02 | แพะรับบาป

เมืองลาสเวกัส ประเทศสหรัฐอเมริกา

ก๊อกๆๆๆ

เสียงเคาะประตูห้องทำงานใหญ่ในคาสิโนซึ่งเป็นห้องของคริปโตสดังขึ้น ก่อนที่คนนอกจะเข้าไปโดยไม่ต้องรอคำอนุญาตจากเจ้านายเลยเพราะจะมีแต่ลูกน้องมือขวาและซ้ายเท่านั้นที่จะเข้าออกห้องนี้ได้

“เจ้านายครับ งานที่เจ้านายสั่งให้ผมไปทำเรียบร้อยแล้วครับ”ฟิลิปมือขวาคนสนิทของคริปโตสกล่าวแล้วก้มศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อให้ความเคารพเจ้าพ่อมาเฟียใหญ่แห่งลาสเวกัส

“หึ! ดีมาก อีกนานแค่ไหนกว่าเธอจะมาถึงลาสเวกัส”กระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ทว่าใบหน้ากลับเรียบเฉยราวกับคนไร้รู้สึก

“ตอนนี้คนของเรากำลังไปพบเธอเพื่อเจรจาก่อนครับ แต่ถ้าเธอไม่ตกลงคงต้องลักพาตัว” ตอบพร้อมกับมองนาฬิกาข้อมือไม่กล้าสบนัยน์ตาคมของคนตรงหน้า

“อีกประมาณแปดชั่วโมงครับ”การคำนวณเวลาจากประเทศไทยเข้าสู่ลาสเวกัสใช้ระยะการเดินทางหลายหมื่นกิโลเมตรแต่เขาเชื่อเลยว่าต้องราวๆ นี้แน่นอนเพราะการที่เจ้านายหนุ่มให้ส่งเครื่องบินส่วนตัวข้ามประเทศไปเช่นนั้นคงอยากย่นเวลาลงไปอีกครึ่งหนึ่งด้วยซ้ำ และแน่นอนว่าสาวน้อยที่ให้การ์ดไปรับมาคงจะไม่ยอมมาง่ายๆ

“ทำงานได้ดีมากฟิลิป อย่าทำให้ผู้หญิงของฉันบอบช้ำแม้แต่รอยเล็บข่วน”

“ครับ”

ร่างบางตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงงเล็กน้อยถึงหนักมาก นี่เป็นห้องนอนของใครแล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน แล้วที่นี่ที่ไหน หญิงสาวมองไปรอบในห้องสี่เหลี่ยม ที่มีขนาดกว้างโทนสีน้ำตาลอ่อน เตียงนอนขนาดคิงไซด์ เฟอร์นิเจอร์สุดหรูราคาแพง ทำให้เธอคิดขึ้นได้ว่าครั้งสุดท้าย เธอเจอกลุ่มชายฉกรรจ์มาถามว่าเธอชื่อ ณัฐริกา มาณีกุล หรือเปล่า

หลังจากนั้นเธอก็ถูกผลักให้ขึ้นรถตู้พร้อมกับสลบไป พวกนั้นจับเธอมาทำไม? และแล้วความคิดก็ต้องหยุดลง เมื่อมีเสียงเข้มของชายคนนึงพูดขึ้น

“นี่น่ะเหรอลูกเลี้ยงคุณหญิงมุกดา หึ...สวยกว่าในรูปอีกนะ แต่ข้างในจะสวยเหมือนข้างนอกที่ฉันเห็นหรือเปล่า ขอลองพิสูจน์ได้ไหมสาวน้อย” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับย่างเท้าไปที่เตียงอย่างช้าๆ ด้วยแววตาหื่นกระหาย เขาอดรนทนรอไม่ปลดปล่อยกายร้อนกับหญิงใดเพื่อรอการมาของเธอ

“คุณเป็นใคร รู้จักคุณน้ามุกดาได้ยังไง แล้วคุณจะทำอะไรฉัน อย่าเข้ามานะ เรายังไม่รู้กันด้วยซ้ำ หน้าตาคุณฉันยังไม่เคยเห็น”

ความหวาดกลัวเริ่มก่อเกิดขึ้นกับณัฐริกาเมื่อร่างสูงเริ่มเข้ามาประชิดตัวเธออย่างช้าๆ ร่างบางถอยกรูดจนแผ่นหลังติดกับขอบเตียง แต่คนตัวใหญ่ยังตามติดประชิดตัวโดยทิ้งร่างทั้งร่างของเขาคลานเข่าเข้าหาเธออย่างรวดเร็วจนคนตัวเล็กหมดหนทางหลีกเลี่ยงกายหนา

“กรี๊ด!!! ออกไปนะคุณเป็นใคร”

“หึ หึ เธอไม่ต้องรู้จักฉันหรอกสาวน้อย แต่ฉันรู้จักเธอ ณัฐริกา มาณีกุล อายุ 21 ปี แม่เสียไปเมื่อสี่ปีก่อน หลังจากนั้น คุณพิพัฒน์ มาณีกุล พ่อของเธอก็แต่งงานใหม่กับคุณหญิงมุกดา โชติสมบัติ ที่มาแต่งงานกับพ่อเธอ เพราะหวังจะหุบสมบัติทั้งหมดเพื่อมาใช้หนี้ฉัน แล้วคุณมุกดาก็เอาเงินมาใช้หนี้ฉันจนพ่อเธอล้มละลาย”

“...”

