6 คือเธอ

เมื่อหทอหนุ่มผมสีหน้าตาลกับใบหน้าหล่อคมไร้ที่ติเดินตามแม่บ้านเข้าไปในห้องติดๆ ตอนนี้หัวใจของเขาต่างเต้นเร็วระรัวราวกับกำลังตื่นเต้นกับอะไรสักอย่าง

ร่างน้อยๆ ที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง ทันทีที่เขาเห็นเธอ เขาก็จำรูปร่างและใบหน้านี้ได้ทันที คนที่ตามหาหญิงสาวตั้งนาน ที่แท้ก็อยู่ใกล้แค่ปลายจมูก

“ลิลิน …”

เขาเอ่ยเรียกเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา สายตาเต็มไปด้วยความกังวล ใจนึงก็แอบคิด ว่าหรือจริงๆ แล้วผู้หญิงคนนี้จะไม่สบาย หรือมีโรคประจำตัวหรือเปล่านะ

“คุณธีร์รู้จักหนูลินด้วยหรอคะ? ”

แม่บ้านสาวใหญ่เอ่ยถามด้วยความสงสัย

“รู้จักผิวเผินครับ ผมเคยช่วยเธอมาแล้วครั้งหนึ่ง”

“วาสนาโดยแท้”

“เมื่อกี้โซโลว่าอะไรนะครับ?”

“ป่ะ ปล่าวหรอกค่ะ คุณธีร์รีบไปตรวจอาการเธอเถอะค่ะ อยากได้อะไรเพิ่มเติมไหมคะ เดี๋ยวป้าไปหามาให้”

“ผมขอตรวจร่างกายเธอสักครู่นะครับ”

โซโลที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก แต่แล้วก็ต้องขอตัวออกจากห้องไป เพราะมีอา ลูกสาวสุดแสบได้สร้างเรื่องที่มหาลัย

“คุณธีร์คะ ป้าขอตัวสักครู่นะคะ พอดีมีอาเอาเรื่องให้ป้ามาปวดหัวอีกแล้วค่ะ”

ธีรากรได้แค่พยักหน้าตอบรับเบาๆ ก่อนจะวางอุปกรณ์และค่อยๆ เดินเข้าไปหาคนตัวเล็กใกล้ๆ ตอนนี้หญิงสาวต่างหลับปุ๋ยแต่ก็ยังคงมีไข้อ่อนๆ หัวใจของชายหนุ่มตอนนี้มันเริ่มสั่นไหวเข้าไปทุกขณะ

หมับ!!

“ลินเจ็บ ..”

เขาโน้มใบหน้าเอียงหูลงไปฟังที่เธอพูดใกล้ๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายแป้งเด็ก มันช่างเป็นเอกลักษณ์พิเศษเฉพาะตัว กลิ่นนี้เขายังคงจำมันได้ดี ว่าแล้วคนที่ตายด้านมานานกลับลอบกลืนน้ำลายลงคอจนเห็นลูกกระเดือกเคลื่อนไหวได้อย่างชัดเจน

“พี่เรย์ …”

คนได้ฟังถึงกับหัวใจหล่นวูบ นี่เธอคิดกับอนาเรย์แบบคนพิเศษอย่างนั้นหรอ แล้วที่เจ้าเรย์มันบอกว่าให้มาดูอาการของน้องสาว แล้วเธอกับเจ้าเรย์อยู่ในสถานะไหนกันแน่นะ ตอนนี้หัวใจของหมอหนุ่มเริ่มพังยับไม่มีชิ้นดี แต่แล้วโซโลก็กลับเข้ามาทำให้ความคิดนี้มันพังลง

“อาการหนูลินเป็นยังไงบ้างคะคุณธีร์?”

“มีไข้ครับ เดี๋ยวผมฉีดยาและเตรียมยาให้ทาน”

“ช่วงนี้ป้ารบกวนคุณหน่อยนะคะพอดีว่าคุณเรย์กับคุณแม็กซ์ไม่อยู่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเรย์แจ้งคุณหรือยังคะว่าให้คุณพักที่นี่จนกว่าพวกเขาจะกลับจากต่างประเทศ”

“ครับแจ้งผมแล้ว ป้าโซโลครับผมขอถามอะไรซักอย่างสิ”

“ได้สิคะคุณจะถามกี่อย่างก็ได้”

“คือผู้หญิงคนนี้มีความเกี่ยวข้องกับเจ้าเรย์ยังไงหรอครับ”

