ตอนที่ 10 บริการห่วยแตก

“อย่าเพิ่งคิดไปเองสิ ถึงแม้ครอบครัวนั้นจะหวงยัยหยามาก แต่ทุกคนก็มีเหตุผล และไม่เคยดูถูกคนที่ต่ำกว่า ถ้าสองคนนี้จะคบกัน ถ้าที่รักเป็นคนดีจริง ดูแลยัยหยาได้ ฉันว่าที่บ้านนั้นไม่น่าจะรังเกียจ แต่สองคนนั้นจะคบกันได้หรือเปล่านั่นมันเป็นเรื่องของคนสองคน เราไม่มีสิทธิ์ไปคิดแทน”

กุสุมา ว่าที่เจ้าสาวให้ข้อคิดกับเพื่อนรัก ด้วยสนิทสนมกับปัณยตาที่สุด จึงรู้ว่าเพื่อนเป็นคนมีเหตุผลและครอบครัวของเพื่อนค่อนข้างเปิดกว้างเลยทีเดียว

“แปลว่าแกเห็นด้วยที่จะให้เบอร์ยัยหยาเหรอ”

“ใช่ ให้ไปเถอะ ขนาดนอนด้วยกัน สองคนนั้นยังนอนกันมาแล้ว นับประสาอะไรกับแค่เบอร์โทร จะคุยไม่คุย ชอบไม่ชอบ โตๆ กันแล้ว ไปจัดการกันเอาเอง เพื่อนแกจะสี่สิบแล้วนะ ไม่ใช่เด็กวัยรุ่นขาดสติ ที่แค่นอนกับผู้ชายก็หลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น”

“อืม แล้วแกว่าไง ยัยพิชา”

“ฉันเห็นด้วยกับยัยมาร์ อย่าไปกังวลนักเลย ถ้าคบกันไม่ได้ สองคนนั้นก็เป็นเพื่อนกันเองนั่นแหละ แต่ถ้าเขาเป็นคนดี รักยัยหยาจริงๆ เพื่อนเราอาจจะได้ลงจากคานนะ”

“อือ คิดมากนิดนึง เมื่อคืนดันเมาแล้วไปท้าอะไรบ้าๆ ยัยนั่นก็บ้าจี้ตาม ไปนอนกับหมอนั่นเฉย มาวันนี้จะต้องให้เบอร์โทรกันอีก อย่างน้อยก็ต้องปรึกษาพวกแกนิดนึง เดี๋ยวถ้ายัยหยามันด่าจะได้โดนกันถ้วนหน้า”

“ย่ะ ตามนั้น แค่นี้นะ ลูกร้องอีกแล้ว”

“อืมๆ แค่นี้แหละ เดี๋ยวฉันจะเป็นคิวปิดให้เพื่อนเราลงจากคานเอง”

“ย่ะ ยัยแม่ซื้อ”

ปัณยตารู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตอนที่แม่บ้านขึ้นมาเคาะประตูเรียกให้ลงไปกินมื้อเย็นตามที่เธอสั่งเอาไว้ แม้จะรู้สึกว่าไข้ยังไม่ค่อยลด แต่ก็ต้องลงไปกินข้าวเย็นกับครอบครัวเพื่อไม่ให้ทุกคนสงสัย

เธอจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อแขนยาว โดยไม่ลืมหยิบผ้าพันคอแบรนด์เนมผืนโปรดพันรอบลำคอเพื่อปิดบังร่องรอยจ้ำแดงที่ชายหนุ่มคนนั้นทำเอาไว้

“บ้าจริง แดงเต็มคอไปหมด อีกกี่วันจะหายล่ะเนี่ย”

เมื่อช่วงบ่ายหลังจากที่เธอกลับออกมาจากคอนโดมิเนียมสุดหรูของเขา ก็ตรงดิ่งไปซื้อยาคุมฉุกเฉินและยาแก้ไข้กินทันที แม้จะไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน แต่ก็โตพอจะรู้วิธีป้องกันตัวเอง

ผู้ชายบ้านั่นรอดตายจากโรคร้ายมาได้อย่างไร ในเมื่อทำตัวประมาทไม่สมกับอาชีพที่ตัวเองทำสักนิด เห็นทีอีกสามเดือนข้างหน้าเธอคงต้องไปตรวจเลือดเพื่อความแน่ใจ

“ปั้นหยากลับบ้านมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมพ่อถึงไม่เห็น พ่อโทรหาก็ไม่ติด แล้วเมื่อคืนไปนอนที่ไหนมา”

