ตอนที่ 9 มิคามิไม่ใช่เด็กๆ อีกแล้ว...แต่เป็นผู้ชายเต็มตัวเลยล่ะ...

มิคามิยกร่างฉันขึ้น กดริมฝีปากร้อนจูบชายโครงใต้บราละเอียดบาง...มอบสัมผัสร้อนและรุกเร้าจนฉันดีดร่างซ้ำแล้วซ้ำอีก...!

“มิคามิ...!”

ฉันดิ้นจนกระโปรงร่นตกถึงหน้าขา เผยเรียวขาขาวที่ไม่พ้นสายตาอันตรึงไว้ของมิคามิ เพราะงั้นมือร้อนถึงเคลื่อนตะปบหน้าขาของฉันก่อนลากต่ำลงไป

“ย...อย่า....อย่าทำพี่นะ...”

และเพราะแทนตัวว่า ‘พี่’ ฉันถึงโดนทำโทษหนักกว่าเดิมอีก เขาจูบฉัน จูบทุกที่ ฝังความร้อนราวกับไฟไว้ทั้งเรือนร่าง ภายในหัวใจและเส้นเลือดทั่วร่างของฉันเต้นรัว....ราวกับผีเสื้อสีสวยนับล้านกระพือปีก

ร้อน...และทำไมล่ะฉันถึงเลิกดิ้น...?

อือ...ทำไมฉันถึงเลิกขัดขืนมิคามิเสียแล้ว...?

ฉันปล่อยให้เรือนร่างของตัวเองถูกน้องชายกลืนกิน อา...ไม่เข้าใจเลย และทำไมมือของฉันถึงเคลื่อนขึ้นขยุ้มเส้นผมนุ่มลื่นของมิคามิ...? ปล่อยทิ้งเรือนร่าง...ปล่อยให้เขาจูบตามใจ...

ไม่มีใครเคยเห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของฉันขนาดนี้เลย และไม่เคยมีใครจูบฉันและกอดฉันแบบนี้

...ในอ้อมกอดที่อุ่นร้อนกว่าอ้อมกอดใดๆ ...

ฉันควรทำอย่างไรดี...มิคามิ...?

วันรุ่งขึ้น

‘ยูกิดูนี่สิ…!’

กว่าสิบปีก่อน ในวันที่เกล็ดหิมะหน้าบ้านโปรยปรายมิคามิร้องเรียกฉัน ใบหน้ากลมป้อมสีชมพูเหมือนลูกพีชและดวงตากลมโตเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นเมื่อชี้ให้ฉันดูสิ่งหนึ่งบนพื้นหิมะ

‘ว้าว นางฟ้านี่...!” ฉันอ้าปากกว้าง

บนพื้นหิมะปรากฏรูปนางฟ้ากระโปรงบาน วิธีทำก็ง่ายๆ แค่นอนหงายชิดขาเหมือนเส้นตรงบนพื้นหิมะ กางมือออกข้างๆ ให้เหมือนนอนหงายเป็นรูปไม้กางเขน

จากนั้นโบกมือขึ้นลง แขนจะสร้างร่องรอยบนหิมะคล้ายปีกนางฟ้า ส่วนขาก็ขยับกางออกและหุบเข้า ทำให้หิมะข้างล่างดูเหมือนรอยกระโปรงขึ้นมา

‘ยูกิไงล่ะ’ ดวงตากลมสีเข้มบอกฉัน ทาบมองหิมะด้วยรอยยิ้ม ‘ยูกิน่ารักเหมือนนางฟ้า’

น่ารักอะไรอย่างนี้ ในวันอันแสนไกลนั้นมิคามิเห็นฉันเป็นนางฟ้า

จนกระทั่งเมื่อวาน...คิดแล้วฉันก็หน้าแดงขึ้นมา

เมื่อคืนฉันอยู่ในชุดนอนกระโปรงสีชาว และที่จริงก็ดูคล้ายนางฟ้า แต่แล้วกลับถูกมือใหญ่ของมิคามิฉีกจนขาด...

