4

Beautiful Lovers

เมื่อตีบทผู้หญิงห้าวเมากลิ้งให้ลูก้าหัวเราะได้พักใหญ่ฉันก็เพิ่งสังเกตว่าเพื่อนๆ คนอื่นไม่กลับมารวมตัวกันเสียที

“ไรอันกับแอนหายไปด้วยกันเกือบชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ย...? ” ฉันก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะลุกขึ้น “ฉันขอไปเดินตามหาสองคนนั้นแถวริมทะเลหน่อยนะ”

หลังจากจากนั้นฉันก็ปลีกตัวจากลูก้าและเดินไปตามชายหาดที่เวิ้งว้างกว้างไกล

สวยเหลือเกิน...เวลานี้ทะเลใต้ฟากฟ้าใกล้ค่ำงดงามราวกับถูกออกแบบเอาไว้ ผิวน้ำกว้างให้ความรู้สึกเยือกเย็นและลี้ลับราวกับจะดึงดูดคนที่เห็นให้จมดิ่งลงสู่ห้วงแห่งฝันที่ยากจะตื่นได้ แว่วเสียงคลื่นเริงร่าราวกับบทเพลง พื้นทรายในเงาราวกับกำลังบอกรักสายลมเย็นสบาย บางทีแอนกับไรอันอาจจะกำลังเดินเล่นอยู่ที่ไหนสักที่ริมทะเลซึ่งไม่เคยหลับใหลแห่งนี้

แต่แล้วฝีเท้าของฉันก็ต้องหยุดกึกเมื่อเห็นเงาเลือนรางของชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ไกลออกไป ร่างสูงที่ดูหล่อเหลาราวกับรูปสลักเจ้าชายกำลังเหม่อมองห้วงน้ำ ปล่อยสายลมเยือกเย็นพัดเส้นผมไล้ใบหน้าคมคาย และใบหน้านั้นเรียบนิ่งราวกับประติมากรรม ดูงดงาม...ทว่าก็ยากจะเข้าถึงได้

อเล็กซ์นั่นเอง แต่ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่...?

“อัยย์? ” ร่างสูงที่สุดปลายสายตาของฉันหันกลับมา ดวงตาคมเข้มในเงามืดดูประหลาดใจที่เห็นฉัน ทว่าที่เหนือกว่าความประหลาดใจก็คือความไม่สบอารมณ์ที่ต้องมาเจอกัน

“มาทำไม? ” เขาถามห้วนสั้น

“มาหาแอน” ฉันตอบห้วนสั้นไม่แพ้กันพร้อมกับหันหลัง “แต่ไม่อยู่ งั้นฉันไปล่ะ”

“เดี๋ยว” หากทว่าอเล็กซ์กลับเรียกฉัน ทำให้ฉันต้องหยุดฝีเท้าเอาไว้

“ฉันเห็นลูก้าสั่งดริ๊งค์ให้เธอ” น้ำเสียงของอเล็กซ์แสดงความไม่พอใจ ดวงตาดูนิ่งแข็งแกมขุ่นเคือง

“นายหมายความว่าไง? ”

“ฉันว่า...เธอกับมันจะสนิทกันเร็วไปหน่อยไหม? ”

คำพูดของอเล็กซ์ทำให้ฉันนิ่งอึ้ง ไม่เข้าใจเลยว่าเขากำลังพูดเรื่องอะไร

“สนิทอะไรกัน? ” ฉันบอกปัด “ฉันกับลูก้าก็แค่คุยกันเรื่อยเปื่อยเท่านั้น แล้วเรื่องสั่งดริ๊งค์ให้เพื่อนก็ออกจะธรรมดา เขาแค่อยากต้อนรับฉัน”

“สนุกสินะ คุยกับลูก้า” อเล็กซ์ยังคงจ้องมองฉัน และแววตานั้นดูไม่เป็นมิตรและคลางแคลง

“ใช่” ฉันตอบ รู้สึกเกร็งและแปลกเพราะไม่เข้าใจว่าเขาถามเพื่ออะไร แล้วเขานิ่งไป ความเงียบที่น่าอึดอัดทำให้ฉันก้าวเดินหนี

“เธอไม่รู้สึกตัวเหรอว่าเธอเป็นกันเองกับผู้ชายอย่างลูก้ามากเกินไป” เป็นอีกครั้งที่คำพูดของอเล็กซ์หยุดฝีเท้าของฉันไว้ “บางทีเธอควรจะระวังท่าทีของตัวเอง ฉันหมายถึงท่าทีของผู้หญิงที่ดี”

เพี้ยะ ฉันเหมือนถูกตบหน้า นี่เขาเห็นฉันเป็นผู้หญิงแบบไหน?