ปรมัตถ์ ซักฟอกลูกสาวสุดที่รักเป็นชุด เธอบอกกับทุกคนในครอบครัวว่าจะไปงานปาร์ตี้สละโสดของเพื่อนรักในกลุ่ม กลับไม่เกินตีหนึ่ง แต่ดันหายไปทั้งคืน โทรหาเท่าไหร่ก็ไม่ติดจนเกือบจะแจ้งความ ดีที่แม่บ้านรายงานว่าเธอกลับมาแล้วก็ตรงดิ่งขึ้นห้องนอนพร้อมสั่งห้ามรบกวน

ปัณยตามองสบตากับสมาชิกทุกคนในบ้าน ที่จ้องมาที่เธอตาเขม็งแล้วต้องลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนกระชับผ้าพันคอแล้วกระแอมกลบเกลื่อนความตื่นเต้น

“เอ่อ ขอโทษค่ะ เมื่อคืนหยาเมา เลยไปนอนที่คอนโด แต่ดันเป็นไข้ ตื่นแทบไหว กลับบ้านมาเลยรีบขึ้นไปกินยาแล้วนอนพักค่ะ”

“เฮ้อ ลูกนะลูก ดื่มเยอะเลยเหรอ พ่อบอกให้เอาคนขับรถไปด้วยก็ไม่ยอม ดื้อรั้นจะขับรถเอง ไม่เจอด่านตรวจก็ดีแค่ไหนแล้ว”

“ขอโทษค่ะ นานๆ เจอกันที แล้วยัยมาร์ก็กำลังจะแต่งงาน หยาก็เลยสนุกกันมากไปหน่อย รู้ตัวอีกทีก็เมาแล้วค่ะพ่อ”

“ต่อไปเอาคนขับรถไปด้วยแล้วกัน แล้วทำไมเป็นไข้ได้ล่ะ หยาทำงานหนักเกินไปหรือเปล่าลูก”

หมดห่วงเรื่องหนึ่ง ก็มาห่วงอีกเรื่องหนึ่งแทน เพราะหลายเดือนมานี้เธอทำงานหนักกว่าเดิมมากจริงๆ และมักจะไปหมกตัวอยู่ที่โรงแรมและรีสอร์ตสาขาทางใต้ด้วยเหตุผลหลายอย่าง

แม้รีสอร์ตแห่งใหม่ที่เธอกับน้องชายช่วยกันดูแลอยู่จะเพิ่งสร้างเสร็จ กำลังอยู่ในช่วงตกแต่งภายในและจัดสวนรอบนอก จึงมีงานให้รับผิดชอบมากขึ้น แต่เหตุผลหลักจริงๆ ที่ทำให้เธอแทบไม่โผล่หน้ากลับกรุงเทพฯ นอกจากจะมีงานสำคัญ คือ พิทยา เพื่อนของน้องชายที่อยู่บ้านข้างกัน ไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ทั้งที่เขากับเธอแอบชอบกันเงียบๆ อยู่ในใจมานานหลายปี

ที่จริงก็ไม่ใช่คนอื่นหรอก แต่ผู้หญิงที่เขาต้องแต่งงานด้วยคือคู่หมั้นคู่หมายที่ครอบครัวของคนทั้งคู่ทำธุรกิจร่วมกันมานาน และเขาต้องแต่งงานตามหน้าที่ของผู้รับมรดกเพียงคนเดียว

แม้เธอจะเสียใจ แต่ก็แอบโล่งใจด้วยซ้ำที่เขาไม่จีบเธอเป็นเรื่องเป็นราวแล้วสุดท้ายก็ทิ้งเธอไปแต่งงานตามพินัยกรรมของคนเป็นปู่ที่บอกให้ลูกหลานรู้ในเนื้อความพินัยกรรมนั้นตั้งแต่เขาจำความได้ และยังขอให้หลานชายทำตามพินัยกรรมก่อนตัวเองจะตาย เพราะอยากมีโอกาสอยู่ในงานแต่งงานของหลานชายเพียงคนเดียวอย่างที่สุด

“ก็งานมันเยอะจริงๆ นี่คะพ่อ เดี๋ยวได้บริษัทรับเหมาตกแต่งภายในแล้วก็จะกลับมาประจำอยู่ที่กรุงเทพฯ แล้วค่ะ ค่อยเทียวไปตรวจงานเอา ดีไหมคะ”

“ดีลูก อีกไม่นานพ่อกับแม่ก็จะไปทัวร์ยุโรปแล้ว หยาจะได้คอยดูแลคุณตาคุณยาย”

