8.คนคุย

Chapter08.คนคุย (NCนิดหน่อย)

"พวกมึง นี่ไรอัน ส่วนนี่เรนเดลแล้วก็โบว์วี่เพื่อนพี่เอง “

ปากเล็กไม่รอช้าที่จะเอ่ยแนะนำทุกคนให้รู้จักกัน พอเห็นแบบนี้แล้ว เรนเดลกลับรู้สึกว่าวันนี้จีจี้โชคดีเป็นอย่างมากที่แอนดริวตัดสินใจไม่มางานวันเกิดของหญิงสาว เพราะหากหมอนั่นมาเจออีกคนอยู่กับผู้ชายคนอื่น สถานการณ์เลวร้ายระหว่างสองคนอาจจะแย่มากขึ้น เพราะไรอันดูดีมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียอีก

“สวัสดีครับ^^” ใบหน้าหล่อที่ผสมผสานวัฒนธรรมเอเชียและตะวันตกอย่างลงตัวยิ้มหวานทักทายทุกคน ทำเอาโบว์วี่ที่เห็นนั่งมองแววตาหวานฉ่ำ

“อุ้ย~ หนุ่มสเปนมันดีแบบนี้นี่เอง”

“เก็บอาการหน่อย” เรนเดลพูดขึ้นขัดจังหวะ ทำเอาโบว์วี่ที่กำลังเคลิ้มหันมามองอีกคนด้วยแววตาอารมณ์เสีย

“หุบปากไปเลย”

“พอๆ เลิกเถียงกันได้ละ “จีจี้พูดขึ้นเพื่อห้ามศึกก่อนจะหันไปสนใจร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ แทน

” มานั่งนี่สิ จะดื่มอะไร “ใบหน้าสวยถามไรอันออกไปหลังจากที่นั่งสองนั่งลงข้างกัน

” ค็อกเทลก็ได้ครับ ผมต้องขับรถไม่อยากเมาเท่าไหร่ “

” โอเค “ว่าจบหญิงสาวก็หันไปสั่งเครื่องดื่มมาเพิ่ม

ร้านนี้เป็นกึ่งผับกึ่งบาร์ จะมีสองโซนให้เลือก ซึ่งจีจี้เลือกนั่งโซนบาร์เพราะเธอไม่อยากไปทนหนวกหูกับเสียงเพลงของดีเจชื่อดัง

” เพื่อนพี่มีแค่นี้เหรอครับ “ปากหนากระซิบถามอย่างอยากรู้

” ก็....อืม จริงๆ มีอีกคนนึงน่ะ แต่มันไม่ว่างมา “หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติ แม้ในใจจะรู้สึกวูบโหวงอยู่บ้างที่เพื่อนสนิทจงใจเมินวันเกิดของตัวเอง

” อ๋อ”

“ผมมีอะไรจะให้พี่ด้วยนะ “ใบหน้าหล่อยิ้มบอกก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบกล่องสร้อยสีชมพูขึ้นมา จีจี้เห็นแบบนั้นก็ทำตาโตออกมาด้วยความตื่นเต้นปนดีใจ

จริงๆ แล้วเธอไม่ได้อยากได้อะไรจากอีกคนเลย เพียงแค่ไรอันมาในวันนี้ เธอก็รู้สึกดีใจมากแล้ว

“อะไรเหรอ “

” สุขสันต์วันเกิดนะครับ ขอให้เป็นคนสวย น่ารักและใจดีแบบนี้ตลอดไป “

จีจี้อมยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกดีใจ กริยา ท่าทางของทั้งสองคนตกอยู่ในสายตาของโบว์วี่และเรนเดลทั้งหมด ทั้งสองเดาได้ไม่ยากว่าจีจี้กำลังรู้สึกดีกับรุ่นน้องคนนี้อยู่ไม่น้อย

” ขะขอบคุณนะ จริงๆ ไม่จำเป็นต้องซื้ออะไรให้ก็ได้ “เธอบอกก่อนจะหลบสายตาเพราะไรอันมองเธอด้วยแววตาสื่อความหมาย เขาชอบเธอจริงๆ ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่บังเอิญเจอที่ญี่ปุ่น

