EP 1 | เอาตัวเข้าแลก

เทมป์ เซบาสเตียน เวรอน วัย 24 ปี ทายาทคนเดียวของเวย์ริกอินเตอร์เนชันแนล บริษัทรับออกแบบและผลิตเว็บไซต์แบบครบวงจรชื่อดังในฮ่องกง เจ้าของส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตรยืนทอดสายตามองทิวทัศน์ยามราตรีผ่านความใสของผนังกระจกที่สูงจากพื้นจรดเพดาน

มือหนายกแก้วเหล้าขึ้นกระดกรวดเดียวหมด ส่วนมืออีกข้างถูกสอดไว้ในกระเป๋ากางเกง เขาจมอยู่กับความคิดมากมายเพียงลำพัง

ติ๊ด!

เสียงเครื่องทาบบัตรปลดล็อกประตูดังขึ้นทำให้คนที่กำลังเหม่อลอยหลุดออกจากภวังค์ ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจเขาคิดเอาไว้แล้วว่ายังไงเธอก็ต้องมา

ชาร์ลอต เกรย์ เมธานนท์ วัย 26 ปี นางร้ายดาวรุ่งของเมืองไทยและเธอยังเป็นทายาทคนเดียวของเอชเอสพลัสเอนเตอร์เทนเมนท์ บริษัทผลิตรายการและวิดีโอยักษ์ใหญ่สาวเท้ายาวๆ อย่างเร่งรีบไปยังเจ้าของเพนท์เฮ้าส์

ผู้ที่เพิ่งมาถึงกวาดสายตาสำรวจทั่วบริเวณห้องก่อนจะจ้องมองไปยังแผ่นหลังกว้างที่เคยให้ความรู้สึกอบอุ่นน่าพึ่งพิงสำหรับเธอแต่ตอนนี้มันเป็นอดีตไปแล้ว

“คุณทำแบบนี้ทำไม”

ชาร์ลอตสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดเข้าประเด็นอย่างไม่อ้อมค้อม ร่างสูงที่หันหลังให้เธอหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน

“ทำอะไร”

“ก็ที่คุณกวาดซื้อหุ้นบริษัทของแม่ฉันจนกลายเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่!”

เจ้าของห้องไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามสีหน้าของเขาเฉยเมยไร้ความรู้สึกสายตาที่จ้องมองเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็งในขณะที่คนถามกลับกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อไหล่ของเธอสั่นเทาด้วยความโกรธจนควบคุมไม่อยู่

เทมป์ไล่สายตามองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา รูปร่างที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งดูเซ็กซี่ยั่วยวนบวกกับรองเท้าส้นสูงที่สวมใส่ยิ่งส่งผลในเรือนร่างของเธอเพรียวระหงยิ่งขึ้น

“ฉันถาม! ไม่ได้ยินหรือไง”

ยิ่งเขาแสดงท่าทางเฉยชาเธอก็ยิ่งโมโหใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยแรงโทสะ ‘ไม่อยากจะเชื่อ’ เป็นคำที่เธอพร่ำพูดกับตัวเองเป็นพันๆ รอบเมื่อได้กลับมาเจอกับเขาอีกครั้ง

‘ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้’

“ฉันคิดว่าเธอไม่น่าจะอยู่ในสถานะที่สามารถขึ้นเสียงกับฉันได้นะ”

เทมป์พูดพร้อมสืบเท้าเข้าประชิดตัวเธออย่างรวดเร็วเล่นเอาคนตัวเล็กผงะถอยหลังจนเกือบจะเซถลาล้มลงถ้าไม่คว้าพนักพิงโซฟาเอาไว้เสียก่อน

นอกจากเขาไม่คิดที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยเธอแล้วยังมองคนตัวเล็กด้วยสายตาเยาะเย้ยจนเธอต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อข่มความโกรธที่กำลังจะปะทุออกมา

“ฉันรู้นะว่าคุณโกรธฉัน เกลียดฉันแต่ครอบครัวของฉันไม่เกี่ยว”

“หึ! แล้วไง”

“แล้วไง? ถ้าคุณโกรธฉันเกลียดฉันก็มาเอาคืนกับฉันสิ!”

