กลับไปเป็นเหมือนเดิม(ไม่ได้)

@DOBBY Club

ไฟแสงสีสาดส่องไปทั่วบริเวณภายในคลับใหญ่อย่าง Dobby club ที่ขยายสาขามาที่ต่างประเทศอย่างประเทศไทยเป็นที่แรก ตอนนี้ไคโรและเจ้าของคลับอย่างมาเฟียกำลังนั่งดื่มด้วยกันที่โซน VIP ระดับผู้บริหารของคลับเท่านั่น ทั้งสองพูดคุยกันไปถึงเรื่องต่างๆนาๆ ทันทีที่มาเหยียบที่ไทยประมาณหนึ่งอาทิตย์เรื่องวุ่นๆก็เกิดขึ้นมากมายไม่ว่าจะเป็นการเปิดบริษัททำธุรกิจอื่นอีก ช่วงนี้มาเฟียจึงยุ่งๆกับการซื้อตึกจึงไม่ค่อยมีเวลามาสังสรรค์ทั้งๆที่เปิดคลับมาแล้วหนึ่งอาทิตย์

"คลับมึงเพิ่งเปิดได้แค่อาทิตย์เดียวคนตรึมเลยเนอะ สงสัยเจ้าของคลับจะหล่อเกินไปถึงเรียกลูกค้าได้มากมายก่ายกองขนาดนี้"

"มึงก็พูดเกินไป ลูกค้าเข้าคลับก็เพื่อเที่ยวและสังสรรค์อย่างสนุกสนานนั่นแหละ และอีกอย่างที่นี่ก็พึ่งเปิดใหม่ทุกคนก็คงเข้ามาลองสิ่งใหม่ๆก็เท่านั้นเอง"

"หึ ทำเป็นถ่อมตัวนะไอ้เวร" หลังจากที่สองเพื่อนซี้พูดแซวกันเล่นไปมาก็ทำการกระดกน้ำเมาสีเหลืองอ่อนเข้าปากอย่างไม่สงสารตับเลยว่ามันรับไหวหรือเปล่า

"กูไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามึงสร้าง Dobby สาขาไทยด้วย มึงสร้างมานานแล้วหรอ"

"ตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่เพิ่งเสร็จ"

ไคโรถึงกับนิ่วหน้าด้วยความสงสัยว่ามาเฟียไปแอบวางแผนสร้างคลับตั้งแต่ปีที่แล้วตอนไหน ทำไมไม่เคยบอกเขาเลยไคโรได้แต่สงสัยว่า มาเฟียอาจจะสร้างที่นี่ไว้ให้คนอื่นดูแลมากกว่าเพราะคนอย่างมาเฟียนั้นถ้าเขาคิดจะทำอะไรเขาก็ต้องจัดการวางแผนไว้อย่างรอบคอบ เช่นเดียวกันกับเรื่องนี้ ถ้าเกิดว่าเขาคิดจะสร้างมันขึ้นมาก็เท่ากับว่าจะต้องมีคนมาดูแลที่นี่ หรือไม่ก็มาเฟียอาจจะมาดูแลที่นี่ด้วยตัวเอง

"แบบนี้มึงก็ตั้งใจจะมาอยู่ไทยอยู่แล้วอะดิ"

"เปล่า กูก็แค่อยากสร้างอาณาจักรของตัวเองให้คนเข้าถึงมากขึ้น มึงก็มาดูแลให้กูสิเดี๋ยวคิดเงินเดือนให้"

"หึ มึงสร้างที่นี่ขึ้นมาเพราะอยากให้กูมาดูแลจริงๆ หรืออยากให้คนอื่นมาดูแลกันแน่" ไคโรแลมองมาเฟียแววตาฉายแววความเจ้าเล่ห์ออกมาเพราะเจ้าตัวรู้ทันเพื่อนว่าเขากำลังจะทำอะไร มาเฟียรีบตีสีหน้าเข้าสู่โหมดโหดเหี้ยมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเพื่อนรักที่รู้ทันไปหมดเสียทุกอย่าง

"มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไง มึงไม่อยากดูแลก็บอกกูดีๆ!" เขายังคงดำน้ำไปเรื่อยเนื่องจากมาเฟียเป็นคนปากแข็งไม่ยอมรับอะไรออกไปซึ่งๆหน้า และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งข้อเสียของเขาที่มักทำให้เขาสูญเสียสิ่งที่ควรจะเป็นของเขาไปหลายอย่าง

"เปล่าสักหน่อย แต่กูแค่คิดว่ามึงอาจจะเล็งเห็นใครที่ดีกว่ากูอยู่แล้วน่ะ แล้วนี่มึงจะกลับจีนตอนไหน"

"อาทิตย์หน้า"

"มึงกลับมาที่ไทยเป็นอาทิตย์แล้วนะไม่คิดจะไปเยี่ยมคุณภรรยาหน่อยหรอ"

"ไม่อะ ก็ไม่อยากเจอกันกูเองนิ!"

