BAIMAI | ไม่หิวข้าว แต่หิว....

กูแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้ง หน้านี่ชาไปครึ่งซีก ส่งผิด!? ส่งผิด!? ถ้าไม่ส่งให้ฉันมันตั้งใจจะส่งให้ใคร อย่าบอกนะ ว่าอินังสายหมอยนั่น

แม่งเอ้ย! ฉันปลดล็อกโทรศัพท์เปิดไลน์อ่านทันที ไลน์บอกว่าคิดถึง..แล้วอีกห้านาทีบอกว่าส่งผิด มึงบ้าไหม!!

LINE -KAI-

KAI : ส่งผิด

ฉัน: ??(เอาบาทากูไป)

KAI : ดุจังป้า ฉีดยารึยัง?^^

ทำไมตอบเร็วนักล่ะ !!! อ่านปุ๊บปับอย่างกับเขาแนบโทรศัพท์ไว้ข้างหัว

ฉัน : นายนั่นแหละ ฉีดยาต้านเอดส์รึยัง -_-?

KAI : ไม่ รอเอาไปติดป้าก่อน^^

อิไคล์!!! ฉันกำหมัดแน่น อยากกรี๊ดมาก และตอนนี้ความโมโหก็ทำมือฉันสั่น..จนพิมพ์ตอบเขาไม่ได้ ฉันจึงรีบขับรถกลับคอนโดไปสงบสติอารมณ์

แต่รู้อะไรไหม ฉันดันอยู่คอนโดเดียวกันกับไคล์! ตอนนั้นฉันบ้าไคล์มาก บ้าขนาดขอซื้อคอนโดแยกจากเจ๊ปลายฟ้า มาอยู่ใกล้ๆเขา

โอ้ย! กูอยากจะเทขายห้องละสองบาทตอนนี้เลย

ฉันเดินตึงตังไปกดลิฟต์ ระหว่างรอก็มองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง เพราะไคล์เขารู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ แต่ฉันยังไม่ชวนเขาเข้าห้องนะ ฉันยังไม่ว่างแว๊กซ์ขนหน้าแข้ง

พอๆ! ช่างมันเถอะ กวนตีนแบบนี้ฉันไม่อยากนึกถึง รอใจเย็นลงแปปนึง แต่จะใจเย็นได้ไงวะ เข้ามาให้ห้องก็ ควาย ควาย ควาย ตอกย้ำกูชัดๆ

เตะแม่ง! โอ้ย!..ไม่เอา!! หงุดหงิดชิบ หงุดหงิดจนไม่รู้จะลงกับอะไร ฉันจึงมองไปที่ระเบียงอย่างหัวเสีย ก่อนจะรีบเปิดประตูกระจกเดินออกไป

ยืนกำมือสองข้าง เชิดหน้าขึ้น...

"อิไคล์ อิดอกกกกกก!" เหลือเชื่อ...ฉันรู้สึกโล่งมาก ห้องข้างๆจะด่าพ่อด่าแม่ก็เรื่องของมัน แต่ที่ฉันแหกปากเมื่อกี้มันได้ผลจริงๆ ตอนนี้ฉันยืนมองรถมองถนนนิ่งๆ ไม่รู้ว่าตัวเองจะรู้สึกยังไงต่อดี อยากเลิกชอบ...แต่ก็ทำไม่ได้

ฉันจึงเดินไปรินไวน์มานั่งจิบเงียบๆจนค่ำ รถบนท้องถนนเริ่มเปิดไฟเป็นดวงๆและติดแจบนทางด่วน เออ..คนไทยแม่งทนเก่งว่ะ รถติดจะตายยังขับรถส่วนตัวไปทำงานกัน แต่ก็นะ..มันสบายกว่ารถสาธารณะนี่หว่า

ก็เหมือนฉันที่ชอบไคล์..ชอบมานาน ฉันมีความสุขที่ได้ชอบเขา ถึงแม้มันจะเป็นแบบเดิมซ้ำๆ อย่างน้อยชีวิตก็มีสีสันกับความมโนของตัวเอง เฮ้อ.. มันไม่เกี่ยวกับรถติดหรอก แต่กูไม่รู้จะเปรียบอะไรดี..ให้ตัวเองเป็นคนโง่ที่มีสมองคิดกับเขา-_-

เซ็ง..สมแล้วที่ไคล์ให้ควายกูมาหลายตัว

ฉันดื่มไวน์เมาได้ที่ก็อาบน้ำนอน พรุ่งนี้มีประชุมแรกและประชุมเช้า เฮ้อ...ควายไคล์ ฉันขอกำลังใจหน่อยสิ

