อันติง | คอนโดลับ กับเรื่องลับของมาเฟีย

“นายจะพาฉันไปไหนลีออง ถ้ามันไม่ปลอดภัยฉันไม่ไปนะ!”

ฉันดิ้นอีกครั้ง หวังให้เขาหมดแรงและยอมปล่อยฉันลง แต่ไม่เลย ยิ่งดิ้น วงแขนแกร่งก็ยิ่งรัดขาฉันแน่นขึ้น

“หยุดดิ้น! ฉันไม่ฆ่าเธอวันนี้หรอก แต่ถ้าดิ้นไม่หยุด ก็ไม่แน่”

“ลีออง! อีหมาบ้า”

“เงียบนะยัยวัว อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสีย!”

“ฉันไม่ใช่วัวนะลีออง!” ฉันจะทำยังไงดี แรงฉันมันทำอะไรไม่ได้เลย

ฉันดิ้นจนตัวเองเหนื่อย แถมยังมึนหัวที่เลือดมันไหลลงมาอีกด้วย

จนสักพักฉันเงียบและนิ่ง ถ้าดิ้นไม่ได้ก็คงใช้วิธีสงบเพื่อให้นักล่าอย่างเขาตายใจ จนเวลาผ่านไปประมาณสามนาทีได้ลีอองเขาก็เริ่มสงสัยขึ้นมา

“...”

“ยัยวัว”

“...”

“ยัยวัว” เลิกเรียกฉันวัวสักทีเถอะ

“...”

‘เพียะ’

“อ๊าย! นายตีก้นฉันทำไมลีออง” ฉันสะดุ้งโหย่งทุบตีหลังเขาอีกครั้ง

เพราะอยู่ ๆ มือใหญ่อันทรงพลังก็ฟาดเพี้ยะมาที่ก้นน้อย ๆ ของฉัน

“รถมาแล้วฉันจะปล่อยเธอลง แต่เธอต้องขึ้นไปดี ๆ อย่าให้ฉันต้องตีอีกรอบ” ‘ฮึบ’ แล้วเขาก็ปล่อยฉันลงตามที่บอก

และทันทีที่เท้าแตะพื้นฉันรู้สึกกระปรี้กระเปร่าสดชื่นขึ้นมา ก็รีบดันอกลีอองออกไปห่าง ๆ ชี้หน้าเขาด้วยอารมณ์

“ฉันจะแจ้งความ! จะบอกลุงอิฐด้วย นายมันนิสัยเสีย!”

“เอาสิบอกเลย ตำรวจก็ลูกน้องฉันรับเงินจากฉันไม่รู้เท่าไหร่ และถ้าบอกพ่อฉันรู้มั้ยเธอจะเป็นยังไง? เธอ จะ ตาย”

“ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้ลีอองเราไม่ใช่คนอื่นคนไกลเลยนะ! พ่อเราเป็นเพื่อนกัน พี่เราก็เป็นแฟนกันอีกหน่อยก็ดองกันแล้ว!”

“ก็เพราะไม่ใช่คนอื่นคนไกลไงวะ เงียบและขึ้นรถ!”

เสียงตวาดลั่นทำฉันสะดุ้งโหย่ง และเมื่อเขาเห็นฉันยังยืนบื้ออยู่ มือใหญ่ก็รีบฉุดข้อมือฉันดึงขึ้นรถสีดำนั้นทันที ซึ่งฉันทำอะไรไม่ได้เลยหลังจากนี้ จะวิ่งหนีก็ไม่ได้ จะตะโกนคงไม่มีใครได้ยิน หนำซ้ำพอฉันจะหันหลังหาวิธีหนีอีก ลูกน้องของลีอองก็รีบปรี่มายืนขวางทางไว้

“อย่าคิดหนี ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ฆ่าเธอวันนี้หรอก” ได้ยินแบบนั้นฉันก็ยอมถอยกลับแต่โดยดี ก่อนที่ลูกน้องของลีอองจะปิดประตู และออกรถ

ฟิล์มมันมืดมากฉันไม่รู้เลยว่ารถคันนี้กำลังขับไปที่ไหน ส่วนคนข้าง ๆ

ก็เอาแต่มองฉันและถอนหายใจ ราวกับเขารำคาญที่ฉันพยายามมองออกไปข้างนอกไม่หยุด

“หยุดยุกยิกสักที!”

