JAPAN | ไม่ปลอดภัย

ของใช้ส่วนตัว... มะ หมายความว่าไง แบบนั้นเหรอ?!

"ปากกัปตันก็เหมือนแปรงขัดส้วม ที่เจแปนอยากใช้ขัดส้วมมาก จำไว้นะ..ว่าเจแปนไม่ใช่ของใช้ ถ้าจะดูถูกเจแปนโดยการเอาตำแหน่งมาล่อ ก็อย่ามาคุยกับเจแปนดีกว่า !"

แปะ แปะ แปะ. กัปตันต้นไม้ปรบมือแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนที่เขาจะเอามือค้ำกำแพง แล้วจ้องหน้าฉัน

"หึหึ ไม่ต้องห่วง ฉันได้ใช้เธอ และเธอได้ขัดฉันแน่นอน ^^" พูดจบเขาก็ม้วนปลายผมฉันเล่น ก่อนฉันจะไม่ใจเย็น รีบพลักเขาออกไป

สายตาเขามันยังไงกันแน่ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ฉันยืนอยู่ตรงนี้แล้วรู้สึกไม่ปลอดภัยจริงๆ ฉันรีบมองซ้ายมองขวาและตัดสินใจเดินหนีเขาไปที่ลิฟต์ จนฉันเดินสวนกับกัปตันไคล์และผู้ชายคนนึงระหว่างทาง

"อ้าววว หนีอะไรมาาาาาา" กัปตันไคล์ชี้มาที่ฉัน พร้อมปรือตาหนักๆขึ้นถาม จนฉันรีบหันไปดูกัปตันต้นไม้ที่เดินตาม แล้วเดินไปหลบหลังกัปตันไคล์ทันที

"กัปตันต้นไม้จะทำร้ายเจแปนค่ะ ช่วยเจแปนด้วยด้วยนะคะ"

"ห้ะ? -///-" กัปตันไคล์ถามฉันตกใจ จนผู้ชายข้างๆเขา..เดินมาหาฉันแทน

ใครอ่ะ..หล่อ และหน้าเหมือน....

"ใครทำ ไอ้ต้นไม้เหรอ ^^?" ใช่! ทะ..ทำไมหน้าคล้ายกัปตันต้นไม้ เขาเป็นใครกัน ลูกเรือก็ไม่ใช่

"มึงอย่ายุ่งไอ้ต้นกล้า เรื่องของกู-_-" พอกัปตันต้นไม้เดินมาถึง เขาก็ชี้หน้าทันที

"เฮ้ๆ ไอ้พี่ชั่วผู้หญิงเขากลัว ยังจะไปแกล้งเขาอีก^^"

ไอ้พี่เหรอ?

"เสือก-_-" เหมือนนรกกับสวรรค์เลย หน้าคล้ายกันเฉยๆ แต่อีกคนน่ากลัว อีกคนน่ารัก ไอ้พี่ที่ผู้ชายคนนี้เรียกหมายถึง...พี่ชายรึป่าว!!?0.0

พอฉันนึกออก ก็รีบถอยออกมาจากเขา แต่ผู้ชายคนนั้นกลับรีบโบกมือและยิ้มกว้างๆให้ฉัน

"ไม่ต้องกลัวๆ ในนี้ฉันเป็นคนดีสุดแล้ว ฉันชื่อต้นกล้านะ เป็นน้องชายฝาแฝดไอ้ต้นไม้ เธอชื่ออะไร^^?" พอเขาถามกัปตันต้นไม้ก็ทำท่าจะเดินมาอีก ฉันจึงรีบเดินไปหลบหลังต้นกล้า

"ไอ้กล้า มึงได้กินทีนกูแน่"

"พวกมึงจะทะเลาะ กวนตีนกันยันลูกบวชรึงายย เถียงกันเสร็จปลุกกูด้วย -///-" กัปตันไคล์เหมือนจะไม่ไหว กลิ่นเหล้าฟุ้งและเมาจนต้องเดินไปนั่งพื้นพิงผนัง ก่อนที่เขาจะล้วงโทรศัพท์ออกมา แล้วทำท่าจะกด...แต่ไม่ทันได้ปลดล็อก ก็สัปหงกไปคามือถือก่อน

