Frist Lady.5 หนีตาม

ฉันนั่งร้องไห้มาตลอดทาง ที่พ่อทำวันนี้มันทำให้ฉันไม่อยากกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกแล้ว บ้านที่ฉันเติบโตมาท่ามกลางความรักของพ่อกับแม่แท้ๆ แต่วันนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว พ่อพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่ในบ้านจนได้ ผู้หญิงที่ทำให้ครอบครัวที่มีความสุขของฉันกับแม่ต้องพังลง

"จะร้องอีกนานมั้ย ทิชชู่ในรถพี่จะหมดกล่องอยู่แล้วนะ "

" ไม่ยักรู้นะคะว่ารถผู้ชายจะมีกล่องทิชชู่สีหวานขนาดนี้ แถมยังมีต่างหูเพชรวางเอาไว้อีกด้วย พี่ทีเป็นหรือเปล่าคะ " ฉันหันหน้าไปถามคนขับที่เอาแต่ยิ้ม หรือว่ายิ้มของเขาคือคำตอบ ให้ตายสิ แล้วเขาจะมาขอจีบฉันเพื่ออะไร

"เป็นอะไร?? พี่ตลกเราว่ะ "

"ตลกอะไรคะ ก็ดูของพวกนี้สิคะ "

"คิดว่าพี่เป็นตุ๊ดหรือไง เอาล่ะ ถ้าเป็น พี่คงไม่พาลูกสาวคนอื่นหนีมาแบบนี้หรอกนะ " ใช้คำว่าหนี?! แต่ก็หนีจริงนั่นล่ะ ฉันขอให้ผู้ชายพาหนี

"แล้วของพวกนี้ "

"ของแม่พี่เอง ท่านชอบลืมต่างหูเอาไว้ในรถ พี่เก็บขายไปเยอะแล้ว" คู่นี้ก็อีกสินะ เพชรสวยมากๆ ฉันหยิบต่างหูขึ้นมาดูใกล้ๆ ฉันนึกออกแล้ว มันคล้ายกับของแม่มากๆ แล้วก็ทำให้ฉันคิดถึงแม่มากๆ ด้วย

"สวยมั้ย "

"สิคิดถึงแม่จังเลยค่ะ สิไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว สิไม่น่าเอาเรื่องเดือดร้อนมาให้พี่ทีเลย " เมื่อก่อนพ่อก็เป็นแค่นักธุรกิจธรรมดาๆ คนหนึ่ง พอเริ่มมีชื่อเสียงมีกิจการใหญ่โตก็เริ่มรู้จักคนมากขึ้น คู่แข่งก็เพิ่มมากขึ้น หลายครั้งที่พ่อโดนกลั่นแกล้งจากพวกนักธุรกิจมืด จนต้องจ้างบอดี้การ์ดเอาไว้ประมาณหนึ่งเพื่อดูแลความปลอดภัย พ่อของฉันพอมีเส้นสาย หลังๆ มาจึงไม่ค่อยมีใครกล้ายุ่งกับท่าน ฉันไม่รู้ว่าจะหนีพ่อได้นานสักแค่ไหน ฉันเป็นห่วงพี่ทีมากกว่า

"คิดอะไรแบบนั้น "

"ที่พ่อตบหน้าสิเพราะโมโหเรื่องที่สิไม่ยอมไปขอโทษยัยแหวนที่บ้าน ทำให้ท่านเสียลูกค้ารายใหญ่อย่างพ่อยัยสิไป ไม่มีอะไรสำคัญกับพ่อมากไปกว่าเรื่องงาน กับเรื่องผู้หญิงคนนั้น " ฉันแอบเห็นสายตาของแม่เลี้ยงที่มองมายังฉันตอนที่โดนพ่อตบ เธอยิ้มเยาะใส่ฉันอย่างสะใจ ผู้หญิงแบบนี้ไม่เหมาะที่จะมาเป็นคุณผู้หญิงของบ้าน ไม่เหมาะกับตระกูลของฉัน มีแค่แม่คนเดียวเท่านั้นที่คู่ควร

" อยู่กับพี่รับรองได้ ไม่มีใครกล้ายุ่ง "พี่ทีหันมาตอบฉันด้วยสีหน้าที่ชิลล์มาก

"สิกำลังหนีตามผู้ชายหรอเนี่ย "

"พี่ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าต้องมาทำอะไรแบบนี้ ตื่นเต้นดี พาผู้หญิงหนี "

"พ่อแม่พี่ทีดุมั้ยคะ " ฉันถามลองเชิงดูก่อน ฉันเป็นแค่เด็กอายุสิบเจ็ด เดินเข้าบ้านพร้อมผู้ชายแบบนี้ ผู้ใหญ่ต้องมองไม่ดีแน่ๆ ยังไงมันก็คือการหนีตาม พูดให้ดียังไงก็ไม่พ้นประโยคนี้อยู่ดี เพราะยังไงฉันก็ต้องถูกถามถึงเรื่องพ่อแม่ แล้วฉันจะต้องตอบว่ายังไง??

