06 | ลูกล่อลูกชน

ตุ้บ!!

“โอ๊ย! เดินยังไงไม่ดูคนวิ่งเลย”ณัฐทรียาล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นแวดเสียงใส่คนตัวโตที่เธอเองก็ไม่ได้มองหน้าคนที่ชนล้มเมื่อครู่ ฝ่ามือเล็กปัดไปตามขาเรียวยาวของตนด้วยการที่ใส่กางเกงขาสั้นทำให้น่องขามีรอยถลอก

“ฮื้อ! เป็นแผลแน่เลย”

“คุณณัฐวิ่งหนีอะไรมาเหรอครับ”บอดี้การ์ดหน้าหยกมองไปทางข้างหลังมองหาสิ่งผิดปกติแต่ก็ไม่มี แล้วเธอวิ่งหนีอะไรมานะ? ก่อนจะก้มลงมองคนที่นั่งอยู่ที่พื้น แต่ว่าการแต่งตัวของเธอเสื้อคอกว้างที่ไหลลงอกอวบขาวโพลนโผล่พ้นออกมาทำให้คนที่ไม่เจอเรื่องอย่างว่ามานานหลายปีถึงกับลอบกลืนน้ำลาย

“เดนิส!” ฝ่ามือเล็กลูบสะโพกน้อยของตัวเองเบาๆ ก่อนจะแหงนเงยมองคนตัวโต เสียงอันคุ้นเคยที่เจ้าหล่อนเพิ่งได้ยินคุยกับพี่ชายเธอทำให้ณัฐทรียาขมวดคิ้วยุ่ง สีหน้าของคุณหนูคนสวยถึงกับเปลี่ยนไปจากคิ้วเรียวสวยที่ขมวดเข้าหากันด้วยความขุ่นมัวเมื่อเห็นบอดี้การ์ดสุดหล่อถึงกับลอบยิ้มออกมา

“คะ...ครับ”เสียงหวานชวนลุ่มหลงที่ทำให้เดนิสถึงกับเคลิบเคลิ้มสายตาคมจ้องมองดวงตาสีน้ำตาลที่ได้มาดามณัฐริกามาเต็มฉบับสาวไทยแต่ผิวขาวราวหิมะได้นายใหญ่เขามาเต็มนั้น ทำให้ผู้คนที่พบเห็นถึงกับเหลียวหลังตาม

ณัฐทรียายิ้มกระหนิมในใจเมื่อมองแววตาบอดี้การ์ดของพี่ชายตนที่จับจ้องมองยังเธออย่างลืมตัว หญิงสาวพยุงร่างสะโอดสะองขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะเซไปหาเดนิสอย่างจงใจ

พรึบ!

“อุ้ย! เจ็บขา”

“เอ่อ...”เดนิสยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกมือหนาเพียงจับไหล่บางเอาไว้แต่ดูเหมือนเธอจะดันอกอวบเข้าหาอกล่ำสันของเขา จนคนที่อดยากปากแห้งมาตลอด 5 ปี กำหนัดลุกพรือขึ้นมาจนเป้ากางเกงสแล็คตุงเป็นรูปทรง

“เดนิสณัฐเจ็บขา”หญิงสาวทำท่าทีจะเอื้อมมือลงไปจับขาเรียวยาวของตน จนเสื้อสายเดี่ยวสีขาวที่เธอใส่อยู่ก็เปิดกว้างขึ้นเรื่อยๆ จนคนมองถึงกับใจสั่นรัวในความอวบใหญ่ของมัน

“เออ...คุณณัฐครับ ดะ...เดี๋ยวครับ”

“เดนิสอุ้มณัฐหน่อย!”ใบหน้าใสซื่อออดอ้อนทั้งที่ในใจกับเต้นระรัวอย่างบอกไม่ถูกเธอไม่เคยรู้สึกชอบใครขนาดนี้มาก่อนเลย ตลอดเวลาที่เขาไม่อยู่เธอก็ยังคงไม่ไปไหนยังมองลงมาจากหน้าต่างห้องนอนที่ๆ บอดี้การ์ดหนุ่มชอบยืนเป็นประจำ

“หะ...ห๊ะ อะไรนะครับ”ม่านตาสีฟ้าเบิกกว้างแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนได้ยินเพียงแค่จับหัวไหล่เจ้าหล่อนตอนนี้ยังคิดว่าผิดมหันต์ นี่กะจะให้อุ้มเลยหรือ ไม่น่ะเขายังอยากสนุกกับชีวิตที่พ้นจากห้องขังบ้าๆ อยู่

“นะเดนิสณัฐเจ็บขาจริงๆ”

“ผมว่า...”

