ตอนที่ 1 เพื่อนดีเด่น[1]

ขาเรียวยาวก้าวเดินในสนามบินอย่างชำนาญเพราะ พรฟ้า ศิร์ฆเนศ มีเหตุให้ต้องบินลัดฟ้าปีละหน เนื่องจากแม่บังเกิดเกล้าย้ายถิ่นฐานไปอยู่ประเทศออสเตรเลียตั้งแต่ช่วงที่เธอเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย

เป็นพรฟ้าที่ดื้อแพ่งไม่ยอมย้ายตามแม่ไป เธออยากอยู่ในที่ที่คุ้นเคยมากกว่าเปลี่ยนแวดล้อมใหม่ ถึงแม่จะยินยอมแต่ก็มีเงื่อนไขร่วมด้วย ข้อหนึ่งคือเธอต้องเข้าพักคอนโดมิเนียมสุดหรูที่แม่ซื้อให้ เพราะระบบรักษาความปลอดภัยดีเหมาะกับผู้หญิงที่พักคนเดียว ข้อสองคือต้องเดินทางไปหาแม่ที่ประเทศออสเตรเลียปีละหน และตอนนี้เธอเพิ่งจะเดินทางกลับมาถึงประเทศไทยหมาด ๆ

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันสนทนาดังขึ้น นิ้วเรียวรีบสไลด์หน้าจอเพื่อตอบกลับ

KINN : เอากระเป๋ามายัง

KINN : นี่รออยู่ตรงประตู 3

ข้อความถูกส่งมาจาก ภาคิน เพื่อนสนิทที่คบหากันมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย ช่วงที่เธอมีปัญหาเรื่องการปรับตัวกับการอยู่คนเดียวโดยไร้เงาผู้ปกครอง ก็เป็นมันคนนี้ที่คอยให้กำลังใจเคียงข้าง

Azure : เอามาละ

Azure : รอแป๊บ

ไม่นานเกินรอพรฟ้าก็ลากกระเป๋าเดินทางมาถึงจุดนัดหมาย ร่างสูงโปร่งคุ้นตาสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีเทาควันบุหรี่คู่กับกางเกงขายาวประมาณเข่าสีดำแฟชันลำลองสไตล์ที่วัยรุ่นเกาหลีนิยมกัน เรียบง่ายแต่ดูดี อีกเหตุผลหลักที่ทำให้คนเดินผ่านคอยชำเลืองมองก็เพราะใบหน้าฟ้าประทานของเจ้าตัว

“หิวเปล่า” เจอหน้าปุ๊บก็ถามเรื่องกินก่อนเลยอันดับแรก ก่อนมือใหญ่จะดึงกระเป๋าเดินทางของเธอไปลากเอง

“หิวอยู่ แต่อยากนอนสักตื่นมากกว่า” พรฟ้าพูดจบก็ยกมือขึ้นปิดปากหาว ถึงการเดินทางจะไม่ได้ใช้เวลานานเทียบเท่าเส้นทางบินไปยุโรปหรืออเมริกา แต่รวมเวลาเช็กอิน รอขึ้นเครื่อง และตอนอยู่บนน่านฟ้าแล้วก็สูบพลังงานเธอไปพอควร

“งั้นก็รีบเดิน ต้วมเตี้ยมอยู่นั่น ชาติไหนจะถึงห้อง”

ผู้ชายคนอื่นอาจจะพูดจานุ่มนวลหรือสุภาพกับผู้หญิง แต่กลุ่มเพื่อนเธอไม่มีหน้าไหนมันเป็นแบบนั้นสักคน มีแต่พวกปากปีจอกันเสียส่วนมาก

“รีบได้แค่นี้แหละ ถ้ารีบมากไม่ไปตั้งแต่เมื่อวานอะ”

“ยังจะกวนตีนอีก ไป เร็ว ๆ เลย ตาจะปิดแล้วนั่นน่ะ”

หญิงสาวยียวนก่อนจะโดนอีกฝ่ายปราม เขาเห็นว่าพรฟ้าท่าทางอ่อนเพลียเลยกอดคอแล้วลากมันไปทั้งคนทั้งกระเป๋า

“เอากาแฟมั้ย” จากสนามบินกว่าจะถึงคอนโดมิเนียนของพรฟ้าก็ใช้เวลาอีกพักใหญ่ เผื่อว่าเธอจะต้องการคาเฟอีนไปช่วยถ่างตา

“ไม่อะ” พรฟ้าส่ายหน้า กลัวว่าดื่มตอนนี้แล้วกลางคืนจะตาค้างเอา

ทั้งคู่ออกจากสนามบินด้วยรถยนต์คันหรูตามฐานะทางบ้านของภาคิน ถึงจะอยู่ในสถานภาพนักศึกษาแต่เพราะเป็นทายาทของตระกูลอมรณรัตถ์ที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์และโรงแรม ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าของชายคนนี้จึงมีแต่ของราคาแพงระยับ

เกือบหนึ่งชั่วโมงรถยนต์ก็พาพวกเขามาถึงจุดหมาย ภาคินมีคีย์การ์ดของห้องเธอ และอีกฝ่ายก็มีคีย์การ์ดห้องเขาเช่นกัน เรียกได้ว่าพวกเขาให้ความไว้วางใจกันค่อนข้างมาก

“คุณป้าเป็นไงบ้าง” เมื่อเข้ามาด้านในชายหนุ่มก็ถามถึงผู้เป็นแม่ของพรฟ้า เขารู้จักกับอีกฝ่ายมาตั้งแต่ช่วงอายุสิบกลาง ๆ เลยรู้จักคนในครอบครัวเธอด้วย

ถึงจะใช้คำว่าครอบครัวหากความจริงมีแค่แม่เพียงคนเดียว ยายที่เคยเลี้ยงดูพรฟ้ามาตั้งแต่วัยเยาว์ก็เสียชีวิตเพราะโรคประจำตัวไปนานหลายปีแล้ว

คนถูกถามเบนหน้าไปอีกทางเพื่อปกปิดความเศร้าหมองในดวงตาที่ชอบเผยออกมายามเผลอตัว