแต่งตัวสวยๆ ดูดีกันทั้งนั้น

“มันต้องอยู่ชั้นสองแน่ๆ” ยัยมินนี่บ่นพึมพำแล้วลากฉันตามไปด้วย

“คนนั้นรึเปล่า” ฉันกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องแล้วชี้ให้เธอดูผู้ชายที่แต่งตัวดูดีที่สุดในกลุ่ม

“ใช่ แกรอฉันแถวนี้นะ ฉันจะไปจัดการมันก่อน แกไม่ต้องห่วงหรอก มันไม่กล้าทำอะไรฉันแน่” ฉันได้แต่พยักหน้ากับที่มินนี่พูด มินนี่เดินไปด่าแฟนเก่ากราดกลางคลับจนผู้ชายต้องดึงมินนี่ออกไปคุยข้างนอก ฉันได้ยืนดูห่างๆ หวังว่ายัยมินนี่จะไม่เป็นไรก่อนเดินวนอยู่แถวนั้นสักพัก จนไม่รู้จะทำยังไง เลยเดินมานั่งรอยัยมินนี่ที่บาร์ด้านล่าง

“รับน้ำอะไรดีครับ” บาร์เทนเดอร์ถามขึ้นเมื่อฉันเริ่มนั่งได้ไม่นาน

“ขอเครื่องดื่มที่ไม่มีแอลกอฮอล์แล้วกันค่ะ” เขาได้แต่พยักหน้าแล้วยิ้มให้ฉัน ฉันกวาดตามองไปรอบๆ แต่สายตาฉันก็ไปสะดุดกับคนคนหนึ่ง เขาใส่เสื้อแขนยาวสีดำพร้อมกับกางเกงสีดำ ออร่าของเขาพุ่งมากจนฉันละสายตาจากเขาไม่ได้เลย ผมสีดำออกเทาของเขามันช่างเข้ากับใบหน้าของเขายิ่งนัก กำลังถือแก้วเหล้าในมือแล้วมองน้ำสีแดงพร้อมกับวนมันอยู่อย่างนั้น พร้อมกับผู้ชายที่ดูดีไม่แพ้เขานั่งอยู่ข้างๆ เช่นกัน ประกอบกับผู้หญิงที่คอยจะเอนเตอร์เทนเขาตลอดเวลา คงไม่ใช่หรอก ฉันมองเขาได้ไม่ชัดนักก่อนจะเลิกสนใจผู้ชายหน้าคุ้นคนนั้น เพราะคนที่นี่เยอะมากจริงๆ ไม่แปลกถ้าฉันจะคุ้นหน้าใครต่อใครบ้าง ฉันมองแก้วม็อกเทลที่บาร์เทนเดอร์ยื่นให้ หมุนน้ำในแก้วไปเรื่อยๆ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

“สวัสดีครับ มาคนเดียวหรอ” เสียงทุ้มๆ ของผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งที่ฉันไม่รู้จักใส่เสื้อสีขาวเซอๆ เข้ามาทักทายฉันจนต้องหันหน้าไปมองพร้อมก้มหน้ารับยิ้มให้เขา

“อยากไปสนุกไหมครับ” ชายคนนั้นไม่พูดเปล่าพร้อมเอามือมาโอบเอวของฉันไว้ อย่างถือวิสาสะ

“อย่านะ!” ฉันสะบัดมือนั้นออกอย่างไม่พอใจเพื่อที่เขาจะได้เลิกมาสนใจฉันสักที

“ทำไมล่ะครับ เซ็กซี่ขนาดนี้น่าจะต้องการนะ” ชายแปลกหน้าแสยะยิ้มพูดดูถูกฉัน ฉันเตรียมจะเดินหนีเลิกสนใจผู้ชายหื่นกามคนนี้ออกไปตามหายัยเพื่อนตัวดีของตัวเองต่อ

หมับ!!

เขาจับแขนฉันและพยายามที่จะดึงฉันเข้าไปโอบเอวอีกครั้ง

“บอกว่าอย่าไง!!”

พึ่บ!

ฉันไม่ใช่แค่พูดสาดน้ำในแก้วม็อกเทลใส่หน้าผู้ชายคนนั้นทันทีเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มที่จะลามปามกับฉันมากจนเกินไป

“ไอ้เลว!!” ฉันด่ากราดจนไม่สนใจว่าคนแถวนั้นจะมองฉันยังไงก่อนจะรีบเดินออกไปจากตรงนั้นเพราะรู้สึกอึดอัดไปหมด โชคดีที่ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ตามมา ฉันรีบมองหายัยมินนี่แต่ก็ไม่เจอเดินขึ้นไปที่ชั้นสองเผื่อจะเจอเธอแต่ก็พบแค่ความว่างเปล่า ชั้นสองแทบจะไม่มีคนแล้ว พวกเขาย้ายไปเต้นด้านล่างกันหมด

“หายไปไหนนะ” ฉันยังคงเดินไปรอบๆ โทรหาก็แล้ว ยัยมินนี่ก็ไม่รับสายจนฉันเริ่มหัวเสียที่กดสายหาเธอเท่าไรเธอก็ไม่ยอมรับมันสักที ให้ตายสิ เพื่อนบ้า!! ได้ผัวแล้วลืมเพื่อนตลอด

‘หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ’