“นี่คือคำสั่งจะทำไม่ทำ!”ในเมื่อลูกอ้อนไม่ได้ผลก็ต้องใช้กฎบังคับกันบ้างแหละ เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้นชอบก็คือชอบอุตส่าห์อยากเจอมาตั้ง 5 ปี

บอดี้การ์ดหน้าหยกถึงกับถอดถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยก้มตัวลงช้อนร่างเพรียวบางขึ้นในท่าเจ้าสาว ผิวกายนุ่มนิ่มกระชับเต่งตรึงสัมผัสกับกล้ามเนื้อหนั่นแน่นทำให้หญิงสาวซบใบหน้างามลงแผงอกกว้าง

ภายในคฤหาสน์จอร์นนี่แบร์

คริสตัลนั่งทอดยาวดูทีวีอยู่บนโซฟากดรีโมทเลื่อนหาช่องต่างๆ ไปเรื่อยๆ อย่างเบื่อหน่าย ช่วงนี้ออกจากบ้านไม่ได้เพราะนักข่าวที่ตามดมกลิ่นหาข่าวของทายาทมาเฟียใหญ่อย่างเขา คงไม่ดีแน่ที่ต้องใช้ชีวิตแบบสาระวนและวุ่นวาย

ตึก! ตึก!

เสียงฝีเท้าจากรองเท้าหนังดังขึ้นจากทางด้านหลังจนคนที่นอนดูทีวีถึงกับมองตามต้นเสียง สายตาคมจ้องมองภาพตรงหน้าก่อนจะลุกพรวดอย่างอัตโนมัติ

“ไอ้เดนิสปล่อยน้องฉันลงเดี๋ยวนี้!”เสียงเข้มดังก้องตวาดใส่หน้าลูกน้องโดยไม่ฟังเหตุผลใดๆ เพียงแค่ไม่พอใจที่ทั้งสองถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนี้

“คะ..ครับนายน้อย”เดนิสตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เขารู้ว่าเจ้านายหวงน้องสาวตนเองขนาดไหนหน้าต่างห้องนอนของหญิงสาว ชายหนุ่มยังไม่ให้ใครเดินผ่านแต่นั่นมันนานมากแล้ว

“คริสตัลนายอย่ายุ่งได้ไหม เดนิสอย่าเพิ่งปล่อยณัฐลงนะมันเจ็บเดินเองไม่ไหว”หันมาแวดใส่พี่ชายฝาแฝดก่อนจะปรับน้ำเสียงหวานทำปากยื่นปากยาวพูดกับคนตัวใหญ่ที่อุ้มเธอเอาไว้ ชั่งรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

“เดินไม่ไหวใช่ไหมได้!!!”คริสตัลลากเสียงยาวก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาลูกน้องของตนที่อุ้มยัยน้องสาวตัวแสบไว้แนบอก หรี่ตามองใบหน้างามที่คลอเคลียกับแผ่นอกล่ำก่อนจะสอดแขนเข้าใต้ร่างเล็กอุ้มเจ้าหล่อนแทน

“อุ้ย! คริสตัลไอ้พี่บ้าปล่อยฉันลงนะ”

“อ้าวไหนเดินไม่ไหวฉันเป็นพี่เธอเดี๋ยวจะจัดการเองคนอื่นไม่เกี่ยว”รอยยิ้มร้ายยกขึ้นแรงดีดดิ้นของคนตัวเล็กทำให้เขาวางเธอลง ณัฐทรียาถึงกับมองค้อนเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ชายหนุ่มไม่สนใจยักไหล่ให้

“ขอตัวนะครับ”