“ฉันก็ไม่ได้ไปเอาคืนกับคนอื่น”

เทมป์พูดอย่างลอยหน้าลอยตาจนชาร์ลอตอยากจะกางนิ้วขึ้นข่วนใบหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างของเขาให้เป็นรอยสักสองแผล

ยิ่งเธอพยายามพูดก็ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่ได้สนใจฟังกันเลยสักนิด เขาเอาแต่ยียวนกวนประสาทจนชาร์ลอตได้ยินเสียงขาดผึงของอารมณ์ข้างในใจ

“คุณต้องการให้ฉันทำอะไรพูดออกมาเลยดีกว่า”

“ฉันเหรอ? ฉันไม่เคยต้องการอะไรจากเธอ”

เทมป์เดินไปทิ้งตัวบนโซฟาก่อนจะยกเท้าขึ้นมาวางบนโต๊ะกลมข้างหน้าอย่างไร้มารยาท

ตั้งแต่เกิดมาชาร์ลอตไม่เคยต้องใช้ความอดทนขนาดนี้มาก่อนถ้าไม่ติดว่าตอนนี้บริษัทของแม่เธอตกอยู่ในกำมือของเขา เธอคงเลือกที่จะเข้าไปตบหน้าเขาสักฉาด

ร่างบางเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขาก่อนจะมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยสายตามุ่งมั่น แม้ว่าตอนนี้เขาจะนั่งอยู่แต่ส่วนสูงกลับไม่ต่างไปจากเธอสักเท่าไหร่

“เอาเป็นว่าฉันขอโทษกับทุกอย่างที่เคยทำกับคุณ ช่วยเลิกยุ่งกับครอบครัวฉันได้มั้ย”

ความสั่นเครืออ่อนไหวเจืออยู่ในน้ำเสียงเธอกัดริมฝีปากแน่นขณะพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา

“ถ้ามัวแต่ให้อภัยแล้วเมื่อไหร่จะได้เอาคืนผู้หญิงอย่างเธอ”

เทมป์พูดเสียงต่ำพร้อมกับมองเข้าไปในดวงตาของเธอ ดวงตาคู่สวยที่เขาเคยหลงใหลมันและเป็นดวงตาคู่เดียวกันที่เคยมองเขาราวกับเป็นหมาข้างถนนตัวหนึ่ง

ชาร์ลอตยืนตัวแข็งราวกับถูกสาปเธอรู้ว่าสิ่งที่เธอเคยทำเอาไว้มันทำร้ายเขาอย่างสาหัสแต่เธอเองก็เจ็บไม่ต่างกันและมันยังเป็นความเจ็บปวดที่เธอไม่สามารถอธิบายให้ใครฟังได้เลย

“จริงๆ ก็พอจะมีทางอยู่บ้าง”

คนถือไพ่เหนือกว่าลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะโน้มตัวเข้าหาอีกฝ่ายจนเธอหล่นลงนั่งบนโซฟาแทน

แขนแกร่งยื่นไปจับพนักพิงเอาไว้พร้อมกับมืออีกข้างบีบเข้าที่แก้มนวลเบาๆ เพื่อบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้น

“ลองเอาตัวเธอเข้าแลกสิ”

“ห๊ะ...”

คำอุทานที่แทบจะไม่ได้ยินเสียงด้วยซ้ำหลุดออกมาจากปากของชาร์ลอต เธอไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าสิ่งที่เขาพูดมามันคือทางออกของเรื่องนี้จริงๆ

เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาสีรัตติกาลที่มืดสนิทราวกับอยากจะค้นหาอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ข้างในนั้นและเมื่อไม่เจอมันเธอจึงตัดสินใจกัดฟันสู้

“ถ้าฉันทำตามข้อเสนอ คุณจะยอมจบเรื่องนี้ใช่มั้ย”

