Chapter 1 : เพื่อนเก่า

ร่างบอบบางปรากฏตัวที่บ้านหลังใหญ่ พร้อมด้วยกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ กำลังยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก

"จริงๆ บ้านเราก็อยู่แค่นี้ ขับมาทำงานทุกวันก็ได้"

"30 กิโลคือแค่นี้ งั้นร้านข้าวหน้าหมู่บ้านก็คงเดินเท้าไปถึงได้สำหรับเธอสินะ"

"ก็ไม่ไกลนะแค่ 2 กิโลเอง"

เพียงแค่บทสนทนาแรกก็ทำเอา 'บรู๊ค' ถึงกับหางคิ้วกระตุก และรู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยเปลี่ยนไปเลย เว้นเสียแต่ใบหน้าดื้อที่กลายเป็นใบหน้าหวานปนดื้อ ที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ จนดูสาวสะพรั่งกว่าเมื่อก่อน

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่มีใบหน้าไปทางเชื้อสายจีน และมีความสูงกว่า 185 เซนติเมตร ก้าวเดินมาประจันหน้าทำให้เห็นความแตกต่างของส่วนสูงอย่างชัดเจน

'อากาศข้างบนสดชื่นจัง...แล้วข้างล่าง-'

'มันก็อากาศเดียวกันไม่ใช่เหรอ?!!'

ประโยคที่เขาเคยบูลลี่ส่วนสูงเธอ จู่ๆก็ดังแว่วเข้ามาในหัว แต่วินาทีนี้เขาเปลี่ยนไปมาก ดูสุขุมขึ้นเป็นคนที่อยู่อีกระดับกับเธออย่างสิ้นเชิง คงไม่มาเล่นพูดจาไร้สาระกับเธอเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว

"งานแรกของเธอ..."

เขากวาดสายตาไปรอบบ้านด้วยแววตาครุ่นคิด ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องหนึ่ง ซึ่งถูกกั้นไว้ด้วยเคาน์เตอร์บาร์หรูสีดำสนิท

"ทำมื้อกลางวันให้กินหน่อย แล้วก็นั่นห้องนอนของเธอไปเก็บของอาบน้ำให้สดชื่นก่อนก็ได้"

"ด...เดี๋ยวนะ นี่มันไม่ได้อยู่ในสัญญานะ"

"แล้วเธอคิดว่างานของตัวเองคืออะไร?"

"Content Writer...ไม่ใช่เหรอ?"

"แน่ใจว่าอ่านครบ?"

เธอรีบหยิบโทรศัพท์ที่ถ่ายหนังสือยินยอม ขึ้นมาดูด้วยความร้อนรน

[...และผู้ช่วยส่วนตัว?...]

"ไม่จริงน่า!?"

"และฉันก็ทำงานอยู่แต่ที่บ้าน ไม่ค่อยเข้าบริษัทแล้วงานของเธอก็ *Work from home ได้"

"แต่มัน..."

"ไม่พอใจเหรอ... ประเทศนี้มันก็แบบนี้แหละ"

.

.

"ใช้งานจับฉ่ายไปเรื่อย เรียนอีกอย่างก็แทรกงานอีกหลายอย่างให้ทำ ด้วยเงินเดือนอันน้อยนิด"

"ก็รู้นี่!!"

เขากอดอกและโยกกายดูท่าทีเป็นเดือดเป็นร้อนของเธอ อยู่บนรองเท้าหนังสีดำ

"แต่นายก็ยังจะทำแบบนั้นอีกเหรอ?!!"

"80k"

"ฮะ?"

"ถ้าตกลงรับงานผู้ดูแลฉัน จาก 20k ก็จะเป็น 80k ทันที"

"แปดหมื่น... นายจะบ้าไปแล้วเหรอ?"

"ฉันอยากได้คำตอบจากเธอก่อนมื้อกลางวัน"

"เดี๋ยวสิบรู๊ค!!"