“ก็ฉันอยากรู้ว่าเราจะไปที่ไหน!” เขาตะโกนมา ฉันตะโกนกลับ

“ที่ปลอดภัยที่สุดของฉัน ให้ตายสิวะทำไมเธอต้องเป็นคนน่ารำคาญด้วย?” ฉันชี้ที่ตัวเองเบิกตากว้าง

ฉันเนี่ยนะ! ฉันน่ารำคาญตรงไหน เขาจับฉันและขู่ให้ขึ้นรถฟิลม์มืด ๆ

ราวกับปิดตาฉันไว้ ฉันก็ต้องอยากรู้สิจะได้ประเมินสถานการณ์ได้

ไอ้เผด็จการเอ้ย!

“ฉันเป็นคนน่ารำคาญ ส่วนนายน่ะเป็นคนเลว”

“ยัยวัว” เขาว่าฉันพึมพำแล้วหันมองออกไปอีกฝั่งของถนน ทิ้งฉันให้กัดฟัน กรอด ๆ ด้วยความโมโหกับความเฉยเมยของเขา

ให้ตายเถอะฉันเหมือนวัวตรงไหน! ตัวก็เล็กน้ำหนักแค่สี่สิบห้าเอง แล้วคุยกับฉันทำไมไม่มองหน้าฉัน จะขรึมขู่กันไปถึงไหน!

เมื่อจบสงครามน้ำลาย เราหยุดต่อล้อต่อเถียง สักพักประมาณสิบห้านาที รถตู้สีดำของลีอองก็จอดสนิทที่คอนโดแห่งนึง ซึ่งฉันเองก็มองไม่เห็นหรอกว่าชื่อดอนโดอะไร รู้แต่ว่ามันเป็นตึกใหญ่ และมีSecurityแน่นหนา เพราะสักพักที่รถจอดรอ ลูกน้องของลีอองที่อยู่ฝั่งคนขับก็เลื่อนกระจกรถลงแตะคีย์การ์ด

ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ขับรถเข้าไปในลิฟต์ใหญ่นั้น ที่เปิดประตูอยู่ พอเข้ามาประตูปิดแสงสว่างของไฟแอลอีดีก็สาดเข้ามายังตัวรถ รถหมุนเป็นวงกลมช้า ๆ กลับลำหันหน้าออกไปทางประตู และเมื่อฉันเห็นลูกน้องเขากดปุ่มจากมือถือ

ลิฟต์รถก็เลื่อนขึ้นทีละชั้น ๆ จนหยุดกึกที่ชั้นสูงสุดชั้นสามสิบแปด

‘ติ๊ง’

ไม่ใช่แล้วล่ะ มันไม่ใช่คอนโด แต่นี่มันคือเพนส์เฮ้าส์ ที่ทั้งชั้นเป็นของเขา และเขาเองก็สามารถนำรถขึ้นลิฟต์มาจอดได้ถึงสองคัน!

ดูรถหรูสองคันเขาสิ ไม่บอกฉันก็รู้ว่ามันแพง เพราะพี่ชายฉันก็มี มันคือ Ferrari SF90 Stradale ราคา 65 ล้าน แถมมีสองคันสองสี แดงกับเหลือง ว้าย… 130 ล้าน แล้วราคาเพนท์เฮาส์นี้ล่ะ

“คอนโดลับของนายห้องนี้ ราคาเท่าไหร่” ฉันถามด้วยความสงสัย เพราะตัวเองก็แค่นักศึกษาแพทย์ยังเรียนไม่จบ นอกจากบัตรเครดิตไม่จำกัดก็ไม่มีอะไรเป็นของตัวเลย คงเรียนจบนู่นล่ะ พ่อกับแม่ท่านถึงจะให้

“180 ล้าน หึ แต่ไม่ต้องแปลกใจ ทรัพย์สินฉันมันมาจากเงินของพวกโง่ ๆ ที่โลภมากในบ่อน เงินสกปรก” เขาตอบเรียบ ๆ และหัวเราะหึออกมาส่วนสายตาก็เอาแต่จ้องมองไปที่ประตูลิฟต์ข้างหน้าที่กำลังจะเปิดออก

ซึ่งดูก็รู้ว่าเขาไม่ภูมิใจเลย ที่ได้เงินมาจากธุรกิจเทา ๆ แบบนี้ แต่... เอ๊ะพูดถึงรายได้และธุรกิจลีอองเรื่องมะนาวเขาคงไม่ใช่คนปล่อยเงินกู้ให้เธอนะ

เมื่อฉันสงสัยแต่ใจไม่กล้าถาม ก็แอบหันมองเขาอยู่บ่อยครั้งสลับกับมือบนตักของตัวเอง จนลีอองเขาเริ่มผิดสังเกต และพูดก่อนลงจากรถ