ฉันดึงตุ๊กตาควายบนเตียงมากอดแนบอก ตั้งแต่เขาให้ฉันมา ถึงมันจะเน่าแค่ไหนฉันก็ไม่กล้าซัก เพราะฉันชินกับกลิ่นควายพวกนี้แล้ว มันคล้ายกับกลิ่นไคล์

ตื่นเช้ามาฉันก็รีบลุกขึ้นไปอาบน้ำ ชีวิตน่าเบื่อมาก ฉันไม่ชอบงานที่พ่อให้ทำ เรียนมาก็เหนื่อยแล้ว แม่งต้องมาทำงานงกๆอีก ฉันอยากไปเที่ยวสักสิบปี มีผัวเป็นกัปตันพร้อมตั๋วฟรีทุกเดือน

จริงๆไม่ได้หวังอะไรเรื่องตั๋วหรอก แค่อยากมีผัวเป็นกัปตัน

เห็นไหม! ฉันควรไปพบจิตแพทย์ เมื่อวานโดนไคล์กวนบาทามาแท้ๆ อีกวันมากูก็พร่ำถึงเขาแล้ว

เรื่องจิตแพทย์เอาไว้ทีหลัง เพราะตอนนี้ถึงบริษัท..ฉันก็ตรงดิ่งเข้าห้องประชุมทันที ก่อนที่จะเห็นทุกคนเตรียมพร้อมกันหมดแล้ว ทั้งฝ่ายไอที การเงิน PR บลาๆ ฉันเองก็จำไม่หมดหรอก ประชุมครั้งแรกนี่หว่า

"สวัสดีค่ะคุณใบไม้ มาทันเวลาพอดีเลยนะคะ^^" ฉันเป็นผู้บริหารที่เด็กไปสินะ พนักงานอาวุโสถึงได้ถามคำถาม..เชิงประชดประชันใส่

"ดีกว่าสาย คุณมีปัญหาอะไรกับฉันไหม?-_-" เงียบ เลขาพี่เจที่เดินตามหลัง..เธอวางแฟ้มรายละเอียดการประชุมให้ฉันทันที ก่อนที่ฉันจะเลื่อนเก้าอี้นั่งมองหน้าทุกคน

"แผนกไหนพร้อม?-_-" แผนกไอทียกมือขึ้น ส่วนคนอื่นนั่งอ่านเอกสารตัวเอง แม่งเหมือนไม่เตรียมพร้อมกันเลย

"ไอทีครับ^^"

"งั้น..แผนกไอทีทีหลัง เชิญการเงิน-_-"

"คะ? กะ..การเงินเหรอคะ?0.0"

"ใช่ ต้องให้ฉันเชิญคุณอีกกี่ครั้ง-_-?" ป้าอาวุโสบ่นอุบอิบเบาๆ จนเจ๊ฝ่ายการเงินเธอลุกขึ้น..เดินกอดแฟ้มไปที่โปรเจ็คเตอร์

พ่อรับคนเข้าทำงานประสาอะไรวะ...เฉื่อยชิบหาย

ดูดิ..แต่ละคนท่าทางไม่ได้เรื่องสักคน จะเข้าไปชุมแล้วแท้ๆยังไม่พร้อม เอกสารกูว่าพิมพ์เมื่อเช้าแน่นอน..เดินผ่านทีกลิ่นหมึกยังใหม่อยู่เลย

"สวัสดีค่ะ สักครู่นะคะ" เธอเปิดแฟ้มพรึบพับอย่างลุกลี้ลุกลน อะไรวะ!..นี่มันพรีเซนโครงงานของเด็กประถมเหรอ!!

"คุณเป็นผู้จัดการแผนกได้ยังไง-__-?" ฉันถามและอ่านชื่อในแฟ้มไปด้วย 'รษา'

"คะ? คุณบอสเลื่อนตำแหน่งให้ เมื่อสองเดือนที่แล้วค่ะ ขอโทษนะคะที่ยัง...." ฉันยกมือขึ้น สั่งให้เงียบ

"ฉันขอดูรายงานการเงินและการบัญชีประจำเดือน3-4- 5 ก่อนหน้าที่คุณจะเลื่อนตำแหน่งขึ้นมา-_-"

"คะ คือฉันไม่ได้สรุปมาน่ะค่ะ เป็นของผู้จัดการคนเก่า มีแค่เดือนที่แล้วค่ะ นึกว่าหัวข้อประชุมคือยอดทั้งหมดของเดือนที่แล้ว"

"คุณเพิ่งเป็นผู้จัดการฝ่ายการเงิน ..แต่ไม่มีข้อมูลยอดสรุปของผู้จัดการคนเก่าเข้าประชุมด้วย คุณทำงานได้ยังไง?-_-"

"คือ..."

