ตอนที่ 2 เพื่อนหรือแฟน (2)

“โอกาสของมึงมาแล้วนะโว้ย” ภิรัชกระซิบบอกเพื่อนรักยิ้ม ๆ

“โอกาสบ้าอะไรวะ” ภูผาแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ ถลึงตาใส่เพื่อนเป็นการปรามกลัวหญิงสาวที่พวกเขากำลังพูดถึงจะได้ยินเข้า

“อย่ามาแกล้งโง่ มึงก็รู้และดูออกแหละว่าน้องบูมเขาชอบมึงน่ะ”

“ก็...พอรู้ แต่กู...ไม่รู้สิวะ ไม่อยากเป็นสมภารกินไก่วัด” ภูผาให้เหตุผลที่คิดว่าเข้าท่ามากที่สุด

“ถ้าไก่เขาเต็มใจให้กิน ก็กิน ๆ ไปเถอะน่า”

“เขาแค่ชวนกูไปดูหนัง” ภูผาใช้กำปั้นต่อยเข้าที่ท้องของเพื่อนเบา ๆ เมื่อรู้สึกว่ามันคิดไกลไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

“จะดูอะไรก็ดูไปเถอะ กลับล่ะ โชคดีเพื่อน” ภิรัชตบไหล่เพื่อนรักทิ้งท้ายแรง ๆ ก่อนจะอวยพรและเดินผละออกไป ทำให้ตอนนี้ทั้งบริษัทเล็ก ๆ แห่งนี้เหลือกันแค่สองคนเท่านั้น

“เอ่อ ถ้าพี่ไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะคะ” มาติกาหยั่งเชิง

“พี่ขอเวลาอีกนิดนะงานจะเสร็จแล้ว ทันใช่ไหม” ชายหนุ่มถามอย่างเกรงใจ ทำให้อีกฝ่ายรีบละล่ำละลักตอบกลับมาอย่างดีใจ “ทันค่ะ พี่ผาทำงานตามสบายเลยค่ะ บูมเองก็จะตรวจเช็กเอกสารต่ออีกหน่อยเหมือนกัน”

ภูผาหันมาพยักหน้ายิ้ม ๆ แล้วรีบเร่งทำงานต่อให้เสร็จ ผ่านไปสิบกว่านาทีชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นแล้วบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบ

เมื่อเห็นอย่างนั้น มาติกาที่นั่งแอบมองชายหนุ่มเกือบจะตลอดเวลาก็รีบลุกขึ้นเอาน้ำเย็น ๆ ไปให้เขาพร้อมกับรอยยิ้มหวาน “น้ำค่ะ”

ภูผาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มและยื่นมือออกไปรับ “ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มเปิดน้ำในขวดดื่มแล้วลุกขึ้น “ไปกันหรือยัง”

“ค่ะ ๆ” มาติการีบวิ่งกลับไปหยิบกระเป๋าที่โต๊ะทำงานแล้วตามหลังภูผาไปติด ๆ อย่างกลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจและทิ้งเธอเอาไว้

หลังจากดูหนังเสร็จ ภูผาก็พามาติกาไปกินข้าว และจบด้วยการไปส่งหญิงสาวที่บ้าน ก่อนจะกลับมาบ้านทิ้งตัวลงนอนอย่างคนหมดแรง จากความเหนื่อยที่มันสะสมมาหลายวัน แล้วหลับยาวจนกระทั่งเช้า

“ยี้ นี่เมื่อคืนพี่ผาไม่ได้อาบน้ำใช่ไหมคะเนี่ย” พิมพ์ผกาขยับออกห่างจากตู้เย็นที่พี่ชายเดินเข้ามาเบียดเพื่อที่จะดื่มน้ำ พร้อมกับทำท่าทางรังเกียจเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังอยู่ในชุดเดิมตั้งแต่เมื่อวาน แถมสภาพเสื้อผ้าก็ยับยู่ยี่ไปหมด

“คนจิตใจสะอาดไม่อาบน้ำก็สะอาด” นอกจากจะดื่มน้ำแล้วชายหนุ่มยังเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกินมื้อเช้ากับทุกคนหน้าตาเฉย

