ตอนที่ 9 มูมมามเกินไปแล้ว

สุทธิรักษ์ยกยิ้มมุมปากเมื่อได้อ่านข้อความที่เธอทิ้งเอาไว้ให้พร้อมเงินปึกใหญ่สองปึก แม้จะรู้สึกเสียดายมากที่นอนหลับเป็นตายจนไม่รู้สึกตัวว่าเธอออกจากห้องเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ตาม

“สองแสน ทิปหนักจังนะครับ ปั้นหยา”

เขาเก็บเงินสองปึกและกระดาษโน้ตแผ่นนั้นลงในลิ้นชักข้างเตียง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาผู้จัดการบาร์ผู้เป็นลูกน้องคนสนิทในทันที

“ครับ บอส”

“ภพ หาเบอร์โทรของปั้นหยาให้ฉันหน่อย”

ภิภพเลิกคิ้วสูงอย่างแปลกใจที่เจ้านายหนุ่มให้เขาหาเบอร์โทรศัพท์ของสาวสวยที่เจ้านายอยู่ด้วยทั้งคืน

“อยู่ด้วยกันทั้งคืน ไม่ได้ขอเบอร์เธอเลยหรือครับบอส”

“ถ้าขอแล้วจะมาให้แกหาให้อีกหรือวะ ถามไม่คิด”

“ครับๆ มัวทำอะไรอยู่ แค่ขอเบอร์ ง่ายๆ แค่นี้เอง ทำไมไม่ขอเองเลยล่ะครับ ผมเชื่อว่าเธอต้องเต็มใจให้เบอร์บอสอย่างรวดเร็ว นอกเสียจากว่าเธอจะมีแฟนแล้ว”

“ไม่มี เธอยังไม่มีใคร”

“แหม มั่นใจจังเลยนะครับบอส”

“อย่ามัวพูดมาก ไปหาเบอร์มาให้ฉัน”

“โธ่ บอสครับ แล้วผมจะไปหามาจากไหนล่ะครับ บอสอยู่ด้วยกันทั้งคืนยังไม่มีปัญญาได้เบอร์เธอเลย”

“ไอ้ภพ ถ้าแค่นี้ไม่มีปัญญา โบนัสสิ้นปีอย่าหวังว่าจะได้”

“บอสครับ ใจเย็นครับ ผมแค่แซวบอสเล่น ก็บอสเคยเป็นแบบนี้ที่ไหน เรื่องสำคัญบอสไม่เคยพลาด”

“ก็กับคนนี้ มันมีเรื่องสำคัญให้ต้องทำมากกว่ามานั่งขอเบอร์”

“ชอบเธอจริงๆ หรือครับบอส”

“เออ ไม่ต้องมาเสือกเรื่องของฉันให้มาก สั่งอะไรก็ทำเถอะน่า”

“ชอบก็บอกครับ ถ้าผมรู้ว่าบอสคิดอะไร บางทีผมอาจช่วยบอสได้มากกว่าการขอเบอร์”

“เออ ชอบ พอใจไหม รีบไปทำงานให้สำเร็จ”

“ครับๆ เดี๋ยวผมจะรีบโทรหาคุณอรเดี๋ยวนี้เลยครับ”

“แล้วก็อย่าหลุดล่ะ ว่าฉันเป็นใคร”

“อ้าว นี่อยู่ด้วยกันทั้งคืน บอสยังไม่เฉลยอีกหรือครับว่าบอสเป็นใคร”

“เอาเวลาที่ไหนไปเฉลย แค่เวลาจะหายใจยังไม่มีเลย”

“มูมมามเกินไปแล้วนะครับบอส ผมเชื่อแล้วครับ ว่าบอสชอบคุณปั้นหยาจริงๆ ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมจะช่วยอย่างเต็มที่ แค่นี้ก่อนนะครับบอส”

เมื่อวางสายจากเจ้านายหนุ่มที่ทำงานร่วมกันอย่างรู้ใจมาหลายปี ภิภพก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มขำ ปกติถึงแม้เจ้านายหนุ่มจะมีคู่นอนเป็นสาวสวยมากหน้าหลายตา มีทั้งเข้าไปติดต่อเองหรือผู้หญิงเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหา เขาไม่เคยเห็นเจ้านายหนุ่มมีท่าทีกระวนกระวายอยากจะสานต่อกับผู้หญิงชั่วคืนคนไหนมากมายขนาดนี้มาก่อน

เขาแปลกใจตั้งแต่เจ้านายยอมเทคู่ควงคนล่าสุดที่ยังไม่ทันได้ใช้งานมาก่อนแคนดี้ นางเอกดังที่ทั้งสวยและเซ็กซี่ แล้วมาปลอมตัวเป็นหนุ่มโฮสต์ นั่งชงเหล้าและดูแลแขกสาวสวยที่มาเที่ยวที่บาร์แห่งนี้เป็นครั้งแรก