"หน้าที่คุณคืออะไร? รับผิดชอบอะไร? หน้าที่คุณแค่โชว์ตารางขึ้นโปรเจคเตอร์และอ่านงั้นเหรอ?-_-"

"คุณใบไม้คะ..รษายังใหม่ค่ะ" พนักงานคนอื่นเริ่มออกปากช่วยเธอ แต่พอฉันหันไปมองก็เงียบกริบ

"คุณไม่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้ ไปทำตัวเองให้พร้อม แล้วฉันจะพิจารณาอีกที-_-"

"จะลดตำแหน่งพนักงาน คุณใบไม้ต้องปรึกษาคุณบอสก่อนนะคะ" ป้าอาวุโสรีบพูดขึ้นมา

"ปรึกษาทำไม? จะเรียกคะแนนให้พ่อฉันสงสารงั้นเหรอ ฝ่ายไอทีเชิญ ฉันไม่อยากเสียเวลา-_-"

ฝ่ายไอทีลุกขึ้นเสียบแฟลชไดร์ฟทันที แผนกนี้เป็นแผนกที่มีแต่ผู้ชาย ไม่จุกจิกและไม่มีทีท่าทำปากมุบมิบใส่ฉัน

"นี่คือเว็บหลัก หน้าบ้านของบริษัทxx ตามด้วยระบบการชำระเงินที่มีความปลอดภัยสูงสุด ทางเราจะส่งมอบอาทิตย์หน้าครับ"

ฉันมองตามเมาส์และพยักหน้าเบาๆ

"ส่งมอบอาทิตย์หน้า..ระบบแอดมินเรียบร้อยรึยัง-_-?"

"เรียบร้อยครับ ตอนนี้กำลังให้ฝ่ายความปลอดภัยลองตรวจสอบ"

"ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันลองแฮ็คเอง ไว้เจอช่องโหว่ฉันจะเขียนรายงานไป มีรายละเอียดงานที่จะส่งอีกไหม?"

"มีครับ...ของบริษัทนำเข้า"

"อืม พูดมา"

ฉันนั่งฟังแต่ละแผนก..สรุปรายงานเดือนที่ผ่านมา ทั้งรู้สึกดีและไม่ดี รู้สึกดีคือผู้จัดการบางคน..กระตือรือร้นที่จะตอบคำถาม และนำเสนองานตัวเอง แต่ไม่รู้สึกดีคือ..ป้าแก่ๆที่อยู่มารุ่นพ่อแม่ แกชอบขัดฉัน คิดว่าฉันเป็นเด็กที่ต้องฟังผู้ใหญ่

ออกจากห้องประชุม..ฉันก็เดินไปเข้าห้องน้ำ แต่ระหว่างที่ฉันก้นแตะชักโครกเล่นโทรศัพท์ เสียงหมามันก็เห่าขึ้นมาใกล้ๆ

"ประชุมเมื่อกี้เป็นอะไรที่เชี่ยมาก " เสียงรษาที่พยายามกระซิบบอกใครสักคน ฉันได้ยินชัดมาก

"เออ อยู่ๆเด็กเมื่อวานซืนก็มาลดตำแหน่งกู ไม่เห็นใจดีเหมือนเจ้านายเก่าเลยว่ะ เออ เหมือนเด็กเก็บกด ยิ้มก็ไม่ยิ้ม..โคตรเกลียดคนบ้าอำนาจ"

บ้าเอ้ย! ฉันถอนหายใจเสียงดังแล้วกดชักโครกทันที ก่อนที่จะเดินออกไปยืนพิงอ่างล้างหน้า กอดอกรอ

"แค่นี้นะ ไปเป็นขี้ข้าเหมือนเดิมละ" ขี้ข้า... เหอะ!

ฉันกระตุกริมฝีปากเบาๆอย่างสมเพช จนผู้หญิงคนนั้นที่ฉันคิดว่าเป็นผู้จัดการฝ่ายการเงิน เธอเปิดประตูห้องน้ำออกมา

เธอเงยหน้ามองฉันตกใจมาก และพยายามก้มหน้าก้มตาเดินไปล้างมือ ไกลๆ

"อีขี้ข้า-_-"

"คะ? พูดกับดิฉันเหรอคะ"

"ใช่..." ฉันหันไปมองรษา..ที่ทำหน้าตกใจเบิกตากว้าง เธอพยายามกำมือที่เปียกๆสองข้างไว้ เพื่อสงบสติอารมณ์ อะไรของมึง..กูต่างหากที่ต้องสงบสติอารมณ์!

"ทำไมคุณใบไม้เรียกรษาแบบนั้นล่ะคะ..."