“เฮ้อ!” พิมพ์ผกากลอกตามองบนคนที่กล้าเคลมว่าตัวเองจิตใจสะอาด แล้วเดินไปนั่งลงเก้าอี้ตัวข้าง ๆ พี่ชายอย่างเลี่ยงไม่ได้ “อย่าบอกนะคะว่าเมื่อวานพี่ไปดูหนังกับผู้หญิงแล้วถึงกับเหนื่อยขนาดนี้น่ะ”

“เดี๋ยวนะ รู้ได้ไงว่าพี่ไปดูหนังกับผู้หญิง” ภูผาถามน้องสาวตัวดี ที่นับวันทำตัวเป็นป้าข้างบ้าน อย่างสงสัย เพราะเท่าที่จำได้เขาโทรมาบอกแม่แค่ว่าไม่ต้องรอกินข้าวเย็นเพราะจะไปดูหนังกับเพื่อน

“แค่จะล้อพี่เล่นแค่นั้น อย่าบอกนะว่าไปมาจริง ๆ” พิมพ์ผกาทำหน้าตาตื่น และคิดไปไกลว่าเมื่อวานพี่ชายเถลไถลไม่กลับบ้านแล้วไปทำอย่างอื่น แถมไม่อาบน้ำด้วย เธอถึงขยับเก้าอี้ออกห่างไปอีก

“เวอร์ไปล่ะ” ไม่พูดเปล่าภูผายังยื่นมือไปกระชากเก้าอี้ของน้องสาวทีเดียวมันก็กลับมาตั้งที่เดิม “ไปดูหนังกินข้าวแล้วก็กลับ ไม่มีอะไรพิลึก ๆ อย่างที่แกคิดหรอก”

“ก็ใครจะไปรู้ล่ะคะ เห็นเหนื่อยขนาดนั้น” พิมพ์ผกาแก้ตัวเสียงแผ่ว

“ยัยเด็กลามก” ภูผาแกล้งใช้นิ้วจิ้มหน้าผากน้องสาวแรง ๆ

“โอ๊ย! ไอ้พี่ชายชอบใช้ความรุนแรง พิมพ์จะฟ้องแม่” หญิงสาวที่จะใช้มือตะกุยพี่ชายแต่โดนอีกฝ่ายใช้มือเดียวดันที่หน้าผากเอาไว้ก็อยู่หมัด เพราะเธอกับพี่ชายความสูงแตกต่างกันหลายสิบเซนติเมตรเลย

“จะทำร้ายฉันเหรอยังเร็วไปสิบปียัยเตี้ย” ภูผามองน้องสาวอย่างท้าทาย พร้อมทั้งหัวเราะในลำคออย่างพอใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำร้ายตนไม่ได้อย่างใจหวัง

และในขณะที่ทั้งสองกำลังสร้างความสมานกันฉันพี่น้อง คนเป็นพ่อกับแม่ก็เดินเข้ามาเจอ ทั้งคู่ถึงกับถอนหายใจ กับภาพที่ได้เห็น

“กินข้าว พอได้แล้ว” คนเป็นพ่อสั่งเสียงเข้ม นั่นแหละสองพี่น้องถึงผละออกจากกันราวกับแม่เหล็กขั้วเดียวกัน “แล้วนี่ สภาพแกคืออะไรผา” นายภาคภูมิถามลูกชายที่ยังอยู่ในชุดทำงานของเมื่อวาน แถมมันยังดูยับเยินจนหมดสภาพ ไม่ต่างกับคนใส่ที่หมดสภาพไม่ต่างกัน

“ไปดูหนังกับสาวมาค่ะ” พิมพ์ผการีบฟ้อง

“ใคร ยัยเอยเหรอ”

ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ตอบเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น พิมพ์ผกาชะเง้อคอมองก่อนจะเป็นคนเดินออกไปดู และเธอก็กลับมาพร้อมกับหญิงสาวที่ทางครอบครัวของเธอคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี