ตอนที่ 4 ความเปลี่ยนแปลงของมิคามิ

-ยูกิ-

เย็นวันต่อมา

ฉันนอนหงายร่างราวกับปลาดาว...ปล่อยให้ห้วงน้ำเย็นใสในสระน้ำโอบอุ้มเรือนร่าง...

สิ่งที่เกิดขึ้นมันอะไรกัน...!?

หลังจากเมื่อคืนที่มิคามิจูบฉันเขาก็ห่มผ้าคลุมร่างคืนให้ฉันและเดินจากไป ทิ้งไว้แต่ความงุนงงไม่รู้จบ

ทำไมเขาถึงทำแบบนี้...? ไม่ว่าจะคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก

แล้วฉันควรทำอย่างไร...?

ลืมบอกไป ตอนนี้ฉันอยู่กับมายุ ฉันว่ายน้ำเกือบทุกวัน ว่ายกับมิคามิบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะว่ายกับเพื่อน คุณพ่อคุณแม่ของมิคามิที่ไม่ค่อยอยู่ชอบให้ฉันกับมิคามิพาเพื่อนๆ มาที่บ้าน ขโมยจะได้ไม่กล้าปล้นบ้านอันใหญ่โตราวกับคฤหาสน์หลังนี้

และวันนี้ที่ฉันชวนมายุมาว่ายน้ำด้วยกันเธอก็ตอบตกลงอย่างตื่นเต้น ถามเรื่องมิคามิสารพัดด้วย เช่นว่าวันนี้จะได้พบเขาไหม เขาชอบทำอะไร ชอบกินอะไร หนำซ้ำเมื่อฉันตอบเธอยังเม็มลงไปในโทรศัพท์กันลืมอีก

เชื่อแล้วว่าเธอหลงรักมิคามิตั้งแต่แรกเห็น และวันนี้เธอก็ไม่ได้ปิดบังเลยว่าตอบรับนัดฉันเพื่อมาส่องมิคามิ บอกด้วยว่าตั้งแต่เห็นมิคามิเมื่อวานก็เล่นเอาเธอนอนไม่หลับ ฉันรู้แหละน่าว่าน้องชายของตัวเองฮอตแค่ไหน

แต่ทำไมมายุต้องหลงใหลเขาขนาดนี้...?

พูดถึงคนคนนั้น...น้องชายที่ดูราวกับเจ้าชายของฉันอยู่ไหนนะ จนมายุกลับไปแล้วเขาก็ยังไม่ปรากฏตัว

ลืมบอกไปอีกอย่างถึงสาเหตุที่ฉันว่ายน้ำทุกวัน ก็บ้านนี้มีสระน้ำในขณะที่บ้านหลังอื่นในโตเกียวไม่มีนี่ นั่นเพราะคุณพ่อและคุณแม่ของมิคามิฐานะดี เป็นเจ้าของบริษัทก่อสร้างขนาดใหญ่

และความสามารถนั้นได้ส่งต่อมาถึงมิคามิด้วย ทำให้เขาเป็นนักศึกษาวิศวกรรมโยธา ได้เกียรตินิยมเหรียญทองทุกปีจนฉันนึกอิจฉา เพราะฉันน่ะเกลียดเลข ถึงจะเป็นพี่สาวแต่กลับต้องให้เขาติวเลขให้ประจำ...

นั่นล่ะทาเคดะ มิคามิ น้องชายที่ฉันภูมิใจ...

แต่คิดอย่างไรก็ยังไม่เข้าใจ

ในห้วงน้ำสีฟ้าฉันหลับตา นึกย้อนถึงเสี้ยววินาทีที่มิคามิจูบฉัน...จูบแรกในชีวิต

ใช้...มันคือเฟิร์สต์คิส...

และทำไมเฟิร์สต์คิสของฉันถึงตกเป็นของน้องชายตัวเองล่ะ...?

แต่...ร้อน...ร้อนมากด้วย

ผิวเหนือลำคอยังรู้สึกเหมือนแม้แต่ตอนนี้ก็ยังถูกริมฝีปากของเขาจูบและกลืนกิน...ยังคงคาอยู่และครอบครองผิวของฉัน...แม้แค่จุดเล็กๆ ทว่ากลับรู้สึกราวถูกกลืนกินทั้งเรือนร่าง...

และทำไมนะจูบของน้องชายถึงทำให้ฉันสะท้านไปทั้งร่างได้ขนาดนั้น...?

ทันใดปลายสายตาฉันสะดุดเข้ากับร่างสูง

“มิคามิ...!” ฉันร้องเรียก รีบยันร่างขึ้นจากสระ

ร่างสูงหยุดฝีเท้า ทว่าไม่ได้หันมามองฉัน ฉันเดินตามทันและจับแขนเขาไว้

รู้สึกไม่เป็นธรรมชาติเลยเวลาที่เขาเหมือนหลบหน้าฉันนิดๆ แบบนี้

“นี่ถ้าไม่เรียกก็คงไม่ได้เจอหรือคุยกับนายแล้วใช่ไหม...มิคามิ...”

“...”

ถึงจะเป็นฝ่ายเรียกเขาก็เถอะ...แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ดี

ฉันก็แค่คิดถึงเขา ในเมื่อเขาเป็นน้องชายที่ฉันรักขนาดนี้

“มิคามิฉันไม่อยากให้นายหลบหน้าฉันเลย”

“ถ้างั้น...ก็แสดงว่ายูกิยอมให้ผมจูบนะสิ”