บทนำ

ปัง!

“บ้าเอ๊ย!”

เสียงหนังสือเล่มหนึ่งกระแทกโต๊ะตามมาด้วยเสียงสบถหัวเสียของประธานนักเรียนเซนมารีน ท็อฟฟี่กำลังสะกดอารมณ์ที่เดือดพล่านไม่ให้ระเบิดออกมา ชายหนุ่มหรี่ตาลงพลางกอดอกจ้องมองผู้ต้องหาในคดีก่อจลาจลที่สนามบาสโรงเรียนสาธิตซาริดา จนทำให้การแข่งขันต้องหยุดชะงักและล้มเลิกไปกลางคัน

“อะไร? แกจะโทษว่าเป็นความผิดฉันคนเดียวหรือไง” คุโชว์ปรายตามองท็อฟฟี่ตาขวาง ก่อนจะตวัดสายตาไปทางอื่นอย่างหงุดหงิด คิดว่าเขาสบายใจหรือไงที่เกิดเรื่องขึ้น เขาเองก็ปวดใจไปไม่น้อยกว่าใคร แต่ทำไมคนที่ต้องมารับฟังคำสบถด่าของประธานนักเรียนถึงมีแค่เขา

เหอะ!! โลกนี้มันไม่ยุติธรรม!

“ไม่ต้องมาทำเสียงเจ็บปวดแบบนี้เลย ฉันเตือนแกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าให้เรื่องส่วนตัวมาปนกับงานโรงเรียน”

“...” ชายหนุ่มกระตุกมุมปากอย่างเซ็งๆ

“ฉันจะเตือนตั้งแต่ที่แกให้โซอีลาป่วยแล้ว แต่เห็นว่ามินมินกำลังลำบากเรื่องเงินก็เลยไม่อยากขัด แต่แกทำให้ฉันผิดหวัง ทำไมจะต้องไปหาเรื่องโอเวอร์ หมอนั่นมันอยู่ทีมเดียวกับแกไม่ใช่เหรอ แข่งบาสด้วยกันมากี่นัด ความสัมพันธ์ที่พวกแกสร้างกันมามันหายไปไหน แกลืมมันไปเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียวได้ยังไง? ฉันล่ะไม่รู้จะพูดยังไงดีแล้ว”

“ไม่ต้องพูด เพราะแกพูดมาหมดแล้วนี่” คุโชว์ถลึงตาใส่ท็อฟฟี่ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องคณะกรรมการนักเรียนด้วยอารมณ์ที่เซ็งสุดขีด

“คุโชว์! เฮ้ นั่นแกจะไปไหน! ฉันยังพูดไม่จบกลับมาเดี๋ยวนี้นะ คุโชว์!”

เสียงตะโกนเกรี้ยวกราดของประธานนักเรียนดังลั่น ทว่าคุโชว์กลับไม่แยแสสักนิด ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องคณะกรรมการนักเรียนอย่างไม่ยี่หระ ตรงมาที่รถขับออกไปอย่างรวดเร็ว

เรื่องที่มินมินสารภาพรักกับโอเวอร์ที่สนามบาสโรงเรียนสาธิตซาริดาทำเขาหงุดหงิดจะแย่ วันนี้ยังถูกท็อฟฟี่ประธานนักเรียนซึ่งเป็นเพื่อนของเขาด้วยเรียกมาสั่งสอนอีก หึ!! เคยมีใครคิดเห็นใจคนอกหักอย่างเขาบ้างไหม?

เคยมีสักคนไหม!

จู่ๆ ก็มีคนเดินตัดหน้ารถ

เอี๊ยด!

“เฮ้ย!” ชายหนุ่มตะโกนก้องรถ เหยียบเบรกกะทันหัน จ้องมองคนที่เดินตัดหน้ารถอย่างใจหายใจคว่ำปนโมโห

ปึก!

คุโชว์เปิดประตู ก้าวลงจากรถมาด้วยอารมณ์ที่เดือดปุดๆ

“นี่เธอ เดินยังไงกันห๊ะ”

“ขะขอโทษค่ะ ฉันรีบมากก็เลยไม่ได้มอง เฮ้ย! นี่นาย!” หญิงสาวที่ละล่ำละลักตอบเสียงสั่นเครือด้วยความกลัวระคนตกใจในตอนแรกอ้าปากค้างเมื่อเงยหน้าขึ้นสบสายตาอีกฝ่าย เธอเปลี่ยนสีหน้าหวาดเกรงในตอนแรกเป็นโมโหกรุ่นโกรธแทนทันที

คุโชว์อึ้งไปชั่วขณะเมื่อรับรู้ว่ายัยเซ่อซ่าที่เดินตัดหน้ารถของตัวเองคือ “ยัยลิง!”

อินอินหายใจฟึดฟัด ทั้งโกรธทั้งเคืองที่เขาทำเธอเสียขวัญแล้วยังกล้าเรียกเธอแบบนั้นอีก

คิดว่าฉันเป็นใครกันห๊ะ!? นึกอยากเรียกอะไรก็ได้งั้นเหรอ

“ใครลิง!? ขับรถประสาอะไรของนาย ถ้าชนขึ้นมานายจะทำยังไง”

“ไม่ต้องห่วงหรอกถ้าชนจริงฉันจะรับผิดชอบทุกอย่าง จองวัดให้ด้วย ว่าแต่จะสวดกี่คืนล่ะสามหรือเจ็ด?”

“ก็ดีที่ยังรับผิดชอบ ห๊ะ!? ว่าไงนะ” อินอินอ้าปากค้างหลังจากรู้สึกตัว “กรี๊ด นี่นาย! นายกำลังแช่งฉันให้ตายอยู่ใช่ไหม”

“เฮ้อ~” คุโชว์ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ยิ่งเห็นว่าเค้าโครงหน้าของเด็กสาวตรงหน้าคล้ายคลึงกับมินมิน ผู้หญิงที่เขาชอบด้วยแล้วก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ ถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับเธอนานไปกว่านี้ “ไม่เจ็บตรงไหนก็ดีแล้ว หึ! น่ารำคาญชะมัด!” พูดจบเขาก็เดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ปล่อยให้อินอินที่เพิ่งขวัญกระเจิงเพราะเกือบถูกรถชนยืนมองด้วยแววตาอึ้งๆ

หมอนั่นชนแล้วหนี? หน็อย! หญิงสาวขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างนึกแค้นใจ

เพราะนายมันนิสัยเสียแบบนี้ไงอิตาบ้าพี่มินมินถึงไม่เอา