06 | ความน่ารัก

ณัฐริกาหลุดออกจากภวังค์ความคิดกำลังตะลึงความใหญ่โตของตัวคฤหาสน์ เฟอร์นิเจอร์ที่หรูหราราคาแพง ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นแต่นี่มันกว้างเกินไปอยู่กี่คนล่ะเนี่ย

สายตากลมโตกวาดมองสำรวจไปเรื่อยๆ จนมองออกไปข้างนอกตัวคฤหาสน์สนามหญ้าที่เขียวขจี บ่อน้ำพุที่มีรูปปั้นผู้หญิงยืนเปลือยกายสองคนกำลังเกล้าผมขึ้นทรวดทรงองค์เอวเข้าเครื่องครบรสสวยงามสง่าเหมือนนางในวรรณคดี

“ณัฐริกาหูหนวกหรือไง ห๊ะ!”เสียงอันแข็งกร้าวตะคอกใส่หน้าเธอจนร่างเล็กสะดุ้ง

“เปล่านิคะ ฉันก็แค่อยากรู้ว่า เอ่อ..."ปากบางจิ้มลิ้มสั่นเทาไม่กล้าถามพร้อมกับหลบสายตาที่จ้องจะจับผิดอยู่ตลอดเวลาของเขา

“อยากรู้อะไร ห๊ะ!!!!"อารมณ์ขุ่นเคืองเคล้นเสียงเข้มใส่จะถามอะไรก็ถามมาสิ อีกอักอยู่ได้ น่าเบื่อจริงๆ เลย

“เอ่อ คุณอยู่กับใครคะ แล้วภรรยาคุณเขาไม่ว่าเหรอที่คุณเอาฉันมาปะ..."

“เป็นนางบำเรอนะเหรอ"เธอพูดยังไม่ทันจบประโยค เขาตอกกลับขึ้นมาก่อน ณัฐริกาจุกที่อกยังไงไม่รู้ คำพูดที่สาวน้อยไม่เคยได้ยินจากผู้ใดมาก่อนแม้กระทั่งคุณน้ามุกดาที่เกลียดเธอหนักหนาก็ไม่เคยเอ่ยเอือนให้ได้ยิน

“เปล่าซะหน่อย" เธอพยายามแก้ตัว

"ฉันจะบอกว่าพาฉันมาขังไว้ที่นี่ตั้งหาก"น้ำเสียงกล้ำกลืนผืนทนกระท่อนกระแท่นบอกไม่เต็มเสียงหนัก ดวงตาหม่นหมองที่แสดงออกมาจนคริปโตสต้องเบือนหน้าหนี

“อ้อ ฉันไม่มีเมีย" เขาพูดความจริง

“ถ้าจะมี ก็มีชั่วครั้งชั่วคราวที่ซื้อมาด้วยเศษเงินไปวันๆ แล้วฉันก็ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้านนอกจากเธอ"คริปโตสพูดออกไปพร้อมกับคิดในใจ ทำไมเขาต้องแคร์ความรู้สึกเธอด้วย เธอก็แค่นางบำเรอเหมือนกัน

“เอ่อ แล้วคุณจะทานอะไรคะ"

“แล้วถ้าฉันจะกินเธอล่ะ"คริปโตสโน้มหน้าลงไปใกล้ๆ ใบหน้าที่แสนหวานเธอจนรู้ได้ถึงลมหายใจเดียวกัน

“ถ้างั้นฉันทำอาหารไทยให้ทานนะคะ"สาวน้อยเปลี่ยนเรื่องพร้อมกับวิ่งไปที่ครัว ซึ่งภาพเหล่านั้นมันช่างดูน่ารักสำหรับคริปโตส ซึ่งหาที่ไหนไม่ได้ เธอช่างใสซื่อบริสุทธิ์เสียจริง อย่างนี้ทำให้เขาไม่อยากจะปล่อยเธอไปเลยจริงๆ แค่คิดก็รู้สึกเจ็บที่หัวใจอันด้านชาเสียแล้ว

“คุณเป็นใครคะ มาทำอะไรที่นี่ หรือว่าคุณเป็นแฟนของคุณหนูของป้า”ระหว่างที่หญิงสาวทำอาหารเช้าให้คริปโตส มีหญิงวัยกลางคนอายุน่าจะประมาณหกสิบกว่าเดินมาด้านหลังเธอแล้วเอ่ยถามอย่างสงสัยเพราะดูจากการแต่งตัว ไหนจะหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มที่ออกแนวไปทางโซนเอเชียอีก

“เปล่าค่ะป้า หนูมาทำงานใหม่”ณัฐริกาตอบอย่างฉับไว ใครจะกล้าบอกล่ะว่ามาเป็นนางบำเรอเขา

“อ๋อ หนูชื่ออะไร ส่วนป้าชื่อมิเชล”ป้ามิเชลแนะนำตัวพร้อมกับถามชื่อเสียงเรียงนามของสาวน้อยคนสวยที่ดูแล้วช่างถูกชะตาเหลือเกิน