” ผมเต็มใจ เปิดดูสิครับ “

” อื้อ “

มือเล็กค่อยๆ เปิดกล่องนั้นออก ก่อนที่จีจี้จะคลี่ยิ้มออกมาอีกครั้งด้วยความชื่นชอบในสร้อยคอเส้นนั้น สร้อยคอสีเงินที่มีจี้เป็นรูปผีเสื้อแสนสวย หัวใจดวงเล็กเต้นแรงขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ไรอันเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้จีจี้รู้สึกหวั่นไหวได้มากขนาดนี้

” ชอบไหมครับ ผมเห็นสร้อยเส้นนี้แล้วนึกถึงพี่ ขยับมาสิเดี๋ยวผมใส่ให้ “

” อื้ม ชอบมาก ขอบคุณนะ”

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังบรรจงสวมสร้อยใส่ให้กัน จู่ๆ เรนเดลก็ผุดลุกขึ้นยืนออกจากเก้าอี้

“อ้าว จะไปไหนอะ” โบว์วี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ รีบหันไปถาม เพราะอีกคนลุกขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“สูบบุหรี่”

หนุ่มวิศวะไม่รอช้าที่จะเดินออกมายังด้านนอก บริเวณที่สามารถสูบบุหรี่ได้ แต่ทว่าเรนเดลไม่ได้อยากออกมาสูบบุหรี่ เขาอยากออกมาโทรหาเพื่อนรักอย่างแอนดริวต่างหาก

แต่ไม่ว่าจะโทรเท่าไหร่ อีกคนก็ไม่มีท่าทีว่าจะรับสาย

“ทำอะไรของมัน ถือว่ากูช่วยเต็มที่แล้วนะ” เมื่อโทรหาหลายครั้งติดแต่แอนดริวไม่รับ เรนเดลจึงตัดใจ ถ้าหากจีจี้ตกลงปลงใจไปกับไอ้หมอนั่น มันก็คงไม่ใช่ความผิดของใคร คงจะเป็นความผิดของมันเองที่ไม่ยอมรู้หัวใจของตัวเองสักที

อีกด้าน....

ปึก! ปึก! ปึก!

“อ๊ะ อ๊า ดะดริว เสียว”

เสียงกรีดร้องของสองร่างดังระงมขึ้นมาไม่หยุดหย่อน หลังจากที่บทรักเริ่มต้นขึ้นมาได้เกือบสามสิบนาที ชมพู่ก็รู้สึกสุขสมจนนับไม่ถ้วน

แอนดริวสาดเอวใส่แผ่นหลังบางที่กำลังคลานเข่าอยู่ตรงหน้าเขาด้วยใบหน้าหล่อที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ความรู้สึกเสียวกระสันเริ่มก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง มือหนาจึงเอื้อมไปจับเอวบางเอาไว้ ก่อนจะตอกอัดแก่นกายไซต์ใหญ่เข้าไปในร่องสวยถี่ๆ ซ้ำๆ จนในที่สุด.....เขาก็ปลดปล่อยน้ำรักของตัวเองใส่ถุงยางอนามัยไปจนหมดสิ้น

“อะอ่าาส์”

“แฮ่ก~ อื้อ ดริวเอาเก่งจัง”

ฟึ่บ!

ชมพู่เอ่ยชมในขณะที่ร่างสูงกำบังจัดการกับซากถุงยางอนามัยอันที่สอง ยิ่งได้รู้จัก เธอก็ยิ่งรู้สึกหลงใหลในตัวของรุ่นน้องหนุ่ม นอกจากจะมีหน้าตาที่ดี เรื่องอย่างว่าของเขาก็เลิศ จนเธอแทบจะร้องขอชีวิต

แม้จะรู้สึกแสบๆ บริเวณกลีบกุหลาบของตัวเองอยู่บ้าง เพราะอีกคนนั้นไซซ์ใหญ่เกินกว่ามาตรฐานชายไทย แต่มันก็เป็นความจุกแสบที่คุ้มค่าสำหรับเธอ ถ้าเธอสามารถทำให้แอนดริวหลงเธอได้ละก็....

“หึ จริงเหรอ “ปากหนาหันมาแสยะยิ้มถาม เขาเองก็ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองในเรื่องนี้

” จริงสิ แสบไปหมดเลยอะ “

” เดี๋ยวก็หาย “

ปากหนาจูบลงไปบนหัวเล็กด้วยความเสน่หา คนอย่างเขาเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า มันไม่แปลกที่เวลาอยู่กับเหล่าสาวๆ แอนดริวจะสามารถรู้วิธีทำให้ผู้หญิงรู้สึกดีได้เป็นอย่างดี เขาเข้าหาผู้หญิงเป็นและยังคงชอบที่จะรักสนุกไปเรื่อยๆ อยู่ หรือเรียกง่ายๆ ว่าเขายังไม่คิดที่จะมีแฟนแบบจริงจัง

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นมามากกว่าหนึ่งรอบ แต่ใบหน้าหล่อกลับไม่มีท่าทางที่จะสนใจ ทำเอาชมพู่อดที่จะรู้สึกสงสัยไม่ได้

“ดริวจะไม่รับโทรศัพท์หน่อยเหรอ มันดังหลายรอบแล้วนะ”

“คงจะเพื่อนโทรตามไปดื่ม อย่าไปสนใจเลย” เขาว่าอย่างไม่อยากสนใจ โดยหารู้ไม่ว่าตอนนี้ฝั่งนั้นกำลังเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“โอเค”

หลายชั่วโมงต่อมา

” พี่จะกลับยังไง “ไรอันเอ่ยถามจีจี้ที่ตอนนี้อยู่ในสภาพมึนเมาออกมาด้วยความเป็นห่วง

หลังจากนั่งดื่มกันไปสักพัก จีจี้กับโบว์วี่ก็เริ่มพากันออกลวดลาย เต้นอย่างสนุกสนานจนถึงเวลาคลับปิด นั่นทำให้เขาได้เห็นอีกมุมหนึ่งของเธอ ซึ่งมันน่ารักเสียจนทำให้ไรอันรู้สึกชอบอีกคนมากขึ้นกว่าเดิม

” ฮะ...ฮ่าๆ เอ่อ มะไม่รู้สิ อ๊ะ ยังไม่อยากกลับเลยอ่า “

พรึ่บ!

เมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มยืนไม่อยู่ มือหนาจึงไม่รอช้าที่จะเคลื่อนเข้ามารับร่างเล็กเอาไว้ กลิ่นน้ำหอมจางๆ ทำให้ร่างสูงเริ่มรู้สึกสูญเสียการควบคุม

“โอ้ยอีจี้ มึงไหวปะน่ะ”

“ถามตัวเองก่อนดีกว่าไหม” เรนเดลสวนขึ้น แม้เขาจะรู้อยู่แล้วก็ตามว่าโบว์วี่คอแข็งแค่ไหน แต่วันนี้เธอก็ดื่มไปเยอะอยู่

“อะไรของมึงคะ กูไม่ได้เมาเลยสักนิด”

เมื่อเห็นว่าโบว์วี่ยังคงดูปกติดีอย่างที่เธอพูดจริงๆ เรนเดลจึงตัดสินใจเดินไปช่วยไรอันพยุงจีจี้

“นายกลับเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่งจีจี้เอง” เรนเดลเอ่ยบอกไรอัน

“อันที่จริงผมไปส่งพี่เขาก็ได้นะครับ แต่ว่าถ้าพวกพี่ไม่สบายใจ จะเอาแบบนั้นก็ได้”

เพราะเห็นว่าเพื่อนของหญิงสาวดูจะไม่ไว้ใจให้จีจี้ไปกับเขา ไรอันจึงยอมปล่อยหญิงสาวไปให้เพื่อนของเธอแต่โดยดี

“งั้นผมกลับก่อนนะครับ ไว้พรุ่งนี้จะโทรหา” เขายิ้มบอกเจ้าของวันเกิด

“อื้อ ได้สิ จะรอนะ^^” คนเมายิ้มตอบกลับอย่างไม่ค่อยมีสตินัก นั่นทำให้คนฟังเผลอยิ้มตามออกมา

“หึ ครับ”

“ผมขอตัวก่อนนะครับ”

“จ้ะ กลับดีๆ น้า” โบว์วี่โบกมือลาด้วยสีหน้าเป็นมิตร ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันกลับ เธอเองก็ต้องกลับพร้อมเรนเดลเพื่อไปเอาของที่ห้องจีจี้เช่นกัน

#คิดว่าแอนดริวจะงอนไปได้อีกกี่วัน?? 55555