ตอนที่ 4 เหมือนหมา[1]

23.41 น.

“โดนัท” ภาคินมองคนตรงข้ามด้วยสายตาเป็นห่วง ร่างเล็กเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ทั้งยังหรี่ตาปรือ ราวกับว่าสติกำลังจะหลุดลอยในไม่กี่นาทีนี้ “ไหวมั้ย”

อาหารจานหลักของดาริกายุบไปไม่เท่าไร แต่เหมือนจะดื่มไวน์เข้าไปหลายแก้ว ทั้งที่เธอพูดเองว่าระดับดีกรีของมันไม่แรง แต่ก็นั่นแหละ ฤทธิ์เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ดูแคลนได้ที่ไหน

“กลับกัน เดี๋ยวเราไปส่งที่บ้าน” ชายหนุ่มเรียกบริกรมาชำระค่าอาหารทั้งหมด ก่อนจะลุกไปหาดาริกาที่พยายามทำตัวให้ตรง

“ไม่ต้องค่า เดี๋ยวโดนัท…กลับเอง” หญิงสาวตอบเสียงยานคางพลางลุกขึ้นยืน แต่เดินได้ก้าวเดียวก็เสียหลัก ร่างบอบบางเซเข้าหาแผงอกของภาคินพอดิบพอดีราวกับคำนวณไว้

“จะกลับเองได้ยังไง” พื้นฐานนิสัยภาคินนั้นมีน้ำใจอยู่แล้ว คนอย่างเขาไม่มีทางปล่อยให้คนเมากลับบ้านลำพังอย่างแน่นอน

“ไม่เป็นรายจริง ๆ ค่า โดนัทเปิดห้องอาวไว้” ดาริกาโบกมือปฏิเสธ จะล่อลวงทั้งทีก็ต้องใช้ชั้นเชิงกันหน่อย

ภาคินไม่ได้เอะใจอะไรเพราะแฟนสาวชอบไปพักตามโรงแรมห้าดาวในเมืองเป็นปกติวิสัยอยู่แล้ว และห้องอาหารนี้ก็อยู่ในโรงแรมห้าดาวเช่นกัน

“งั้นเดี๋ยวเราไปส่งที่ห้อง” เขาเอ่ยอาสาพลางประคองอีกคนเดินออกนอกร้านอาหารหรูเพื่อไปยังลิฟต์ มุมปากคนแกล้งเมาลอบยิ้มเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วาง

เวลาล่วงเลยจังหวะดนตรีก็ยิ่งปลุกเร้า เสียงเบสหนัก ๆ ของเพลงแนว EDM กระตุ้นให้นักท่องราตรีลุกขึ้นจากโต๊ะมายักย้ายส่ายสะโพก จ๋าก็ลากพรฟ้าไปโลดแล่นตรงกลางฟลอร์ด้วยเช่นกัน เหลือกระแตที่นั่งเฝ้าโต๊ะ ส่วนเตวิชออกไปสูบบุหรี่ในที่ที่ทางผับจัดไว้

เตวิชส่งข้อความไปหาน้องเบลตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่แม้จะเปิดอ่าน มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ทว่าเขากลับรู้สึกไม่สบายใจแปลก ๆ ด้วยเหตุนั้นเลยขอปลีกตัวจากกลุ่มเพื่อนมาอัดนิโคตินเข้าปอดสักหน่อย

สาแก่ใจแล้วเตวิชก็กลับเข้าไปในผับ ครั้งนี้เดินเข้าอีกประตูเพราะอยู่ใกล้กับที่สูบบุหรี่กว่า ขณะกำลังสอดส่ายสายตามองหาโต๊ะเพื่อนที่อยู่อีกฟาก สายตาก็สะดุดกับความโดดเด่นของผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ใช่ใครแต่เป็นน้องเบลคนคุยของเขานี่เอง

เตวิชยิ้มออกมาอย่างลืมตัว แต่แล้วรอยยิ้มก็แทบจะหุบในนาทีเดียวกันเมื่อเห็นภาพจากมุมกว้างขึ้น หญิงสาวสวมชุดเดรสรัดรูปสีขาวนั่งอยู่บนตักของผู้ชายวัยทำงาน สงสัยว่าจะการแนบชิดสนิทกายจะบาดตาเตวิชไม่พอ น้องเบลคนสวยของเขากอดคอชายหนุ่มคนนั้นแล้วจูบกันดูดดื่มไม่สนคนรอบข้าง

เตรียมจะเข้าไปถามแต่ก็สำเหนียกได้ว่าตัวเองมีสถานะแค่คนคุย เตวิชจึงเดินคอตกกลับโต๊ะแล้วจัดการชงเหล้าดื่มเพื่อย้อมใจ

“แดกอะไรขนาดนั้นวะ” กว่ากระแตจะทันสังเกตเห็นความผิดปกติของเพื่อน เหล้าวอดก้าก็เหลือติดก้นขวดแล้ว “ไอ้เทมส์ พอก่อน”

“อะไร มาผับก็ต้องกินเหล้าดิวะ” ไอ้หัวแดงไม่สบอารมณ์เมื่อโดนปราม มือเขาคว้าขวดเหล้ามาเทส่วนที่เหลือลงแก้วตัวเองจนเกลี้ยงทุกหยด

