บทนำ

บทนำ

ร่างระหงของหญิงสาวผู้มีใบหน้างดงามราวกับไม่ใช่มนุษย์ยืนนิ่งสงบอยู่ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำอย่างหนักหน่วง เธอถือร่มคันไม้ไผ่ไว้ในมือบังฝนไว้ แต่ไม่ใช่ร่มที่ป้องกันสายฝน เป็นพลังบางอย่างที่กางกั้นไว้ไม่ให้สายฝนมาถึงตัวของหญิงสาว ดวงตาสีฟ้าครามจ้องมองจิ้งจอกเปื้อนโคลนเบื้องหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า

เจ้าจิ้งจอกขนาดเล็กมากร่างกายบาดเจ็บทำให้แอ่งน้ำรอบ ๆ เป็นสีแดงเพราะเลือด ลมหายใจรวยริน ดวงตาจ้องมองหญิงสาวอย่างดุร้าย ไม่เป็นมิตรและสิ้นหวัง

“เจ็บมากหรือเปล่า” เธอถาม ไม่มีเสียงตอบรับจากสัตว์เล็กแม้แต่น้อย แต่พอได้ยินอีกประโยคมันถึงกับส่งเสียงขู่คำรามออกมา “จะตายหรือยังน่ะ”

“กร๊าซ...” แต่เสียงคำรามนั้นกลับถูกเสียงฝนกลบไปอย่างสิ้นเชิง

“อีกนานไหมกว่าจะตาย”

“...”

“หรือยังไม่อยากตาย ? “ หญิงสาวเอียงคอเล็กน้อย ดวงตายังคงว่างเปล่าไม่ฉายอารมณ์ใด ๆ เมื่อเห็นจิ้งจอกไม่ตอบซ้ำยังปิดเปลือกตาลงเขาก็เอ่ยขึ้นใหม่ “ถ้าไม่อยากตายเราจะช่วยเจ้าเอง”

เปลือกตาของจิ้งจอกปรือขึ้นมองหญิงสาวอีกครั้ง ดวงตาพร่าเลือนมองไม่ชัด แต่เพราะตรงหน้าเป็นมนุษย์ที่ให้อารมณ์ไม่เหมือนมนุษย์คน อื่น ๆ ราวกับไร้จิตใจจึงทำให้รู้สึกเป็นร่างที่กลวงเปล่า ร่างกายของมันเองก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน อุณหภูมิที่ลดลงจนแทบเย็นดั่งก้อนน้ำแข็ง นี่เป็นสัญญาณบ่งบอกชีวิตที่เหลือน้อยนิด มันจึงผงกศีรษะครั้งหนึ่งเป็นเชิงตอบรับ

ใบหน้างดงามของหญิงสาวไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมาเมื่อเห็นจิ้งจอกตอบรับคำเชื้อเชิญของเธอ มือเล็กทิ้งร่มแล้วอุ้มจิ้งจอกเข้ามาในอ้อมแขนที่อบอุ่นก่อนจะหยิบร่มขึ้นมาอีกครั้งแล้วเดินกลับบ้านไป

จิ้งจอกที่ได้รับความอบอุ่นขึ้นรู้สึกสบาย มันกำลังจะหลับเพื่อพักฟื้นร่างกาย และไม่ทันได้ฟังเสียงพึมพำเบา ๆ ของหญิงสาวเลยสักนิด

“จากนี้ไปเจ้าก็เป็นสมบัติของเราแล้วนะ... สมบัติของเราผู้เดียว”