“ลงซะ ถ้ามีอะไร ไปคุยข้างใน” ใช่ พูดจบประตูรถตู้ก็เลื่อนเปิดอัตโนมัติ จนเขาก้าวขาลง และฉุดข้อมือฉันลงไปด้วย ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเพราะรู้ว่าความปลอดภัยที่นี่แน่นหนามาก และใจมันก็อยากถามเรื่องมะนาวให้แน่ใจอีกครั้ง จึงเดินตามหลังลีอองไปเรื่อย ๆ ไปหยุดที่หน้าประตูห้อง

และเขาก็หันไปบอกกับลูกน้อง

“พวกมึงกลับไปเลย เดี๋ยวยัยวัวนี่กูไปส่งเอง” วัวอีกแล้ว

“ครับนาย”

เมื่อลูกน้องขึ้นรถขับเข้าไปในลิฟต์ลิฟต์ปิดสนิท ลีอองก็แตะคีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปในห้อง ซึ่งบอกเลยว่าข้างในหรูหมาเห่าสมกับราคา180 ล้านมาก

มันกว้างขวางราวกับยกบ้านทั้งหลังมาวางไว้บนตึก ฉันเดินช้า ๆ สำรวจอยู่พักนึง ถ้ามันเป็นคอนโดนลับแสดงว่าคนในครอบครัวเขาก็ไม่รู้สินะ

“ลุงอิฐรู้รึเปล่า ว่านายมีที่ลับแบบนี้” ฉันถามทันทีเมื่อเดินไปถึงห้องนั่งเล่นที่มีกระจกใสบานใหญ่มองเห็นวิวกรุงเทพมหานคร

“ไม่มีใครรู้นอกจากเธอและลูกน้องฉัน ถ้าถึงหูคนอื่นเมื่อไหร่ก็นั่นแหละ…เธอตาย”

“เหอะ ขู่ฉันอยู่ได้” พูดจบฉันก็เดินไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟาใหญ่ บอกเลยพอไม่มีลูกน้องเขาและไม่มีคนคุ้มกันฉันรู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยขึ้นเยอะ ลีอองเองก็ไม่ได้รุนแรงกับฉันถึงขั้นใช้ปืนขู่ ทุกอย่างดูซอฟท์ขึ้นรวมถึงการวางตัวของเขาด้วย

เพราะเขาเดินไปรินไวน์ใส่แก้วสองใบถือมันมาเสิร์ฟให้ราวกับฉันเป็นแขกคนสำคัญ

“ขะ ของฉันเหรอ?” ฉันถามงุนงง

“ของหมามั้ง ดื่มซะ” ขอถอนคำพูดทั้งหมด เฮ้อ... ฉันควรรับไวน์มาดื่มเงียบ ๆ ไม่น่าถามเขาเลย

แล้วฉันก็รับไวน์มาวางบนโต๊ะเพราะไม่เคยและไม่กล้าดื่ม จนลีอองเขาเดินไปทิ้งตัวลงที่โซฟานุ่มฝั่งตรงข้าม และถอนใจเฮือกพร้อมกับสายตานิ่งเรียบ

ที่เพ่งมองมาที่ฉัน

“เฮ้อ… เธอไปหาฉันที่นั่นมีอะไร? จะมารายงานเรื่องที่สั่งให้ทำ ว่าเรียบร้อยใช่มั้ย?”

“ก็ไม่เชิง แต่หลัก ๆ เรื่องมะนาว”

“เพื่อนเธอทำไม?” ฉันเงยหน้าขึ้นมองลีอองทันที เขารู้ชื่อมะนาวได้ยังไง? อย่าบอกนะว่าใช่! มะนาวขายตัวใช้หนี้เขาอยู่

“ฉันถามตรง ๆ เพื่อนฉันเป็นหนี้นายรึเปล่า”

ลีอองยกไวน์ในแก้วดื่มพรวดแล้วแสยะยิ้ม ก่อนที่จะหันไปที่ผนังห้อง และ ‘เพล้ง!” โยนแก้วไวน์ที่หมดเกลี้ยงนั้นเข้ากับผนัง จนฉันที่นั่งอยู่ต้องรีบกระโดดขึ้นโซฟายกขาขึ้นกอด ตกใจถึงขั้นหาหมอนอิงมาบังเศษแก้วทันที

“ว้าย! นาย... ยะ โยนแก้วทำไม?”