แถมยังยอมออกไปกับเธอในฐานะโฮสต์ทั้งคืนจนเช้า จะว่าเธอคนนั้นสวยก็ใช่อยู่ เธอสวยมาก เซ็กซี่ เย้ายวน งามสง่าราวนางหงส์ แต่เจ้านายของเขากล้าเทแคนดี้ที่สุดแสนจะเอาแต่ใจตัวเองได้อย่างไร มีหวังหากเจ้านายยังอยากลองลิ้มชิมรสของเธอ คงได้ต้องทุ่มเงินเจ็ดหลักและตามง้อกันยาว

แถมเมื่อมีค่ำคืนร้อนแรงกันเสร็จเรียบร้อย เจ้านายของเขาดันเป็นฝ่ายติดใจและไล่ตามหาผู้หญิงคนนั้น แทนที่ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นฝ่ายวิ่งไล่ตามเจ้านายของเขาเหมือนกับผู้หญิงทุกคนในชีวิตเสียได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ท่าทางผู้หญิงคนนี้จะไม่ธรรมดาเสียแล้ว

เขาสลัดไล่ความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองแล้วกดหาไลน์ของอรกมล ที่ได้ติดต่อพูดคุยเพื่อจองบริการของร้านมาก่อนหน้านี้ แล้วยอมเสียมารยาทกดโทรหาเธอ แทนการพิมพ์ข้อความพูดคุย เพราะเรื่องนี้ เจ้านายของเขามีท่าทีร้อนใจมาก

“สวัสดีครับ คุณอร ผมภพนะครับ ขอโทษที่เสียมารยาทโทรมารบกวนคุณอรนะครับ”

“ค่ะ คุณภพ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

อรกมลที่กำลังร้อนใจเพราะโทรหาปัณยตาไม่ติดตั้งแต่เช้า รีบกดรับสายเพื่อพูดคุยกับผู้จัดการบาร์โฮสต์ที่เธอกับเพื่อนไปเที่ยวมาเมื่อคืน จะได้รีบโทรหาเพื่อนรักต่อ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยหรือยัง

“คือ ผมอยากจะรบกวนขอเบอร์โทรของคุณปั้นหยาน่ะครับ”

“ปั้นหยาหรือคะ คุณภพชอบยัยหยาหรือคะ”

อรกมลเบิกตาโต ตกใจไม่น้อยที่ผู้จัดการบาร์โทรมาขอเบอร์โทรศัพท์ของปัณยตา ทั้งที่เมื่อวานก็ต้อนรับขับสู้กันอย่างดี ไม่ได้ดูมีท่าทีอะไรต่อกันแม้แต่น้อย แถมเพื่อนรักของเธอยังพาโอสต์หนุ่มหล่อออกไปหาความสุขกันต่อหน้าต่อตาเขาอีกต่างหาก

“เปล่าครับ ผมไม่ได้ชอบคุณปั้นหยาหรอก แต่เอ่อ น้องคนเมื่อคืนที่ดูแลคุณปั้นหยา ขอร้องให้ผมมาขอเบอร์โทรของเธอน่ะครับ”

“น้องคนเมื่อคืน ที่รักหรือคะ”

“ครับ ที่รักครับ”

ภิภพรู้สึกกระดากปาก ที่ต้องเรียกเจ้านายแบบนั้น ทั้งที่ชื่อนี้ก็คือชื่อเล่นจริงๆ ของเจ้านายที่พ่อแม่ตั้งให้อย่างตั้งใจ แต่เจ้านายจะให้ลูกน้องทุกคนทั้งที่บริษัทและที่บาร์โฮสต์เรียกบอส หรือไม่ก็คุณรัก ไม่มีใครจะกล้าเรียกชื่อเล่นน่ารักชวนวาบหวามนั้นเลยสักคน

“เอ๊ะ เมื่อคืนสองคนนั้นออกไปด้วยกันนี่คะ ทำไมไม่มีคอนแทกต์กัน หรือว่ายัยหยาไม่ได้ไปกับที่รักคะ”

“เอ่อ เปล่าครับ สองคนนั้นไปด้วยกันครับ แต่พอดีว่าน้องเขาไม่ทันได้ขอเบอร์โทรเอาไว้ ตื่นมาก็ไม่เจอคุณปั้นหยาแล้ว เลยรบกวนให้ผมมาขอให้”

“เอ่อ อรไม่แน่ใจ ว่ายัยหยาอยากจะติดต่อกับที่รักอีกหรือเปล่า อรไม่กล้าให้เบอร์โดยพลการหรอกค่ะ ขอปรึกษาเพื่อนก่อนนะคะ แล้วเอ่อ..ที่รัก ชอบยัยหยาหรือคะ”

