ตอนที่1

ณ บ้านสีขาวสองชั้นหลังเล็กสไตล์มินิมอลริมธารน้ำตกท้ายไร่องุ่นที่มีชื่อว่า ไร่ผูกรักริมธาร บ้านหลังนี้เป็นบ้านของ ปารวี หญิงสาวโลกสวยจอมเพ้อฝันวัยยี่สิบสาม

เธอใช้เงินเก็บจากการทำงานเพียงหนึ่งปีสร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมาแยกจากบ้านของพ่อกับแม่ เพราะต้องการความเป็นส่วนตัวและฝันเอาไว้ว่าวันหนึ่งสามีของเธอจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนี้

หญิงสาวในเดรสชุดนอนแขนยาวสีหวานนั่งกอดเข่าอยู่ที่ระเบียงชั้นบนของบ้าน เธอนั่งเหม่อมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวพราวระยับรายล้อมดวงจันทร์กลมโตด้วยแววตาที่เป็นประกายของความสุข

ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเต็มที่เมื่อได้เห็นใบหน้าของคนที่คิดถึงในดวงจันทร์ที่กำลังส่องสว่าง ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีที่เธอไม่ได้เห็นหน้าของเขา ทว่าภาพของผู้ชายร่างสูงใหญ่ ใบหน้าชวนฝันคนนั้นก็ยังติดตราตรึงใจของเขาเสมอ

และเขาคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นราเดน...คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอนั่นเอง

“ป่านนี้คุณจะเป็นยังไงบ้างคะ จะยังจำฉันได้รึเปล่า รู้ไหมว่าฉันไม่เคยลืมคุณเลยนะคะ” เสียงหวานใสเปล่งพูดถึงคนไกลด้วยสีหน้าระรื่นเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

ห้าปีกว่าแล้วที่เธอมานั่งฝันหวานเช่นนี้ทุกครั้งที่พระจันทร์เต็มดวง ไม่รู้หรอกว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอจะรักเธอเช่นที่เธอรู้สึกหลงรักเขาไหม แต่เธอก็ยังส่งความรักความหวังดีให้เขาอยู่ตลอดไม่เคยเปลี่ยน

ปารวี เธอเป็นหญิงสาวโลกสวยตัวเล็กหุ่นนาฬิกาทรายเจ้าของรอยยิ้มหวาน ที่ยิ้มทีไรทำโลกสดใสไปทั้งใบ เพราะแก้มทั้งสองมีลักยิ้มทั้งสองข้าง อีกทั้งยังมีดวงตายังกลมโตหางตาเฉี่ยวไม่ต่างไปจากดวงตาของลูกแมวน้อยขี้อ้อน ใบหน้าของเธอเป็นรูปไข่ ปากนิดจมูกหน่อย ผิวขาวอมชมพู ผมดำสลวยเป็นลอนฟาร่ายาวถึงกลางหลัง

หญิงสาวเรียนจบบริหารธุรกิจจากมหาวิทยาลัยประจำจังหวัด หลังจากเรียนจบก็ช่วยพ่อกับแม่ของเธอเปลี่ยนไร่องุ่นที่ทำเงินได้จากการขายผลผลิตทางเดียวเป็นสถานที่ท่องเที่ยว ให้นักท่องเที่ยวได้ซื้อบัตรเข้าชมไร่องุ่นในช่วงที่องุ่นในไร่กำลังเข้าสี คนที่มาได้ถ่ายรูป ส่วนคนในไร่ก็ได้ขายอาหาร และแม่ของเธอก็ยังมีรายได้เสริมจากการขายน้ำหวานหลากหลายเมนู

อนาคตเธออยากจะทำให้ไร่องุ่นของเธอเป็นที่รู้จักของผู้คนมากขึ้นกว่าเดิม อยากเปิดคาเฟ่ รวมไปถึงรีสอร์ทที่พักด้วย เพราะท้ายไร่ของเธอมีน้ำตกไหลผ่าน หลังธารน้ำตกก็ยังเป็นวิวภูเขาสวย บรรยากาศดี เธอขยันทำงานมาก เพราะวาดฝันถึงวันข้างหน้าที่สวยงามอยู่เสมอ และดูท่าทุกอย่างก็กำลังไปได้สวยเสียด้วย

ตื๊ด ตื๊ด เสียงของโทรศัพท์มือถือที่อยู่ข้างตัวทำปารวีหลุดจากภวังค์ความฝันหวาน เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นสายของเพื่อนรักสาวประเภทสองอย่างกฤษฎี หรือเรียกติดปากว่าไก่หวาน

“ว่าไงไก่หวาน” กดรับสายเพื่อนรักได้ก็รีบทักทายเสียงใส

(ตกลงอาทิตย์หน้าแกจะไปงานแต่งของยัยพิ้งค์กี้ไหม)