ตื้ด ตื้ด ตื้ด

“หายไปไหนเนี๊ยะ เพื่อนบ้า” ฉันหงุดหงิดขึ้นมาทันใด ทิ้งกันแล้วหายไปเลย ยัยบ้าเอ๊ยยอย่าให้โทรติดนะแม่จะด่ายันเช้าเลย

“หาใครอยู่เหรอ” เสียงทุ้มๆ ที่คุ้นหู ทำให้ฉันหันไปตามเสียงเรียก ผู้ชายที่ใส่เสื้อแขนยาวสีดำ กางเกงสีดำยาว ผมดำออกเทาที่จัดทรงมาได้อย่างดูดีเข้ากับใบหน้าของเขา ใช่ นั่นมันเขาจริงๆ ไวท์!!! เขาอีกแล้ว

“นาย!!” ฉันเรียกเขา ตาของฉันเบิกโพลงขึ้นมาทันที มันคือเขาจริงๆ

“ฉันถามว่าเธอกำลังหาใครอยู่” เขาถามย้ำอีกครั้งเพื่อเคล้นเอาคำตอบ

“เรื่องของฉัน” ฉันยังคงเดินหายัยมินนี่ต่อไป โดยที่ไม่สนใจเขาและกำลังจะเดินหนีเขาไป

หมับ!!

ไวท์ดึงแขนให้มาเผชิญหน้ากับเขาเพียงแค่ออกแรงไม่มากตัวฉันก็แทบจะปลิวไปตามมือของเขาอยู่แล้ว เขาจับแขนไว้แน่นเหมือนกลัวอะไรรอดเข้าไปได้

“หาใคร!” เขายังคงถามฉันอีกครั้ง น้ำเสียงของเขามันต่ำลง เพื่อที่จะเคล้นเอาคำตอบให้ได้อย่างคนเอาแต่ใจ

“เพื่อน” ฉันตอบกลับแบบสั้นๆ

“เธอแต่งตัวแบบนี้มาหาเพื่อนหรอ เพื่อนเธออยู่ที่แบบนี้หรอ หึ” เขายังคงพูดต่อไป น้ำเสียงของเขาดูหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกเมื่อคำตอบของฉันดูจะฟังไม่ขึ้นสักเท่าไรนัก

“ถ้านายไม่เห็นเพื่อนฉัน ก็เงียบปากไปเถอะ” ฉันพยายามเก็บอารมณ์ กลั้นน้ำตาเอาไว้ ร่างกายก็เริ่มกลัวไปหมด ฉันพยายามที่จะดึงมือเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล คนข้างหน้ายิ่งบีบมันแรงขึ้นอีก

“เพื่อนเธอออกไปกับผู้ชายตั้งนานแล้ว จะมารออะไรอีก รออ่อยผู้ชายคนต่อไปเหรอ” ไวท์เริ่มแสยะยิ้ม เดินเข้ามาหาฉันขึ้นเรื่อยๆ ฉันถอยหลังไปจนเกือบจะติดผนัง แต่ก็ถอยไปได้ไม่ไกลเพราะมือหนาของเขาที่จับแขนของฉันเอาไว้

“ฉันจะอ่อยใครมันก็เรื่องของฉัน ถอยออกไป!” ฉันมองตาเขาแล้วออกคำสั่งแต่ทว่าไวท์ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านกับคำพูดของฉันเลยแม้แต่น้อยกลับบีบแขนฉันไว้แน่นขึ้นไปอีก จนตัวฉันถอยจนติดกับผนังห้อง

“หึ ทำปากดีไปเถอะ” เขายังคงแสยะยิ้มร้ายดวงตาเริ่มบ่งบอกว่าเขาไม่พอใจอย่างหนักที่เห็นตัวฉันอยู่ที่นี่ แต่เขาจะมีสิทธิ์อะไรล่ะในเมื่อเรารู้จักกันแค่เพียงผิวเผินแถมยังไม่ได้เป็นอะไรกันอีก

“วันนี้เธอเซ็กซี่มากนะ” เขาก้มลงมาใกล้ๆ พร้อมกระซิบที่ข้างหู ลมเย็นๆ กำลังผ่านเข้ามาในหูทำให้ตัวฉันขนลุกจนต้องถอยหนีอีกครั้งแต่ก็ต้องแพ้ทางให้กับคนตัวสูงที่รู้ทันความคิดฉันล็อกมือทั้งสองข้างไว้กับผนัง

“...” ฉันได้แต่หลับตาหันหน้าหนี ตัวเขามีแต่กลิ่นเหล้าฟุ้งไปหมด ฉันเริ่มกลัวคนตรงหน้ามากกว่าไอผู้ชายที่จะโอบเอวฉันซะแล้วสิ ตัวฉันเริ่มสั่นไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับคนตรงหน้า

“เดี๋ยวฉันไปส่ง” ไวท์เห็นเช่นนั้นจึงเอาหน้าออก เม้มปากแน่น หันหน้าหนีอย่างข่มอารมณ์ของตัวเอง เหมือนเขากำลังหน้าแดง เริ่มพูดอ่อนลงจากก่อนหน้าน้ำเสียงเรียบขึ้นแล้วเดินนำหน้าไป ฉันได้แต่เดินตามหลังเขาไปอย่างง่ายดาย โดยที่ฉันไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะเผชิญอะไรในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

“ฉันกำลังไว้ใจคนผิดรึเปล่านะ”