บทที่ 3

“อืม” ณาณีมและธัญมณเอ่ยรับพร้อมๆ กัน เมื่อณิการ์กลับออกไปแล้ว ทั้งสองคุยกันอีกสักพักก็แยกย้าย

ณาณีมกลับมาบ้านเพื่อแพ็คข้าวของรอจะย้ายออกไปอยู่คอนโดมิเนียม ส่วนข้าวของของดาวินนั้น ชายหนุ่มยังไม่ได้เก็บ เธอจึงวางไว้ที่เดิม

ของทุกชิ้นที่เก็บใส่ลังล้วนมีอดีต บางชิ้นเป็นอดีตของเธอเพียงคนเดียว แต่บางชิ้นก็มีอดีต มีเรื่องราวของดาวินรวมอยู่ด้วย ณาณีมแค่รู้สึกโหวงๆ แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เธอก็ยังคงขอหย่าอยู่ดี

“ถ้าไม่มีผู้ชายใหม่ ก็เป็นผู้หญิงสายเปย์ ซื้อกินเอานะยัยณาเอ๋ย” ณาณีมเอ่ยขำๆ กับตัวเอง เพราะเอาเข้าจริงๆ เธอก็หวงเนื้อหวงตัว ไม่สามารถมีอะไรกับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักหรือไม่ได้รู้สึกดีด้วยเด็ดขาด แบบนี้จะเป็นผู้หญิงสายเปย์ ซื้อผู้ชายกินได้ยังไง

วันที่สอง ของการกลับมาเป็นโสด ระหว่างรอย้ายไปอยู่คอนโดมิเนียม ณาณีมก็แพ็คกระเป๋าไปพักผ่อนที่ชายทะเลมันเสียเลย

แถมเธอยังยื่นเรื่องขอลาพักร้อนยาวไปหนึ่งเดือนเต็ม อยากพักผ่อนให้เต็มที่ ก่อนจะกลับมาทำงานแบบยิงยาว เพราะกลับมาเมื่อไหร่ เธออาจต้องย้ายไปทำงานต่างประเทศ

การอยู่คนเดียว นั่งกินข้าวคนเดียว เที่ยวคนเดียวก็ดีไปอีกแบบ ณาณีมมีเวลาดูแลตัวเองมากขึ้น ได้ทำอะไรที่อยากทำแบบไม่ต้องขออนุญาตหรือเกรงใจใคร

“ฉันโสดแล้วน๊าทะเลจ๋า ฉันโสดแล้วววววววว” ณาณีมยืนตะโกนอยู่ริมชายหาดให้สมกับความโสดในรอบสิบสามปี

แต่หารู้ไม่ว่าเสียงตะโกนของเธอดังไปเข้าหูใครคนหนึ่งเข้า ชายหนุ่มที่สูงร้อยแปดสิบกว่ายืนกอดอกมองผู้หญิงตัวเล็กที่ตะโกนอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ริมชายหาดด้วยใบหน้ายิ้มๆ

“คนอะไร โสดก็ยังบอกให้โลกรู้” ราฮีมส่ายหน้าให้ตัวเอง ขณะที่สายตากำลังมองไปยังณาณีมอย่างอดไม่อยู่ จากที่เห็นว่าเธอยืนอยู่นิ่งๆ ตอนนี้กลับวิ่งไล่จับปูลมอย่างสนุก

“อายุเท่าไหร่แล้วนั่น วิ่งไล่จับปู่ลมยังกับเด็กสาววัยแรกแย้ม” ชายหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ กับแค่มองผู้หญิงไล่จับปูลม ทำไมเขาต้องสนใจ ต้องยิ้มจนเจ็บแก้มแบบนี้ด้วยก็หาสาเหตุไม่ได้เหมือนกัน

แต่ท่าทางของเขา ทำให้พราวตะวันสนใจเช่นกัน ราฮีมคือแขกคนพิเศษของบริษัท ชายหนุ่มเป็นนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ ที่มีโรงแรมดังๆ อยู่ทั่วทุกมุมโลกและเลือกที่จะมาร่วมหุ้น เปิดโรงแรมที่เมืองไทยกับบริษัทของเธอ ทำให้พราวตะวันมาคอยดูแลด้วยตัวเอง และสนใจชายหนุ่มเชิงส่วนตัวอยู่ไม่น้อย

ถ้าอนาคตเธอกับราฮีมจะขยับจากหุ้นส่วนธุรกิจไปเป็นหุ้นส่วนชีวิต เธอก็ไม่คัดค้านอะไร นั่นเพราะชายหนุ่มเพอร์เฟค ทั้งรูปร่างหน้าตาฐานะใครไม่ชอบก็บ้าแล้ว

“หัวเราะอะไรอยู่คะคุณราฮีม”

“อ้อ…เปล่าครับ” ราฮีมปฏิเสธ ก่อนจะหันมายิ้มให้พราวตะวัน หญิงสาวชาวไทยมีเสน่ห์มากคนหนึ่ง เพราะเขามีเพื่อนเป็นคนไทยและมาเที่ยวที่นี่ ใช้ชีวิตพักผ่อนบ่อยๆ จึงพูดภาษาไทยได้

“เอ๊ะ! นั่นณานี่นา”

“คุณพราวรู้จักเธอ…คนนั้นหรือครับ”