"ว่าไง ชื่ออะไร^^"ต้นกล้าถามอีกครั้ง ทำฉันหันมาสนใจคำถามเขาทันที

"ชื่อเจแปน นายไว้ใจได้ใช่ไหม?..นายเหมือนพี่ชายนายรึป่าว?TT " เขายิ้มและจับมือฉันไปขวงแขนตัวเอง

"จับไว้ ไอ้ไม้ทำอะไรไม่ได้แน่นอน^^"

"ไอ้กล้า! มึงกวนตีนกูไม่หยุดใช่ไหม-__-" กวนตีนอะไรกัน! ปล่อยฉันไปก่อนเถอะกัปตันต้นไม้ แล้วที่จับอยู่เนี่ยปลอดภัยใช่ไหม ไม่ใช่หนีเสือปะจรเข้นะ!

"มึงนี่ใจร้อนเหมือนเดิม จะจีบสาวก็ใจเย็นๆสิวะ ดูไอ้ไคล์นะ กูไปส่งเจแปนก่อน^^"

"จีบพ่อมึงสิ-_-" แรง

"พ่อกู ก็พ่อมึง^^"

แล้วเขาก็เดินนำฉันผ่านกัปตันต้นไม้ไป ที่ตอนนี้กำลังยืนล้วงกระเป๋ากางเกงและใช้เท้าสะกิดกัปตันไคล์อยู่

พอฉันรู้สึกปลอดภัย ฉันก็ปล่อยแขนต้นกล้าทันที ก่อนที่จะวิ่งไปที่ห้องตัวเอง แล้วรีบเปิดประตูเข้าไป

เดี๋ยว ลืมขอบคุณ!

แอดดดดด....

"ขอบคุณค่ะ"

"รักษาตัวดีๆนะ^^" เขายิ้มแล้วโบกมือบ้ายบายฉัน ..แต่ฉันไม่สน รีบปิดประตูล็อกกลอนอย่างแน่นหนา

เฮ้อ.. นี่ฉันเจอกับตัวซาตานอะไรอยู่เนี่ย ทำไมกัปตันต้นไม้ต้องมาวุ่นวายกับฉันขนาดนี้ด้วย!

ฉันรีบเก็บโคมไฟเข้าที่และขึ้นเตียงนอน จนสักพักกวางเคาะประตูห้องเรียกฉัน โชคดีที่เธอซื้อขนมมาเผื่อบ้าง ไม่งั้นฉันคงติดเกาะอดตายอยู่คนเดียว

ขณะที่ฉันนั่งกินขนมกับกวาง...ฉันก็นึกสงสัยเรื่องที่กวางไม่ปิดประตูห้อง จึงตัดสินใจตะล่อมๆถาม ถ้าเธอเป็นคนขี้ลืม ฉันจะได้ระมัดระวังมากกว่านี้

"กวาง...หิวใช่ไหมเนี่ย ไม่ปิดประตูให้เลย^^"

"อ้าว ก็กัปตันมีเรื่องจะคุยกับเจแปนไม่ใช่เหรอ?" มือที่จับขนมเข้าปากหยุดชะงักทันที ก่อนที่ฉันจะมองหน้ากวางที่ยิ้มจนตาหยี..แต่แววตาดูลุกลิกชอบกล

ฉันรู้สึกไปเองรึป่าว? ฉันจึงก้มหน้าก้มตากินขนมไป ไม่อยากจ้องจนเธอจับได้ ว่าฉันกำลังสงสัยอะไรอยู่ แต่ต่อไปนี้..ฉันต้องระวังตัวแล้วล่ะ ที่นี่ไม่มีใครไว้ใจได้สักคน

ฉันรีบอาบน้ำนอน หลับๆตื่นๆทั้งคืน เพราะรู้สึกแปลกๆในห้อง ฉันไม่กลัวผีหรอก กลัวคนนี่แหละ โดยเฉพาะคนที่เงียบๆแบบกวางที่ฉันเดาไม่ออกเลย..ว่าตอนนี้เธอรู้สึกกับฉันยังไง

พอตื่นเช้ามาฉันก็ไม่เจอกวางแล้ว ที่บอกจะนัดกันไปเที่ยว สรุปมันยังไงวะ?! ฉันเป็นแอร์คนเดียวที่บินรูทต่างประเทศไฟลท์นี้ไฟลท์แรก ทุกคนมีประสบการณ์และมีแผนไปเที่ยวกันหมดแล้ว เหลือแค่ฉันนี่แหละ!