“หรือว่านายระแวงว่าฉันอาจจะสนใจลูก้าขึ้นมาหรือให้ท่าลูก้า...” ฉันเอ่ยด้วยความประหลาดใจ “นายเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้...”

“ฉันจะขอเตือนไว้” อเล็กซ์ขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบและทำให้ฉันพูดต่อไม่ได้ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้ามาใกล้และหยุดนิ่ง แววตาดุดันและจริงจังราวกับจะฝังคำสั่งไว้ในส่วนลึกของหัวใจของฉันให้ได้

“ไม่ต้องสนิทกับพวกเราเกินไป” เขาเอ่ยปรามและทำให้น้ำเสียงข่มขู่นั้นสะท้อนแผ่วในหูของฉัน ผสานไปกับเสียงของคลื่นทะเลและสายลมที่พัดผ่านเมื่อเขาทำให้ฉันรู้สึกราวกับถูกตบหน้าด้วยคำพูดที่เยือกเย็นยิ่งกว่าทุกครั้ง

“และฉันไม่เคยอยากเป็นเพื่อนกับเธอ อัยย์”

เช้าวันต่อมาฉันกับแอนเดินลงไปที่ใกล้ชายหาดเพื่อกินอาหารเช้าในห้องอาหารของโรงแรม เชื่อไหมว่าห้องอาหารแห่งนี้เพิ่งถูกจัดอันดับโดยนิตยสารระดับโลกให้เป็นห้องอาหารชายทะเลอันดับหนึ่งของประเทศ ถึงจะดูเรียบทว่าทั้งหรูและมีสไตล์ รายรอบกรุกระจกสูงที่เปิดให้เห็นวิวทะเลสีฟ้ากว้างไกล แต่ทั้งที่จะได้เพลิดเพลินกับการนั่งในร้านอาหารหรูหราแห่งนี้ฉันก็กลับต้องเสียอารมณ์เข้าจนได้

“เฮ้ ไรอัน” แอนร้องเรียกเพื่อนสนิทคนใหม่ทันทีที่เห็นเขาจากระยะไกล ไรอันกับเพื่อนๆ กำลังนั่งกินอาหารอยู่ด้านในสุดของร้าน “ว้าว ดีใจจังเลยที่ได้เจอแต่เช้า”

“ไฮ” ไรอันโบกมือตอบแอน ทันทีกับที่เธอรีบวิ่งไปหาเขารวดเร็วจนฉันคว้าไม่ทัน แอนนะแอน เธอทิ้งฉันไว้ข้างประตูเสียอย่างนั้น!

“เมื่อคืนหลับสบายดีไหม? “ ไรอันถามแอนด้วยรอยยิ้มกว้างก่อนจะรีบลุกขึ้นจัดเก้าอี้ให้เธอนั่ง เขาจัดเก้าอี้ว่างเผื่อฉันด้วย “นั่งด้วยกันนะ อ้าวอัยย์ ไปยืนอยู่ตรงนั้นทำไม มานั่งด้วยกันสิ”

ฉันยังยืนทื่อทั้งที่ไรอันชวน ทำให้แอนต้องเดินกลับมาลากมือฉัน “ทำไมไม่เดินมาล่ะอัยย์ เป็นอะไรไป? ”

ฉันกำลังมองอเล็กซ์อยู่ และถ้าใครกำลังจ้องหน้าเขาก็คงไม่ต้องถามฉันว่าทำไมฉันถึงไม่เดินไป เพราะคนคนนั้นเองก็ดูจะเซ็งไปถนัดใจเช่นกันที่เห็นฉันเข้า

“ก็...ไม่อยากไป เราไปนั่งกันสองคนดีไหม? “ ฉันชวนแอน

“ไม่เอาหรอก ฉันจะนั่งกับไรอัน เธอเป็นอะไรเนี่ย รีบมาเร็วสิ” พูดจบแอนก็ลากมือฉันไปที่โต๊ะของคนกลุ่มนั้นจนได้ พวกเขาอยู่กันเกือบครบแก๊ง ไรอัน อเล็กซ์ ลูก้า โรเซีย...มีแต่เลอาห์เท่านั้นที่ไม่รู้อยู่ที่ไหน...

