ตอนที่ 7 รุ่นน้องตัวตึง[2]

“ลองถามไอ้พวกแม่งานก่อนดีกว่า” ว่าแล้วก็โยนให้คนอื่นตัดสินใจแทน

“แป๊บนะโดนัท” ภาคินขี้เกียจเดินย้อนเข้าไปเลยถามผ่านแอปพลิเคชันสนทนาแทน

“ค่ะ” หญิงสาวตัวเล็กพยักหน้ารับทราบ

เมื่อคนหนึ่งก้มมองจอ อีกคนก็หันไปทางอื่น สายตาเคืองโกรธพุ่งตรงไปที่ตัวขัดลาภ ยังคงผูกใจเจ็บจากเรื่องเดือนก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะคนนี้เมาเละจนหมดสภาพ ภาคินต้องได้อยู่กับเธอตลอดทั้งคืนแล้ว

KINN : เฮ้ย แต

KT : อะไรคะคุณมึง

KINN : ถ้ามีคนนอกคณะมาแจมด้วยจะเป็นไรมั้ยวะ

คู่สนทนาอ่านแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง ท่าทางจะไปถามความเห็นเพื่อนร่วมรุ่นคนอื่นถึงค่อยส่งข้อความตอบกลับมา

KT : เอาใครมา

KT : แฟนเหรอ

KINN : อือ

KT : ถ้าเพิ่มมาแค่คนเดียวก็โอเค

KINN : แต๊งกิ้วมาก

“เป็นไรแต” คนในโต๊ะถามเพราะเห็นว่าเธอเบ้ปาก

“เดี๋ยวรอดูเองละกัน” กระแตขี้เกียจอธิบาย เธอเดาว่าภาคินไม่น่าใช่เจ้าของความคิดในการพาแฟนมา ไม่อย่างนั้นมันต้องบอกก่อนเนิ่น ๆ แล้ว

ไม่นานเดือนมหาวิทยาลัยก็กลับเข้ามาพร้อมหญิงสาวตัวเล็กคนหนึ่ง เพื่อนร่วมรุ่นทราบว่าเธอเป็นใคร ส่วนพวกรุ่นน้องหันไปกระซิบกระซาบคาดเดากัน ดาริกาเห็นเช่นนั้นก็พอใจ ทุกคนควรต้องรู้ไว้ว่าผู้ชายที่กรี๊ดกันนักหนาน่ะมีเจ้าของแล้ว

“สวัสดีค่ะทุกคน” แขกไม่ได้รับเชิญโปรยยิ้มให้ทุกคน ลอบมองหาพรฟ้าแล้วก็เบนสายตาไปทางอื่น

“สาระแน” กระแตพูดออกมาแต่น่าเสียดายที่เสียงดังไปไม่ถึงหูอีกคน

พรฟ้านั่งอยู่ใกล้เลยได้ยินชัดเจน ยกมือขึ้นตบบ่าเพื่อนสาวเบา ๆ ไปสองสามทีเชิงบอกให้ใจเย็นลง เธอเข้าใจว่าในฐานะแม่งานคงไม่ชอบเท่าไรที่มีเรื่องนอกเหนือจากแผนเดิมเพิ่มเข้ามา

“อะ ให้ จะได้อารมณ์ดี” พรฟ้าตักเอ็นข้อไก่ทอดและใส่เฟรนช์ฟรายด์แถมมาให้ด้วย

“ขอบคุณค่ะคุณเพื่อน เป็นการจับคู่ที่เข้ากันมาก” กระแตอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย

“มึงว่าไง” จ๋าถามคนในโต๊ะลอย ๆ ขณะมองหญิงสาวต่างคณะที่กำลังโปรยยิ้มหวาน

“ว่าไงอะไร?”