"หึๆ"

วันถัดมา....

@บ้านหนูหลิน

แสงแดดแสนอบอุ่นสาดส่องเข้ามายังห้องนอนโทนสีขาวแสนเรียบง่ายและสะอาดอะอ้านหน้าอยู่แถมยังมีร่างน้อยๆที่สวมชุดนอนสีฟ้าอ่อนนอนขี้เซาอยู่บนเตียงทั้งๆที่ตอนนี้แทบจะกลายเป็นกลางคืนอีกครั้งแล้วก็ยังไม่ยอมตื่น ซึ่งคนคนนั้นก็ไม่ใช่ใครนอกจากฉันเอง

ครืดดดดดดดดด

เสียงสั่นเครือของโทรศัพท์มือถือของฉันที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง ด้วยความที่เสียงมันน่ารำคาญกวนเวลาจะนอน ฉันจึงกดตัดสายไปหลายที แต่ปลายสายก็ยังคงโทรมาตลอดจนสุดท้ายฉันจึงจำใจยกมันขึ้นมาดูชื่อปรากฏว่าคนที่โทรมาคือแม่ของฉันเอง ฉันจึงรับสายอย่างไม่เต็มใจ

"ว่าไงคะแม่~"

"เพิ่งตื่นหรอลูก ที่ไทยมันบ่ายสามแล้วนะ"

"วันนี้หลินหยุดค่ะ ขอนอนเต็มที่หน่อย"

"ขี้เซาจังเลยเด็กดื้อของแม่"

"หลินโตแล้วค่ะไม่ใช่เด็กดื้อแล้ว"

ฉันรีบพูดแย้งออกไปเมื่อแม่ชอบว่าฉันเป็นเด็กทั้งๆที่ตอนนี้ฉันโตจนอายุยี่สิบสองจะจบปริญญาแล้วด้วย ฉันยิงปืนเก่ง ต่อสู้เป็น (นิดหน่อย) แถมยังใช้ชีวิตที่แสนลำบากที่ไทยคนเดียวอีก แค่นี้ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองโตมากๆแล้ว

"แล้วนี่หลินเจอกันกับพี่เฟียเขาหรือยังหรือว่าอยู่ด้วยกัน" ฉันนี่แทบจะขำกลิ้งเลยล่ะเมื่อแม่ถามว่าฉันได้เจอพี่เฟียหรือเปล่า หรือว่าตอนนี้อยู่ด้วยกัน ฉันไม่คิดเลยนะว่าแม่ฉันจะความจำไม่ดีขนาดนี้ ฉันจะเจอเขาได้ยังไงล่ะก็ในเมื่อตอนนี้เขาอยู่ที่จีนส่วนฉันอยู่ที่ไทย

"แม่คะ จะอยู่ด้วยกันได้ยังไงคะ หลินอยู่ไทยพี่เฟียอยู่จีนแม่ลืมหรือเปล่าเนี่ย" ฉันตอบแม่ไปตามที่ฉันคิด ก็ฉันพูดถูกไหมล่ะ เราสองคนจะอยู่ด้วยกันได้ยังไงขนาดฉันไปที่จีนฉันยังต้องได้แค่แอบตามซอก มุม แม้แต่ใต้โต๊ะประชุมฉันก็ทำมาแล้ว ยังไม่มีทางที่จะอยู่ด้วยกันเลย

"แม่ไม่ได้ลืม แต่แม่พี่เฟียเขาบอกกับแม่ว่าพี่เฟียกลับไทย แต่ก็กลับไปเป็นอาทิตย์แล้วนะ"