“อ้อ … ป้าก็นึกว่าเรื่องอะไร”

ในที่สุดโซโลก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้กับธีรากรฟัง ซึ่งธีรากรก็อุ่นใจในระดับหนึ่งว่าอย่างน้อยอนาเรย์กับลิลินก็ไม่น่าจะมีอะไรเกินไปมากกว่าพี่น้อง ถึงแม้จะตะหงิดในใจ แต่เขาก็พยายามจะเข้าข้างตัวเองอยู่ดี

“ช่วงนี้ที่บ้านกำลังรีโนเวท คุณเรย์แจ้งหรือยังคะว่าให้คุณธีพักที่ห้องคุณเรย์ได้เลย”

“ครับเจ้าเรย์แจ้งผมแล้ว งั้น ผมรบกวนป้าเช็ดตัวให้เธอด้วยนะครับเช็ดจนกว่าตัวเธอจะเย็นแล้วก็ค่อยมาแจ้งผมอีกทีเดี๋ยวผมไปนั่งทำงานต่อ”

“ได้ค่ะ”

23:00 น.

..

เมื่อทีละกรเห็นว่าเวลาป่านนี้แล้วทำไมโซโลยังไม่มาแจ้งเรื่องอาการของคนตัวเล็กบ้างเลยนะเค้าจึงยกข้อมือขึ้นดูเวลา มันผ่านมา 5 ชั่วโมงกว่าแล้ว เขาจึงเดินลงไปข้างล่างเพื่อตามหาโซโล แต่แล้วก็พบแต่แป๋วแม่บ้านอีกคน

“ป้าแป๋วโซโลล่ะครับ”

“อ้อ … คุณธีร์ ป้าลืมบอกไปเลยค่ะ ป้าโซโลแกติดธุระเรื่องของมีอา อาจจะไม่เข้าบ้านสองสามวันน่ะค่ะ ตายจริงลืมบอกคุณไปได้ไงเนี่ย”

“ไม่เป็นไรครับ แล้วนี่ป้าได้ไปดูคุณลินเธอบ้างหรือยังครับ? ”

“ยังเลยค่ะ ป้าก็มัวแต่ดูช่างเขาเอาพัสดุมาลงจนลืมไปเลย เดี๋ยวป้าไปดูให้นะคะ”

“ไม่ต้องหรอกครับงั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมก็ได้ ป้าไปทำงานของตัวเองเถอะ”

เพราะวิถีชีวิตคนที่นี่นอนดึกตื่นสายมันทำให้เวลาห้าทุ่มเป็นอะไรที่ชิวมากที่คนจะยังทำงานกันอยู่ หมอหนุ่มเดินเข้าไปด้านในห้องของหญิงสาวอย่างถือวิสาสะ แต่แล้วภาพที่เห็นก็ทำเอาอีกคนถึงกับใบหน้าร้อนผ่าว ก็เจ้าหล่อนเล่นใส่ชุดนอนผ้าซาตินผืนบางสายเดี่ยว ซ้ำมันยังถลกขึ้นไปกองที่ด้านบนท้องน้อยอยู่อย่างนั้น

…

“หิวน้ำ …”

พอได้ยินว่าอีกคนหิวน้ำเขาก็รีบเดินดุ่มๆ เข้ามาด้านใน พร้อมยังค่อยๆ เทน้ำก่อนจะเดินถือแก้วไปหาหญิงสาว คนตัวสูงกว่า 190 ก็ค่อยๆ หย่อนก้นตัวเองนั่งลงข้างๆ จนคนตัวเล็กรู้สึกว่ามันยุบยวบไปหมด

“พี่เรย์หรอคะ? ”

เพราะแสงไฟที่สลัวบวกด้วยอาการเบลอยา มันทำให้เธอถามคำถามนั้นออกไป ก็ห้าทุ่มจะเที่ยงคืนแล้ว เธอคงไม่ทันคิดหรแกว่าจะมีคนแปลกหน้าที่นี่ ทันทีที่เธอจิบน้ำจนอิ่ม เขาจึงเอ่ยถามคำถามแรกกับเธอ

“ถ้าไม่ใช่เรย์ จะเสียใจมั้ย!!”

“อ๊ะ!! คุณเป็นใครคะ”

พูดพลางก็ถอยร่นร่างน้อยๆ จนแผ่นหลังของเจ้าหล่อนไปชนตรงหัวเตียง

“คนที่ …” (เคยช่วยเธอ)

“คนที่อะไรคะ?”