“ณัฐริกา เรียกณัฐเฉยๆ ก็ได้ค่ะ”สาวน้อยตอบพลางส่งยิ้มให้คุณป้าแม่บ้านที่ตั้งแต่มาถึงที่นี่ เธอก็เห็นแต่คริปโตสแล้วก็ป้ามิเชล

“ทำไมหนูถึงใส่ชุดอย่างนี้ล่ะ”หญิงวัยกลางมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำไมดูเหมือนเสื้อของคุณคริปโตสที่เธอมักจะซักและรีดให้เป็นประจำ มิเชลอมยิ้มน้อยๆ ออกมาเพราะไม่เคยมีใครได้เข้าไปในห้องของเจ้านายเธอเลย แต่สาวน้อยตรงหน้าพิเศษกว่าคนก่อนๆ ที่เคยเห็นมาเลย

“ก็คุณหนูของป้าเขาไม่ให้หนูใส่ชุดเดิมนะสิคะ”ณัฐริกาเผลอพูดออกไปอย่างลืมตัวก็เขาบอกว่าชุดเก่าเธอเหม็นเลยเอาเสื้อเชิ้ตของตัวเองมาให้เธอใส่แทน แถมยังขู่อีกว่า

“ถ้าเธอไม่ใส่ก็ไม่ต้องออกไปไหนทั้งนั้น แล้วฉันก็จะจับเธอกินแทนข้าว”ร่างบางจำใจอย่างจำเจเลยต้องใส่ลงมาแต่มันแทบปิดอะไรไม่มิดเลยจริงๆ นะ

“หนูว่าไงนะ”

“เปล่าค่ะ ถ้างั้นหนูไปเสริฟอาหารก่อนนะคะ คุณคริปโตสรอนานแล้ว”เธอบ่ายเบี่ยงความสนใจแล้วก็เดินออกมาพร้อมกับอาหารไทยอีกสามสี่อย่าง

คริปโตสนั่งรอที่โต๊ะอาหารประมาณยี่สิบนาทีได้ รอคนตัวเล็กทำอาหารเช้าให้เขาทาน หลังจากที่พ่อคนเอาแต่ใจกักขังร่างกายเธอให้อยู่กับเขาในห้องเกือบสองวันมีเพียงน้ำเปล่าที่ตั้งไว้ที่โต๊ะหัวเตียงเท่านั้นที่ประทังชีวิตของคนทั้งคู่ถึงจะไม่ช่วยให้หายหิวแต่พอรองท้องได้บ้างนั้นไงคิดถึง เอ๊ย นึกถึงก็มาพอดีเลย

เธอช่างดูน่ารักจริงๆ ร่างบอบบางที่แสนจะทะนุถนอม ใบหน้ารูปไข่ กับปากที่บางจิ้มลิ้ม ผมหยักเป็นลอนสวย หน้าอกที่ใหญ่เกินตัว เอวคอดกิ่ว สะโพกผาย ที่อยู่ในภายใต้เสื้อตัวใหญ่ของเขา คิดไปใจกลางชายก็เริ่มขยายใหญ่

โอ๊ย!!! นี่ฉันเป็นพวกบ้ากามไปตั้งแต่ตอนไหนไอ้ คริปโตส ความคิดทุกอย่างต้องหยุดแค่นั้น เมื่อร่างบางพูดขึ้น เพื่อปลุกคนที่กำลังเหม่อลอยอยู่ให้กลับมา

“อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ”พร้อมกับก้มลงวางถาดอาหารไว้บนโต๊ะ

สายตาคมจ้องมองการกระทำของร่างบาง ในขณะที่ณัฐริกาก้มลงวางถาดอาหารนั้นสิ่งที่เขาคิดเมื่อกี้นี่ก็ปรากฏแก่สายตา ยอกอกสีชมพูที่อวบอูมชูชันสวยสง่าดั่งดอกบัวที่เบ่งบานรอยตีตราเป็นรอยจ้ำสีแดงทำให้นึกถึงรสชาติอันหอมหวานของมัน เธอกำลังทำให้ความอดทนเขาหมดลง!

“วันนี้ มีแกงเขียวหวาน แกงฟักทอง แล้วก็ต้มยำกุ้งค่ะ”หญิงสาวเอ่ยแนะนำเมนูอาหารของไทยให้ชายหนุ่มฟังพร้อมกับใช้ช้อนกลางตักกับข้าวที่มีข้าวสวยร้อนๆ อยู่ในจานเรียบร้อย

เขาหมดความอดทนแล้ว เพราะเสียงหวานๆ ของเธอทำให้เขานึกถึงเสียงครางหวานๆ ในห้องน้ำเมื่อสามสิบนาทีที่แล้ว คิดได้ดังนั้นจึงคว้าเอวคอดเข้าหาลำตัว

“อุ๊ย! คุณจะทำอะไร ปล่อยนะ”ณัฐริกาดิ้นล้นเพราะเธอไม่ใช่เด็กที่จะไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร