7.วันเกิด

Chapter07.วันเกิด

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา....

Message

แชทกลุ่ม

จีจี้: @ทุกคน

จีจี้: ขอเรียนเชิญทุกคนมาวันเกิดกูนะคะ

จีจี้: ร้าน Skyclub ชั้น 36

เรนเดล: เดี๋ยวตามไป

อ่านแล้วสามคน

” มึงว่ามันจะมาปะวะ “จีจี้เอ่ยถามโบว์วี่ที่กำลังยืนทำผมให้ตัวเองอยู่ด้วยสีหน้าสงสัย

หลังจากวันนั้นผ่านไปทุกอย่างก็ดำเนินต่อไปแบบเดิม ไม่มีอะไรแปลงเปลี่ยน ทำเอาจีจี้ที่เป็นฝ่ายเอ่ยปากขอสร้างระยะห่างจากเพื่อนสนิทอย่างแอนดริวเริ่มรู้สึกว่าเหมือนชีวิตของเธอมีอะไรขาดหายไป

ตอนนั้นเธอพูดออกไปเพราะอารมณ์ที่อยากจะทำให้เพื่อนเลิกยุ่งกับเรื่องความรักของตัวเอง แต่พอห่างกันนานๆ แบบนี้ นับวันหญิงสาวก็เริ่มรู้สึกหวนนึกถึงความสัมพันธ์อันดีงามระหว่างเธอกับแอนดริว

เธอแค่อยากให้หมอนั่นเลิกทำตัวเป็นก้างขวางคอ ไม่ได้หมายความว่าอยากให้ตัดขาดกันไปแบบนี้เสียหน่อย

“ไม่รู้ดิ มึงก็รู้ว่าหมอนั่นเวลาโกรธเป็นยังไง น่ากลัวจะตาย “โบว์วี่ตอบกลับอย่างนึกรู้ในนิสัยของอีกคนอยู่ไม่น้อย

ถ้าให้เทียบระหว่างเพื่อนผู้ชายในกลุ่ม เรนเดลจะดูเป็นคนนิ่งๆ สุขุมมากกว่าแอนดริวที่ค่อนข้างจะมีเสน่ห์แพรวพราว แฝงไปด้วยอารมณ์ร้อนอยู่เนืองๆ

” เห้อ กูไม่น่าพูดแบบนั้นเลยว่ะ จะง้อมันยังไงดีวะ มันไม่เคยโกรธจนไม่พูดหากูนานขนาดนี้มาก่อนเลย “

จีจี้เริ่มรู้สึกกังวล ยามนึกได้ว่ากำลังจะสูญเสียบุคคลที่สนิทสนมไป เธอก็ยิ่งไม่อยากให้มันเกิดขึ้น

” ไม่อยากมีแล้วเหรอผัวน่ะ “โบว์วี่โน้มหน้าลงมาใกล้ๆ ก่อนจะกระซิบถามอีกคนด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

เพราะนั่นคือเหตุผลที่ทำให้ทั้งสองคนมีปัญหากัน

” ผัวเผลออะไรล่ะอีนี่ เดี๋ยวเถอะ! “

” ฮ่าๆๆ กูพูดเล่น มึงไม่ต้องไปคิดมากหรอก กูว่ามันก็น่าจะมาแหละ ก็มึงแท็กชวนในกลุ่มไปแล้วนี่ “

” จริงเหรอวะ แต่มันอ่านแล้วไม่ตอบนะมึง “จีจี้ยังคงเลื่อนดูแชทที่ตนเองส่งไป แต่ดูยังไงอีกคนก็ไม่มีท่าทีว่าจะตอบกลับมา

เธออุส่าห์ลดละความรู้สึกทุกอย่างและเป็นคนเอ่ยปากชวนขนาดนั้น ถ้ามากกว่านี้ก็ไม่รู้ต้องทำยังไงแล้ว เพราะเธอลองตัดสินใจโทรไปหาแอนดริวในวันนี้ หมอนั่นไม่มีท่าทีว่าจะรับสายเลยด้วยซ้ำ