“มึงว่าน้ำเปล่าหรือวอดก้า” จ๋าขยายความโดยเพิ่มตัวเลือกให้ ไม่ต้องอธิบายต่อก็ทราบว่าหมายถึงอะไร

“กูว่าเหล้าขาวเถอะ อีดอก” กระแตตอบ จะบอกวอดก้าก็ดูดีไปสักหน่อยสำหรับคนนี้ โอเค แฟนเพื่อนมีสกุลรุนชาติเป็นถึงลูกเจ้าสัว แต่จากพฤติกรรมแล้วไม่ได้น่าเยินยออะไรนัก ที่มานี่ก็ไม่รู้มัดมือชกภาคินหรือเปล่า

“ไม่เอาน่า” พรฟ้าปราม แม้อีกฝ่ายไม่เคยมาผูกมิตรแต่เธอก็ไม่อยากให้เพื่อนคิดลบต่อคนอื่น “มา ๆ ดื่มให้เย็น ๆ จอย ๆ ดีกว่า”

หลายครั้งแฟนของภาคินชอบใช้สายตาแปลก ๆ มองมา เธอจึงพยายามวางตัวในฐานะเพื่อนต่างเพศให้ดีเพราะเข้าใจหัวอกผู้หญิงด้วยกัน

“นั่งก่อน ๆ” พรฟ้าเลื่อนเก้าอี้ให้อย่างมีน้ำใจเพราะเห็นว่าเป็นแฟนของเพื่อน

ดาริกาทำเพียงแค่เหยียดยิ้มแล้วหย่อนตัวลงนั่ง ไม่ได้กล่าวคำขอบคุณแต่อย่างใด ตอนนี้ตำแหน่งในโต๊ะจึงเป็นพรฟ้า คั่นกลางด้วยดาริกา และถัดไปคือภาคิน กระแตผู้นั่งตรงข้ามคอยสังเกตท่าทีแฟนเพื่อนเป็นระยะ

“ไหน กินข้าวหมดยัง” เดือนมหาวิทยาลัยชะโงกมามองอาหารในจานของพรฟ้า เมื่อเห็นว่ายุบไปเกินครึ่งก็รู้สึกคลายกังวล “โอเค ดีมาก”

เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายน่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่ในเมื่อเธอไม่พร้อมเล่าเลยยังไม่อยากเซ้าซี้

“คินดูแลเพื่อนดีจังเลยนะคะ” หากใครเป็นคนช่างสังเกตสักหน่อยจะรู้สึกได้ว่าน้ำเสียงแฝงการประชดเล็ก ๆ

“พี่คินคะ ขอของโปรดเพิ่มหน่อยค่ะ” กระแตยื่นจานไปให้ชายหนุ่ม น้ำเสียงบีบให้เล็กลงด้วยจงใจยั่วประสาทคน

“แดกไก่เก่งแบบนี้ เป็นตัวอะไรนะครับน้องแต” ถึงปากจะแอบจิกกัดเพื่อนแต่ก็ตักเอ็นข้อไก่ทอดและไก่ทอดคลุกซอสใส่จานให้

“เป็นกระแตตัวเล็ก ๆ สวยๆค่ะ” เธอตอบหน้าตาเฉย ก่อนจะหันไปมองดาริกาแล้วส่งยิ้มให้ทีหนึ่ง เห็นทำมาแขวะพรฟ้าเธอก็เลยช่วยก่อไฟให้คนมันร้อนกว่าเดิมซะเลย

“เมื่อกี้เพิ่งตักให้ แตกินหมดแล้วเหรอ” พรฟ้าถามด้วยความแปลกใจ

“ไม่เหลือ ฮ่า ๆ” เธอรับจานมาแล้วกินต่อ ไม่สนสายตาขุ่นเคืองที่มองมาของดาริกา

เดิมทีดาริกาไม่พอใจที่เพื่อนสนิทของแฟนหนุ่มมีพรฟ้าซึ่งเป็นผู้หญิงอยู่ในกลุ่มด้วย ถึงจะมั่นใจในรูปร่างหน้าตาของตัวเอง แต่อีกฝ่ายก็หน้าตาดีมากเหมือนกันจึงอดที่จะหึงหวงไม่ได้

วันนี้เจตนามาเฝ้าสังเกตการณ์และประกาศตัวว่าเป็นคนรักของเดือนมหาวิทยาลัยโดยเฉพาะ แต่เหมือนจะเจอแต่เรื่องไม่สบอารมณ์ เพราะภาคินดูจะสนิทกับเพื่อนผู้หญิงคนอื่นเช่นกัน