“ครับ ชอบครับ ชอบมากด้วย ปกติที่รักไม่เคยวิ่งตามใครแบบนี้เลย”

“แต่อรไม่แน่ใจ ว่าเรื่องของที่รักกับปั้นหยาจะเป็นจริงได้ คือครอบครัวยัยหยาไม่น่าจะรับที่รักได้ ขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ นะคะ”

“ครับ ผมเข้าใจ ดูก็รู้แล้วว่าคุณปั้นหยามีฐานะ แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของคนสองคน ผมว่าเราควรเปิดโอกาสให้เขาสองคนคุยกันและตกลงกันเองดีกว่า ถ้าหากว่าคุณปั้นหยาไม่ชอบที่รัก ผมก็พร้อมจะดูแลเด็กของผม ไม่ให้ไปยุ่งวุ่นวายกับคุณปั้นหยาอีก หรือถ้าหากว่าเขาสองคนเกิดคบหากันในฐานะเพื่อนหรือพี่น้องได้ ก็ให้เป็นเรื่องของพวกเขาเถอะครับ ขอให้คุณอรช่วยพิจารณาอีกทีนะครับ”

อรกมลถอนหายใจยาว ใช่ว่าอยากจะตัดโอกาสของหนุ่มหล่อคนนั้น แต่ด้วยครอบครัวของปัณยตาเป็นถึงเจ้าของโรงแรมและรีสอร์ตหรูหราหลายแห่ง ไหนจะมีธุรกิจของตระกูลเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์อีก ถ้าปัณยตาที่เป็นหลานสาวคนโตของตระกูล มารักกับหนุ่มโฮสต์ ครอบครัวของเธอต้องไม่ยินยอมให้คบหากันแน่ แล้วแบบนี้ มันก็จะมีแต่คนเจ็บปวด

แต่เหตุผลของภิภพก็น่าคิด ถ้าหากว่าสองคนนั้น พูดคุยกันแล้วไม่ได้ชอบกันในฐานะหนุ่มสาว ก็ไม่ผิดที่คนทั้งคู่จะเป็นเพื่อนเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน อีกอย่างปั้นหยาของเธอก็เป็นคนรักคนยากและเรื่องมากพอตัว คงไม่ต้องเป็นห่วงที่จะเลือกคู่ครองที่ไม่เหมาะสมกับตนเองหรอก

“งั้นรบกวนคุณภพรอสักครู่นะคะ อรขอปรึกษาเพื่อนๆ ก่อนค่ะ ยังไงจะส่งไลน์ไปหานะคะ”

“ขอบคุณมากครับ คุณอร”

เมื่อวางสาย อรกมลก็ลากเพื่อนรักทั้งสองเข้ามาในกลุ่มไลน์เฉพาะกิจ แล้วรีบวิดีโอคอลหากันทันที

“มีอะไร ยัยอร ฉันกำลังทำกับข้าวให้ลูกให้ผัวอยู่”

พรพิชาที่กำลังวุ่นวายกับลูกๆ และผักกองโตในห้องครัว รีบถามถึงเรื่องที่ต้องมีการโทรหากันเฉพาะกิจในเวลาแบบนี้

“เรื่องสำคัญ เรื่องยัยหยา คุณภพผู้จัดการบาร์โทรหาฉัน ขอเบอร์โทรยัยหยาให้ที่รัก เด็กหล่อๆ เมื่อคืนนี้ เขาบอกว่าที่รักชอบยัยหยา แต่ไม่ได้มีโอกาสขอเบอร์เพราะเพื่อนสาวของเราหนีหนุ่มหล่อออกมาก่อนที่เขาจะตื่น”

“ตายแล้ว หนุ่มหล่อนั่นติดใจเพื่อนเราสินะ แล้วยัยหยาว่าไงล่ะ อนุญาตให้แกให้เบอร์หรือเปล่า”

“ติดต่อไม่ได้เลย ฉันโทรหาตั้งแต่เช้า สงสัยแบตจะหมด แต่ตอนนี้ไม่ได้อยู่กับที่รักแล้ว ก็น่าจะถึงบ้านแล้วแหละ แต่ทำไมถึงไม่ยอมชาร์จแบตนะ”

“สงสัยจะเพลีย เมื่อคืนก็เมามากด้วยนี่ แล้วแกจะเอาไง จะให้เบอร์ยัยหยาไปไหม”

“ไม่รู้สิ ก็มาปรึกษาพวกแกเนี่ย ถึงแม้พวกเราใกล้จะแตะเลขสี่ โตจนอยากจะทำอะไรก็ทำๆ ไปเถอะ ควรเลิกห้ามปรามกันก็จริง แต่เรื่องนี้ ถ้าสองคนนั้นคบกัน ฉันกลัวจะมีปัญหากับครอบครัวยัยหยาน่ะสิ เขาจะรับกันได้เหรือ”