เธอหันไปส่งยิ้มให้ตายายที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กในตอนที่พ่อกับแม่ยังไม่ได้กลับมาคืนดีกัน แม้ปีนี้ท่านทั้งสองจะเป็นไม้ใกล้ฝั่งเต็มที แต่ก็ยังถือว่าแข็งแรงกว่าคนรุ่นเดียวกันที่ล้มหายตายจากไปหมดแล้ว ไม่ต่างจากปู่กับย่าของเธอ โดยเฉพาะคุณย่าที่ยังแซ่บและแข็งแรงกว่าใครๆ

“ได้ค่ะพ่อ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ไปฮันนีมูนรอบที่สามสิบสี่ให้ฉ่ำปอด เดี๋ยวหยาดูแลทุกคนเองค่ะ”

“ไม่ใช่มัวแต่ดูแลทุกคน หยาต้องดูแลตัวเองด้วยนะลูก”

“ค่ะ แม่”

เมื่อกินข้าวเย็นกับครอบครัวเสร็จ เธอก็กินยาแก้ไข้แล้วขอตัวขึ้นไปพักผ่อนทันที

ร่างบางในชุดนอนกระโปรงสายเดี่ยวบางเบา รีบเดินเร็วๆ มารับโทรศัพท์หลังจากที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จหมาดๆ

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับ ปั้นหยา”

คนตัวบางชะงักค้าง ตกใจที่เสียงปลายสายกับเสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูเธอมาทั้งคืน คือเสียงเดียวกัน และในตอนนี้ เธอก็ยังไม่อยากจะได้ยินเสียงของเขา

เมื่อตั้งสติได้ก็กำลังจะกดวาง แต่ก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อเสียงทุ้มปลายสายดังออกมาราวกับรู้ทัน

“อย่าเพิ่งวางนะครับ คุยกับผมก่อน”

“เอ่อ คุณมีธุระอะไร แล้วเอาเบอร์โทรของฉันมาจากไหน”

“เมื่อเช้าจะออกไปทำไมไม่ปลุกผมก่อน ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

เขาเลี่ยงที่จะไม่บอกแหล่งที่มาซึ่งใจดียอมบอกเบอร์โทรศัพท์ของเธอ เพราะนอกจากชื่อ “ปั้นหยา” เขาก็ไม่รู้ข้อมูลอะไรของเธอสักอย่าง คงไม่มีวันตามหาเธอเจอแน่ๆ

“แต่ฉันว่าเราไม่น่ามีอะไรที่จะต้องคุยกันอีกแล้วนะ งานของคุณจบแล้ว ฉันก็จ่ายเงินแล้วด้วย ให้เกินอีกต่างหาก อ๋อ หรือเพราะว่าฉันให้ทิปหนัก คุณเลยจะมาเสนอขายบริการห่วยแตกของคุณอีก ฉันไม่สนใจซื้ออีกแล้วนะ แล้วก็จะไม่ไปที่ร้านนั้นอีก เพราะฉะนั้น เราไม่มีความจำเป็นต้องติดต่อกัน แค่นี้นะ”

“เดี๋ยวสิครับ ผมไม่ได้มาเสนอขายบริการห่วยแตกแบบที่คุณว่าหรอกนะ”

“แล้วโทรมาทำไม”

“ผมอยากจะคืนเงินให้คุณ ออกมาเจอผมหน่อยได้ไหมครับ”

“ไม่ต้องคืน ฉันให้เป็นทิป”

“ไหนบอกบริการของผมห่วยแตกไง ทำไมถึงให้ทิปหนักขนาดนี้”

“สงสาร ให้ค่าเหงื่อ”

“ผมรับไม่ได้หรอกครับ ผมจะคืนให้คุณทั้งสองแสนนั่นเลย”

“จะบ้าหรือไง นั่นค่าตัวคุณนะ ทำงานไม่ได้เงินจะทำทำไมแต่แรก”

ใช่ จะทำทำไมแต่แรกให้เธอเสียพรหมจรรย์ ขนาดตอนนั้นปฏิเสธอย่างไรเขาก็ยืนยันว่าจะต้องทำงานนี้ให้จบ

“ผมไม่ได้คิดว่าคุณคือลูกค้า ผมไม่เก็บเงินหรอก”

“หมายความว่ายังไงคะ”

“ก็ผมนอนกับคุณแบบไม่ได้ป้องกัน คุณอาจจะ..”

“นี่คุณจะบอกว่าคุณเป็นเอดส์เหรอ”