ขอคบ..(8)

ฉันตื่นขึ้นมาพอดูเวลาแล้วก็เกือบจะเย็น ไม่คิดเลยว่าฉันจะนอนนานขนาดนี้ ฉันพยายามลุกออกจากเตียงแต่กลับรู้สึกเวียนหัวจนลุกไม่ขึ้น

แอ๊ดดด ประตูห้องเปิดเข้ามา และก็เป็นไคเจ้าของห้องที่เป็นคนเปิด เขาเดินเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ไคมาหยุดยืนมือล้วงกระเป๋ามองฉัน

"เธอเป็นอย่างไรบ้าง ไปหาหมอไหม"

"ฉะ ฉันแค่เวียนหัวนิดหน่อย นอนสักพักก็คงหาย"สิ้นเสียง ไคก้มลงแล้วเอามือมาทาบที่หน้าผาก

"ตัวไม่ร้อน..พอลุกขึ้นไหวไหม จะได้ออกไปกินข้าวกินยา"ฉันส่ายหน้า

"หรือจะให้ผมยกเข้ามาให้"

"มะ ไม่ต้อง"ฉันรีบพูดขึ้นพร้อมพยายามหยัดกายลุกอีกครั้ง ไคเห็นว่าฉันคงจะลุกขึ้นลำบากเขาจึงเข้ามาช่วยประคองฉัน

"ขอบใจนะ"ฉันเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้เขาบาง ๆ

"ผมจะช่วยพยุงเธอออกไป"ว่าจบ เขาก็พยุงฉันลุกขึ้น แล้วพาเดินออกมาจากห้อง

พอออกมาฉันก็ได้พบกับผู้ชายอีกคน น่าจะเป็นเพื่อนไค เพราะดูแล้วน่าจะรุ่นราวคร่าวเดียวกัน

"สวัสดีครับ ผมพุเพื่อนไอ้ไค"ฉันคิดไว้ไม่ผิด

"สวัสดีค่ะ"ฉันกล่าวทักทายตอบกลับไป พุก็เดินไปที่โต๊ะอาหาร แล้วช่วยขยับเก้าอี้ให้ฉัน

ไคจึงพาฉันเข้าไปนั่ง.

"ขอบใจนะ"

"กินข้าวกันเถอะ"ไคพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปนั่งที่เก้าอี้หัวโต๊ะ ส่วนพุก็นั่งอยู่ตรงข้ามกับฉัน

"พี่ไอ เป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่พั้นซ์ใช่ไหมครับ"ฉันมองหน้าคนถามแล้วสลับไปมองไค

"เอ่อ...คือไอ้ไคมันบอกผมว่ากำลังคบกับพี่ไออยู่"ฉันหันขวับไปจ้องหน้าไคทันที

"คบกัน?"ไคได้แต่ผงกหัวรับ เขาไม่พูดอะไรเลย ฉันเองก็มึนงงทำไมเขาถึงบอกกับเพื่อนแบบนั้น ทั้งที่ไม่เป็นความจริงสักหน่อย

"ไอ้ไค มีงโกหกกูเหรอ"พุมองหน้าฉันที่ออกจะเหวอ ๆ กับไคสลับกันแล้วเอ่ยขึ้น

"โกหกเชี้ยไร..ก็ตามนั้นแหละ จริงไหม"ไคหันมาพูดกับฉันประโยคสุดท้าย

"....."ฉันเลือกที่จะผงกหัวรับไป เดี๋ยวค่อยถามเหตุผลเขาที่หลังละกัน

"จะกินไหมข้าว พูดมากฉิบ.."ไคหันไปต่อว่าเพื่อนเขา พุหันมายกยิ้มมุมปากแล้วตักข้าวเข้าปากตัวเอง

หลังจากทานข้าวเสร็จไคก็หยิบยามาให้ฉันกินต่อ ส่วนพุเข้าไปรอไคที่ห้องทำงาน เพราะที่พุมาวันนี้ ฉันได้ยินว่าเขามาช่วยทำงานส่งอาจารย์กัน

ไคพาฉันเข้ามาที่ห้องนอน แล้วพาไปที่เตียง

"ไค ทำไมนายถึงบอกกับเพื่อนนายว่า.."