"ถ้าตกลงละก็..."

.

.

"ขอข้าวผัดหมู กับพริกน้ำปลาสามชุดนะ"

เธอยืนกำสายกระเป๋าไว้แน่น และทำได้เพียงแค่มองแผ่นหลังกว้างของเขาเดินจากไป

"แล้ว!!"

.

.

"พริกน้ำปลามันแบบไหนกันล่ะ!!?"

เธอร้องถามออกมา ทั้งที่ยังไม่ได้คำตอบให้กับตัวเองเลยสักนิด และคำถามนั้นก็ทำให้เขาหันกลับมาหาเธอ แต่ไกลเกินกว่าที่เธอจะเห็นว่าสีหน้าของเขาเป็นยังไง

"แบบที่เราเคยไปกินร้านป้านงด้วยกัน"

เมื่อเข้ามาในห้องนอนรับรองแขก เธอก็รู้สึกว่าช่างโชคดีจริงๆที่ตัดสินใจเล่าเรื่องที่บ้านให้บรู๊คฟัง และปลาบปลื้มในน้ำใจของเขาเป็นอย่างยิ่ง เพราะตอนนี้นางสาวมิลาวัลได้กลายเป็นผู้ไร้บ้าน เพราะพ่อเอาบ้านไปจำนอง และคงกำลังเสวยสุขกับเมียน้อย ปล่อยให้ลูกซึ่งเป็นนักเขียนต๊อกต๋อย ต้องออกมาดิ้นรนหาที่อยู่ใหม่ด้วยตัวเอง

ในตอนนี้ทางเลือกของเธอมันไม่ได้มีมากมายนัก และเมื่อช่างน้ำหนักดูก็พบมาเงินมันหนักกว่าความอาย จนในที่สุดเธอก็ย้ายมาอยู่กับเขาเป็นการชั่วคราว และได้แต่ภาวนาขอให้ไม่ต้องทำอะไรหนัก หรือเป็นอันตรายถึงชีวิตก็พอ

'ถ้ามันดูท่าไม่ดี ก็แค่ลาออก'

.

.

'เป็นไงเป็นกัน!!'

เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อยืดกางเกงวอร์ม เดินทอดน่องออกมาจากห้อง ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังนั่งหน้าเครียด อยู่กับหน้าจอโน๊ตบุ๊คถึงกับหลุดอมยิ้มออกมา

"อะไร อยู่บ้านฉันก็ใส่แบบนี้"

และเธอก็เดินตุปัดตุเป๋ไปสวมผ้ากันเปื้อน เตรียมเครื่องครัวออกมาทำข้าวผัดให้เขา โดยมีสายตาของบรู๊คมองดูเธออยู่ที่โซฟา

'สามชุด... ทำไมต้องสามล่ะ?'

.

.

'ถ้าเผื่อเราจานหนึ่ง แล้วใครอีกคนล่ะ!?'

'หรือไว้ให้ผู้หญิง!?'

เมื่อทำเสร็จเขาก็ถือจานออกไปนอกบ้าน ทำให้มิลินต้องนั้งชะเง้อคอรออยู่สักพักใหญ่ๆ เขาก็เดินกลับบ้านมาตัวเปล่า

"ทีหลังไม่ต้องรอนะ หิวก็กินก่อนได้เลย"

"แล้วนายไปไหนมา?"

"เอาข้าวไปให้บ้านข้างๆ"

'นั่นไงว่าแล้ว'

.

.

มิลินอุทานในใจ อาจจะเป็นสาวข้างบ้านที่เขาหมายตาอยู่ก็เป็นได้

"วันนี้ร่าเริงกินข้าวได้เยอะ แถมท่านฝากคำชมมาด้วยบอกว่าอร่อยดี"

"ท่าน?"

