First Love 4

@ โรงเรียนกลางหุบเขา จ. ตาก

11. 50น.

" B 1, B 2 พวกแกว่าที่นี่ดูกันดารเกินไปรึเปล่าวะ? " เดี๋ยวนี้ฉันสามารถพูดอย่างสนิทกู มึง กับมะนาวและมีนา ได้แล้วนะ พวกเราเข้ากันได้ดีมาก นิสัยคล้าย ๆ กันฉันรู้สึกว่าสองคนนี้เป็นคนที่น่าคบหาและไว้ใจได้ไม่มีตอแหลแต่อย่างใดมีอะไรก็พูดออกมาหมดไม่มีแอบเป็นคนดีแต่อย่างใด

“มะนาว นางสวยแซ่บ ลุคหมวยอินเตอร์ นิสัยสู้คน ปากหมา: นิสัยมันก็คล้ายฉันนี่แหละ) :”

“มีนา คนนี้จะธรรมะธัมโม ซื่อๆ หน้าตาน่ารักไม่ค่อยทันคน (นางสามารถดูดวงได้นะ เห็นนาวบอกว่านางดูแม่นมาก)”

"มึงไม่น่าถามนะอิพรีม มึงลองหันซ้ายสิ๊ /หันขาวสิ๊” อาการงุนงงหลังจากที่เพื่อนให้หันมองและยังงุนงงว่ามันให้หันไปดูอะไร เพราะสภาพแวดล้อมมีแต่ต้นไม้และใบหญ้าหันไปทางไหนก็เจอแต่ต้นไม้

"หันทำไมวะ ให้กูหันไปดูอะไรหว่า"

"หันดูความกันดาร ไงล่ะมึง"โอเครู้เรื่องคำตอบชัดเจนเหมือนโดนหลอกด่าว่าโง่ไม่เจ็บขนาดนี้ คำอุทานของฉันไม่คิดว่ามันจะจริงจังหรือเปิดทางให้มันด่าฉันว่าโง่

“อิห่า”

"_______"

"ปะทุกคน รุ่นพี่เรียกให้รวมตัวแล้ว” มีนาที่พอจะเป็นผู้เป็นคนที่สุดในกลุ่มเตือนพวกเราทั้งสามที่กำลังจิกกัดกันอยู่

หลังจากที่ลงจากรถ รุ่นพี่ก็ให้ ทุกคนนำสัมภาระขึ้นมาเก็บไว้ในที่พัก อาคารที่พักเป็นอาคารเรียนยกไม้สูงค่อนข้างเก่า เนื่องจากโรงเรียนนี้ อยู่ห่างไกลจากความเจริญมากพอสมควร เป็นการเปิดประสบการณ์ใหม่ให้ฉันเป็นอย่างมาก ทุกคนที่อยู่บนนี้ห่างไกลความเจริญและขาดแคลนอย่างเห็นได้ชัด ชุดนักเรียนเก่า ๆ รองเท้าเก่าหรือบางคนแทบจะไม่มีรองเท้าใส่เลยด้วยซ้ำ ทำให้ฉันรู้ว่าที่มาครั้งนี้เพราะคืนประโยชน์ให้สังคมจริง ๆ สายตาที่มองไปสังเกตไปโดยรอบต้องสะดุดกับผู้ชายที่เดินชนฉันเมื่อเช้าและตอนนี้ถึงเวลาที่ฉันจะด่าคืนแล้ว เนื่องจากตอนโดนชนร่างกายฉันกึ่งหลับกึ่งตื่นแถมยังไปสตั้นกับความหล่อเหลาไอ้หมอนั้นอีก

เฮ้ย!! นายคนนั้น หยุดเดี๋ยวนี้นะ” หน็อยแน่ กล้าดียังไงวะ มาเดินหนีพรีมคนสวยเสียงเรียกของฉันดังไปทั่วหุบเขาแต่ไม่สามารถหยุดผู้ชายคนนั้นให้เดินหนีแต่อย่างใดและในตอนนี้อารมณ์ที่พุ่งถึงขีดสุดเพราะเกิดมาไม่เคยมีใครเดินหนีฉันแบบนี้

"ตุบ" ไม่ใช่เสียงอะไรที่ไหนเสียงรองเท้าเบอร์ 37 ของหญิงพรีมคนนี้ลอยไปปะทะกลางหลังผู้ชายร่างสูงคนนั้น ทำให้เสียงยืดสีขาวมีตรารองเท้าคู่นั้นของฉันเองค่ะทุกคน (รู้สึกภาคภูมิใจ 55) ทำให้ผู้ชายคนนั้นหลังหน้ามามองอย่างหัวเสียพร้อมกับชี้หน้าฉันเป็นการคาดโทษ

"เธอ" เสียงทุ้มต่ำของเขาดังลอดออกมาจากปากอมชมพู พร้อมกับสายตาที่คาดโทษที่กล้าไปทำเขาแบบนั้น

"ไอ้คนไม่มีมารยาท เมื่อเช้านายเดินชนคนอื่น จำได้มั้ย ทำไมไม่ขอโทษวะ ห๊ะ!! จะเดินหนีเพื่อ?”

"อิพรีม" มึงหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ

"อิกะเทย ก็ไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนี้ ที่มันเดินชนฉันเมื่อเช้าไง”

"อุ๊บ" นางบี้เดินเข้ามาตะครุบปากฉันไม่ให้พูดอะไรต่อทันที ฉันไม่เข้าใจว่ามันจะมาห้ามฉันทำไมในเมื่อผู้ชายคนนี้เป็นคนผิดที่เดินชนเพื่อนมันก้นกระแทกพื้นมันต้องช่วยฉันด่าสิ!! หรือว่าเห็นหน้าหล่อ ๆ เลยจะเข้าข้างเขาซึ่งฉันบอกเลยว่าฉันไม่ยอมค่ะ!!

"มึง มึงหยุดด่าพี่เขาก่อน” กะเทยปิดปากฉันเอาไว้พร้อมกับกระซิบบอกฉันที่หูแต่ตอนนี้ฉันไม่อยากสนใจอะไรทั้งนั้น ในใจมีแต่ความโมโหที่ผู้ชายคนนี้ทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวแต่อย่างใด ยิ่งทำให้ฉันสะบัดหน้าหนีจากมือที่ตะครุบปากฉันเอาไว้ได้สำเร็จ

"นี่เธอ ไม่รู้จักฉันเหรอ?"

"ทำไมฉันต้องรู้จักนาย นายเป็นดาราเหรอ"

“อิพรีม”

"หึ เด็กปีหนึ่ง แต่กล้าปีนเกลียวรุ่นพี่ ไม่ให้ความเคารพ แบบนี้ไม่ให้ผ่านค่ายเลยดีมั้ย"

"นายมีสิทธิ์อะไร ประธานสโมสรหรือประธานค่ายก็ไม่ใช่”

"_________"

"อิพรีม" เสียงเรียกของนางกะเทยที่ดูตกใจพร้อมกับเหงื่อที่ไหล่ออกจากใบหน้าของมัน เริ่มทำให้ฉันตงิดใจจนต้องหยุดฟังมันพูดและประโยคที่ได้รับทำให้ฉันสตั้นไปหนึ่งนาทีแต่แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วไง!!