หาผัวรวยให้ได้

[HUSBAND]

:หาผัวรวยให้ได้!!

@klever University

ชายวัยห้าสิบกว่าๆกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานสำหรับท่านอธิการบดีแห่ง klever University เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนที่ขึ้นชื่อเรื่อง ความฉลาดและบุคลิกภาพอันเป็นผู้ดีมีชาติตระกูล เพราะเหตุนี้คนที่จะเข้ามาเรียนได้ต้องเป็นลูกหลานของมหาเศรษฐีเท่านั้น

ตอนนี้หนุ่มนักศึกษาใบหน้าหล่อคมคิ้วหนาดวงตาสีดำสนิทจมูกมีสันโด่ง ริมฝีปากหนาได้รูป และผมสีดำสนิท แต่ความหน้าตาดีของเขานั้น ไม่ได้ช่วยให้นิสัยดีเหมือนหน้าตาเลย เพราะว่าการแต่งกายของเขานั้นชายเสื้อก็ไม่ยอมเอาเข้าในกางเกง แถมยังไม่ใส่เข็มขัดอีก ผู้เป็นบิดาได้แต่นั่งกุมขมับรับสภาพการแต่งตัวของลูกชายไม่ได้ ซึ่งทำให้เสียชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยประจำตระกูล ‘ศิริวัฒน์ไพศาล’ มากเลยทีเดียว

"แกเรียนซ้ำปีสี่มาสามปีแล้วนะไอ้แดนไม่คิดที่จะตั้งใจเรียนให้จบแล้วมาทำหน้าที่ของตนเองบ้างหรอวะ" ท่านอธิบการดีหรือมีศักดิ์เป็นพ่อของคนที่กำลังถูกว่ากล่าวในขณะนี้

เขาคือ ‘ดินแดน ศิริวัฒน์ไพศาล’ หนุ่มคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ปีสี่ปีสี่ วัย 25 ปี บุตรชายคนเดียวของ ‘ดลภัทร ศิริวัฒน์ไพศาล’ ผู้ที่เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งอธิบการดีรุ่นที่ 8 ผู้เป็นพ่ออยากให้เขาเรียนจบออกมาแล้วรับตำแหน่งอธิการบดีสืบทอดจากเขา แต่ชายหนุ่มนั้นกลับอยากจะบริหารมหาวิทยาลัยอันสูงศักดิ์เพื่อสืบทอดไม่และยังมีอีกเรื่องที่ผู้เป็นพ่อต้องการบังคับเขานั่นก็คือเรื่องครอบครัว ถ้าเรียนจบเมื่อไหร่พ่อเขาก็จะให้แต่งงานทันที ซึ่งพ่อเขาจะบังคับเขาทุกอย่างจนเขาอึดอัด

เขาจึงตั้งใจประชดพ่อของตัวเองที่ไม่ยอมให้เขาเดินตามทางที่ตัวเองเลือกด้วยการเรียนซ้ำปีสี่ เป็นปีที่สาม และก็จะซ้ำชั้นไปเรื่อยๆจนกว่าผู้เป็นพ่อของเขานั้นจะยอมปล่อยเขาไป

"ไม่" ใบหน้าหล่อคมเรียบนิ่งไม่มีความละอายใจแม้แต่เล็กน้อยที่จะพูดขึ้นมาแสดงให้คนตรงหน้าได้เห็น

"เมื่อไหร่แกจะเลิกเห็นแก่ตัวสักที"

"วันที่พ่อไม่เห็นแก่ตัวบ้างนั่นแหละ" ชายหนุ่มตอกกลับผู้เป็นพ่อจนหน้าหงายไม่มีคำพูดอะไรที่จะกล่าวออกมาอีกนอกจากคำด่าทอหยาบคาย

"ไอ้ลูกเวร!!"

"ขอบคุณที่ชม อย่าพยายามที่จะเล้าโลมผมเลย ผมจะเรียนซ้ำอีก เจ็ดปีสิบปีจนกว่าพ่อจะยอมปล่อยผมไป!!"

ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องทำงานของผู้เป็นพ่อในขณะที่พ่อยังสั่งสอนเขาไม่จบ แต่คนดื้อดึงก็ไม่ยอมทีี่จะนั่งฟังเฉยๆแน่ จึงเดินออกมาพร้อมกับทำสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวถึงจะเรียนซ้ำชั้นอีกปี

"หึ เรียนอีกปี ชิวๆเว้ย"

@สลัมสุดหรรษา

"อีริน!! ตื่นได้แล้วโว้ยมึงลงไปเฝ้าแม่มึงอยู่นรกหรือไง!!"

"เออตื่นตั้งนานแล้ว จะบ่นไรนักหนาวะ!!"