“ชอบเรย์หรอ?”

“แล้วคุณเป็นใครคะ!!”

ตอนนี้ไม่รู้ว่าเลือดบ้าอะไร มันทำให้ธีรากรรู้สึกโมโห จู่ๆ เขาจับทึ้งดึงร่างของคนตรงหน้าเข้ามาจูบ ทันทีที่ปากประกับกัน คนตัวเล็กก็พยายามขัดขืนจนถึงที่สุด แต่ด้วยแรงอันน้อยนิดของเธอ บวกกับร่างกายที่โดนสัมผัสกลับอ่อนยวบไปทั้งตัว

นี่ฉันกำลังถูกจูบจากใครก็ไม่รู้ … แต่มันช่าง … รู้สึกดีจัง …

“อะ อื๊อ!!”

ยิ่งพยายามดิ้น รสสัมผัสนั้นกลับยิ่งจ้วงจูบลงมาอย่างคนหื่นกระหาย มันเหมือนกับว่าเขาต้องการจะทำโทษเจ้าหล่อนก็ไม่ปาน ริมฝีปากน้อยๆ กับร่างกายที่ไม่ประสา พอโดนเข้าแบบนี้ก็อ่อนระทวยราวกับขี้ผึ้งลนไฟ ชายหนุ่มยังคงคลึ้งเคล้นแผ่นหลังของหญิงสาวอย่างหลงลืมตัวราวกับว่าสัมผัสนี้เขาอยากให้เธอได้รู้ว่าใครคือเจ้าของ เสียงหายใจเหนื่อยหอบของคนตรงหน้าทำให้หมอหนุ่มต้องละริมฝีปากเพื่อให้เธอได้หายใจ และเมื่อหญิงสาวสบโอกาส เธอก็รีบยื่นมือไปเปิดสวิตช์ไฟตรงหัวเตียง

..

..

ทันทีที่เห็นคนตรงหน้า เธอก็นิ่งค้างไปหลายวินาที เธอจำเขาได้ จำได้ดีทีเดียวล่ะ พ่อเทพบุตรที่ช่วยเธอบนเครื่องบิน ทำไมวันนี้เขาถึงเป็นซาตานไปได้นะ นี่เขารู้แต่แรกใช่มั้ยว่าคือเธอ หรือเจาชอบทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้กับผู้หญิงไปทั่ว สารพัดคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัว แต่ใจเจ้ากรรม เธอยังคงไม่สามารถละสายตาไปจากใบหน้างามนี้ได้

‘บ้าจริงเชียวยัยลิน!! ‘

“อื๊อ ….”

แต่แทนที่เขาจะหยุดเขากลับยังจับใบหน้างามก่อนที่ริมฝีปากหยักหนาจะจาบจ้วงลงมาประทับยังริมฝีปากบางอีกรอบ แต่เหมือนว่าครั้งนี้เธอจะไม่ปฏิเสธและไม่ได้ต่อต้าน ซ้ำร้ายเธอยังเผลอจูบเขาตอบ เธอพยายามอย่างมากที่จะกักเก็บเสียงไว้ในลำคอ ซึ่งเขาเองก็แทบจะกลืนกินร่างของหญิงสาวจากทางสายตา

“คุณ …”

คนที่หายใจเหนื่อยหอบพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่อีกคนกลับไม่ฟัง

“คิดกับเรย์เกินกว่าพี่ใช่มั้ย?”

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาถามฉันคะ”

“ผมถามว่าใช่มั้ย!!”

คนถามเริ่มหัวเสียและไม่รอฟังคำตอบ เขารู้สึกบ้าคลั่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มือหนาเริ่มกระชากตัวหญิงสาวเข้ามากอดจูบอีกครั้ง มันเป็นความรู้สึกต้องการอยากครอบครอง

“ป่ะ ปล่อยลินนะคะ”

“ไม่ปล่อย คุณเป็นหนี้ชีวิตผม”

“ป่ะ ปล่อยลินค่ะ … อ่ะ อื้อออ …”

ยิ่งเธอพูดเขาก็ยิ่งกลัดมัน ความอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของก็พรั่งพรูเต็มหัวใจ ธีรากรรีบเดินไปยังประตู ก่อนจะทำการล็อกห้อง ทำเอาอีกคนสั่นไหว

“ล็อกห้องทำไมคะ!!”

กรี้ดดด …

อ๊ะ!!