“หึ! คงเป็นเรื่องที่เธอถนัดจริงๆ สินะ”

เทมป์สะบัดมือทิ้งอย่างไร้เยื่อใย แววตาและน้ำเสียงของเขาแสดงออกถึงความรังเกียจในตัวเธออย่างชัดเจน ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าระยะเวลาหกปีจะทำให้เธอเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้

“ถ้าเคยทำมาเยอะแล้วคุณจะเรียกว่าเรื่องถนัด ฉันก็ไม่ติด”

ในเมื่อเขาไม่คิดจะอ่อนข้อให้เธอแถมยังแสดงท่าทางราวกับทนใช้อากาศหายใจร่วมกับเธอไม่ได้แม้เสี้ยววินาที เธอก็พร้อมจะเปิดศึกฟาดฟันกับเขา

“รีบขึ้นเตียงกันเลยสิ เรื่องจะได้จบ...ว้าย!”

ชาร์ลอตพูดพลางลุกขึ้นยืนแต่ไม่ทันจะตั้งตัวมือหนาก็ผลักไหล่เธอจนหงายหลังลงบนโซฟาอีกครั้ง

“ทำตรงนี้แหละ ฉันไม่อยากให้เตียงนอนสกปรก”

ร่างบางรู้สึกชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า หัวใจของเธอคล้ายถูกโบยตีแค่หายใจเข้าก็เจ็บร้าวไปทั้งอก

“เอาสิ!”

มือเรียวพูดพร้อมปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกอย่างรวดเร็วด้วยความโกรธ ผิวขาวนวลและสองเต้าอวบอิ่มปรากฏต่อสายตาชายหนุ่ม

“เธอแมร่ง!”

น้ำเสียงเย็นชาเข้มขึ้นก่อนที่เทมป์จะกระชากข้อมือทั้งสองข้างของคนตัวเล็กส่งผลให้กระดุมสองเม็ดสุดท้ายกระเด็นหลุดออกไปตามแรง

“หยุดทำไมล่ะ ทำสิ”

เขาพ่นลมหายใจอย่างสุดจะทน นิสัยชอบเอาชนะอยากได้อะไรก็ต้องได้ของเธอมันไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ

“หรือว่าคุณกลัว”

“อย่างเธอ...มีอะไรให้กลัว”

ไม่ใช่แค่น้ำเสียงของเขาแต่สายตาที่ใช้มองเธอนั้นแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้รู้สึกกลัวเธอเลยสักนิด

“กลัวใจไง กลัวว่าคุณติดใจฉัน กลัวว่าคุณจะหลงรักฉันเหมือนมะ..อื้อ!”

พูดได้เพียงแค่นั้นเสียงของเธอก็ถูกกลืนหายไปด้วยริมฝีปากหนา โพรงปากไวสัมผัสถูกบดขยี้อย่างหนักหน่วง

เทมป์กัดเข้าที่ริมฝีปากล่างของเธอเมื่อไม่ได้รับความร่วมมือเท่าที่ควรก่อนจะอาศัยจังหวะที่เธออ้าปากร้องสอดลิ้นอุ่นรุกรานเข้าไปในโพรงปาก

“ไอ้...อื้อ”

ไม่ว่าเธอจะหันหน้าหนีไปทางไหนเขาก็ไล่ตามไปช่วงชิงลมหายใจของเธอทุกครั้ง เทมป์รวบข้อมือเล็กของเธอเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวส่วนมือหนาอีกข้างเลื่อนลงมาบีบเค้นที่เต้าอิ่มอย่างแรงจนผิวขาวนวลปรากฏรอยริ้วสีแดง

“หึ!”

จู่ๆ เทมป์ก็ผลักออกแล้วหยุดการกระทำไว้เพียงแค่นั้น มือหนาล่วงเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะโยนกล่องสี่เหลี่ยมจัตุรัสใส่ศีรษะของหญิงสาวที่ยังคงนั่งอึ้งอยู่

“พกไว้บ้างนะถ้าจะง่ายขนาดนี้”