“เมื่อคืนฉันกับอัยย์หลับสบายมากเลย โรงแรมนี้หลับสบายกว่าบ้านตัวเองหลายเท่าเลยล่ะ” แอนย้อนไปตอบคำถามของไรอันเมื่อนาทีก่อน

“ว่าแต่เธอสองคนพร้อมหรือยัง? ” ไรอันถาม

“นี่ยังไม่ถึงเวลานัดเลยนะ อีกครึ่งชั่วโมงไม่ใช่เหรอ? ” แอนท้วง “พวก นายน่ะตื่นเช้าเกินไป แล้วนี่กินข้าวกันเกือบเสร็จแล้วเหรอ ว้าว ไม่น่าเชื่อเลยว่านายแบบนางแบบจะตื่นเช้าแบบนี้ ฉันนึกว่าคนดังอย่างพวกนายจะตื่นสายเสียอีก”

“แอนเธอพูดเรื่องอะไร จะไปไหน? ” ฉันถามด้วยความประหลาดใจ

“ฉันกับเธอจะไปเที่ยวกับไรอันไง” แอนยิ้มกว้างจนตาหยี ฉันหันไปมองอเล็กซ์ที่ตอนนี้ก้มหน้าดูโน๊ตบุ๊คบนโต๊ะหน้าตัวเอง ดูปราดเดียวก็รู้ว่าเขาไม่พอใจ

“เที่ยว!? ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย ฉันไม่ไป” ฉันรีบเดินหนีแต่ก็ต้องหงายหลังเมื่อแอนดึงผมหางม้าของฉันไว้

“ไม่เอาน่าอัยย์ เมื่อคืนฉันกับไรอันนัดกันไว้แล้ว ขอโทษนะที่ยังไม่ทันได้บอกเธอ แต่ที่แน่ๆ วันนี้จะเป็นวันที่สนุกและน่าจดจำที่สุดในชีวิตวัยรุ่นของเราแน่นอน! ”

“ฉันไม่ชอบเที่ยวหรอก วันนี้ฉันขออยู่เฉยๆ พวกนายไปกันเองเหอะ” ฉันแกะมือแอนออกจากผมหางม้าแล้วรีบเดินหนี

“เธอต้องไปนะอัยย์” ไรอันช่วยแอนดึงมือฉันอีกแรง “ไปก่อนเวลาก็ได้ รอนานอเล็กซ์มันจะเปลี่ยนใจ รายนั้นใจร้อนจะตาย”

อเล็กซ์ที่ถูกพาดพิงเงยหน้าจากโน๊ตบุ๊คมามองเราครู่หนึ่ง น่าแปลกที่ใบหน้าคนใจร้อนที่ไรอันพูดถึงไม่ได้ดูหงุดหงิดหรือร้อนใจเรื่องไปเที่ยวสักเท่าไหร่ ถ้าให้เดา...เรื่องเดียวที่จะทำให้เขาหงุดหงิดได้ก็คือการได้เห็นหน้าฉันอย่างไรล่ะ

“ไม่ต้องรีบ” อเล็กซ์บอกก่อนจะก้มดูโน๊ตบุ๊คของตัวเองต่อไป “ฉันรอได้”

เขาพูดประชดใช่ไหม? ฉันดึงเสื้อแอนและกระซิบบอกเธอ “ฉันไม่อยากไป”

“ทำไมล่ะ!? ” แอนถามดังลั่น

“ก็...” ฉันอ้ำอึ้งไม่รู้จะพูดอย่างไร เมื่อคืนฉันยังไม่ได้เล่าเรื่องที่อเล็กซ์ข่มขู่ฉันให้แอนฟังเลย เพราะพอฉันอาบน้ำเสร็จและตั้งท่าจะพูดเธอก็ผล็อยหลับเหมือนแมวขี้เซาไปแล้ว “ฉันว่าพวกเขาไม่อยากให้ฉันไปหรอก”

“เป็นไปไม่ได้หรอกน่า ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ? เลิกหยิ่งแล้วก็ทำตัวง่ายๆ เดี๋ยวนี้เลยนะ”

“หยิ่ง!?” ฉันโดนว่าด้วยคำนี้อีกแล้วเหรอ ฉันเกลียดคนหยิ่งที่สุดต่างหากล่ะ!