ฉันถึงกับอึ้งเมื่อรู้ความจริงว่าเขากลับมาที่ไทยแล้วทั้งๆที่ก่อนจะไป พ่อของพี่เฟียก็บอกกับฉันเองว่าจะไม่ให้พี่เฟียกลับมาที่ไทยอีกเพราะเรื่องราวที่นี่มันเลวร้ายเกินไปสำหรับพี่เฟีย แต่แล้วทำไมวันนี้เขาจึงกลับมาที่นี่อีกครั้งหรือว่าเขาตั้งใจจะมาหย่ากับฉัน ต้องใช่แน่ๆต้องเป็นเรื่องนี้แหละ เขามีสาวอื่นแล้วนี่นา หึ นึกว่าจะกลับมาหากันซะอีก ใช่สิ! ฉันมันคนไม่ดีนิ โง่รักเขาข้างเดียวอยู่ได้ตั้งแปดปี ไม่ยอมเปิดใจให้คนอื่นเลย บ้าที่สุดเลยหนูหลิน คิดแล้วก็น้อยใจ ชิ!

"ร...หรอคะ ช่างเขาเถอะค่ะไม่เจอก็ดีแล้ว"

"หนูหลิน เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วนะลูก ลูกยังไม่ให้อภัยตัวเองอีกหรอ พ่อแม่ของพี่เฟียก็ให้อภัยลูกหมดแล้วแล้วทุกคนก็อยากให้ลูกเป็นหนูหลินคนเดิม คนที่น่ารักของทุกคน หลินจะไม่ยอมไปเจอพี่เฟียเขาสักครั้งหน่อยหรอลูก"

"หึๆ หลินสามารถเป็นหนูหลินที่น่ารักของทุกคนได้นะคะ แต่หลินไม่สามารถกลับไปเป็นภรรยาคนงี่เง่าเอาแต่ใจของพี่เฟียเหมือนเดิมได้แล้วค่ะ พี่ไคโรบอกว่าแม่ของพี่เฟียหาผู้หญิงคนใหม่เพื่อที่จะเป็นสะใภ้แทนที่หลินแล้วค่ะ หึ พี่เฟียกลับมาก็ดีเหมือนกัน เราสองคนจะได้หย่ากันสักที!"

พอหย่ากันแล้วหวังว่าฉันจะสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้นะ ฉันคิดว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันชดใช้เวลาให้พี่เฟียมามากพอแล้ว ถึงเวลาที่ฉันจะต้องมีความสุขสักที แต่กว่าจะตัดใจก็คงจะใช้เวลาพอสมควรก็คนมันรักไปแล้วนี่นาจะลืมง่ายๆก็คงไม่ได้

อีกอย่างทุกคนที่บ้านของพี่เฟียตอนนี้ก็เกลียดฉันแล้ว ทุกคนคงไม่ยอมให้อภัยฉันอย่างที่แม่บอกหรอก ก็ฉันมันเลวขนาดนั้นใครจะให้อภัยได้ แม่โกหกฉันชัดๆ พี่เฟียถึงกับตายแล้วฟื้นใครจะให้อภัยฉัน นี่มันไม่ใช่ละครนะที่จะมาให้อภัยกันง่ายๆ ดูเหมือนว่าตอนนี้แม่ฉันกำลังยุให้ฉันกลับไปหาพี่เฟียเลยแฮะ เพราะอะไรกันนะ...

"ลูกพูดอะไรของลูกหนูหลิน แม่ไม่เข้าใจ"

"ไม่เข้าใจก็ดีแล้วล่ะค่ะแม่ เข้าใจแค่ว่าเราสองคนจะหย่ากัน แค่นี้นะคะหลินขอนอนต่อ"

ฉันกดตัดสายแม่ทันทีไม่ยอมให้ท่านพูดอะไรต่อ เพราะฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ฉันเหนื่อย ฉันท้อ ฉันไม่อยากรักใครอีกแล้ว เรื่องนี้พี่ไคโรต้องรู้แน่ๆแต่ไม่ยอมรายงานฉันบ้างเลย หรือบางทีเขาสองคนอาจจะมาไทยด้วยกันด้วยซ้ำ แต่นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วก็ยังไม่มีใครติดต่อมา หรืออาจจะมาแค่ทำธุรกิจ โอ๊ยยย! ทำไมฉันต้องติดบ่วงรักพี่เฟียนานขนาดนี้ด้วยวะ! ชาตินี้ฉันจะรักคนอื่นเลยไม่ได้เลยหรือไง...

"มันถึงเวลาที่จะต้องหลุดออกจากบ่วงรักของพี่เฟียแล้ว หนูหลิน"