บทที่ 6 พื้นที่ส่วนบุคคล กำลังถูกบุกรุก

I Hate You and I Love You

บทที่ 6

พื้นที่ส่วนบุคคล กำลังถูกบุกรุก

…………………

หลังจากถูกปฏิเสธการกินข้าวกลางวันด้วยกันบ่อยครั้ง น้ำหนาวก็ยังคงทำข้าวกล่องเผื่อเพื่อนสมัยเด็กเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ การที่วางข้าวกล่องเอาไว้ให้เขาที่โต๊ะ แต่ไร้วี่แววคนทำ ดวงตาคมจ้องมองกล่องข้าวที่วางไว้นิ่ง

"น้ำหนาวเอามาวางไว้ให้น่ะ" เพื่อนที่นั่งโต๊ะข้างๆ เอ่ยบอก เพื่อคลายข้อสงสัยให้กับจุน ที่เอาแต่นั่งจ้องกล่องข้าวไม่หยุด

ดาดฟ้า

"อ่า อากาศดีจัง" น้ำหนาวพึมพำออกมาด้วยรอยยิ้ม เมื่อได้สัมผัสกับสายลมเย็นๆ ซึ่งช่วงนี้ดาดฟ้าก็กลายเป็นที่กินข้าวของเธอกับจองอู ช่วงนี้เธอค่อนข้างสนิทกับจองอูเป็นพิเศษ เพราะเพื่อนร่วมห้องเป็นคนอัธยาศัยดี แถมยังอารมณ์ขัน ทำให้รู้สึกสบายใจเวลาที่อยู่ด้วย ถ้ารวมจุนแล้ว จองอูก็เป็นคนที่สอง ที่น้ำหนาวใช้เวลาอยู่ด้วยมากที่สุดในตอนนี้ และดูเหมือนว่า จองอูกำลังพยายามช่วงชิงเวลาส่วนที่เหลือมากขึ้น ทุกทีๆ

บ้าน

19.00 น.

แกร็ก

ปึง

เสียงประตูถูกเปิดและปิดลง น้ำหนาวชะเง้อคอไปมอง เมื่อรู้ว่าเพื่อนสมัยกลับมาแล้ว

"จุน" น้ำหนาวขานเรียกเพื่อนสมัยเด็กด้วยรอยยิ้ม แต่ทว่าร่างสูงกลับไม่พูดไม่จา และเดินเข้าห้องตัวเองไปทันที

ปัง!

เสียงประตูถูกปิดดังลั่นจนน้ำหนาวที่กำลังทำอาหารอยู่ถึงกับสะดุ้ง

"อุ๊ย! ตกใจหมด โมโหอะไรน้ำหนาวอีกแล้วเนี่ย"

21.00 น.

หลังจากนั้นสองชั่วโมง ร่างสูงที่หายเข้าไปในห้องก็เดินออกมาด้วยใบหน้าเรียบตึง

"จุนมาพอดีเลย ข้าวอยู่บนโต๊ะนะ" น้ำหนาวเอ่ย ในขณะที่กำลังเดินสวนกับจุน

"ไม่กินข้าวหรือไง" จุนเอ่ยถามเสียงเรียบตามสไตล์ของเขา

"น้ำหนาวกินแล้ว จุนกินเลย น้ำหนาวไปทำการบ้านก่อนนะ"

หมับ

ในขณะที่น้ำหนาวกำลังจะเดินเข้าห้องก็ถูกมือหนารั้งข้อมือเอาไว้ น้ำหนาวมองเพื่อนในวัยเด็กด้วยความสงสัยว่าเขารั้งเธอไว้ทำไม

"อุ่นกับข้าวให้ก่อน มันเย็นหมดแล้ว"

"อื้อ"

หลังจากที่น้ำหนาวอุ่นกับข้าวให้ จุนก็นั่งกินข้าวเงียบๆ โดยไม่ได้พูดอะไร

"น้ำหนาวไปทำการบ้านก่อนนะ"

"เมื่อกลางวัน ไปกินข้าวกับใครมา"

ในขณะที่กำลังจะเดินเข้าห้องเสียงเรียบก็เอ่ยขึ้น

"ไปกินกับ....."

