04 | ความฝัน

ไวโอเล็ตในชุดเกาะอกกระโปรงยาวลากพื้นประดับอัญมณีสีอมควันสวยงามหรูหรา รอยยิ้มเจ้าสาวที่ผุดขึ้นใบหน้างามดูมีความสุข เจ้าบ่าวบรรจงสวมแหวนให้หญิงสาวอย่างเบามือดูทะนุถนอมพร้อมกับพรหมจูบหลังมือเรียวขาวผ่อง

“ลุกซ์ คุณจะรับไวโอเล็ตเป็นภรรยาของคุณไหม คุณสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อเธอ ทั้งในยามสุขและยามยาก ในยามไข้และสบายดี จะรักเธอและให้เกียติเธอชั่วชีวิตของคุณหรือไม่”บาทหลวงทำหน้าที่โดยถามเจ้าบ่าวที่ยืนตรงข้ามกับเจ้าสาว

“ครับ ผมสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อภรรยา ทั้งในยามสุขและยามยาก ในยามไข้และสบายดี จะรักเธอและให้เกียติเธอชั่วชีวิตของผม”แววตาดูอบอุ่นบอกกอกมาจากใจจริงระบายยิ้มให้เจ้าสาว

“ไวโอเล็ต คุณจะรับลุกซ์เป็นสามีของคุณไหม คุณสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อเขา ทั้งในยามสุขและยามยาก ในยามไข้และสบายดี จะรักเขาและให้เกียติเขาชั่วชีวิตของคุณหรือไม่”

“ฉัน...”

“ไม่ได้นะไวท์อย่านะ!!!”คริสตัลสะดุ้งตื่นในกลางดึก ฝ่ามือหนาลูบใบหน้าหล่อเหลาที่ชื้นไปด้วยเหงื่อที่ไหลเต็มใบหน้า สายตาคมพยายามโฟกัสแสงไฟสลัวมองดูนาฬิกาที่อยู่บนผนังปูนซีเมนต์บ่งบอกเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ

“ขอให้เป็นแค่ความฝันถ้าเธอจะเป็นของคนอื่น”หัวใจด้านซ้ายกระตุกวูบเมื่อนึกถึงความฝันที่ตนเพิ่งเห็นมันมา ใบหน้าหวานที่งดงามไม่เคยเปลี่ยน รอยยิ้มอันแสนทรงเสน่ห์ที่เขาไม่เห็นมานานปรากฏในฝันเมื่อหญิงสาวใส่ชุดสีขาวยาวลากพื้นที่ประดับอัญมณีราคาแพงบนกระโปรงชุดแต่งงานกำลังถือดอกไม้เข้าประตูวิวาห์

“ต่อให้เธอเป็นของใคร อีกแค่หนึ่งเดือนเท่านั้นฉันจะกลับไปทวงคืน”เขาพูดอย่างแน่วแน่ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง ทำไมยิ่งจะเป็นอิสระเท่าไหร่เขายิ่งกังวลทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าออกไปคงถูกสังคมประณามแต่ประวัติอาชญากรรมคงจะถูกลบทิ้งเพราะบิดาเป็นคนบอกให้เขายอมจำนนแก่กฎหมายและท่านจะช่วย

ในค่ำคืนที่แสนจะดูโรแมนติกสำหรับคู่รักคนอื่นๆ แต่สำหรับไวโอเล็ตเธอกำลังอยู่ในสถานการณ์ตอนนี้เริ่มตรึงเคลียดขึ้นมาทันควัน ผู้คนรอบข้างต่างถ่ายรูปลุกซ์ที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าพร้อมกับแหวนเพชรเม็ดใหญ่งามระยิบระยับ

นางแบบระดับแนวหน้าของลาสเวกัสดีกรีลูกสาวนักธุรกิจชื่อดังไม่ต้องพูดถึงพรุ่งนี้เรื่องของเธอคงพาดหัวข่าวและในโลกออนไลน์เป็นแน่ ซึ่งตอนนี้ไวโอลเล็ตได้แต่มองคนที่กำลังจับจ้องเธอกับลุกซ์ ก่อนจะเอี้ยวตัวลงไปหาแฟนหนุ่มคว้ากล่องกำมะหยี่สีแดงขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ

“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะลุกซ์”น้ำเสียงไม่ค่อยพอใจกับการกระทำของคนที่เธอกำลังคบหาดูใจอยู่นั้น ทำให้ลุกซ์ถึงกับรู้ตัวดีว่าเขาอยู่จุดไหน ไม่มีทางที่ใครหน้าไหนจะเข้าไปอยู่ในใจของเธอได้แล้วจริงๆ นอกจากคริสตัล

“เธอไม่พอใจที่ฉันขอเธอแต่งงานใช่ไหมไวท์”

“นายก็รู้อยู่นิว่าฉันยังไม่อยากแต่งงาน”เธอกอดอกพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก็เคยบอกไปแล้วว่าจะไม่แต่งงานจะอยู่อย่างนี้ไปก่อน

“เพราะอะไรล่ะไวท์ทั้งที่คบกันมาตั้งนาน”ลุกซ์ถามออกไปอย่างต้องการเหตุผลที่แน่ชัด น้ำเสียงเด็ดขาดที่ถามทำให้คนที่นั่งรับประทานอาหารอยู่ที่นี่หันมามองเป็นตาเดียวกัน แต่ชายหนุ่มไม่สนเขารู้อยู่แก่ใจว่าทำไมเพราะเธอมีอีกคนอยู่ในใจยังไงล่ะถึงปฏิเสธเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“นี่ลุกซ์นายเอาอะไรมาพูด”ไวโอเลตฉุนขึ้นหน้าเมื่อเขากระตุกต่อมด้วยคำพูดที่แทงใจดำเธอจังๆ

“พอสักทีกับคำว่าคริสตัลฟังฉันนะลุกซ์ ไม่ใช่ว่าคบกับมาฉันไม่ได้รู้สึกดีกับนาย นายเป็นผู้ชายแสนดีเฟอร์เฟคคริสตัลเขาเคยทำร้ายฉันนายก็รู้แต่ฉันก็ไม่อาจปฏิเสธว่าฉันก็ยังรักเขาอยู่”ลุกซ์ได้แต่กลืนก้อนความเสียใจลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะฝืนยิ้มออกมาให้กับไวโอเล็ตที่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง นาทีต่อมาชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูงวางฝ่ามือหนาลงบนศีรษะสวยและเขย่าเบาๆ

“อืม! ก็เท่านั้นบอกมาตรงๆ ฉันก็รับได้”