"พี่อยู่คนเดียว อ่อ ไม่สิ มีแม่บ้านกับบอดี้การ์ดอีกสี่ห้าคน "

" ฮะ อะไรนะคะ? บอดี้การ์ด? มีไว้ทำไมคะ " ฉันค่อนข้างตกใจ พี่ทียังเรียนอยู่แค่มอปลาย บ้านรวยอันนี้รู้ ช่วยงานที่บ้านอันนี้รู้มาตลอด การมีแม่บ้านก็เป็นเรื่องปกติเพราะยัยหนิมเพื่อนฉันก็มีแม่บ้านแต่ยัยหนิมไม่ค่อยปลื้มก็เลยไล่แม่บ้านออก แต่การมีบอดี้การ์ด คือ มันยังไง??

"ของมันต้องมี "

_________________-

"เอารถไปเก็บ คอยดูด้วยว่ามีใครตามมาหรือเปล่า "

"ได้ครับนาย " เหวอแดกไปแล้วเรียบร้อย ตกลงพี่ทีเป็นใครกันแน่ ยากูซ่าปลอมตัวมาเป็นเด็กมัทธยมปลายเพื่อภารกิจบางอย่างงั้นหรอ?? ความคิดของฉันมันเว่อไปมั้ย คิดแบบนี้โอเคหรือเปล่า

"พะ พี่ทีคะ เอ่อ "

"ไม่ต้องกลัว ทำไมทำหน้าแบบนั้น "

"พี่ทีเป็นใครกันแน่คะ "

"คุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ คุณหญิงส่งพัสดุมาให้ คุณหนูไปเปิดดูดีกว่าค่ะ ป้าไม่กล้าเปิดก่อน "

"สวัสดีค่ะ " ฉันยกมือไหว้คุณป้า ท่านยิ้มให้ฉันแล้วหันไปมองคุณหนูของตัวเอง

"แฟนผมเองครับ เราจะย้ายมาอยู่ด้วยกัน ป้าช่วยหาเสื้อผ้าแล้วก็ของใช้ให้ด้วยนะครับ " แฟน?? ฉันชี้มาที่ตัวเองแล้วทำหน้างงใส่พี่ที เอ่อ เดี๋ยวก่อนนะทำไมไม่ปรึกษาอะไรฉันเลย

"ได้ค่ะ ป้าจะเตรียมให้นะคะ แล้วห้องนอน เอ่อ "

"ห้องเดียวกับผมเลยครับ "

"พี่ทีคะ " ฉันเรียกพี่ทีหลังจากที่ป้าแม่บ้านเดินหายเข้าไปในบ้าน

"ไม่เป็นไร พี่ไม่ถือ นอนห้องเดียวกันนี่แหละ พี่จะได้รู้ว่าเราปลอดภัย"

"สินอนไหนก็ได้ค่ะ "

"ทำไม กลัวพี่หรอ " อยู่ๆ พี่ทีก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนทำให้ได้ยินเสียงลมหายใจของเราทั้งคู่ชัดเจน

"ป่าวค่ะ สิคิดว่า มันไม่เหมาะ "

"พี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้เราเสียหาย พี่บริสุทธิ์ใจแล้วก็เป็นห่วงเราจริงๆ เรื่องวันนี้เราก็เห็นว่าพ่อเราไม่ฟังอะไรเลย พี่ไม่ได้ยุให้เราเกลียดพ่อ แต่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ พ่อเราทำให้พี่ไม่ไว้ใจ "

"คุณแก้ว "

"อยู่ใกล้ๆ พี่เอาไว้ดีกว่า " ด้วยการนอนห้องเดียวกันเนี่ยนะ แล้วฉันเลือกอะไรได้มั้ย หนีตามเขามาแล้วนี่ เอาเถอะ ไหนๆ พ่อก็เข้าใจผิดแล้วนี่ พี่ทีก็แสดงเจตนารมณ์ให้ฉันเข้าใจแล้วด้วยว่าทำไปเพราะอะไร แถมยังบอกด้วยว่าแม่เลี้ยงคนใหม่ของฉันไม่น่าไว้ใจ

"ก็ได้ค่ะ สิเชื่อพี่ ไหนๆ ก็หนีตามพี่มาแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้น สิสัญญาว่าจะไม่ทิ้งพี่ " ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็ก ถ้าฉันกลับบ้านทุกอย่างก็อาจจะจบ แต่ฉันเลือกหนี สมองคิดแค่ว่าต้องหนี ถ้าฉันกลับไป ชีวิตอิสระของฉันมันอาจจะต้องจบลงทันที รู้ทั้งรู้ว่าหนียังไงก็หนีไม่พ้น

" เด็กดีของพี่ แค่เชื่อฟังพี่ก็พอ ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น " พี่ทียื่นมือมาลูบหัวฉันเบาๆ แล้วยิ้มให้ฉันอย่างเอ็นดู

"อย่ายิ้มแบบนี้ให้ใครนะคะ "

"ทำไม หวงพี่หรอ "

"เปล่าค่ะ เดี๋ยวเขารู้ว่าพี่ฟันเหยิน "

"คืนนี้ไม่ได้นอนทั้งคืนแน่ "

"ทำไมคะ? จะใช้ฟันเหยินไล่งับสิหรอ "

"แล้วอยากโดนพี่ฟันเอ้ยโดนฟันพี่หรอเปล่าล่ะ " กำกวมมากๆ เหอะ ลองดูได้ ฉันไม่ใช่เด็กสองขวบที่จะยื่นขนมให้แล้วรีบคว้า

____________