ดาริกาไม่ได้พูดอะไรแต่แสดงความเป็นเจ้าของด้วยการเขยิบเข้าไปนั่งติดกับแฟนหนุ่ม

“โดนัทเอาค็อกเทลหรือเหล้ามั้ย” พรฟ้าพยายามทำหน้าที่เจ้าภาพที่ดีแม่อีกฝ่ายจะเป็นแขกไม่ได้รับเชิญก็ตาม

“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ ดื่มพวกนี้ไม่เป็น ปกติดื่มแต่ไวน์” หญิงสาวตัวเล็กปฏิเสธอย่างมีจริต

“จ้า” กระแตลากเสียงพร้อมหันไปมองจ๋า ส่งสายตาที่อ่านได้ว่า ‘นายคิดเหมือนฉันไหมบี 1’

บรรยากาศกระอักกระอ่วนอยู่ไม่นาน รุ่นน้องปีหนึ่งและปีสองก็กลับไปเอ็นจอยกับการดื่มกินต่อ คนในงานแบ่งออกเป็นหลายโต๊ะหลายกลุ่ม บางโต๊ะนั่งดื่มกันเงียบ ๆ บางโต๊ะคุยกันอย่างออกรสออกชาติ บางโต๊ะก็หาเกมเล่นไปเรื่อย

โต๊ะของพรฟ้าความเฮฮาหายไปกว่าครึ่งตั้งแต่แขกคนนอกมาร่วมแจม ถึงอย่างนั้นเธอก็พยายามชวนทุกคนพูดคุยเพื่อรักษาบรรยากาศ

“โอ๊ะ ๆ” ระหว่างนั้นรุ่นน้องตัวตึงก็เดินเซมาและหยุดยืนที่โต๊ะของพวกเธอ พอตั้งหลักให้ยืนตรงได้ไอวาก็มองดาริกาตาแป๋ว

“เห็นมองพี่นานแล้ว มีอะไรจะถามพี่หรือเปล่าคะ” เจ้าตัวชักเกิดความรำคาญ

“ใช่ค่ะ ไอวามีเรื่องสงสัย” น้องปีหนึ่งคนนี้ยอมรับตามตรง ท่ามกลางความสงสัยของคนร่วมโต๊ะว่าอีกฝ่ายจะถามอะไร “ทำไมพี่ต้องนั่งเบียดพี่คินขนาดนั้นด้วยเหรอคะ”

ใครสักคนในโต๊ะเผลอร้องอื้อหือออกมาเมื่อได้ยินคำถาม นี่มันตัวแทนหมู่บ้านชัด ๆ ดาริกาหน้าตึงทันทีแต่เธอยังมีสติพอที่จะไม่พังภาพลักษณ์สาวอ่อนหวานของตัวเองทิ้งต่อหน้าชายหนุ่ม

“ก็พี่เป็นแฟนพี่คินนี่คะ” ใบหน้าของเธอเชิดขึ้น คิดในใจว่ารุ่นน้องคนนี้คงจะชอบแฟนของตัวเองแน่นอน

“ใกล้แค่นี้มันเรื่องธรรมดาค่ะ” พูดจบก็เอนศีรษะซบบ่าของภาคินพร้อมคลี่ยิ้มหวานให้สาวรุ่นน้อง

“อ๋อ…อย่างนี้นี่เอง” รุ่นน้องที่ชื่อไอวาทุบกำปั้นลงบนฝ่ามือคล้ายว่าเข้าใจอะไรบางอย่าง “แปลว่าถ้าเราชอบใครเราก็กระแซะเขาได้ใช่มั้ยคะ”

“เดี๋ยว ๆ น้องไอวา พี่ว่ามันไม่ใช่แบบนั้น…” พรฟ้ารู้สึกว่าอีกคนตีความคลาดเคลื่อนแต่ดูเหมือนจะรั้งไม่ทันเพราะรุ่นน้องเดินกลับไปนั่งที่ตัวเอง และขยับเก้าอี้ไปเบียดกับอาวิณณ์แล้วเรียบร้อย

“ตัวตึงเล่นมึงแล้วไอ้วิน”

ภาคินอดขำไม่ได้ที่เห็นหน้าเพื่อนงอหงิก คนอื่นก็หัวเราะร่วนเช่นกัน เว้นก็แต่ดาริกาที่ไม่รู้สึกสนุกกับคนอื่นเขาสักนิดเดียว