บทที่ 6 ครั้งแรก

The Empyrean Hall หรือ ดิ เอ็มเพียเรียน ฮอลล์ ชั้น 60 ของโรงแรม Nivalis สว่างไสวราวกับอยู่เหนือโลก ห้องโถงกว้างถูกตกแต่งในธีมขาว ฟ้า และชมพูอ่อน ดั่งสวนสวรรค์ที่หลุดมาจากเทพนิยาย ม่านโปร่งสีขาวเคลื่อนไหวเบาๆ จากลมปรับอากาศอ่อนโยน ผนังห้องประดับด้วยผ้าต่วนหรูแนบกายพรมเนื้อแน่น สีเทาอ่อนตัดกับแสงไฟวอร์มไวท์นวลตา

ตรงกลางห้อง ซุ้มดอกไม้ขนาดใหญ่ ทำจากกุหลาบขาว ชมพูบานเย็น และดอกพีโอนี ปักแน่นจนกลายเป็นแนวประตูสวรรค์ ขับกลิ่นหอมละมุนไปทั่วบรรยากาศ

เสียงดนตรีคลาสสิกสไตล์ waltz modern หรือเพลงวอลซ์โมเดิร์นดังคลอเบาๆ จากวงออร์เคสตราประจำโรงแรมที่แฝงตัวอยู่ด้านข้างเวที แขกในงานทุกคนสวมหน้ากากหรูหรา แต่งกายด้วยชุดราตรีและทักสิโด้อย่างเต็มยศ

ลินน์ก้าวเข้าสู่ห้องโถงอย่างสง่างาม เธอสวมชุดราตรีสีดำสนิท ผ้ากำมะหยี่แนบเนื้อไล่เฉดลงมาจนถึงชายกระโปรงสีทองระยิบ ชายผ่าขึ้นเล็กน้อยเผยเรียวขางามได้พอเหมาะ หน้ากากลูกไม้สีทองประดับคริสตัลเล็กๆ ขับใบหน้าเธอให้ดูน่าค้นหา ทว่าเยือกเย็นจนไม่มีใครกล้าทักง่ายๆ

ขณะที่เธอก้าวเข้าสู่โซนกลางห้อง เสียงกระซิบกระซาบจากแขกหลายคนเริ่มดังขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าเธอคือใคร แต่ทุกสายตาเฝ้ามอง พนักงานชายในชุดสูทสีเทาอ่อนยื่นถาดใส่แชมเปญออกมาตรงหน้าเธอ เธอพยักหน้าน้อยๆ รับแก้วแชมเปญขึ้นมาอย่างสง่างาม

แต่ทว่าเสียงฝีเท้าแผ่วเบา แต่หนักแน่นดังขึ้นทางด้านข้าง กลิ่นน้ำหอมแนว spicy amber ผสมกลิ่นหนังและไม้จันทน์จางๆ ลอยมาก่อนตัว จากมุมหนึ่งของห้อง ชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น ท่ามกลางแสงสีส้มอุ่น เขาสวมใส่ทักสิโด้สีแดงเลือดหมู ผ้ากำมะหยี่เนื้อละเอียดแนบไปกับรูปร่างสูงโปร่งสมบูรณ์แบบ เนกไทดำเรียบ กับผ้าพับอกกระเป๋าที่ประดับเพชรเล็กๆ หนึ่งเม็ด บ่งบอกว่าเขาไม่ได้ต้องการโดดเด่น แต่กลับสะกดทุกสายตาได้ง่ายดาย หน้ากากของเขาเป็นสีดำสนิท

เรียบ ไม่มีลวดลาย แต่แววตาที่มองผ่านมันออกมา คือ สิ่งเดียวที่ร้อนแรงที่สุดในค่ำคืนนี้

เขาหยุดยืนตรงหน้าเธอ รักษาระยะพอดี ไม่ล้ำเส้น มือข้างหนึ่งซ่อนไว้หลังตัว อีกข้างถือแชมเปญขึ้นมาพอเป็นพิธี ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม

“ค่ำคืนนี้ คุณดู…ราวกับบทกวีที่ถูกเขียนขึ้นเพื่อห้องนี้” เสียงของเขาเรียกความสนใจของลินน์ให้หันมามองเขาที่ทักทายเธอ ดวงตาใต้หน้ากากของเธอทอดมองนิ่งเฉียบ มือยกแชมเปญขึ้นจิบเพียงเล็กน้อย ก่อนเอ่ยตอบเสียงเยือกแต่ไล่ปลายประโยคอย่างมีชั้นเชิง

“และคุณ…ก็เหมือนชายที่ชอบเขียนบทกวีจากสูตรของข้อมูลดิบ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่สุภาพ คิณห์หัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะต่ำ…รื่นเริงอย่างสุภาพ แต่ไม่เย้ยหยัน

“บางที…บทกวีที่ดี อาจเริ่มต้นจากตัวแปรไม่คาดฝัน” เขาพูดด้วยรอยยิ้ม และยื่นมือออกมา “ผมยังไม่ได้แนะนำตัว…แต่หวังว่าคุณจะอนุญาตให้ผมเต้นรำสักบท” เขาพูดอย่างสุภาพ ลินน์ปรายตามองมือเขาเล็กน้อย…ไม่มากพอให้ดูหยิ่ง แต่พอให้รู้ว่าเธอกำลังเลือก ก่อนจะวางแก้วแชมเปญลงบนถาดของพนักงานที่ยืนรอด้านข้าง และวางมือเรียวของเธอลงบนมือของเขาอย่างสง่างามและมั่นใจ