และฉันก็เพิ่งรู้..ว่ากวางไม่รอฉัน เธอไปกับลูกเรือคนอื่น เพราะฉันเห็นโพสอิทที่ทิ้งไว้..

'เจแปน เราไปเที่ยวกับเพื่อนนะ ตื่นแล้วตามมา^^'

ตามไปไหนล่ะ?! ไม่บอกฉันเลยว่าไปไหน? อะไรวะ...เป็นแอร์ไม่ถึงปีฉันเริ่มท้อแล้ว คนในอยากออกคนนอกอยากเข้าจริงๆ ไม่ไปก็ได้วะ..ไฟลท์หน้า ขอให้ฉันเจอคนดีๆบ้างแล้วกัน

ฉันจึงอาบน้ำนอน และอ่านนิยายในห้องเล่นๆ จนอยู่ๆเซอร์วิซโรงแรมมากดกริ่ง และเข็นรถเข้ามาเสริฟอาหาร เสริฟไวน์ให้

แต่ฉันไม่ได้สั่ง! ฉันจึงรีบถามและปฏิเสธไป แต่พนักงานบอกว่าเป็นบริการที่ทางสายการบินเลือกไว้ให้ และ ฟรี!

กินก็กิน..ของฟรีฉันชอบ

ฉันแช่อ่าง จิบไวน์ไปอ่านนิยายไป บ้างก็เปิดระเบียงออกไปชมวิวรับอากาศสิบสามองศาเย็นๆข้างนอก เฮ้อ...แบบนี้คือพักผ่อนจริงๆเนอะ ดื่มให้เมาแล้วนอนหลับสบายๆอยู่ห้อง พรุ่งนี้ค่อยทำงาน

ฉันดื่มไปอ่านนิยายไปเพลินๆจนเกือบจบเล่ม กวางก็ยังไม่กลับ ก่อนที่ฉันไถลตัวนอนบนเตียงพักสายตาสักพัก ก็ได้ยินเสียงคนแตะคีย์การ์ดเข้ามา

"กวาง...เจแปนไม่ไปแล้วนะ เมาแล้วอ่ะ" ฉันปัดหนังสือนิยายบนเตียงทิ้งแล้วดึงผ้าห่ม..ห่ม ก่อนที่จะพยายามปรือตาหนักๆมองกวาง แต่กลับเห็นใครบางคน รูปร่างสูงโปร่ง...ยืนอยู่ปลายเตียง

กะ...กัปตันต้นไม้!!! เข้ามาได้ยังไง คีย์การ์ดที่แตะ...ทำไมเขามี!

"ออกไป กัปตัน ออกปายยยยย" ฉันพยายามกระเถิบหนีจนหลังติดหัวเตียง แต่อยู่ๆก็โดนเขาโน้มลงดึงขาสองข้าง ลากกลับลงนอนอีกครั้ง

ฟรืดดด~ สมองตึงๆฉันมันไม่สั่งการ รู้แต่ว่าตัวเองกำลังเบาวิว..เพราะแรงกระชากจากมือเขา

"ฮือออออ ปล่อย "

"เป็นของฉัน..." ฉันพยายามยกมือปัดป้อง ส่ายหน้ารัว ตอนนี้กลิ่นองุ่นจากไวน์..ทำฉันรู้สึกอยากตายจริงๆ มือไม้ที่ปัดมันหนักขึ้นเรื่อยๆ ตาที่ปรือก็หนักจนแทบมองไม่เห็น ฉันดื่มไวน์ทั้งขวดด้วยความตะกละ..จนลืมคิดว่ามันอันตรายกับตัว

ฉันควบคุมไม่ได้ มึน และไม่มีแรง...

"ยะ อย่า...กัปตัน"

"ถ้าเป็นของฉัน....ฉันจะมีเธอแค่คนเดียว" ฉันส่ายหน้ารัว ไม่เอา..ไม่! จะมีใครกี่คนก็ไม่เกี่ยวกับฉัน...เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน!? ทำไมคิดจะทำอะไรก็ทำแบบนี้

ใครก็ได้ช่วยด้วย....!!