คนเถื่อน

"นั้น!!! มนุษย์เด็กผู้หญิง!!! ช่างตัวเล็กมาก น่ารักอะไรอย่างนี้" เวอร์ดัลมองเห็นเด็กสาวตัวน้อย ภายใต้ผ้าคลุมสีขาว กำลังเดินร้องเพลงร่าเริงอยู่เพียงลำพัง ข้างลำตัวมีตะกร้าถือเอาไว้ ปลายเท้าเล็กๆ กำลังพาเดินอยู่ในเส้นทางที่พวกเขามาถึง เวอร์ดัลชอบเธอมาก นึกอยากจะเข้าไปคุยทักทาย

"เงียบๆ หน่อย อย่าเสียงดังไป ถ้าเด็กมนุษย์เจอเราตอนนี้ เธอต้องส่งเสียงร้องตกใจแน่ๆ อย่าออกไปเชียว เดี๋ยวจะถูกพวกมนุษย์ล่าซะก่อน" เจเดนบอกเตือนเวอร์ดัล อย่าออกไปเจอเด็กน้อยคนนี้ให้ตกใจ เกิดกรีดร้องขึ้นมา พวกเขาจะถูกตามล่าฆ่าตายก่อนได้อาหารกลับหมู่บ้าน

"ข้าได้กลิ่นอาหาร กลิ่นหอมมาก กลิ่นมันลอยออกมาตามลม ข้าแค่อยากขอแบ่งอาหารกับเด็กน้อยนะ...นะ... เจเดน… ได้มั๊ยล่ะ?" สายตาวิงวอนของเวอร์ดัล หันมาเพื่อนร่วมทาง ซึ่งดวงตาของเจเดนไม่ค่อยเห็นด้วยกับเวอร์ดัลเลย

แต่ทว่า...กลิ่นเนื้อหอมๆ ของอาหารลอยมาเตะจมูกเขาด้วยน่ะสิ มันเป็นกลิ่นหอมของแป้งอะไรบางอย่าง เขาไม่เคยได้กลิ่นหอมอะไรอย่างนี้มาก่อน…

ดวงตาของเวอร์ดัลหันมามอง พร้อมรอยยิ้ม คิดว่าเจเดนต้องได้กลิ่นหอมๆ ของอาหารซึ่งถูกซ่อนไว้ในตะกร้าอย่างแน่นอน เสียงท้องร้องของเจเดนดังขึ้น แทบจะประสานเสียงกับเวอร์ดัลก็ว่าได้ อีกทั้งหมาป่าที่ตามมา แทบจะร้องเสียงครางหงิงๆ อยากจะตามไปขอของกินไม่ปาน…

"แกก็ด้วยสินะ พวกเรามาหาอาหาร ไม่ใช่มาขออาหารพวกมนุษย์นะ!!!" เจเดนแทบจะสบถด่าเวอร์ดัลและหมาป่าตัวใหญ่คู่ใจ เขาแทบจะมองสัตว์เลี้ยงเป็นหมาน้อยที่น่ารักเสมอ แม้จะดุร้ายเพียงใด มันก็เป็นหมาป่าที่สง่างาม อีกทั้งเก่งกาจเรื่องการล่าอีกด้วย

"ใครบอกว่าเราจะไปขอล่ะ เจเดน… ข้าคิดว่า จะแอบไปขโมยต่างหาก!!!" เวอร์ดัลเสนอทางเลือกใหม่ เพราะเขาก็ไม่คุ้นกับการสังคมกับพวกมนุษย์อยู่แล้ว สังคมคนเถื่อนไม่สุงสิงกับพวกมนุษย์ในเมืองแน่นอน… พวกเขามีวิธีในแบบคนเถื่อนอยู่แล้ว

คนเถื่อนสองคนจึงแอบสะกดรอยตามเด็กน้อยระหว่าง สายตาของพวกเขา มองตะกร้าในมือของเธอ เวอร์ดัลแทบอยากจะออกคำสั่งให้หมาป่าของตน วิ่งไปขโมยคาบตะกร้าของเด็กน้อยมาเสีย แต่เจเดนบอกว่าไม่ควรให้ผิดธรรมชาติหมาป่า เดี๋ยวพวกมนุษย์จะรู้ทัน แล้วออกล่าคนเถื่อนอย่างพวกเขาจนไปถึงหมู่บ้านแล้วจะเดือดร้อน…

