ครั้งแรกก็เจอของใหญ่ไซส์60

“Happy Birthday มีความสุขมากๆ นะ”

“สุขสันต์วันเกิดนะ”

“อายุเพิ่มขึ้นอีกปีแล้วขอให้เป็นปีที่ดีนะ”

“…”

พิมพ์พาหญิงสาวสวยใบหน้าคมนั่งมองโทรศัพท์ในมือพร้อมกับข้อความอวยพรวันเกิดที่เพื่อนๆ ได้ส่งมาร่วมแสดงความยินดีกับเธอ

ปีนี้เธออายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์แล้ว แต่กลับเป็นช่วงเวลาที่เธอรู้สึกหวาดกลัวเป็นที่สุดเพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะว่าเธอเป็นเด็กที่เติบโตมาท่ามกลางหญิงสาวขายบริการตั้งแต่จำความได้พ่อแม่ของเธอที่แท้จริงเป็นใครนั่นยากเกินที่จะรู้

ตลอดชีวิตของเธอที่ผ่านมามีเพียง” พ่อน้อย” คนที่เลี้ยงดูเธอเหมือนกับลูกแท้ๆ เขาให้ความรักและการศึกษากับเธอทั้งที่ต้องผิดใจกับภรรยาที่เป็นแม่เล้าคุมซ่องที่เธอเติบโตมาจนทุกวันนี้

“หนูคิดถึงพ่อจังเลย หนูหวังว่าพ่อจะมีความสุขดีอยู่บนสวรรค์นะคะ”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นไปพูดกับรูปของคนที่เธอเคารพรักและเรียกว่าพ่อด้วยใบหน้าและแววตาที่โศกเศร้า

“ปังๆๆๆๆ เมื่อไหร่มึงจะลงมาสักทีอีพิมพ์พา วันหยุดทั้งทีมึงไม่คิดจะลงมาช่วยทำงานบ้านบ้างเลยหรือไงห้ะ..”

เสียงของคนที่ได้ชื่อว่าแม่เลี้ยงตะโกนดังลั่นบ้านพร้อมกับเสียงเคาะประตูรุนแรงจนหญิงสาวสะดุ้งตกใจ

กุหลาบ เป็นผู้หญิงสวยแต่งตัวจัดจ้านสมกับที่เธอเป็นแม่เล้าของช่องแห่งนี้ แต่จะพูดว่าซ่องซอมซ่อก็ไม่ใช่เพราะที่นี่ด้านหลังเป็นซ่องแต่เธอก็เปิดร้านบังหน้าเอาไว้ต้อนรับเหล่าบรรดาแขกที่มีเงินพร้อมจ่ายและยังเป็นร้านที่หรูหราเป็นอันดับหนึ่งในพื้นที่แห่งนี้อีกด้วย

เธอไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ที่สามีของเธอไปเก็บเด็กที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าเข้ามาเลี้ยงและยังใช้จ่ายเงินให้อยู่ให้กินแถมยังส่งให้เรียนหนังสือซึ่งเธอรู้สึกว่ามันฟุ่มเฟือยเกินไปไม่ใช่ลูกในไส้ไม่เห็นจะต้องดูแลขนาดนั้นแค่ให้ข้าวให้น้ำมีที่ซุกหัวนอนให้พอโตจนขายได้ก็ให้รับแขกเอาเงินคืนเท่านั้นก็จบแต่มันไม่เป็นอย่างนั้น

เธอและสามีมักจะมีปากเสียงกันบ่อยครั้งในเรื่องนี้โดยสามีของเธอยื่นคำขาดว่าห้ามให้เธอยุ่งกับพิมพ์พาเด็ดขาดและห้ามให้เธอ รับงานหรือบังคับเธอจนกว่าเธอจะอายุยี่สิบปี ด้วยเหตุนี้จึงทำให้กุหลาบจงเกลียดจงชังพิมพ์พาเข้าไส้ตั้งแต่นั้นมา

แต่ตอนนี้นะเหรอสามีของเธอไม่มีสิทธิ์พูดอะไรอีกแล้วเพราะเขาได้ลาโลกนี้ไปตั้งแต่ 2 ปีก่อนและวันนี้พิมพ์พาก็อายุครบยี่สิบปีพอดี จึงเป็นโอกาสดีที่กุหลาบจะได้เช็คบิลกับเด็กสาวที่เธอไม่รู้สึกถูกชะตาเอาเสียเลย

“หนูทำหมดทุกอย่างแล้วนะแม่ กับข้าวหนูก็ทำไว้แล้ว”

หญิงสาวเอ่ยตอบออกไปพร้อมกับเตรียมหยิบกระเป๋าสะพายตั้งใจว่าวันนี้จะออกไปทำบุญที่วัดสักหน่อย

“มันทำเสร็จตั้งแต่เช้าแล้วแม่เมื่อเช้านี้มันตื่นมาใส่บาตรตั้งแต่ไก่โห่เลย”

เสียงของหญิงสาวอีกคนที่อยู่ด้านนอกพูดออกมาไม่เบาไม่ดังมากนักเพียงแค่ได้ยินพิมพ์พาก็รู้ว่าเป็นเสียงของยี่หวา คนที่ไม่ชอบขี้หน้าเธอสักเท่าไหร่ในทันที

แกร๊ก..

พิมพ์พาเปิดประตูออกมาก็เห็นว่าทั้งสองคนยังยืนอยู่ไม่ไปไหนแถมยังจ้องมองเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้ออีกต่างหาก

“นี่มึงจะไปไหน จะออกไปไหนตั้งแต่เช้า”

กุหลาบยืนกอดอกจ้องมองมาที่หญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด

“พิมพ์จะไปวัดค่ะ “

“ไม่ได้วันนี้ มีงานใหญ่ ทุกคนต้องช่วยกันทำงานร่วมทั้งมึงด้วย”

“แต่ว่าพิมพ์..”

“ไม่มีแต่ มึงจะอยู่เป็นภาระกูยันตายเลยหรือไงอีเด็กไม่รักดี โตมาในซ่องแท้ๆ แต่ทำตัวเป็นนางฟ้าสูงส่ง ไม่คิดจะตอบแทนบุญคุณกูบ้างเลยหรือไงที่เลี้ยงมึงมาจนโตขนาดนี้ คืนนี้มึงต้องออกไปรับลูกค้า ถ้าไม่ทำเห็นดีกับกูแน่ “

คำพูดของกุหลาบทำเอาหญิงสาวหน้าซีดลงไปอย่างเห็นได้ชัดเธอไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ ไม่ได้อยากทำงานแบบนี้เธออยากออกไปใช้ชีวิตของตนเองและอยากเลือกคนที่เธอรักเองด้วยเช่นกัน

“มึงอย่าลืมนะว่าใครที่เลี้ยงดูมึงมาตอนนี้ไม่มีใครคอยถือหางมึงอีกแล้ว กลับเข้าห้องไปแล้วรอจนกว่าจะมีคนมาเรียก เตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดีล่ะอย่าทำให้กูเสียหน้า งานนี้มีคนใหญ่คนโตถ้ามึงทำให้เสียเรื่องมึงได้เจ็บตัวแน่”

ปั้ง!!!