นานะ | ถูกเอาจนตาย

“หุบปากซะ” ฉันถอยกลับออกมา แล้วยิ้มให้เขาแทน

“ขอโทษนะคะพี่ดัชซ์ ถ้าได้อ้าแล้ว... นานะหุบไม่ค่อยได้อ่ะค่ะ” ฝ่ามือใหญ่บีบหมับที่แก้มฉันทันที

“เดี๋ยวเธอจะได้รู้ ว่าจุดจบของผู้หญิงร่านมันเป็นยังไง!”

เขาว่าจบก็ดันหน้าฉันจนฉันล้มฟุบไปกับเบาะอีกครั้ง ก่อนจะกลับไปขับรถต่อด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ที่ฉันรู้เพราะเขาออกรถแบบออกล้อฟรีและความเร็วของเครื่องยนต์ก็ดังอื้ออึงราวกับรีบบึ่งไปลงนรก

แต่ไม่ได้... ฉันจะไม่ยอมลงนรกไปกับเขาเด็ดขาด ฉันจึงตัดสินใจหยัดลุกนั่งอย่างทุลักทุเลและชวนคุยแทน

“พี่จะพาฉันไปไหน”

“ไม่พาไปตายหรอก”

“แต่ขับรถแบบนี้พาไปตายชัด ๆ”

“หุบปาก!” ฉันจิกตาใส่เขาผ่านกระจกมองหลัง แต่ได้รับเพียงสายตาพิฆาตกลับมาเท่านั้น ตอนนี้รถขับไปเรื่อย ๆ ผ่านฝนผ่านดวงไฟสีส้มข้างทาง และหลังจากนั้นก็มีแค่ความมืดและป่ารก

ทางข้างหน้าไม่รู้ฉันจะเจออะไร ฉันกลัวนะไม่ใช่ไม่กลัว แต่ตอนนี้จะหนีก็ไม่ได้ ทำได้แค่ทำใจดีสู้เสือเท่านั้น

จนรถเลี้ยวเข้าไปในซอยเปลี่ยว ผ่านซอยเล็ก ๆ ที่เข้าได้เพียงเลนเดียวมาจอดที่บ้านหลังนึง ไม่... มันไม่ใช่บ้าน พอมองชัด ๆ มันมีลักษณะคล้ายโกดังใหญ่อยู่กลางทุ่ง ถึงตอนนี้จะเป็นเวลากลางคืนแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาก็ทำให้ฉันเห็นได้ราง ๆ ว่าบริเวณรอบ ๆ เป็นทุ่งกว้างที่ไม่มีอะไรเลย

หรือว่า... นี่จะเป็นโรงชำแหละ เขาจะฆ่าฉันจริง ๆ เหรอ?

บ้าเอ๊ย! หอยยังไม่ได้ใช้เลยจะตายซะแล้ว

“พี่ดัชซ์ พี่จะทำอะไร?” ฉันถามทันทีเมื่อเขาลงจากรถเดินอ้อมมาเปิดประตู แต่เขาไม่สนใจจะตอบ กลับกระชากแขนฉันลงไปสุดแรง

“โอ๊ย ไอ้พี่ดัชซ์! พี่จะทำอะไรฉัน?”

“เงียบ”

“ไม่เงียบ ทำไมพี่เลวแบบนี้วะ พี่ฆ่าพี่แนนไม่พอยังจะฆ่าฉันอีกเหรอ?

เราไปทำอะไรให้ พี่ถึงได้จงเกลียดจงชังกันขนาดนี้” มือที่จับแขนกระตุกดึงฉันไปใกล้ ๆ ทันที ก่อนที่พี่ดัชซ์จะกัดฟันกรอดจ้องฉันตาเขม็ง

“ถ้าเธอไม่เงียบ... ฉันจะฆ่าเธอ”

ฉันหายใจหอบแรงมองหน้าเขา แต่ก่อนที่น้ำตาบ้า ๆ จะไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว ฉันรีบหันมองทางอื่นแทน ไม่ฉันจะไม่ร้อง และจะไม่อ่อนแอเด็ดขาด อดทนไว้นานะ แกต้องอดทน

ไม่ว่าพี่ดัชซ์จะจับฉันมาทำอะไรก็แล้วแต่ แต่ที่แน่ ๆ ฉันจะไม่ยอมให้เขาลอยหน้าลอยตาทั้ง ๆ ที่ฆ่าพี่สาวฉันหรอก กับการสูญเสียที่ครอบครัวฉันได้รับติดคุกห้าปีมันยังน้อยไป

“ต้องให้ขู่ถึงจะฟัง เข้าไปข้างใน”

ฉันไม่ตอบ เดินตามแรงกระตุกที่ดึงเข้าไปข้างใน และเมื่อย่างเหยียบเข้าไปในอาณาเขตโกดังหัวใจก็แทบตกลงไปกองที่ตาตุ่ม เพราะข้างในมีผู้ชายนับสิบกำลังเลื่อยไม้ทำอะไรก็ไม่รู้ ทุกคนมีลายสักน่ากลัว หน้าดุตัวใหญ่บึกบึน แต่ยกเว้นหนึ่งคน คนที่ฉันเคยไว้ใจ