ติ๊ดๆๆๆๆ

ก่อนที่น้ำหนาวจะได้เอ่ยตอบ เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น มือบางหยิบขึ้นมากดดูเมื่อพบว่าใครโทรมา ใบหน้าเล็กก็คลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย

คนที่ไม่มีเพื่อน และไม่เคยมีสายโทรเข้ามาก่อน ตั้งแต่มาอยู่เกาหลี แต่วันนี้กลับมีคนโทรมาหา แถมยังยิ้มอีกต่างหาก

"ฮัลโหล จองอู อื้ม แป๊บนะ เดี๋ยวน้ำหนาวเข้าห้องก่อน" เสียงหวานกรอกลงไปในโทรศัพท์ และเดินเข้าห้องตัวเองทันที โดยที่ลืมไปเลยว่ายังไม่ตอบคำถามเพื่อนสมัยเด็กที่ตอนนี้กำลังนั่งจ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

ปึก

ประตูห้องถูกปิดลง คนที่ปกติได้รับการเอาใจ และให้ความสำคัญเป็นอันดับหนึ่ง ตอนนี้เอาแต่นั่งนิ่งจ้องมองไปที่ประตูห้องของน้ำหนาวด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

"เมื่อไหร่จะว่างสายเนี่ยจองอู แบตน้ำหนาวจะหมดแล้วนะ" น้ำหนาวบ่นกระปอดกระแปด ที่เพื่อนร่วมห้องไม่ยอมวางสายสักที หลังจากที่ตอนแรกบอกว่าจะโทรมาถามเรื่องการบ้าน

"น้ำหนาวอย่าใจร้าย เราอยู่บ้านคนเดียว มันเหงาอ่ะ คาสายอยู่เป็นเพื่อนก่อนสิ นะ นะ" จองอูเอ่ย จนน้ำหนาวไม่กล้าปฏิเสธ ถึงแม้จะอยากวางสายแล้วก็ตาม เพราะเดี๋ยวต้องไปเตรียมของเพื่อทำอาหารเช้าในวันพรุ่งนี้

"ก็ได้ๆ" น้ำหนาวเอ่ยด้วยความอ่อนใจ ทำได้แค่หยิบเอาสายชาร์จแบตมาเสียบไว้ และเปิดลำโพง ระหว่างนั้นก็อ่านหนังสือไปเรื่อยๆ โดยปล่อยให้สายคาอยู่อย่างนั้น โดยที่เพื่อนร่วมห้องก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไร มีคุยเรื่องการเรียนบ้าง จนกระทั่งผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมงอย่างรวดเร็ว

ก๊อกๆๆๆๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นรัวๆ บ่งบอกถึงอารมณ์ของคนเคาะได้เป็นอย่างดี

"เสียงอะไรน่ะน้ำหนาว"

"แป๊บนะ เดี๋ยวน้ำหนาวไปดูก่อน" น้ำหนาวเอ่ย ก่อนจะหยัดกายลุกจากเตียงไปเปิดประตู ก็พบเพื่อนสมัยเด็กยืนจังก้าหน้าตาบอกบุญไม่รับอยู่ที่หน้าห้อง

"จุน มีอะไรหรือเปล่า" น้ำหนาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติ แต่คนที่ผิดปกติคงเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเธอมากกว่า ร้อยวันพันปีไม่เคยมาเคาะประตูเรียกเลยสักครั้ง

"ทำอะไรอยู่" เขาเอ่ยถามเธอ แต่ทว่าสายตากลับมองเข้าไปภายในห้อง และจ้องไปที่โทรศัพท์มือถือบนเตียง