"เธอพูดเองนี่ ว่าเธอเป็น'ขี้ข้า'-_-" เท่านั้นแหละ รษาเธอรีบเดินมาหาฉันทันที แต่ฉันถอยไปยืนอีกฝั่งและมองเธอหัวจรดเท้า

"คุณใบไม้คะ คือ...รษาไม่ได้ตั้งใจค่ะ รษาแค่รู้สึกแย่ที่ถูกลดตำแหน่ง เลยพูดไปไม่คิด "

"ฉันไม่ว่า..ถ้าเธอจะด่าว่าฉันยังไง แต่จำใส่หัวด้วย ว่าที่เหยียบอยู่...มันบริษัทฉัน-__-"

พนักงานคนอื่นที่จะเข้าห้องน้ำ ถึงกลับรีบเบรคกระทันหัน พวกเขายืนมองฉันกับรษา จนเธอพยายามหันหน้าไปทางอื่นอายๆ

"คือ..."

"สงสัยฉันต้องเข้าห้องน้ำพนักงานบ่อยๆ จะได้กำจัดพวกมารหัวขนทิ้งๆให้หมด ไง...ที่ยืนๆฟัง มีใครอยู่แผนก HR ไหม-_-"

พนักงานคนนึงยกมือขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ดิฉันค่ะ"

"ฝากจัดการให้ฉันด้วย เอาขี้ข้าคนนนี้ออกไป" รษายืนอ้าปากค้าง และหายใจฟึดฟัดกระทืบเท้าใส่ แต่ฉันไม่สนใจ..เดินออกไปผ่านพนักงานที่แหวกทางให้ กลับห้องตัวเอง

เรื่องนี้ฉันไม่อยากคุยกับใคร เพราะฉันไม่ได้รู้สึกดีที่ได้ไล่ใครออก แต่ถ้าเขาไม่รักบริษัท..ไม่รักที่จะทำงานที่นี่ ก็ออกไปเถอะ...อยู่ไปก็เท่านั้น

พอฉันมาถึงหน้าห้องทำงาน พี่เจเลขาก็ยืนขึ้นทันที ก่อนที่เธอจะทำหน้าตกใจ และชี้นิ้วที่ประตูห้องฉัน

"อะไรคะพี่เจ ?-_-" พี่เจเลขาเธอยิ้ม..แล้วก้มหน้าลง เหมือนจะเขินหรือกลัวฉันก็ไม่แน่ใจ สงสัยพ่อมาโวยฉันแน่เลย

ฉันจึงรีบดันประตูเปิดเข้าไป.. จนฉันเห็นเก้าอี้ทำงานตัวเองหันหลัง และหมุนไปหมุนมาอยู่ที่โต๊ะทำงาน

"ข่าวไวนะคะ ถามจริงๆเถอะ พ่อรับคนทำงานด้วยอะไร ผลงาน ความขยัน หรือนม?-_-"

"นม^^" ห้ะ!ไม่ใช่เสียงพ่อ แต่เป็นเสียง...

อิไคล์!!

จริงๆด้วย..เขาหมุนเก้าอี้กลับมามองฉัน พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วมีสิทธิ์อะไรมานั่งที่โต๊ะทำงานฉัน!! อยากเป็นผัวฉันนักเหรอ?

แม่ง..ได้เป็นจริงๆแล้วจะหนาว! -_-

"มาทำไม-_-"

"อยากมา^^" ฉันเดินไปหาเขาที่โต๊ะทำงาน แล้วกอดอกจ้องเขาแทน

"มา-ทำ-ไม-_-!!" เมื่อฉันถามย้ำ เขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ก้าวมาชิดตัวฉันทันที

ตอนนี้หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ ฉันได้กลิ่นตัวหอมๆเขา และรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา

"อยาก.....มา^^"

"ไคล์ ออกไปห่างๆ-_-"

"ทุกวันนี้ก็ห่างจะตายอยู่แล้ว ไม่อยากห่างเลย^^" เขาจับผมฉันขึ้นไปดมแล้วยิ้มจนตาหยี โอ้ย!! แกจะมาไม้ไหนอีก! ดมผมขนาดนี้ กอดกูเลยสิ..คืนนี้จะได้ไม่ต้องอาบน้ำ

"อย่ามาล้อเล่นไคล์ มาทำอะไร-_-"

"เรื่องเว็บ..แบรนด์เสื้อผ้าแม่^^" เออ กว่าจะพูดได้ มโนไปถึงดาวอังคารแล้วกู

"นั่งสิ..-_-"

"ไม่ดีกว่า ป้ากินอะไรรึยัง? เที่ยงแล้ว..ไปกินข้าวและคุยกันข้างนอกไหม^^" เขาล้วงกระเป๋ากางเกงถามฉัน มึง..ริมฝีปากสวยๆเขาไม่หุบยิ้มเลย

ตอนนี้กูไม่หิวข้าวแล้ว....กูหิวเด็ก