” โอ้ย กูว่ามึงเลิกสนใจมันเหอะ สนใจน้องคนนั้นดีกว่าที่บินมาจากญี่ปุ่นอะ ตกลงน้องเขาจะมาวันเกิดมึงจริงปะ “โบว์วี่ไม่รอช้าที่จะถามถึงเรื่องของคนที่เธออยากรู้ที่สุด

หลังจากตะล่อมให้จีจี้ปริปากเล่าเรื่องคนคุยอยู่หลายวัน ในที่สุด....เพื่อนรักก็ยอมพูดมันออกมาสักที

“ก็...อืม “จีจี้ตอบกลับด้วยสีหน้านิ่งเรียบ เก็บซ่อนความรู้สึกตื่นเต้นเอาไว้ในใจ

แม้ตอนแรกจะไม่คิดว่าตัวเองจะหวั่นไหวกับไรอัน แต่คนที่คุยกันทุกวันมันก็ยากที่จะห้ามใจไม่ให้รู้สึกดีไปกับคำพูดของผู้ชาย

” กรี๊ดดด ในที่สุดเพื่อนกูก็โตเป็นสาวสักที วันนี้กูจะแต่งหน้าให้มึงแบบฉ่ำไปเลยค่ะ มา! ถ้าไม่ได้ผัวไม่กลับ “โบว์วี่ทำสีหน้ามุ่งมั่นออกมาอย่างไม่เกินจริงเพราะเธอคือคนที่มักจะสนับสนุนในสิ่งที่เพื่อนเลือกเสมอ

” อีนี่ กูบอกว่าไม่ใช่ผัว เดี๋ยวเถอะ! “

” ฮ่าๆๆ ไม่ผัวก็ไม่ผัวค่ะ “

อีกด้าน

@คอนโดหรู

ครืด~ ครืด~

มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูในระหว่างที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่บริเวณระเบียงห้องนอนของรุ่นพี่สาวอย่างชมพู่ด้วยสีหน้าราบเรียบ ก่อนที่เขาจะชะงักไปกับข้อความที่เห็น

“วันเกิดงั้นเหรอ....” แอนดริวพูดออกมาอย่างเพิ่งนึกได้ว่าวันนี้คือวันอะไร

มันคือวันเกิดของอดีตเพื่อนสนิทของเขาที่มักจะมีเขาร่วมฉลองด้วยแทบทุกปี แต่ปีนี้มันกลับต่างออกไป

’....กูว่าเราลองห่างกันดูดีไหม แบบที่คนอื่นจะไม่ได้เข้าใจผิดว่ามึงเป็นแฟนกู ‘

จู่ๆ ถ้อยคำในวันนั้นก็ดังขึ้นมาเป็นหนามตำใจของเขา ความคุกครุ่นในใจยังไม่ยอมจางหายไปง่ายๆ เพราะการที่โดนเพื่อนที่คบกันมามากกว่าสิบปีตัดขาดความสัมพันธ์ มันเป็นอะไรที่ยากจะยอมรับสำหรับเขา

“ดริว~ คืนนี้จะนอนค้างที่นี่ไหม” ชมพู่ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาหาร่างสูงที่กำลังยืนถือมวนบุหรี่อยู่อย่างไม่ได้สนใจอะไรในกลิ่นไหม้นั้นเลย

“อยากให้ค้างไหม” ปากหนาถามกลับ

ถ้าถามว่าเขาคิดจะไปร่วมงานวันเกิดของจีจี้ไหม บอกได้เลยว่าไม่ เพราะเขายังคงโกรธเคืองอีกคนที่พูดแบบนั้นใส่เขาอยู่ เขารู้ว่าช่วงหลังๆ จีจี้พยายามเข้าหาเขา แต่ด้วยความที่เป็นคนใจแข็งและอีโก้สูง ทำให้แอนดริวเลือกที่จะทำแบบนี้

“อยากสิ อยากนอนกอดอ้อมแขนอุ่นๆ ทั้งคืนเลย” ชมพู่ตอบกลับด้วยสีหน้าดีใจปนเย้ายวน

“หึ ถ้าคิดว่าจะได้นอนก็ลองดู”

“ก็ไม่อยากนอนอยู่แล้ว” ใบหน้าสวยยิ้มตอบ ซึ่งแอนดริวที่เข้าใจในความหมายเป็นอย่างดีก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ ช่วงนี้เขาพยายามหาอะไรทำเพื่อที่จะให้ตัวเองไม่ต้องฟุ้งซ่าน