ทำให้เวอร์ดัลค่อนข้างหงุดหงิด แถมหิวตามมาด้วย...เจเดนจึงบอกให้อดทนหน่อย เผื่อว่าเด็กน้อยคนนี้กำลังจะเดินทางไปยังบ้านหลังหนึ่ง พวกเขาเริ่มต้องหาที่ซ่อนตัวเพื่อไปแอบดูเสียหน่อย จึงไปหลบในสวนผลไม้ มีผลสีเขียว สีแดง และสีเหลือง แถมยังมีผลลูกใหญ่กลมๆ ที่พื้น มันน่าจะเป็นแตงโม กับฟักทองเสียด้วยซ้ำ

******

เด็กน้อยเคาะประตูตามมารยาทที่ลีแอนสอนมา เสียงประตูเปิดออก พบร่างของหญิงชราผู้ใจดี ออกมาต้อนรับหลานสาวอย่างคิดถึง แม้ว่าจะได้พบทุกๆ วันเธอจะคิดถึงหลานสาวคนนี้อยู่เสมอ

"สวัสดีค่ะคุณยาย หนูนำอาหารเช้ามาทานกับคุณยายด้วยกันค่ะ" เอลีสกล่าวพร้อมๆ กับยื่นตะกร้าในมือส่งให้แก่คุณยายแคทเธอรีน

"เข้ามาก่อนสิเอลีส เดินทางมาไกล เหนื่อยมั๊ยล่ะ?ยายมีนมแพะพึ่งรีดไว้เมื่อเช้าตรู่ มานั่งพักดื่มนมก่อนนะ" คุณยายแคทเธอรีนเชิญชวนหลานสาวให้เข้ามานั่งในบ้าน

สองคนเถื่อนได้ยินว่าที่นี่มีแพะ พวกเขาคิดว่าคงจะต้องเริ่มมาหาอาหารแถวๆ นี้เสียแล้ว มีของกินดีๆ ให้พวกเขาเยอะแยะมากมายเลยทีเดียว

"ข้าว่าที่นี่คงจะทำให้พวกเราไม่อดอยากอีกต่อไป การหาอาหารก็ไม่ได้ไกลกว่าที่คิด ที่นี่สมบูรณ์มากเลยทีเดียว" เจเดนออกความเห็นว่า คราวต่อไปจะหาอาหาร พวกเขาจะมาที่นี่ เพื่อขโมยผลไม้ ผัก แพะ หรือของที่กินได้…

ระหว่างที่สองคนเถื่อนกำลังเริ่มมองหาของกิน ขโมยแตงโม ฟักทอง มะเขือเทศ อีกทั้งเวอร์ดัลเริ่มจะมองหาไก่ในคอกกั้น เขาเห็นไข่ไก่พร้อมๆ กับแพะซึ่งเดินรวมกันเป็นกลุ่ม

หมาป่าของพวกเขากำลังจะออกล่าแพะ เพราะความหิวมันทำให้สัตว์เลี้ยงของพวกเขาเริ่มออกล่าโดยสันชาตญาณ

"หยุดนะ!!! กลับมานี่เดี๋ยวนี้ เมอร์เรส!!!" เจเดนเรียกหมาป่าของตัวเองมิให้ล่าแพะ เพราะพวกเขากำลังยัดผักผลไม้ใส่กระเป๋าที่หอบมาด้วยค่อนข้างเยอะ ยังไม่ทันจะเก็บไข่ไก่ เมอร์เรสออกล่าแพะจนร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด

เวอร์ดัลรีบวิ่งเข้าไปทุบหัวของแพะผู้โชคร้าย ให้เงียบเสียงร้องนี่เสีย ก่อนที่เจ้าของบ้านจะรีบออกมาเจอพวกเขา กำลังลักเล็กขโมยน้อย

"เสียงอะไรอยู่หลังบ้านคะคุณยาย?" เอลีสกล่าวถามด้วยความตกใจ พร้อมๆ กับความกลัว มีอะไรบางอย่างที่ร้องด้วยความเจ็บปวด จนเธอไม่กล้าจะออกไปดู

"เดี๋ยวยายจะออกไปดูเองจ้า หลานรัก อยู่ในบ้านนี่นะ" คุณยายแคทเธอรีนหันไปคว้าหยิบหน้าไม้ขึ้นนกเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เธอมีลูกดอกสำหรับเหนี่ยวยิง มันเป็นอาวุธประจำตัวของเธอ เวลาที่ต้องอยู่ที่นี่เพียงคนเดียว มันทำให้เธออุ่นใจได้

"ระวังตัวด้วยนะคะ คุณยาย" เอลีสนั่งอยู่กับเก้าอี้ ไม่กล้าก้าวเท้าไปไหน

******