09 | ความใสซื่อ

สายตาคมปรายมองคนตัวเล็กที่หลับปุ๋ยในอ้อมกอดของเขา ช่างรู้สึกดีเหลือเกินที่ก่อนนอนเห็นณัฐริกาเป็นคนสุดท้าย ตื่นมาเจอเธอเป็นคนแรก ซึ่งเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน เธอเป็นคนที่ทำให้เขาอยากมีครอบครัวมีลูก แต่เขาไม่สามารถจะดึงใครลงมาใช้ชีวิตบนเส้นขนานกับเขาได้ เพราะเขาเป็นมาเฟียที่มีคนจ้องหมายปองชีวิตเขามากมาย ใครที่เกี่ยวข้องกับเขาไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ตาม มักถูกจับตามองตลอดเวลาและเจ้าหล่อนก็จะไม่ปลอดภัยเหมือนทุกวันที่เป็นอยู่แน่ แต่ใครที่กล้าแตะต้องผู้หญิงเขาจะฆ่ามัน

“ณัฐริกาตื่นได้แล้ว”เมื่อคิดอะไรเพลินๆ จนต้องสลัดการจินตนาการให้หลุดออกจากภวังค์ความคิด พร้อมกับเขย่าเธอเบาๆ เป็นการปลุก

“อืม~ ฉันเพิ่งได้นอนเองนะ”ณัฐริกาโวยวายทั้งที่เพิ่งได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเองหลังจากจบเกมครั้งสุดท้ายเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

“ฉันหิวไปทำอาหารเช้าให้กินหน่อย”คริปโตสบอกเธอพร้อมกับลุกไปที่ปลายเตียงคว้าผ้าขนหนูพันรอบเอวเอาไว้

“ให้ป้ามิเชลทำให้ทานสิ ฉันจะนอน”หญิงสาวตะโกนออกมาอย่างเหลืออด

“ถ้าเธอไม่ทำให้ฉันกิน ฉันจะกินเธอแทน”

“ฉันตื่นแล้ว ขออาบน้ำก่อน”ณัฐริกาสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อได้ยินร่างสูงพูดอย่างนั้น เธอลุกจากเตียงโดยมีผ้าห่มคลุมกายเอาไว้อย่างมิดชิด ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าห้องน้ำอย่างเชื่องช้าเพราะเจ็บกลางกายสาว

“คุณจะทานอะไร?”เสียงหวานถามด้วยใบหน้าบึ้งตึงสีหน้าอันซีดเซียว ขอบตาดำคล้ำเพราะอดหลับอดนอน แต่ก็ไม่ถึงกับโทรมจนใบหน้างามในแบบฉบับของเธอดูหมองหม่น

“อาหารไทยเหมือนเมื่อวาน หว่า!! เสียดายที่ไม่ได้กิน”เขาทำหน้าเสียดายอย่างกวนอารมณ์ที่สุด

“ถ้างั้นฉันจะทำแบบเมื่อวาน”พูดจบพร้อมกับเดินเข้าครัวไป อีตาบ้า โรคจิต ฉันเกลียดคุณ!

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง... ณัฐริกาเดินถืออาหารไทยที่มีอาหารหอมน่ากินวางลงบนโต๊ะขนาดใหญ่ แต่มีเขานั่งอยู่คนเดียว ใบหน้าคมคายระบายยิ้มออกมาอย่างน่าหมั่นไส้ ก่อนที่เธอจะปรนนิบัติเขาอย่างดีโดยการตักข้าวใส่จานและรินน้ำเปล่าใส่แก้วใบใส

คริปโตสนั่งกินอาหารที่ร่างบางทำมาให้ด้วยความอร่อยมาก ไม่หยักรู้ว่าณัฐริกาทำอาหารพวกนี้ได้ด้วย บ้านก็พอจะมีฐานะเพิ่งจะมาล้มละลายเมื่อไม่นานมานี้ ทำไมถึงทำอาหารเป็นล่ะ ชายหนุ่มคิดอยู่คนเดียวในใจ ด้วยสนใจอยากจะรู้จักหญิงสาวให้มากขึ้น เพราะในเอกสารที่ให้ฟิลิปให้นักสืบสืบมาไม่ได้ระบุไว้ จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงเหมือนเสียงท้องของใครบางคนถึงได้หลุดออกจากภวังค์ของตัวเอง

จ๊อก จ๊อก!!

ฝ่ามือน้อยกุมท้องของตนที่ร้องออกมาออย่างน่าอายเอาไว้ นี่! มาร้องต่อหน้าคนใจร้ายที่ให้เธอยืนเฝ้าเขากินได้ยังไง

“เอ่อ...คุณคริปโตสคะ คุณอิ่มหรือยังคะ”เธอถามขึ้นเมื่อเห็นร่างหนากินมาหลายจานแล้วแต่ทำไมถึงยังกินไม่อิ่มสักที คนบ้าอะไรไม่ชวนคนอื่นกินด้วยเลย

“ยังไม่อิ่ม ทำไมเหรอ?”ชายหนุ่มถามกลับด้วยความสงสัยใคร่รู้

“ถ้างั้นฉันขอไปหาอะไรในครัวกินได้ไหม ฉันหิว”เธอบอกตามความจริง หิวจนเดินไม่ไหวแล้วด้วย ร่างกายอ่อนล้าไปหมด

“ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”คริปโตสบอกอย่างมีเล่ห์นัยแอบแฝง

“อะไรคะ?”เธอถามเขาด้วยสีหน้ามึนงงจะอะไรอีกล่ะ ไม่ไหวจะเคลียร์กับเขาแล้วนะ! ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ที่เหยื่อติดเบ็ดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่แก้มของตัวเอง บอกเป็นนัยๆ ว่า...หอมแก้มฉันเดียวนี้ ไม่งั้นก็ไม่ต้องกิน

“จะบ้าเหรอคุณ ฉันไม่ทำเด็ดขาด”เธอไม่ได้ใสซื่อจนไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร แค่มองตาก็รู้ไปถึงตับไตไส้พุงของเขาแล้ว

“แล้วแต่เธอ ถ้าเธอไม่ทำก็ไม่ต้องกิน”บอกจริงจังส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างผู้มีชัย เมื่อหญิงสาวเดินอ้อมมาทางข้างของลำตัวเขา แล้วย่อตัวอยู่ในระดับเดียวกันแล้วหอมแก้มสากเสียงดัง ฟอด~ แล้วรีบเดินเลี่ยงออกมาจากตรงที่เขาอยู่ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหนเสียงของร่างสูงก็พูดขึ้น

“เดี๋ยว! กินด้วยกันนี่แหละ”แถมยังบริการตักข้าวใส่จานให้ร่างบางอย่างมีน้ำใจพร้อมกับตักกับข้าวที่หญิงสาวทำให้อย่างเอาใจ

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”เธอยิ้มให้เขาเป็นการขอบคุณคริปโตสไม่รู้ว่าการกระทำของเขามันคืออะไร ตั้งแต่ณัฐริกาโดนเขาจับมาไว้ที่ลาสเวกัสเพื่อสนองอารมณ์กาม แต่กลับทำให้เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นในใจซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร ชายหนุ่มคิดอย่างสับสนกับสิ่งที่ทำให้หญิงสาวตรงหน้า