“ฉันไม่ได้หยิ่งนะ” ฉันเถียงแอน

“งั้นก็เลิกเล่นตัวซะที”

“เล่นตัว? ฉันเนี่ยนะ!? “

ตุ้บ! แอนดึงฉันให้นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยแรงที่มากมายเหมือนซูโม่ ไม่ยุติธรรมเลย ทำไมแอนไม่ไปว่าอเล็กซ์แทนล่ะ หลังจากนั้นแอนก็ส่งยิ้มหวานให้เพื่อนใหม่ “รอฉันกับอัยย์แป๊บหนึ่งนะ พวกเราจะรีบกินรีบไป”

พูดจบแอนก็รีบเดินไปตักอาหารโดยมีไรอันอาสาไปช่วย ฉันลุกขึ้นบ้างแต่แอนกลับพูดดักไว้เหมือนกลัวฉันหนี “นั่งอยู่นี่แหละ ฉันจะตักมาให้ ไม่ต้องหาเรื่องหนีไปไหนอีกนะ เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย มึนชาเขียวเหรอ? เอ๋ แต่ฉันเป็นคนกินนี่นา...” แอนเอียงหัวอย่างงุนงงแล้วเดินจากไป

“งั้นฉันจะตักมาเผื่ออัยย์ด้วย ฉันกำลังจะไปหยิบโยเกิร์ตที่สลัดบาร์พอดี” โรเซียยิ้มให้ฉันก่อนที่เธอกับลูก้าจะลุกขึ้นไปตักอาหารเพิ่มพร้อมกัน ฉันหายใจฮึดฮัดก่อนจะเตรียมนั่งลง แต่ทันใดนั้นอเล็กซ์ก็พูดขัดขึ้น

“นั่งที่อื่นไม่ดีกว่าเหรอ? ” เขาบอกเสียงเรียบและห้วนสั้น ฉันนิ่งอึ้งและหน้าชา เมื่อคิดดูดีๆ เก้าอี้ที่ฉันถูกแอนดึงให้นั่งลงเป็นเก้าอี้ที่ติดกับลูก้า

“ฉันไม่ชอบ” เขาบอกแค่นั้น และคำพูดของเขาก็ราวกับตบหน้าฉันจนหัน ครั้งนี้เป็นอีกครั้งแล้วที่อเล็กซ์แสดงความเกลียดชังอย่างตรงไปตรงมา ฉันคิดผิดจริงๆ ที่ยังยืนอยู่ตรงนี้

“ฉันก็ไม่ได้อยากนั่งแถวนี้หรอก” ฉันหันหลังจะเดินไปนั่งที่อื่น แต่เขากลับส่ายหน้าอย่างระอาก่อนจะลุกขึ้นและก้าวมายืนขวางฉันไว้

“อะไรอีกล่ะ? ” ฉันถามอย่างไม่พอใจ ไม่เข้าใจเลยว่าในเมื่อไล่ฉันแล้วเขาจะมายืนขวางอยู่แบบนี้ทำไม!?

“มานั่งนี่” เขาบอกราวกับสั่ง พลางเพยิดหน้าบอกให้ฉันไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกันกับเขา แต่ฉันยังยืนนิ่งอยู่ทำให้เขารำคาญจนต้องดุนฉันเบาๆ พอฉันนั่งลงด้วยสีหน้าบึ้งตึงแล้วเขาก็นั่งลงบ้างก่อนจะจดจ่อกับโน๊ตบุ๊คต่อไป ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรกับผู้ชายประหลาดอย่างเขาแล้ว ใครช่วยบอกฉันทีว่าฉันต้องทำตัวแบบไหน!?

“ลูก้ากับฉันมีอะไรเหมือนกันหลายอย่าง เราเป็นเพื่อนกันมานาน และฉันรู้จักมันดีกว่าใคร” พักใหญ่หลังจากทำเหมือนฉันเป็นแค่กรวดทรายที่ไร้ความหมายเขาถึงค่อยพูดออกมา “ลูก้าเป็นเพลย์บอยมาตลอด แต่เพิ่งไม่นานมานี้มันตัดสินใจจะรักโรเซียเป็นคนสุดท้าย ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนแสนดีและเปราะบางเหมือนโรเซีย”

ฉันนิ่งอึ้งด้วยความประหลาดใจ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่อเล็กซ์พูดกับฉันยืดยาวแบบนี้