ตะบี้ตะบันกรอกเหล้าแรงลงคอไปไม่รู้ตั้งกี่แก้ว เตวิชไม่ใช่พวกคอทองแดงอยู่แล้วเลยนอนหงายเงิบที่โซฟาอย่างหมดสภาพ

“งานเข้ากูแล้วไง” กระแตรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันใด แต่โชคดีที่พรฟ้าและจ๋าเดินกลับโต๊ะมาพอดี เท่านี้ก็มีคนปวดหัวเป็นเพื่อนเธอแล้ว

“อ้าว ทำไมเป็นแบบนี้อะ” พรฟ้ามองร่างสูงที่คอพับอย่างกังขา

“แต มึงแย่งหน้าที่มอมเหล้ากูเหรอ” จ๋ายืนเท้าเอวมองคนที่บอกว่าจะดื่มแค่แก้วเดียว พิจารณาจากสภาพที่เมาเหมือนหมาแล้วคงซัดไปเยอะกว่านั้นแน่ ๆ

“มันทำของมันเองค่ะสาว” กระแตรีบออกตัว พวกเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กกันทั้งสามคน จะแบกหามไอ้ยักษ์นี่ออกไปได้ยังไง

“เทมส์ ลุก” พรฟ้าเดินเข้าไปสะกิดเรียกเพื่อนแต่อีกฝ่ายไม่หืออือ ดูท่าแล้วเธอคงต้องเป็นคนขับรถกลับเอง

กระแตไม่ชอบการแบกหามดังนั้นจึงรีบหาตัวช่วย เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปแล้วส่งไปให้ภาคินเพราะเห็นว่าอยู่กลุ่มเดียวกับเตวิช มีแนวโน้มที่จะตามมาเก็บกวาดให้ได้มากสุด

“ค่อย ๆ นั่งนะ” ภาคินพาคนเมามาส่งในห้องสวีตของโรงแรม เขาวางเธอบนเตียงหลังใหญ่

“ดื่มน้ำหน่อยมั้ย” ไม่รอคำตอบ ร่างสูงลุกไปรินน้ำเปล่าใส่แก้วแล้วนำมาให้เธอที่เตียงทันที

“ขอบคุณค่ะ” ดาริการับแก้วน้ำมาพลางยิ้มน้อย ๆ ผู้ชายคนนี้ทั้งหล่อ พื้นเพทางบ้านดี แถมนิสัยยังเอาใจใส่ ใครจะยอมปล่อยให้หลุดมือ

“อุ๊ย” หญิงสาวผู้มีแผนการดื่มน้ำพอเป็นพิธีไปสองอึก ก่อนจะแสร้งมือไม้อ่อนทำน้ำหกใส่ตัวเอง

“อ้าว” ภาคินเข้าห้องน้ำไปหยิบผ้าขนหนูที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้ออกมาพร้อมชุดคลุม “ดีนะแก้วไม่ตกแตก”

มือใหญ่รีบส่งผ้าขนหนูให้แล้วเอาแก้วไปวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ดาริกาถอดเสื้อแขนกุดของตัวเองออก เผยให้เห็นบราเซียร์ลูกไม้สีชมพูอ่อนที่กำลังโอบอุ้มทรวงอกอวบอิ่ม

ดาริกามั่นใจในรูปร่างและหน้าตาของตัวเอง เปิดทางให้ขนาดนี้มีหรือที่ใครจะอดทนไหว

“เปียกไปถึงข้างในเลย เฮ้อ” เสียงหวานทำเป็นบ่นพลางใช้ผ้าขนหนูซับน้ำบนตัวเบา ๆ ราวกับกำลังยั่วยวน

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนดึงความสนใจของภาคินไปที่โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงทันที สายตาย้ายออกจากคนบนเตียงแล้วไล่อ่านข้อความ รูปภาพที่เพื่อนร่วมเซกแนบมาแม้แสงจะสลัวเพราะถ่ายในผับ แต่เงาร่างก็พอเห็นว่าพรฟ้ากำลังฉุดแขนเตวิชให้ลุกขึ้นจากโซฟา

“เฮ้อ” ชายหนุ่มถอนหายใจเมื่อเห็นสภาพคนเมาเหมือนหมา

“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ” ดาริกามองอยู่ตลอดจึงถามออกไปเมื่อเห็นสีหน้าเขาเหมือนเคร่งเครียดขึ้น

“โดนัทรีบเปลี่ยนชุดนะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” เขาส่งชุดคลุมให้ สายตาไม่แม้จะโลมเลียเธอสักนิดเดียว

“เดี๋ยวเรากลับก่อนนะ” ส่งแฟนสาวถึงห้องพักแล้วก็ถือว่าวางใจได้ “เพื่อนเมาแอ๋เลย ต้องไปลากกลับก่อน”

หัวคิ้วของดาริกาขมวดเข้าหากันทันทีที่ได้ยินคำว่าเพื่อน ในท้องปวดมวนเหมือนเพิ่งกินของแสลงมา “เพื่อน? ฟ้าเหรอคะ?”

ในอกของดาริการ้อนรุ่มเมื่อเห็นเขาให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าตัวเอง ถึงจะบอกว่าเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันแต่มีผู้หญิงในกลุ่มอยู่คนเดียว จะไม่ให้เธอคิดมากได้ยังไง

ภาคินส่ายหน้า “ไอ้เทมส์น่ะ”