มิคามิไม่ใช่เด็กๆ อีกแล้ว...แต่เป็นผู้ชายเต็มตัวเลยล่ะ...

และตั้งแต่เมื่อคืน...ฉันกับมิคามิกำลังมีความสัมพันธ์แบบไหนกันนะ...?

ฉันกระพริบตาเมื่อได้ยินเสียงเก็บกระเป๋าและล็อคลิ้นชักโต๊ะของเพื่อนๆ ได้เวลาเลิกงานแล้วสินะ...

ไม่บ่อยนักที่ฉันต้องเข้ามาทำงานที่ออฟฟิศ และวันนี้คือหนึ่งในวันเหล่านั้น

ทว่าขณะกำลังจะเดินออกประตูบริษัทเพื่อกลับบ้าน...

“ว้าว ยูกิ ดูสิว่าใครมา...!” มายุเพื่อนร่วมงานคนเดียวกับที่ไปว่ายน้ำที่บ้านวันก่อนอ้าปากค้าง หน้าแดงและยิ้มหวานก่อนกรีดร้อง “สวัสดีจ้า มิคามิ...!!”

ใบหน้าของฉันเรื่อด้วยความร้อน ฉันหน้าแดงสินะ... ร่างสูงเดินก้าวเข้ามาและกลายเป็นเป้าสายตาทั้งออฟฟิศทันที ด้วยความโดดเด่นยิ่งกว่านายแบบหรือคนญี่ปุ่นคนไหนในโลก...

แต่...ทำไมเขาต้องมาที่นี่ด้วย คิดถึงฉันแล้วเหรอทั้งที่เพิ่งเจอกันเมื่อคืน...และยังสัมผัสฉันอย่างล้ำลึกขนาดนั้นอีก

ยังจำดวงตาคมคายที่มองไปทั่วเรือนร่างและพรมจูบจากริมฝีปากจรดปลายเท้าของฉันเมื่อมือใหญ่กระชากเสื้อตัวบางของฉันออกไป...ร่างเกือบเปลือยเปล่า ว่าที่จริงเหลือแต่ชุดชั้นในต่อหน้ามิคามิ

“มิคามิ มาทำอะไรที่นี่ หิวเหรอ เดี๋ยวพี่ก็กลับบ้านแล้วล่ะ”

“ผมมารับยูกิ”

“เอ่อ...”

และแค่คนน้องพูดเท่านั้นก็เล่นเอาฉันหน้าแดงยิ่งขึ้นไปอีก ว่าแต่เขาหายไข้แล้วเหรอ หรือว่าเพราะจูบเมื่อคืนทำให้ไข้นั้นถ่ายมาถึงฉันแทน ต่อหน้าดวงตาคมที่ราวกลางคืนอันล้ำลึกนั้นทั้งร่างของฉันถึงร้อนรุ่มขนาดนี้...

“ผมคิดถึงยูกิ...”

“กรี๊ด...”

เพื่อเพิ่มความยุ่งยากให้ฉันเพื่อนๆ ดันกรีดร้องเป็นกองเชียร์เสียอีก ! “หวานจัง....โอ๊ย มดกัดฉันทั้งตัวแล้ว เธอกับคนนั้นเป็นแฟนกันหรือไง”

“เอ้อ....คือ...”

“ดูสิ เขามีของฝากมาให้เธอด้วย...!”

อ๊ะ...ดอกไม้อีกแล้ว ดอกกุหลาบสีแดงดอกใหญ่ก้านยาวเกือบเมตรถูกยื่นมาหยุดยืนก้านสง่าต่อหน้าฉัน ดูราวอัศวินสง่างามในเทพนิยาย

ทำไมมิคามิถึงโรแมนติกแบบนี้นะ...!? เหมือนในมิวสิควีดิโอหรือในหนังมากกว่า...

แต่ฉันควรทำอย่างไร...?