“อยากโยน รำคาญคำถามไร้สาระ ที่ไปผับเธอแค่ไปตามเพื่อนสินะ”

เขารู้อีกแล้วว่ามะนาวไปที่ผับ

“ใช่ ฉันอยากรู้ว่ามะนาวเป็นหนี้ใครและขายตัวให้ใครอยู่ เอ่อ... แต่เรื่องชันสูตรน่ะฉันก็อยากบอกนายเหมือนกันว่ามันไม่น่าจะมีปัญหาแล้ว เพราะศพไม่มีญาติติดต่อรับเลย”

ฉันตอบยิ้ม ๆ ทำใจดีสู้เสือ จนลีอองลุกขึ้น และเดินมาหยุดยืนตระหง่านตรงหน้าฉัน ก่อนที่เขาจะทำอะไรบางอย่างที่ฉันตกใจมาก คือใช้มือใหญ่สอดเข้าตามต้นคอฉัน และรั้งท้ายทอยให้เงยหน้าขึ้นเผชิญหน้ากับเขา

“นายทะ ทำอะไร!” ฉันถามขณะที่ตัวเองมองเขาตาปริบ ๆ

แต่มาเฟียหนุ่มไม่อ่อนโยนเลยสักนิด แถมยังก้มลงมามองฉันด้วยสายตาไร้ความรู้สึก จนฉันกลืนน้ำลายดังอึกลงคอที่แห้งผาก

และรับรู้ได้ว่ามือที่รั้งท้ายทอยมันกำลังรวบผมฉัน เขายึดพันธนาการไว้กับซอกนิ้วมือ และรั้งให้ฉันเงยขึ้นอีกเรื่อยๆ

“ละ ลีออง นายจะทำอะไร”

“เคยออรัลเซ็กส์มั้ย?” เขาถามอะไรเนี่ย อิคนบ้า!

“จะ จะไปเคยได้ไง” ฉันตอบเสียงติดขัดหน้าร้อนใจสั่นไปหมด และระหว่างนั้นตาก็เหลือบมองเป้ากางเกงของเขาแว๊บนึง ซึ่งมันอยู่ตรงหน้าพอดิบพอดี

ถามถึงออรัลเซ็กส์ และรั้งท้ายทอยแบบนี้ เขาเป็นพวกรุนแรงแน่ ๆ มะนาวอย่าบอกนะว่าแกนอนกับผู้ชายซาดิสม์วิตถารแบบนี้

“นายยังไม่ตอบคำถามฉันเลยลีออง มะนาวเป็นหนี้นายใช่มั้ย?”

“เธอยังถามถึงคนอื่นในขณะที่ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ได้นะ

ถ้าฉันตอบว่า... ใช่ล่ะ เธอจะทำไม?”

ฉันหลับตาสักพักข่มอารมณ์ไว้ ที่เลือกถามไม่ใช่ไม่กลัว แต่ฉันรู้ว่าต่อให้

ลีอองขู่ฆ่าฉันแค่ไหนเขาคงไม่กล้าทำหรอก แต่กับมะนาวคงไม่เป็นแบบนั้น เธอเป็นคนอื่นแถมเป็นลูกหนี้ที่เขาปู้ยี่ปู้ยำ เขาไม่ไว้หน้าเธอเหมือนฉันแน่ ๆ

“ละ แล้วขายตัวล่ะ นายกับมะนาวได้ทำอะไรแบบนั้นกันรึเปล่า นายกดขี่เพื่อนฉันใช่มั้ย!”

“กดขี่บ้าอะไร? เรื่องนั้นฉันไม่รู้ เพราะหนี้ยิบย่อยฉันให้คนอื่นจัดการ ตอนนี้เพื่อนเธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นหนี้ฉันอยู่ พอใจรึยัง!”

เหมือนยกภูเขาออกจากอกฉันโล่งใจมาก แต่เมื่อตัวเองกำลังจะดึงมือลีอองออกจากผมขอตัวกลับเท่านั้น เขาก็กระชับมือรวบผมฉัน และจับฉันเงยขึ้นอีก!

“ปะ ปล่อยนะ! ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายเท่านี้ และตอนนี้ฉันจะกลับแล้ว”

“เธอยังไปไหนไม่ได้” ฉันเบิกตากว้างตกใจก่อนที่จะพยายามดึงมือใหญ่ ๆ ของเขาออก เพราะฉันเงยหน้าคุยกับเขานานแล้วรู้สึกเมื่อย เหนื่อย และปวดคอ

“ลีออง ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่นายจะมาใช้กำลังด้วยนะ ปล่อย!”