"จุนจะเอาอะไรหรอ" น้ำหนาวเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไร

"เตรียมข้าวเช้ารึยัง" เมื่อเห็นว่าเธอหลีกเลี่ยงจะตอบ เขาก็ไม่ถามซ้ำ

"ลืมไปเลย! งั้นเดี๋ยวไปเตรียมตอนนี้เลย" น้ำหนาวเอ่ยตอบด้วยความรีบร้อน ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินไปที่ห้องครัวทันที ก่อนจะง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารวันพรุ่งนี้

ห้องน้ำหนาว

"ฮัลโหลๆ น้ำหนาวอยู่มั้ย" เสียงของจองอูลอดผ่านลำโพงออกมาโดยไม่รู้ว่าคนที่กำลังฟังอยู่ตอนนี้ไม่ใช่น้ำหนาว

ติ๊ด

นิ้วหนากดตัดสาย และปิดเครื่องไปดื้อๆ และเดินออกจากห้องน้ำหนาวไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เช้าวันถัดมา

"ทำไมมี 3 กล่อง กล่องนั้นมาจากไหน" จุนเอ่ยถามเสียงเข้ม เมื่อเห็นกล่องข้าวที่เพิ่มขึ้นมา

"อ๋อ อันนี้ของจองอูน่ะ" น้ำหนาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ เพราะไม่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำผิดอะไร ต่างกับอีกคนที่โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ

"ทำให้มันทำไม"

"..................." น้ำหนาวรู้ดี ว่าอาการของคนตรงหน้าตอนนี้ คือกำลังโมโห แต่ก็ไม่เข้าใจว่าโมโหเรื่องอะไร และโมโหอะไรขนาดนี้

"น้ำหนาว ตอบมา"

"ก็จุนบอกว่าไม่ชอบให้ใครใช้ของจุน น้ำหนาวเลยซื้อกล่องข้าวเพิ่มอีกกล่อง..." น้ำหนาวยังไม่ทันได้อธิบายจบ

"ถาม ว่าทำให้มันทำไม!" เมื่อเห็นคนตรงหน้าตอบไม่ตรงคำถาม ก็ทำให้คนเอาแต่ใจเกรี้ยวกราดขึ้น

"จุน ทำไมต้องตะคอกน้ำหนาวด้วยล่ะ" น้ำหนาวเอ่ยถามเสียงแผ่ว อีกทั้งตัวก็สั่น เพราะโดนตะคอกใส่ ถึงเขาจะโมโหเธอเป็นปกติ แต่ก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะตะคอกเธอแบบนี้

"มีสิทธิ์อะไรใช้ของ ของฉันทำข้าวกล่องให้คนอื่น"

"แต่ของพวกนี้ น้ำหนาวเป็นคนซื้อมาเองนะ" น้ำหนาวเถียงเสียงแผ่ว เขาจะหวงของอะไรขนาดนั้น แค่ข้าวกล่องเอง

"น้ำหนาว!"

"จุน จะตะโกนทำไม น้ำหนาวไม่เข้าใจ ฮึกๆ" เมื่อถูกตะคอกหลายครั้งเข้า น้ำตาก็เริ่มปริ่มออกมา ในหัวมีแต่คำว่าไม่เข้าใจเต็มไปหมด

"หึ ตามสบายเลย จะทำข้าวกล่องให้ใครก็ทำไปเลย แต่ต่อไป ไม่ต้องทำให้ฉันแล้วนะ อาหารจืดชืด กินไม่ลง" เขาเอ่ย ก่อนจะสาวเท้าเดินจากไป หลังจากทิ้งคำพูดใจร้ายเอาไว้

"เป็นแบบนี้ตลอดเลย เวลาที่ไม่พอใจก็พูดจาใจร้ายกับน้ำหนาวตลอดเลย ฮึกๆๆ" น้ำหนาวใช้มือปาดน้ำตาออกจากสองแก้ม