พี่บาส เขากำลังยืนมองฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ห้องพร้อมแล้วเฮีย” หนึ่งในนั้นพูดขึ้นมา

“ดี ต่อไปนี้นานะจะมาอยู่ที่นี่ กูขอให้พวกมึงทุกคนให้เกียรติผู้หญิงของกู และจับตาดูให้ดีอย่าให้ผู้หญิงคนนี้หลุดออกไปเด็ดขาด”

“ครับ!” ทุกคนตอบพร้อมกันยกเว้นพี่บาสที่ยังมองฉันอยู่ ทำไมเหรอ? รู้สึกผิดงั้นสิ แต่ขอโทษทีตอนนี้ฉันก็เกลียดเขาไม่ต่างจากพี่ดัชซ์เลย เขาทำลายความเชื่อใจฉันไม่เหลือแล้ว

“ไอ้บาส” เสียงเรียกเรียบ ๆ ทำให้เขาละสายตาจากฉันมองพี่ดัชซ์ทันที

“เออ ว่าไง”

“ห้ามปล่อยนานะออกไป ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่”

“อืม” พี่บาสรับคำแค่นั้นก็เดินไปหยิบบุหรี่บนโต๊ะจุดสูบคนเดียว และฉันก็ไม่ได้สนใจเขาอีกหันมองสภาพโกดังนี้แทน ฉันไม่ชอบที่นี่เลยมันน่ากลัวมาก

ดูสภาพแล้วคนพวกนี้ต้องเป็นคนที่เพิ่งออกมาจากคุกพร้อมพี่ดัชซ์แน่นอน

“ส่วนเธอ”

“ฉันทำไม?” ฉันถามกลับอย่างเอาเรื่อง

“ไม่ทำไม แต่ขึ้นไปนอนห้องฉัน” ฉันเบิกตามองหน้าคนบอกอย่างไม่เชื่อหู จะบ้าเหรอ? บนรถฉันไม่ได้คิดจะทำจริงนะ

“ไม่ ทำไมฉันต้องนอนห้องพี่ด้วย”

“หรือเธอจะนอนกับพวกนั้น” ฉันหันขวับมองผู้ชายเถื่อนนับสิบทันที

แต่เมื่อคนพวกนั้นยิ้มให้ก็รีบหันกลับมาตอบเขา

“ได้... ฉันนอนห้องพี่ แต่พี่ออกไปนอนที่อื่น” เท่านั้นแหละพี่ดัชซ์ก็ดึงแขนฉันเข้าไปใกล้ ๆ แล้วกัดฟันกระซิบ

“บนรถไม่ได้พูดแบบนี้ ที่แท้ก็เก่งแต่ปาก”

“ฉันไม่ได้เก่งแต่ปาก ถ้าพี่อยากเอาฉันให้เอาได้อยู่แล้ว แค่เรื่องเซ็กส์ฉันไม่ถือหรอก แต่ฉันแค่ไม่ชอบนอนค้างคืนกับใคร” ขณะพูดฉันไม่ละสายตาไปจากเขาแม้แต่น้อย

ตายกับเสียตัว ฉันเลือกเสียตัวยังดีกว่า

“แสดงว่าชอบชั่วคราว ไม่น่าล่ะถึงทำงานแบบนั้นได้”

“พี่อยากลองใช้บริการไหมล่ะ ถ้าติดใจถาวรได้นะ”

“ว้าย! พี่ดัชซ์!” ฉันตัวเบาหวิวเพราะอยู่ ๆ พี่ดัชซ์ก็อุ้มฉันพาดบ่าเดินขึ้นบันไดเหล็กอย่างรวดเร็ว จนคนของเขาโห่แซวตามหลัง อีกทั้งปรบมือรัวที่เห็นหัวฉันห้อยต่องแต่งแบบนั้น

ไอ้พวกโรคจิต

“ปล่อยนะพี่ดัชซ์!” เขาไม่สนใจแถมยังเดินเร็วขึ้นเรื่อย ๆ และเมื่อฉันได้ยินเสียงประตูเหล็กเปิดเข้าไปในห้อง ๆ นึงเท่านั้นแหละ พี่ดัชซ์ก็ทิ้งฉันลงพื้นทันที

‘ตุ๊บ’

“โอ๊ย!” เจ็บมาก เขาสูงเกือบร้อยเก้าสิบ และพื้นที่ทิ้งฉันลงคือพื้นปูน

เน้น ๆ ก้นฉันต้องช้ำแน่เลย

“ไปอาบน้ำซะ”

ว่าแล้วฉันก็หันมองรอบ ๆ ห้องทันที ห้องนี้เป็นห้องกว้างปูนเปลือยมีหน้าต่างที่เป็นกระจกหนึ่งบาน เตียงคือฟูกหนาคุมโทนสีเทา ไม่ได้หรูหราหมาเห่า แต่ทุก ๆ อย่างในห้องคือใช้ได้

“มองอะไร?”