Hi ฉันคือ ดาริน นักศึกษาปีสี่คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ปีสี่ป้ายแดง วัย 21 ปี ฉันคือสาวน้อยสุดแสบและยังเป็นขวัญใจมนุษย์ป้าแห่งประเทศไทยเพราะไม่ว่าฉันจะขยับตัวทำอะไรก็จะมีเสียงนกกระจอกซุบซิบอยู่ตลอดเวลา ใช่ว่าฉันจะเงียบเรียบร้อยไม่เป็นเหมือนดั่งคำนินทา แต่ฉันนั้นกลับทำทุกอย่างที่ป้าข้างบ้านกล่าวหาไม่ว่าจะเป็น เที่ยวกลางคืน ยกพวกตีกัน แต่ทว่าก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่ฉันจะไม่ทำเป็นอันขาดก็คือการท้องไม่มีพ่อเหมือนแม่ของฉันเหมือนยายของฉัน เพราะฉันรู้ดีว่าคนที่เกิดมาขาดความอบอุ่นนั้นเป็นยังไงฉันจะไม่ยอมให้ลูกของเธอเป็นแบบตนเด็ดขาด

และคนที่ปลุกฉันเมื่อครู่นั้นก็คือคุณยายแรมยายแท้ๆของฉันเอง ฉันอยู่กับยายเพียงสองคนตั้งแต่แม่ของฉันจากไปด้วยโรคเอดส์ ส่วนพ่อนั้นตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยเห็นหน้าเลยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นพ่อแท้ๆ

ฉันเดินลงมาพร้อมกับสวมชุดนักศึกษาเต็มยศ ผู้เป็นยายมองหลานสาวด้วยสายตาโหดเหี้ยม ส่วนฉันนั้นก็ขึงตาใส่กลับ ไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกมองฝ่ายเดียว

"อีกนิดเดียวถ้ามึงไม่ตื่นกูขึ้นไปเหยียบคอมึงแน่!!"

"ก็ลองดูสิฉันกับยายใครจะตายก่อนกัน!!" ฉันแย้งขึ้นมาเสียงเกรี้ยวกราดแสดงสีหน้ากะฟัดกะเฟียดไม่พอใจยายที่ด่าทอ

"ปากดีนักนะมึง! หวังว่าปากของมึงจะเรียกลูกค้าให้ได้เยอะๆล่ะวันนี้อ่ะ"

"โอ๊ย! เมื่อไหร่ยายจะเลิกธุรกิจเจ้าสักทีหะ รู้ไหมว่าทุกวันนี้ฉันเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางมากเลยนะทุกวันนี้อ่ะ"

"เลิกไม่ได้โว้ย ถ้าเลิกจะเอาอะไรแดกวะ ถ้ามึงอยากให้กูเลิกก็หาผัวรวยๆซะ!!"ฉันเบะปากมองบนอย่างเอื่อมระอา ไม่ว่าฉันจะพูดถึงเรื่องที่ให้ยุติธุรกิจเจ้ามือหวยนี่ทีไร ยายก็มักจะให้ฉันหาสามีรวยๆมาเลี้ยงตลอด

"เหอะ! คนรวยๆที่ไหนจะมาเอาหมาขี้เรื้อนอย่างฉันวะ ยายดูละครหลังข่าวมากเกินไปแล้ว"

"ถ้าหาผัวรวยไม่ได้ก็หุบปาก ตั้งหน้าตั้งตาขายหวยต่อไป"

"เออๆ!! เอาของมาสิ" ยายแรมยื่นกระเป๋าผ้าสีดำให้ฉันอย่างรวดเร็ว ฉันก็รับมาอย่างไม่เต็มใจ จึงแสดงอารมณ์ออกมาด้วยการเดินกระทืบเท้าลงพื้นจนดังกึ่กๆ ยายแรมมองแผ่นหลังของหลานสาวพร้อมกับส่ายหน้ารับไม่ได้กับการกระทำที่ไม่น่ารักของฉัน

"แหมอีริน!! ใส่กระโปรงสั้นขนาดนั้นไปเรียนหรือไปหาผัววะ"มนุษย์ป้าท่านหนึ่งเอ่ยขึ้นเมื่อฉันเดินผ่านหน้าบ้านของนาง ช่างแกว่งปากหาเรื่องเสียจริงๆ

"ใส่สั้นแล้วมันหนักหัวป้าหรออิจฉาล่ะสิ ที่ลูกตัวเองไม่มีวาสนาที่จะได้ใส่อะ แล้วหลานป้าล่ะอายุเท่าไหร่ แล้วเดี๋ยวอีกหน่อยมันก็อายุเท่าแม่มันแล้ว ป้าก็จะได้เลี้ยงเหลนต่อ!!!"

"โอ๊ยอีริน อีเวร!!"ฉันเดินจากไปอย่างรวดเร็วก่อนที่ท่อนไม้ใหญ่ยักษ์จะหล่นมาใส่หัวเสียก่อน ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะไปนั่งร้องไห้คนเดียวที่ถูกว่า แต่ทุกวันนี้ฉันไม่เก็บคำพูดอะไรของพวกมนุษย์ป้าทั้งหลายมาใส่ใจแล้วมีแต่จะทำให้ฉันลดความมั่นใจของตัวเองลง ฉันคิดเสมอว่าในสลัมแห่งนี้ไม่มีใครที่จะไฮโซไปกว่าฉันแล้ว เพราะฉันนั้นได้ทุนเรียนฟรีเป็นคนแรกที่ ‘klever University มหาวิทยาลัยที่ขึ้นชื่อเรื่องความฉลาดและบุคลิกภาพอันเป็นผู้ดีมีชาติตระกูล’ เพราะเหตุนี้มนุษย์ป้าทั้งหลายถึงอิจฉาฉัยที่ลูกหลานของพวกเค้าทำอย่างฉันไม่ได้ ฉันเก่งใช่ไหมล๊า

____________________________

ป๊าด!!! ไม่มีอะไรที่หมาไปกว่าปากนางเอกกับยายแล้วล่ะ

ธุรกิจเจ้า=เจ้ามือหวย