“แต่ที่แน่ๆ ก็คือฉันไม่มีวันยอมให้ลูก้าทำให้โรเซียเสียใจ” อยู่ๆ น้ำเสียงของอเล็กซ์ก็เปลี่ยนจากเรียบเรื่อยเป็นแข็งห้วนก่อนจะนิ่งไป

“นายกำลังจะบอกอะไร? ”

“รู้ไหม สิ่งที่ทำให้ฉันไม่ชอบก็คือ...” คราวนี้อเล็กซ์ละสายตาจากโน๊ตบุ๊คมาจ้องมองฉัน แววตาสีดำสนิทนั้นกร้าวแข็งจนทำให้ทั้งร่างของฉันนิ่งเกร็ง “เธอไง”

ฉันหน้าชา แสบไปหมดเหมือนถูกตบหน้าอย่างรุนแรง “นาย...! ”

โครม! เมื่อฉันถีบตัวลุกขึ้นด้วยความโกรธสุดขีดเก้าอี้ก็ล้มลง คนทั้งร้านหันมามองฉันกับอเล็กซ์เป็นตาเดียว

“โมโหหิวเหรออัยย์ ใจเย็นหน่อยสิ” แอนที่เดินกลับมาพอดีพร้อมกับโรเซียและลูก้าทำให้ฉันไม่ทันต่อว่าอเล็กซ์ได้ ส่วนอเล็กซ์ก็แค่เงียบไปและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันได้แต่ข่มอารมณ์โกรธเอาไว้

ไม่เข้าใจเลย...อเล็กซ์พูดเรื่องที่เขาจะไม่มีวันยอมให้ลูก้าทำร้ายจิตใจโรเซียทำไม ลูก้าไม่มีวันทำแบบนั้นอยู่แล้ว สองคนนี้รักกันขนาดไหนใครก็รู้ หรือว่าอเล็กซ์ชอบโรเซีย? แต่เขาคบเลอาห์อยู่ไม่ใช่หรือไง?

ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันเข้าใจอยู่อย่างเดียวว่าอเล็กซ์เกลียดหน้าฉัน เขาไม่อยากให้ฉันอยู่ใกล้เขาหรือเพื่อนของเขาคนไหนทั้งนั้น แล้วอาหารมื้อเข้าของโรงแรมหกดาวที่น่าจะอร่อยที่สุดในชีวิตของฉันก็กลับกลายเป็นอาหารที่ขมจนแทบจะกินไม่ได้

ครู่เดียวเลอาห์ก็เดินเข้ามาหาพวกเราและชวนอเล็กซ์ไปเดินเล่นกับเธอที่ชายหาด ส่วนไรอันกับแอนถึงจะกินอาหารเช้าเสร็จแล้วแต่ก็ยังคุยกันต่ออย่างสนุกสนาน โรเซียที่กินเสร็จแล้วเหมือนกันหยิบกล่องใบหนึ่งขึ้นมา และเมื่อเธอเปิดมันออกฉันก็เห็นว่ามีสร้อยคอ สร้อยข้อมือรวมทั้งอุปกรณ์ร้อยสร้อยวางอยู่ภายใน เงาสะท้อนของไข่มุก ลูกปัดคริสตัลและดอกกุหลาบขนาดจิ๋วหล่อจากเรซินสะท้อนวิบวับกับแสงไฟ

เมื่อโรเซียหยิบลูกปัดขึ้นมาฉันก็อดถามไม่ได้ “โรเซีย เธอกำลังจะทำอะไรเหรอ? ”

“งานอดิเรกน่ะ ฉันชอบทำงานฝีมือแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว” เธอยิ้มด้วยริมฝีปากสีกุหลาบ

“เธอเก่งจัง มันดูสวยมากเลย...” ฉันทึ่งเมื่อเฝ้ามองสร้อยในมือของเธอที่เริ่มถูกร้อยเป็นเส้นยาว “สร้อยนี้ดูสวยเหมือนตัวเธอเลยนะโรเซีย ทั้งบอบบางแล้วก็อ่อนหวาน ฉันว่ามันดูเหมือนเครื่องประดับของเจ้าสาวเลยล่ะ”

“เธอคิดแบบนั้นเหรอ? ”

“เธอเตรียมสร้อยพวกนี้ไว้สำหรับงานหมั้นกับลูก้าใช่ไหม? ”

