ตอนที่5/1 ความอบอุ่น

ฟ้า

ฉันมองพี่แตงค์เดินออกจากห้องฉันไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ไม่รู้สิ ฉันบอกไม่ถูกเหมือนกัน บางครั้งเขาดูเหมือนจะเกลียด แต่บางครั้งเขาก็ดูเหมือนเป็นห่วง(อย่างที่พี่รหัสทำกัน) แต่ก็นั่นแหละ จะให้ฉันทำยังไง เลิกยุ่งกับพี่สกายหรอ ฉันก็คงทำไม่ได้ ไม่ใช่ว่าฉันจะแย่งพี่เขาจากแฟนเขาหรอกนะ แต่ยังไงเราก็เรียนคณะเดียวกัน ฉันทำงานร้านเขา เราก็สนิทกันในระดับหนึ่ง แล้วอยู่ๆจะให้ฉันเลิกยุ่งกับเขา ก็คงไม่ใช่

“เห้อ ทำไมมันดูวุ่นวายไปหมดแบบนี้นะ” ฉันว่าออกไป

วันต่อมา...

“เรน วันนี้มีเลี้ยงสายรหัสนะ” ฉันเดินเข้าไปบอกน้องรหัสที่น่ารักของฉันด้วยรอยยิ้ม

“ได้สิคะ ว่าแต่ที่ไหนหรอ” เธอถามกลับมา

“ผับ...” ฉันบอกชื่อผับออกไป ซึ่งก็คือผับที่ฮิตกันของนักศึกษาที่นี่นั่นเอง

“อ๋อค่ะ” เรนโบว์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มน่ารัก

“แล้วเจอกันนะน้องรัก” ฉันพูดพร้อมกับยิกแก้มน้องรหัสด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนจะเดินออกไปเพื่อกลับห้องตัวเอง วันนี้ดีที่เป็นวันหยุดพอดี แล้วพรุ่งนี้ก็ไม่มีเรียนด้วย ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเลือกวันกันนะ ช่างรู้ใจฉันจริงๆ ไม่ต้องลางานให้เสียเงิน แถมยังได้ไปเที่ยวอย่างไร้กังวลว่าจะตื่นสายไปเรียนไม่ทันอีก

ผับ...

ตอนนี้ฉันอยู่ที่ผับแล้ว วันนี้ฉันก็แต่งตัวตามสไตล์ของคนเที่ยวผับนั่นแหละ ไม่ได้แรงมาก แต่ก็ไม่ได้ปกปิดจนดูผิดแปลกจากผู้หญิงคนอื่นๆที่อยู่ในผับ ฉันเดินขึ้นไปที่ชั้นสองเป็นชั้นวีไอพีที่พี่ใหญ่นัดนั่นเอง

“สวัสดีค่ะคุณลุง” ฉันเดินเข้าไปก็เห็นพี่อาวุธ พี่ใหญ่หรือมีศักดิ์เป็นลุงรหัสฉันนั่นเองนั่งอยู่คนเดียว

“อ้าวฟ้า มาเร็วจริงๆ นั่งเลยๆ” พี่อาวุธเงยหน้ามาแล้วทักกลับด้วยรอยยิ้ม ฉันเลยเดินไปนั่งโซฟาตัวข้างๆซ้ายมือพี่อาวุธ

“มาเร็วยังไงก็มาหลังพี่อาวุธนะคะ” ฉันแซวกลับ ที่รีบมานี่ไม่ใช่อะไรหรอก อย่างเดียวนั่นแหละ...

“ต้องรีบกอบโกยก่อนคนที่บ้านจะโทรตาม” พี่อาวุธตอบกลับด้วยรอยยิ้ม และนี่แหละคือเหตุผล พี่แกกลัวเมีย

“ฮ่าๆๆ ไม่ว่าผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังกลัวพี่มีกันเหมือนเดิมเลยนะคะ” ฉันแซวออกไป ชื่อสองผัวเมียนี้เค้าคล้องจองกันจริงๆนะ คนหนึ่งก็อาวุธ อีกคนก็ มีกัน ที่แปลว่าปืน

“อย่าให้พี่พูด สยอง” พี่อาวุธทำท่าทางขนลุกออกมา ทำให้ฉันหัวเราะออกมากับท่าทางของพี่เขา

“ฮ่าๆๆ ถ้าพี่มีกันมาเห็นนี่พี่อาวุธเละแน่เลย”

“หึ๋ย ฟ้าก็...” พี่อาวุธพูดขึ้นยังไม่จบ ก็มีร่างสูงเดินเข้ามานั่งข้างๆพี่อาวุธ

“สวัสดีพี่” เป็นพี่แตงค์นั่นเองที่มา ฉันหันไปมองพี่แตงค์นิดหน่อยก่อนจะยิ้มให้เขาบางๆเป็นการทักทายแล้วหันหน้าไปทางอื่น ไม่รู้สิ ตอนนี้ไม่ค่อยกล้ามองเท่าไหร่(ไม่ค่อยกล้าตลอดนั่นแหละ)

แล้วพวกเราก็สั่งเครื่องดื่มเพิ่มอีก แล้วนั่งคุยกันสักพักแล้วฉันก็กระดกเหล้าเข้าปากอย่างไม่ยั้ง สายตาฉันหันไปเห็นน้องรหัสสุดน่ารักของฉันขึ้นมาถึงข้างบนพอดี

“เรน!” ฉันเรียกน้องพร้อมยกมือโบกให้ เธอเลยเดินเข้ามาหาที่โต๊ะ

“นี่น้องรหัสฟ้าเองค่ะชื่อเรนโบว์ แล้วเรน นี่พี่อาวุธตารหัสเรนเอง” ฉันแนะนำให้น้องกับพี่อาวุธรู้จักกัน

“สวัสดีค่ะ” เรนโบว์ยกมือไหว้พี่ๆ

“โห นี่มีหลานรหัสน่ารักขนาดนี้เลยหรอ นั่งก่อนๆ” พี่อาวุธพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น เรนโบว์ก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างพี่แตงค์ เพราะว่ามันเหลือที่ว่างที่เดียว เราไม่ได้จองโต๊ะใหญ่ไง

“เรนอยากดื่มอะไร เดี๋ยวพี่สั่งให้” พี่แตงค์หันมาถามเรนโบว์ด้วยน้ำเสียงอบอุ่นตามสไตล์เขา(ที่ฉันเคยได้รับเมื่อครั้งอยู่ปีหนึ่งเทอมหนึ่ง)

“อะไรก็ได้ค่ะ แต่ไม่ต้องแรงมาก” เรนโบว์ตอบกลับ

“วันนี้เต็มที่เลย พี่เลี้ยงเอง” พี่อาวุธพูดออกมา

“ใช่เรน วันนี้เต็มที่เลย ถ้าเมาเดี๋ยวพี่ไปส่ง” ฉันพูดเสริมให้น้องสบายใจและผ่อนคลายเต็มที่ไม่ต้องกลัวว่าจะกลับห้องไม่ได้(ทั้งที่ตอนนี้ตัวเองก็มึนๆ)

“พูดเหมือนแกจะไม่เมา” พี่อาวุธหันไปแขวะใส่ฉันอย่างไม่จริงจัง