"อากงน่ะ"

เธอพยักหน้าเข้าใจแอบหน้าร้าวเบาๆ ที่ดันเข้าใจเขาผิดไปหลายโยชน์ และพยายามฟื้นความทรงจำ เธอจำได้ว่าคุณพ่อคุณแม่ของบรู๊คต้องไปอยู่ต่างประเทศ เลยทำให้เขาเติบโตมากับอากงตั้งแต่เด็กๆ

"ไว้พาฉันไปเยี่ยมหาท่านบ้างนะ"

"เป็นเมียดิ"

"ห๊ะ?"

"ถึงจะพาไป"

คำพูดเล่นทะลึ่งหลุดออกมาจากปากเขา เป็นครั้งแรกในรอบ หลายปี เพียงพริบตาเดียวบรรยากาศตึงเครียดและกำแพงสูงหนา ก็ถูกแทนที่ด้วยบรรยากาศที่แสนคุ้นเคย

"ฝันไปเถอะ!"

เขาไม่ตอบแต่ตักข้าวใส่ปากคำโต แถมยังมาแย่งพริกจากพริกน้ำปลาในถ้วยของเธอไปอีก

"กินเค็มมากเดี๋ยวก็เป็นไตหรอก!"

แต่เขาก็ไม่สนใจใช้ช้อนวิดพริกน้ำปลาของเธอ จนหมดไปครึ่งถ้วย

มิลินทำได้เพียงถอนหายใจ เมื่อนึกถึงข้อความที่เคยคุยกับเขาสมัยเรียนมหาลัย

3 ปีก่อน

19:32 น.

(ข้อความใหม่จาก : Brooklyn)

Brooklyn : 'มาซุเปอร์เอาไรเปล่า?'

'โห หอใกล้กันมากมั้ง' : Me

'เกือบคนละจังหวัดเลย ไม่เอาหรอก' : Me

Brooklyn : 'อืม'

'ไปซื้ออะไรอ่ะ?' : Me

Brooklyn : 'พวกซอส น้ำปลา'

'ว้าวว เดี๋ยวนี้เข้าครัวเหรอจ๊ะ!' : Me

Brooklyn : 'เปล่า ไว้เหยาะไข่ดาว'

Brooklyn : 'เดือนนี้สามขวดละ ว่าจะซื้อเป็นแกลลอนน่าจะคุ้มกว่า'

'กินมากโรคไตถามหา' : Me

Brooklyn : 'ห่วงเหรอ'

'ก็เออดิ เป็นมามันจะลำบากนะ' : Me

Brooklyn : 'ก็มาห้ามสิ'

'?' : Me

Brooklyn : 'ห้อง 2674 หอพักxxx '

Brooklyn : 'เร็วดิ เดี๋ยวหยิบสองแกลลอนเลยดีมั้ย!'

'วางมันลงเลยนะ!!' : Me

Brooklyn : 'ได้เลย เดี๋ยวไปรับ'

'ไม่เอา' : Me

'ฉันยังไม่ได้ตกลงเลยนะ' : Me

.

.

"ก็มาห้ามแล้ว ...ไม่เห็นจะหยุดเลย"

มิลินบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่อีกฝ่ายที่กำลังเฝ้ามองเธออยู่ กลับได้ยินมันอย่างชัดเจน เขานิ่งไปอึดใจก่อนจะเอื้อมไปหยิบถ้วยน้ำปลาของเธอ เทราดข้าวของตนจนหมด

"เฮ้ย!!!"

มือเล็กพยายามเอื้อมไปคว้าถ้วยคืนมาแต่ไม่ทันเสียแล้ว

"ประชดเหรอ!!?"

มิลินร้องโหวกเหวกด้วยความตกใจ ขณะที่เขากำลังวางถ้วยน้ำจิ้มลง และคลุกข้าวในจานของตนให้เข้ากับน้ำปลา

"กินส่งท้าย"

"...?"

"เพราะหลังจากนี้..."

.

.

"คงไม่ได้กินอีกแล้ว"