“ทำไมพี่ให้ฉันมาอยู่ที่นี่? จับฉันมาทำอะไรกันแน่” เขาลอบถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

“ฉันไม่ได้ฆ่าพี่สาวเธอ และยัยนั่นก็ยังไม่ตาย” เขาพูดอะไรออกมา ข่าวที่ออกโครม ๆ คือศพถูกตรวจสอบโดยสถาบันนิติเวชชั้นนำของประเทศไทย มีชิ้นเนื้อเขาติดในซอกเล็บพี่แนน ถึงศพจะเริ่มเสียรูปแต่ดีเอ็นเอก็คือพี่แนน

เมื่อห้าปีก่อนคดีใหญ่มาก หลังจากที่ฉันได้รู้จากปากยายฉันก็ไปหาข้อมูลในเน็ต แถมก่อนที่จะเห็นศพยังมีภาพจากกล้องวงจรปิดตอนที่พี่ดัชซ์ลากพี่แนน

ออกมาจากผับ ๆ นึงด้วย

ทำไมมันจะไม่จริง เขาโกหก

“ไม่จริง”

“จริง”

“ไม่จริง! พี่แค้นที่ถูกจับเข้าคุกใช่มั้ย? ถึงจับฉันมาที่นี่ มันไม่มีประโยชน์หรอกนะฉันไม่กลัวหรอก และอีกอย่างห้าปีที่อยู่ในคุกมันยังไม่สาสมกับที่พี่ทำกับ

พี่แนนด้วยซ้ำ คนอย่างพี่ต้องถูกติดคุกตลอดชีวิต หรือไม่ก็ถูกประหาร!”

พี่ดัชซ์กัดฟันจนสันกรามปูดจ้องฉันตาเขม็ง ก่อนที่สุดท้ายเขาจะเดินไปที่โต๊ะข้างเตียงแล้วคว้าอะไรบางอย่าง

‘โคร่ม’

“กรี๊ด...” อยากจะบ้า! เขาคว้าโคมไฟปาลงพื้น เฉียดหัวฉันไปนิดเดียว

“โง่!”

“วะ ว่าไงนะ?”

“พี่สาวเธอไม่ได้รักเธอกับยายสักนิด ผู้หญิงคนนั้นมันเลว และการที่ฉันจับเธอมาที่นี่ เพราะยัยนั่นกำลังต้องการตัวเธอ”

ฉันอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง ต้องการตัวฉัน พี่แนนกำลังหาตัวตาย

ตัวแทนรึไง ฉันเงยขึ้นมองพี่ดัชซ์อีกครั้ง ก่อนจะหัวเราะลั่นออกมา

“ฮ่า ๆ แล้วพี่จะทำยังไง พี่เป็นหมอผีปัดเป่าได้เหรอ? คนตายไปแล้วจะอยากได้ตัวฉันไปทำไม ตัวตายตัวแทน? ว้าวซ่ามากเลยนะที่พี่เชื่อเรื่องพวกนี้ด้วย”

พี่ดัชซ์ไม่ตอบ แต่เขาเดินไปที่โต๊ะหยิบกรรไกรมา ก่อนที่จะนั่งยอง ๆ ตรงหน้า มองหน้าฉันด้วยสายตาหยามเหยียด

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะโง่ขนาดนี้”

“ไม่คิดว่าพี่จะเหี้ยขนาดนี้เหมือนกัน” ฉันว่ากลับแล้วจ้องหน้าเขา แต่ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มเบา ๆ

“ปากดี”

“ใช่ พี่ลองจูบดูมั้ยล่ะ” เขาไม่สนใจจะตอบคำถามใช้กรรไกรไล้เบา ๆ ตามใบหน้าฉัน ตอนที่แก้มสัมผัสกับโลหะเย็น ๆ ขนอ่อนฉันลุกซู่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

สายตาพี่ดัชซ์มันไม่ใช่เขาเลย ไม่มีคำว่าอ่อนโยน ไม่มีคำว่าความเป็นคน นัยน์ตานิ่งลึกคาดเดาไม่ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ รู้แต่ว่ายิ่งมองยิ่งน่ากลัว

“รู้มั้ยว่าฉันจัดการกับคนโง่ยังไง?” เขาพูดขณะที่ลดกรรไกรในมือลงไปเรื่อย ๆ จนถึงหน้าอกฉัน จนตอนนี้คอฉันเริ่มแห้งผาก แต่ทว่าจะน้ำลายสักหยดกลับไม่กล้ากลืน

จนอยู่ ๆ เขาตัดฉึบ จนเสื้อฉันเปิดเห็นบรา และตัดสายรัดที่ข้อมือออกให้ฉันเป็นอิสระ

“ไปอาบน้ำ”

“พี่จัดการคนโง่ด้วยการไล่ไปอาบน้ำเหรอ?”

“ทำไม? หรืออยากโดนเอาจริง ๆ”

“...” ฉันไม่ตอบ ยังคงมองหน้าเขาอยู่แบบนั้น

“หึ ฉันไม่ลงโทษใครด้วยเซ็กส์ ถ้าทำแบบนั้นเธอคงถูกเอาจนตาย เพราะเธอโง่มากนานะ”