"คบกัน.."ฉันผงกหัว

"ผมไม่อยากให้ใครรู้เรื่องเธอ มันไม่ใช่เรื่องดีเลย อีกอย่าง....ผมชอบเธอ"สิ้นประโยคสุดท้าย อยู่ดี ๆ หัวใจฉันก็เกิดเต้นแรง

"ชะ ชอบฉัน"

"อืม..เธอคงคิดว่ามันไวไปใช่ไหม"

"....."ฉันจ้องหน้าเขาพร้อมเม้มปากทั้งสองเข้าหากัน

"จริงแล้ว..ผมชอบคุณตั้งแต่วันนั้น คืนนั้นแล้ว"ตอนนี้ฉันก็รู้สับสนมาก ไม่รู้จะดีใจ หรือรู้สึกอะไรก่อน ที่จู่ ๆ มาบอกชอบฉันตั้งแต่แรกเห็น ทั้งที่เขาก็รู้ว่าฉันเพิ่งจะโดนข่มขืนมา โดยที่ยังไม่รู้เลยว่าไอ้เลวนั้นเป็นใคร

"นายจะรับฉันได้เหรอ..นายก็รู้ว่าฉันเอ่อ.."

"ผมไม่สนใจเรื่องพวกนั้น.."

"แต่..."

"เราลองคบกันดูไหม..ผมชอบเธอจริง ๆ"ถึงแม้น่าตาเขาจะดูเย็นชาไปนิด แต่คำพูดของเขามันมีอิทธิพลกับหัวใจฉันอยู่เหมือนกัน เพราะตอนนี้มันเต้นแรงไม่หยุดเลย

"ตอนนี้เธออาจจะไม่ได้คิดอะไรกับผม..แต่ผมสัญญาว่าผมจะทำให้เธอชอบผมให้ได้..."ไคจับมือฉันขึ้นแล้วไปทาบที่หน้าอกข้างซ้ายเขา

"ด้วยหัวใจ"เขาพูดจบแล้วยิ้มให้ฉัน หัวใจที่ฉันได้สัมผัส มันเต้นปกติผิดจากหัวใจของฉันเลย

"ผมจะดูแล..และปกป้องเธอเอง"ฉันเม้มปากทั้งสองข้าง แล้วก้มหน้าลง

"ผมจะทำมันให้ดีที่สุด...เชื่อใจผมนะ"

"..."ฉันเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มรุ่นน้องที่มีหน้าตาหล่อเหลาด้วยความชื่นชม

"เธอโอเคไหม...หรือคิดว่าผมยังเด็ก"ฉันส่ายหน้าทันที

"ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น..แต่ฉัน.."

"...."ไคก้มมองหน้าฉันพร้อมขมวดคิ้ว

"ฉันแค่..อยากให้นายลองคิดใหม่ ฉันไม่เหมาะกับนายหรอก และอีกอย่างฉันก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์แล้ว ฉันโดนไอ้เลวที่ไหนก็ไม่รู้ข่มขืน ฉันไม่อยากให้นายต้อง...อับอาย"

"เลิกคิดเรื่องนั้นไปเถอะ..ผมไม่ได้รู้สึกอับอายอะไรทั้งนั้น"

"...."