“รู้จักค่ะ ณาเป็นเพื่อนสมัยเรียนของพราวเอง” พราวตะวันยิ้มให้ มีใครจะไม่รู้จักคู่รักคู่ฮอตเมื่อครั้งยังเป็นนิสิตบ้าง เพราะใครๆ ต่างพากันอิจฉาความรักของณาณีมกับดาวินกันทั้งนั้น ยิ่งพอรู้ว่าทั้งคู่เรียนจบและแต่งงานกัน ก็ยิ่งเป็นที่พูดถึงว่าคือรักแท้

“แต่เอ้! ณามาคนเดียวหรือเนี่ย พี่แดนสามีของณาคงติดธุระอยู่แน่ๆ ถึงปล่อยให้ภรรยาคนสวยมาเที่ยวทะเลคนเดียวแบบนี้” ประโยคที่ได้ยิน ทำเอาราฮีมคิ้วขมวดเพราะผิดหวังเล็กๆ ที่ณาณีมไม่โสด แล้วเมื่อครู่ที่เธอตะโกนว่าโสดแล้ว นั่นคืออะไร หรือเพราะกำลังทะเลาะกับสามี ถึงได้พูดประชดออกไป

“จริงสิ ผมหิวแล้ว เราไปหาอะไรกินกันไหมครับ”

“ได้สิคะ พราวเองก็กำลังจะถามคุณราฮีมอยู่พอดี ว่าหิวหรือยัง งั้นเชิญค่ะ”

“ขอบคุณครับ” ราฮีมเอ่ยรับ ก่อนจะผายมือเชื้อเชิญพราวตะวัน ซึ่งจังหวะหนึ่งชายหนุ่มก็แอบชำเลืองมองณาณีมแวบหนึ่ง

หลังเดินเล่นที่ชายหาดจนพอใจ ณาณีมก็กลับเข้าที่พัก ซึ่งห้องของเธออยู่โซนหน้าติดทั้งชายหาดและสระว่ายน้ำ แต่เพราะหิวทำให้เธอเลี้ยวขวาตรงไปยังห้องอาหารของทางรีสอร์ท

จังหวะนั้น สายตาก็มองเห็นพนักงานของรีสอร์ทขับมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอด ณาณีมจึงเดินเข้าไปหาเพื่อจะขอเช่า ซึ่งพนักงานก็ยินดี

จากนั้นณาณีมก็สวมบทเป็นขาแว้น เพราะความที่ไม่ได้ขับมอเตอร์ไซค์มานาน จึงเก้ๆ กังๆ กว่าจะเข้าที่เข้าทางก็ทำเอาเจ้าของรถลุ้นตัวโก่ง

“เฮ้อ...นึกว่าจะไม่รอด” เสียงเจ้าของรถเอ่ยตามหลัง ณาณีมโบกมือให้ว่าสบายมาก ก่อนจะออกตัวขับตระเวนหาของกินริมถนน

เพราะเคยมาที่นี่บ่อยๆ ทำให้ณาณีมคุ้นเคยกับเกาะช้างราวกับเป็นบ้านหลังที่สอง รู้ว่าตรงไหนของกินอร่อยก็ขับรถไปตรงนั้น หายไปสองชั่วโมงก็หอบหิ้วของกินกลับมาที่รีสอร์ทจนเต็มสองมือ แถมยังใจดีเอามาฝากเจ้าของรถอีกตั้งหลายถุง

“ขอบคุณค่ะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ แบ่งๆ กันกิน” ณาณีมยิ้มให้ ก่อนจะเดินหิ้วสารพัดของกินกลับเข้าห้องพัก วางของไว้บนโต๊ะจากนั้นก็ไปลากเก้าอี้มานั่งชิลล์ริมสระว่ายน้ำ หันหน้ามองทะเลที่แม้ตอนนี้จะค่ำมืดแต่ทว่าทะเลที่นี่ก็ยังคงสวย

แต่อยู่ๆ ณาณีมก็มีเพื่อนมาแจม นั่นคือเจ้าสีขาสีน้ำตาลเจ้าถิ่น หมาพันทางตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ที่คงได้กลิ่นอาหารถึงตามมา ณาณีมจึงแบ่งไก่ทอดให้กิน ตามด้วยแตงโมชิ้นโต

“เอ้า! นี่กินแตงโมเป็นด้วยเหรอ หมาอะไรพิลึกแท้” ณาณีมเอ่ยขำๆ นั่นเพราะไม่คิดว่าหมามันจะกินแตงโตด้วย

“เอาอีกไหม แตงโมน่ะ” ประโยคคำถามของณาณีมดังขึ้น แต่เจ้าหมากลับเมินใส่และเดินหายไปทางชายหาด

“พออิ่มแล้วรีบชิ่งกลับเลยนะ ไม่ขอบคุณกันสักคำ พรุ่งนี้อย่ามาให้เจอหน้าอีกล่ะ ไม่เลี้ยงไก่ทอดกับแตงโมแล้ว...งอน” คำพูดของเธอทำเอาราฮีมที่บังเอิญผ่านมาได้ยินถึงกับหัวเราะออกมา ชายหนุ่มขำกับท่าทางของเธอที่งอนได้แม้กระทั่งหมา

เสียงหัวเราะนั้น ทำเอาณาณีมหันขวับมามอง จึงเห็นว่าเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่ตอนนี้หัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายจนสำลักน้ำลายตัวเองเข้าให้