คำพูดของเรนเดลวันนั้นยังทำให้เขารู้สึกสับสนไม่หาย เขาไม่อยากคิดว่าตัวเองจะไปรู้สึกกับจีจี้มากกว่าเพื่อน มันดูไม่ใช่ตัวของเขาเลย

หลายชั่วโมงต่อมา

“ฮัลโหล”

’พี่อยู่ไหนอะ ผมถึงหน้าร้านแล้วนะ ‘

“อื้อ รออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวออกไปรับ”

ว่าจบ มือเล็กก็ไม่รอช้าที่จะกดวางสาย โบว์วี่ที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำตาลุกวาวมองเพื่อนอย่างตั้งอกตั้งใจ

“น้องเขามาแล้วเหรอมึง”

“อืม เดี๋ยวกูออกไปรับก่อนนะ พวกมึงรออยู่นี่” จีจี้เอ่ยบอกโบว์วี่กับเรนเดลที่มาถึงคลับพร้อมกับเธอ

ปาร์ตี้วันเกิดของเธอก็มีกันเพียงเท่านี้ เพราะว่าอีกคนดูท่าป่านนี้คงจะไม่มาแล้วแหละ แม้จะรู้สึกเฟลอยู่บ้าง แต่จีจี้ก็เลือกที่จะไม่คิดมากในเรื่องของแอนดริว เธอได้แต่หวังว่าสักวันเพื่อนรักจะหายโกรธและเข้าใจในความต้องการของเธอ

“ใครมา” เรนเดลที่นั่งฟังบทสนทนาอยู่เงียบๆ เอ่ยถามโบว์วี่ออกมาด้วยน้ำเสียงใคร่รู้

ก่อนมานี่ เขาโทรไปหาแอนดริวแล้ว แต่หมอนั่นไม่รับโทรศัพท์

“คนคุยอีจี้ บินมาหาจากญี่ปุ่น หล่อมากลากดินเลยแหละจะบอกให้ “

“.....” เรนเดลได้ยินแบบนั้นก็นิ่งไป

เขาเดาว่าแอนดริวคงยังไม่รู้เรื่องนี้ เพราะถ้ามันรู้ เขามั่นใจว่ามันจะไม่อยู่เฉยเเน่ๆ แต่จะทำไงได้ ในเมื่อเขาบอกความจริงมันไปขนาดนั้นแล้วมันยังไม่รู้ตัว ก็คงต้องปล่อยให้คนอื่นทำคะแนนนำหน้าไปจนกว่ามันจะเริ่มฉลาดสักที

หน้าผับ

“เฮ้~ คนสวย “

จีจี้หันไปตามเสียงก่อนจะค่อยๆ ฉีกยิ้มออกมาเมื่อพบเข้ากับไรอันที่กำลังยืนยิ้มหวานรอเธออยู่

” มาถึงนานแล้วเหรอ “

” ไม่นานครับ ไม่ได้เจอกันนาน สวยขึ้นรึเปล่า “ปากหนาเอ่ยชมด้วยสีหน้ายิ้มมีเลศนัย เพราะความสวยของอีกคนโดนใจเขาเข้าอย่างจัง ถึงได้บินมาหาถึงที่นี่

” โอ้ย ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ หยุดชมเลยนะ “จีจี้ตอบกลับไปด้วยความเขินอาย แก้มบางแดงปลั่งรู้สึกไม่ชินสักครั้งเวลาที่มีคนมาชมแบบซี่งๆ หน้าแบบนี้

” หึ โอเคๆ ผมยอมแล้ว เข้าไปกันเถอะ ผมอยากได้ยินพี่แนะนำผมให้เพื่อนพี่รู้จักจะแย่ “ไรอันพูดติดตลก หญิงสาวจึงอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวไปมาให้กับความขี้เล่นนั้น

” เฮ้อ ไม่เจอกันนานยังทำตัวน่าปวดหัวเหมือนเดิม “

” นี่พี่ว่าผมเหรอ? “

“เปล่าสักหน่อย หูฝาดแน่ๆ “

#ทุกคนอยากอ่านวันละกี่ตอนกันคะ อิอิ