แก้มของโรเซียเรื่อสีแดงเมื่อได้ยินชื่อของลูก้า เธอยิ้มออกมาอย่างเขินอาย “ไม่หรอก ฉันทำเล่นๆ เท่านั้นเอง”

“จริงสิ นางแบบอย่างเธอถ้าเป็นวันหมั้นหรือแต่งงานคงเลือกใส่สร้อยราคาแพงจากแบรนด์ดังอย่างแอร์เมสหรือชาแนลจริงไหม” ฉันยิ้ม “แต่ถ้าให้พูดตรงๆ ฉันชอบงานทำมือแบบนี้ของเธอยิ่งกว่าสร้อยแพงๆ พวกนั้นเสียอีกนะ”

“ฉันก็เหมือนกัน”

“ลูก้าโชคดีจังเลย นอกจากจะได้ว่าที่คู่หมั้นแสนสวยแล้วยังมีพรสวรรค์ในการทำสร้อยมากๆ ด้วย”

“ขอบใจนะอัยย์ เธอชมฉันตลอดเลย”

จริงด้วยสิ ฉันเผลอชมโรเซียอีกแล้วราวกับเธอเป็นนางฟ้าประจำตัวของฉัน ...ถ้าหากว่าผู้หญิงธรรมดาอย่างฉันจะมีสิทธิครอบครองนางฟ้าประจำตัวที่แสนสวยแบบนี้ได้...

“มันดูสวยจัง...สวยเหมือนเธอเลยโรเซีย” ฉันมองสร้อยกุหลาบแวววาวสลับกับใบหน้าสวยหวานของโรเซียอย่างเคลิบเคลิ้ม

“ถ้าเธอชอบ...ฉันให้” โรเซียยิ้มอ่อนโยนก่อนจะดึงมือของฉันไปและผูกสร้อยเส้นหนึ่งให้

“ให้ฉันเหรอ? “ ฉันตกใจ เขินและเกร็งจนทำตัวไม่ถูก “ทะ...ทำไมล่ะโรเซีย!? มันจะดีเหรอ ไม่เอาดีกว่า”

“รังเกียจเหรอ? ”

“มะ...ไม่ใช่นะ ไม่ใช่เลย” ฉันส่ายหน้า “เอ่อ...ฉันแค่รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับสร้อยเส้นนี้น่ะ มันสวยเกินไป แถมเธอยังทำเองกับมืออีก”

“เธอนี่ตลกจังอัยย์ ทำไมต้องเกร็งขนาดนั้นด้วย แล้วก็เลิกพูดว่าตัวเองไม่ดีพอหรือไม่คู่ควรได้ไหม? ” โรเซียหัวเราะแผ่วเบา ก่อนจะผละมือออกไปและทิ้งสร้อยแสนสวยไว้บนข้อมือของฉัน “ได้โปรดเถอะ รับไว้”

หัวใจของฉันเต้นรัวด้วยความเขินและเกรงใจ โรเซียน่ารักเกินไปแล้วจริงๆ และสร้อยไข่มุกประดับกุหลาบของเธอที่ผูกไว้บนข้อมือของฉันก็ไม่ได้น่ารักน้อยไปกว่าหัวใจที่อ่อนโยนของเธอเลย

“ไปกันได้แล้ว” อยู่ๆ เสียงห้วนแข็งของคนที่เกลียดหน้าฉันก็ปลุกฉันให้สะดุ้งตื่นจากภวังค์ฝัน ฉันกำลังหลงรักโรเซียอย่างเคลิบเคลิ้มอยู่เชียว และเมื่อหันตามต้นเสียงฉันก็เห็นคนคนนั้นกำลังมองมาทางฉันและโรเซีย ใบหน้าราบเรียบที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

“ค่ะ” แอนตอบแทนฉัน แต่อเล็กซ์คงไม่ได้ยินหรอกเพราะเขาหันหลังและเดินนำออกไปนอกห้องแล้ว ตามด้วยไรอันที่เรียกเราเสียงดังและวิ่งตามหัวหน้าแก๊งผู้เย็นชาไป

“งั้นก็ไปกันได้แล้ว! ”

ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนพวกนี้กำลังจะไปไหน และในอีกไม่กี่อึดใจฉันก็จะได้รู้แล้วว่าวันนี้จะไม่เหมือนกับวันไหนๆ ในชีวิตที่ผ่านมาของฉันเลย!