“ฉันไม่ได้ใช้กำลัง แต่ฉันจะขอความช่วยเหลือจากเธอ และจะเป็นคนไข้ของเธอ” นี่คือวิธีขอความช่วยเหลือของเขาเหรอ? งี่เง่าที่สุด

“นายป่วยเหรอ? อย่าบอกนะว่ากำลังจะตาย?” ฉันถามตกใจ

จนเขาค่อย ๆ คลายมือออกจากเส้นผมฉัน และก้มลงปลดเข็มขัดตัวเอง วินาทีนี้หัวใจฉันแทบหยุดเต้น ฉันหันไปหยิบหมอนอิงอีกครั้งมาปิดหน้าตัวเอง

โดยไม่สนเลยว่ามือเขาถึงขั้นตอนไหนแล้ว แต่เอ๊ะเสียงแกรก ๆ นั่นมันเสียงซิปนี่น่า เขาจะเปิดให้ฉันดูแบบนี้ไม่ได้นะ!

“ห้ามปิดหน้า มานี่ ดูซะ”

“ทำไมฉันต้องดู!” ฉันถามอู้อี้ และมือกำหมอนอิงแน่น แต่ทำไปก็เท่านั้นแหละ เพราะแรงมหาศาลของลีอองกระชากมันออกและโยนทิ้งอย่างง่ายดาย

หะ… ให้ทายว่ามันบึ้มเต็มตาแค่ไหน ขนาดมันไม่ได้แข็งตัวมันยังยาวเท่าไอ้ดิลโด้ที่ฉันจับเลย แล้ว… ถ้าแข็งล่ะ

“นายจะโชว์ทำไม โรคจิต!” พอดูไข่เขาหนำใจฉันก็รีบยกมือปิดหน้าทันที ก่อนที่มาเฟียหนุ่มผู้โชว์เอ็นใหญ่ตอนนี้เขาจะรีบฉุดข้อมือฉันเข้าหา จนหน้าแทบชนกับไอ้นั่นของเขา!

“มองซะ และรักษาฉัน ฉันไม่เคยมีอารมณ์ทางเพศกับผู้หญิงคนไหน

ฉันอยากฟันหญิงจะตายอยู่แล้ว ถ้าหายฉันจะให้เธอคนแรก”

ฉันส่ายหน้ารัวหลับตาปี๋ ตอนนี้น้ำตาไหลซึมออกมาจนขนตาแพงอนเปียกและมาสคาราเลอะ อิคนเห็นแก่ได้ ฮือ ๆ ให้ฉันรักษาแล้วยังจะยัดเยียดความเป็นผัวให้ฉันอีก

“ทำไมนายไม่ไปพบแพทย์เฉพาะทาง ฉันยังเรียนไม่จบหมอเลยนะ”

“นี่เธอปฏิเสธคนไข้เหรอยัยวัว แค่นี้ฉันก็อายฉิบหายแล้ว ฉันต้องไปโชว์ไข่ให้ใครดูอีกกี่คนวะ?” อาย? แต่ตอนถอดไม่ลังเลเลย ยังมีหน้าบอกว่าอายอีก ฉันจะเอาอะไรไปเชื่อเขา แต่ให้ตายสิน้ำตาไหลไม่หยุดเลยกลัวไข่มาเฟีย ฮือ...

“ฉันรักษาไม่ได้ลีออง นายต้องไปพบแพทย์เฉพาะทางนะ จะได้รักษาถูกวิธี เช่นการฉีดยาหรือผ่าตัด อะไรทำนองนี้”

“งั้นเธอก็ศึกษาและรักษามันสิ ฉันยกให้มันเป็นหนูทดลอง ไหน ๆ เธอก็เป็นหมอ มีความรู้ ฉันเชื่อใจเธอ” ยกให้ฉันทำไม และไม่ต้องมาเชื่อใจฉัน! ฉันโง่

“แต่ฉันโง่มาก ติดเอฟอีกตัวฉันก็โดนรีไทร์แล้ว”

“แต่พ่อเธอบอกแม่ฉันว่าเธอได้ A อีกตัวจะได้เกรียตินิยมอันดับหนึ่ง”

พ่อ... พ่อเอาหนูไปโม้ถึงบ้านไหนเนี่ย!

“...”

ฉันเงียบพูดไม่ออก กล้ำกลืนสุด ๆ ที่ได้เห็นอภิมหาไข่ของผู้ชายตรงหน้า

“ฉันไม่บอกเรื่องนี้กับใครหรอก เธอไม่ต้องอาย จะมีแค่เราที่รู้ และระหว่างที่เธอรักษาฉันฉันจะยอมเป็นของเธอคนเดียว”

เดี๋ยวนะอิคนหลงตัวเอง ถามฉันก่อนสิว่าฉันอยากได้มั้ย!