คำถามจากปลายสายทำปารวีมีสีหน้าลำบากใจขึ้นมาดื้อๆ

“ถ้าฉันไม่ไปได้ไหม”

(ไม่ได้ ยัยเพิร์ลกับอมยิ้มก็ไป แกจะไม่ไปไม่ได้)

“นี่โทรมาถามหรือโทรมาสั่งกันแน่เนี่ย”

(เออ...ยอมรับว่าสั่งก็ได้ แกต้องไป มันกล้าท้าเราให้ไปงานแต่งมัน เราก็ต้องไป ไปให้มันรู้ว่าพวกเราไม่เคยกลัวอะไร แล้วฉันก็เตรียมชุดเอาไว้ให้แกแล้วด้วย)

“โอเค ไปก็ไป” ปารวีกดวางสายได้ก็นั่งกอดเข่าหน้าห่อเหี่ยวกว่าเดิม งานแต่งของพันแพรวา เพื่อนสมัยเรียนในรุ่นเดียวกันแต่ก็ไม่ค่อยจะถูกกันสักเท่าไหร่ เพราะลูกสาวกำนันจอมเอาแต่ใจชอบหาเรื่องเธอไม่เว้นว่างตั้งแต่อยู่มหาวิทยาลัยปีหนึ่งจนจบปีสี่

ด้วยเหตุผลที่ว่า หมวดตะวันที่เป็นแฟนของพันแพรวาเคยมาชอบเธอและอยากจะได้เธอเป็นภรรยาจนเกิดเรื่องราวทำให้เธอต้องหนีหัวซุกหัวซุนจากสระบุรีไปที่เชียงรายเพื่อไปขออาศัยอยู่กับตา แล้วมันก็เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดที่ทำให้เธอได้มีชื่อว่ามีสามีตั้งแต่อายุสิบเก้า

ย้อนกลับไปเมื่อห้าปีก่อน ปารวีต้องหนีหัวซุกหัวซุนเพราะพ่อกับแม่ติดหนี้เสี่ยระพ่อของหมวดตะวัน หมวดตะวันทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้เธอไปเป็นของเล่น เมื่อได้โอกาสจึงเอาเรื่องที่แม่ของเธอไปยืมเงินแล้วยังไม่ได้ใช้หนี้จะเอาเธอไปเป็นภรรยา

ทว่าแม่กับพ่อของเธอก็พาหนีไปที่เชียงรายเพื่อไปขออาศัยอยู่กับตาของเธอ ทว่าเรื่องราวมันก็ไม่ได้จะจบง่ายๆ อย่างที่คิด เพราะหมวดตะวันใช้เส้นสายและอิทธิพลในการเป็นตำรวจสืบจนรู้ว่าเธอมีญาติอยู่ที่ไหนจนตามเธอมาได้

ในขณะที่เธอกำลังถูกคนของหมวดตะวันฉุดกระชากลากถูเพื่อที่จะเอาตัวไปเป็นภรรยา วินาทีนั้นก็เหมือนฟ้ามาโปรด ตาของเธอได้กลับมาจากการเข้าป่าพร้อมกับชายหนุ่มต่างชาติดวงตาชวนฝันพอดี

แล้วเขาก็เหมือนอัศวินขี่ม้าขาว ป่าวประกาศว่าเขาเป็นสามีของเธอ และบอกว่าจะใช้หนี้แทนแม่ของเธอ เพื่อให้คนชั่วพวกนั้นไม่เอาตัวเธอไป

ทว่าคนที่คิดว่าตัวเองมีอิทธิพลเหนือใครอย่างหมวดตะวันก็ไม่ยอม และวินาทีนั้นก็เป็นวินาทีที่ทำให้เธอได้ตกหลุมรักราเดนอย่างโงหัวไม่ขึ้น เพราะเขาได้ต่อกลอนกับชายฉกรรจ์นับสิบคนด้วยตัวคนเดียวจนคนพวกนั้นหนีตะเพิดเพราะแพ้ไม่เป็นท่า เพื่อช่วยเธอเอาไว้

ซ้ำเงินทุกบาททุกสตางค์ที่แม่ของเธอเป็นหนี้เพื่อเอามาจ่ายค่าเล่าเรียนให้เธอ ราเดนก็ใช้หนี้ให้หมดทุกบาททุกสตางค์ แม้เขาจะบอกว่าเงินแค่นั้นไม่ทำให้เขาจน เธอก็ยังสำนึกบุญคุณของเขามาจนถึงทุกวันนี้

และสถานะที่เขามาเป็นสามีของเธอได้ยังไงน่ะเหรอ...