"ผมให้เวลาเธอ..ผมจะไม่กดดันอะไรเธอทั้งนั้น ผมจะรอวันที่เธอพร้อม"

"...."ฉันเงยหน้าสบตากับชายหนุ่ม อย่างสุดซึ้ง

"นอนพักก่อนนะครับ..อยากกลับบ้านตอนไหนก็บอกผม.ผมจะไปส่ง"ไคจับร่างฉันเอนตัวนอนลงอย่างอ่อนโยน แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวฉัน

"โทรศัพท์ฉัน.."ฉันเอ่ยถามในขณะที่ไคกำลังจะก้าวขาเดินออก เขากลับหลัง มาที่เตียงแล้วเปิดลิ้นชักที่หัวเตียงหยิบกระเป๋ายื่นมาให้ฉัน

"ของทุกอย่างอยู่ในนี้"เขายื่นกระเป๋ามาให้ฉัน

"ผมไปทำงานส่งอาจารย์ก่อนนะ มีอะไรก็เดินไปหาผมได้"

"ขอบใจนะ"จากนั้นไคก็เดินออกไป ฉันก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋า

ตายแล้ว แม่, ลุงไทน์ โทรเข้ามาเป็นสิบ ๆ สาย รวมถึงพี่พั้นซ์ และเอมเพื่อนฉัน

ฉันรีบโทรกลับไปหาแม่ทันที

(ยัยไอ อยู่ที่ไหนทำไมไม่กลับบ้าน ไม่รับสายแม่ รู้ไหมแม่เป็นห่วง)

"ขอโทษค่ะแม่ ไอนอนที่บ้านเอม"ฉันต้องโกหกแม่ไปก่อน เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉัน ไม่อยากให้ใครมารับรู้เลย

(บ้านเอม?)

"ใช่ ๆ ไอนอนบ้านเพื่อน"

(แน่ใจเหรอ..เอ๊ะแม่ก็ลืมโทรหาเอม มัวแต่โทรหาแก)

"จริงสิค่ะ แค่นี้นะแม่ ไอคิดว่าจะนอนอีกสักคืน พรุ่งนี้กลับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"ขณะที่ฉันกำลังจะกดวางสายเพื่อรีบโทรไปเตี้ยมกับเอม

(เดี๋ยว ๆ ยัยไอ)

"มีอะไรคะแม่"

(รถแกที่บอกว่าเพื่อนซื้อให้น่ะ มาถึงแล้วนะ แกไปติดต่อรับรถกับเจ้าหน้าที่เขาด้วยล่ะ)

"รถมาแล้ว ดีใจจัง"ฉันเผลอยิ้มออกมาด้วยความลืมตัว ทั้งที่รถคันนี้มันทำให้ผู้ชายคนหนึ่งต้องตาย

(งั้นแค่นี้แหละ ทีหน้าทีหลังจะนอนค้างบ้านเพื่อนก็บอกฉันด้วย)

"ค่ะแม่ ไอขอโทษ"สิ้นเสียง แม่ก็กดวางสายไป ฉันก็รีบโทรหาเอม เพื่อเตี้ยมกัน และไม่แปลกที่เอมจะต้องถามฉัน ว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันก็บอกเพื่อนไปว่าอยู่คอนโดไค แต่ไม่ได้บอกเรื่องที่ตัวเองโดนข่มขืน

(ยังไงกัน อยู่คอนโดน้องไค ถามจริง แกกับน้องไค ฟิเจอรริ่งกันหรือยัง..คิกคิก)

"บ้าแก..ฟิเจอรง เจอริ่งอะไรกัน"

(จริงดิ)

"อะไรของแกเนี่ย อย่าลืมพรุ่งนี้มารับฉันด้วย"

(โอเค) พอเอมกดวางสายฉันก็ล้มตัวนอน เรื่องที่ไคขอฉันคบ ฉันก็ไม่บอกกับเพื่อนสาวหรอก

.

.

[ไค Talk]

"แล้วมึงจะเอายังไงต่อ ไอ้ไค"

"...."ผมมองหน้าเพื่อนแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก

"ไม่คิดเลยว่า..มึงจะเชี้ยได้ขนาดนี้"

"กูถือว่าเป็นคำชม หึ"

"ยังไงก็อย่าให้ถึงขนาดฆ่าตัวตายแบบไอ้ไฟฟ์เลยนะ"

"กูไม่ปล่อยให้มันได้ทำแบบนั้นหรอก..ก็แค่ให้อยู่อย่างกับคนตายที่ยังมีลมหายใจ"

????????????