“แต่ผีพนันเข้าสิงจนโลภมาก ยืมเงินฉันไปอีกร้อยล้าน แล้วเอาเธอมาขัดดอกจนกว่าคุณหญิงมุกดาจะหาเงินมาใช้ฉันทั้งต้นทั้งดอกก็ประมาณราวๆ ร้อยห้าสิบล้าน ถ้ามีคนมาไถ่ตัวเธอด้วยเงินร้อยห้าสิบล้านเธอก็เป็นอิสระ แต่เมื่อไหร่ล่ะคนสวย...”เขาพูดพร้อมกับยกยิ้มอย่างผู้มีชัย ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงหมายจะแตะสัมผัสปากบางจิ้มลิ้มที่สั่นระริกเพราะความกลัวแต่เหมือนกับเชิญชวนให้ลิ้มลอง

“ไม่จริง คุณน้าไม่มีวันทำอย่างนั้น คุณโกหกฉัน!!”ดวงหน้างามเบี่ยงหลบ ณัฐริการีบถอยกรูจนหลังติดกับหัวเตียงเพราะรู้สึกว่าในห้องนี้ไม่ปลอดภัยเอาเสียแล้ว คิดได้ดังนั้นจึงกลิ้งตัวไปอีกด้านหนึ่ง แต่ช้ากว่าเขาที่คว้าต้นขาเรียวเอาไว้ได้ และลากกลับมาที่เดิมพร้อมขึ้นคร่อมเจ้าของร่างอรชรทันทีไม่ให้ดิ้นหนีจากพันธนาการของร่างกายแกร่งได้

“นี่คุณปล่อยฉันนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ”

“หึ คิดว่าทำได้ก็เอาเลยคนสวยตำรวจทำอะไรฉันไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าตำรวจจับฉันได้ ฉันไม่ได้มาเป็นมาเฟียที่ยิ่งใหญ่แห่งลาสเวกัสจนรวยล้นฟ้าอย่างนี้หรอก เลิกเล่นตัวได้แล้วณัฐริกา ทำอย่างกับไม่เคยไปได้”กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่นพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน เพราะคิดว่าร่างบางคงจะผ่านอะไรต่อมิอะไรมาแล้ว สมัยนี้ผู้หญิงที่สวยแบบนี้มักจะผ่านสมรภูมิมาเยอะอย่างช่ำชองจนของสงวนนั้นหมองคล้ำ

“นี่คุณออกไปนะ อึก...ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ให้ฉันทำอะไรก็ได้ แต่อย่าทำอะไรแบบนี้กับฉันเลย อือๆ”เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร จู่ๆ ก็ถูกลักพาตัวมาอยู่ที่นี่ไหนจะชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลามีเสน่ห์พูดจากำกวมหื่นกามใส่เธออีก ตอนนี้ร่างบางคิดถึงผู้เป็นพ่อมากที่สุด

“พ่อขาช่วยณัฐด้วย”

“ไม่มีประโยชน์หรอกสาวน้อย เพราะน้องชายฉันปวดจนฉันจะขาดใจตาย เพราะใบหน้าหวานๆ เสียงใสๆ ของเธอแล้ว อืม หอมแต่รสชาติจะหอมเหมือนกลิ่นกายหรือเปล่านะ”เขาพูดพร้อมกับสูดดมกลิ่นสาบสาวเข้าเต็มปอด กลิ่นกายของเธอช่างหอมเย้ายวนชวนหลงใหลแบบธรรมชาติคัดสรรไม่เหมือนพวกผู้หญิงที่เขาเคยผ่านมา พวกหล่อนมักจะเสริมเติมแต่ง ด้วยนวัตกรรมยุคใหม่ที่หมอเป็นคนทำให้

“คุณปล่อยฉันนะ กรี๊ด!!!” เสียงหวีดร้องด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ นิ้วเรียวยาวกำลังแกะกระดุมเสื้อเธอทีละเม็ด แต่เหมือนจะดูช้าเกินไป มือหนาจึงกระชากจนมันหลุดออกจากรังดุมทั้งหมด แขนเรียวยกมาปกปิดก้อนเนื้อที่อวบอูมดันบราออกมาให้รอดพ้นจากสายตาโลมเลีย

“หยุดดิ้นได้แล้วณัฐริกาดิ้นไปก็เหนื่อยเปล่าๆ เก็บแรงของเธอไว้ครางหวานๆ ใต้ร่างฉันก็พอ”ชายหนุ่มพูดพร้อมกับดึงแขนเรียวที่น่ารำคาญออก มือข้างที่ว่างบีบเคล้นอกอวบของร่างบางอย่างมันมือ คนอะไรไม่รู้ตัวเล็กนิดเดียว แต่หน้าอกหน้าใจนี่ใหญ่เกินตัวจริงๆ คิดแล้วก็ยิ่งโมโห คงมีชายอื่นจับและบีบมันมาแล้วสินะ มันถึงได้ใหญ่จนเต็มมือขนาดนี้

“คุณจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ ชื่อคุณฉันยังไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ”ร่างเล็กพยายามดิ้นรนหนีการรุกรานจากมือหนาของเขา เพราะชายหนุ่มหนุ่มบีบคั้นอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บที่หน้าอกไปหมด พร้อมกับชวนเขาคุยเรื่องอื่นไปด้วย บางทีเขาอาจจะปล่อยเธอไปก็ได้ แต่เธอคิดผิดอย่างมหันต์

“อืม ฉันชื่อคริปโตส เวลาเธอครางจะได้เรียกชื่อฉันถูก”คริปโตสพูดพร้อมกับปลดตะขอบราเชียที่มันรกหูรกตาปิดบังดอกบัวคู่งามเอาไว้ ความงดงามของปทุมถันคู่สวยก็ปรากฏแก่สายตาคู่คม ชายหนุ่มถึงกับหายใจรัวเร็ว มือสั่นหนาสั่นเทาราวกับเด็กหนุ่มที่เพิ่งริลองรักเป็นครั้งแรก