Chapter 14

ฉันซื้อเหล้ามานั่งกินคนเดียวในห้องอย่างเหงาๆ บอกตามตรงเลยว่าตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ฉันเหงามากเลย ไม่มีเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันเลยสักคนจนกระทั่งได้เจอกับไคริล เขาทำให้ฉันหายเหงาขึ้นมาบ้างจนหลายครั้งฉันก็แอบเผลอใจให้เขาเพราะเขาคือเพื่อนคนเดียวที่นี่ของฉัน แต่พอมารู้ว่าเขามีแฟนแล้วมันก็แอบเศร้านะที่ต้องระยะห่าง ทั้งที่ใจมันคิดข้ามเส้นไปแล้วอ่ะ ยิ่งคิดฉันก็ยิ่งดื่มพลางเปิดดูรูปพ่อกับแม่ แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา คิดถึงจัง จะโทรหาก็กลัวท่านเป็นห่วง ฉันทำได้แค่เหม่อมองท้องฟ้าสีอำพันด้วยใจที่เปลี่ยวเหงา หวังจริงๆ ว่าจะมีใครสักคนฉุดฉันขึ้นไปจากตรงนี้ที เฮ้อ

ฉันดื่มจนภาพตัดแล้วก็หลับไปนั่นคือความทรงจำสุดท้ายที่ฉันจำได้ แต่พอตื่นขึ้นมาแล้วก็ต้องช็อกน้ำพุ่งออกมาจากปากเลย เมื่อเห็นตัวเองโทรหาไคริลเมื่อคืนเป็นสิบสาย แล้วเขาก็รับทุกสายด้วยนะคะ ฮือออ ไม่อยากจะคิดเลยว่าตัวเองพูดอะไรออกไปบ้างตอนเมา ความในใจเรอะ!

อยากจะร้องเป็นภาษาเกาหลี! แล้วทีนี้ฉันจะสู้หน้าเขาได้ไงเนี่ย! โอ๊ย ไอรีนเอ๊ย แกมันบ้าจริงๆ!

“เฮ้ย!”

ฉันตกใจจนทำมือถือหล่นเลย บะ เบอร์ที่โทรมามันโชว์ชื่อ ‘ไคริล’

กรี๊ด!! ฉันยืนจ้องโทรศัพท์สั่นด้วยใจระทึก

ฉันควรรับดีมั้ยอ่ะ ไม่รับดีกว่า ไม่ๆๆ ไม่เด็ดขาด!

ฉันรีบกระโดดขึ้นเตียงเอาผ้าคลุมโปงทันที ฮือออ นี่มันบ้าชัดๆๆ!

“ไอรีน!! อยู่มั้ย!!”

นั่น! เสียงเขา!

เมื่อกี้ฉันเผลอกดรับสายงั้นเหรอ ฉันเลิกผ้าห่มขึ้นดูโทรศัพท์ที่หน้าจอดับไปแล้ว

ละ แล้วเสียงมาจากไหน

“เฮ้~!! มีใครอยู่มั้ย”

อย่าบอกนะว่า…

ฉันรีบกระเด้งตัวไปที่หน้าต่างห้องทันที ก็เห็นร่างสูงกำลังยืนโบกไม้โบกมืออยู่หน้าบ้าน ไม่จริงน่า! เมื่อคืนฉันพูดอะไรกับเขาไปบ้าง ทำไมเขาถึงมาอยู่ในตอนเช้า!

“คิดว่าไม่มีใครอยู่ซะแล้ว”

ฉันรีบหลุบตัวลงทันที ไม่จริงน่า ฉันยังไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะมายืนอยู่หน้าบ้านฉันในตอนเช้าแบบนี้ ฉันต้องไปพูดอะไรกับเขาแน่ๆ แต่ฉันคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก

“ไอรีนรีบอาบน้ำแต่งตัวเถอะ เราจะไปช็อปปิ้งกัน”

ช็อปปิ้ง? อ๊ะ มีประโยคหนึ่งแวบเข้ามาในหัวฉัน

‘ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมนายถึงพายัยนั่นไปช็อปปิ้ง ทำไมไม่ใช่ฉัน ที่ได้อยู่ข้างนาย ทำไม ทามมายยย’

กรี๊ดดดดดดดดดดดด

นี่ฉันพูดแบบนี้ออกไปเหรอ พูดมันออกไปจริงๆ เหรอ

“เร็วๆ ไอรีน มันร้อนนะ!”

ไม่รู้ล่ะ! ฉันรีบกระโดดคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำทันที ถึงจะน่าอับอายแต่ต้องยอมรับจริงๆ ว่ารู้สึกดีมากที่ตื่นมาเจอเขาเช้านี้ ไม่มีแล้วฟอร์ม ด้านได้อายอดเว้ย!

“ลงมาได้สักที”

“แล้วนายมาทำอะไรแต่เช้า คนกำลังหลับสบาย”

ฉันพูดเฉไฉ

“แต่ใจเหรอ แต่ฉันนี่แทบไม่ได้นอนเลยนะ ต้องตื่นมารับสายเธอตลอดเลยเนี่ย”

เขาพูดกลั้วหัวเราะ เล่นเอาหน้าร้อนไปหมดแล้วเนี่ย

“ไหนนายว่าจะไปไหนนะ ช็อปปิ้งเหรอ ก็ไปสิ”

“ฮ่าๆ ไปๆ” ฉันแอบสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเขายื่นมือมาจับกันแล้วจูงไปที่รถซึ่งจอดอยู่ปลายซอย “ไม่รู้ว่าเธอจำได้หรือเปล่า แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แฟนฉันหรอก”

“คะ ใครสนกัน” แน่ะ ติดอ่างขึ้นมาทันที กูอยากจะบ้า!

“แล้วเมื่อคืนโทรมาร้องห่มร้องไห้ทำไม”

“ใครโทร ฉันไม่ได้โทร” ฉันเถียงข้างๆ คูๆ

“แมวมั้งคุยกับฉันเมื่อคืนเนี่ย”

“เออ วิญญาณแมวมันเข้าสิงฉัน”

“เอาจริงดิ เล่นมุขนี้จริงดิ”

“ใช่! จะทำไม!”

“ก็… น่ารักดี แมวน้อย” เขายื่นมือมาดึงแก้มฉันไปมาอย่างเอ็นดู เล่นเอาใจสั่นเลยอ่ะ

ระหว่างเดินมาที่รถเขาไม่ยอมปล่อยมือจากกันเลยนะจนกระทั่งขึ้นรถนั่นแหละถึงยอมผมปล่อย

“น้องเหมียวอยากได้อะไรคะวันนี้ พี่เปย์ไม่อั้นเลยนะ”

ฉันแทบจะยกมือขึ้นแคะหูเลยนะที่เขาเปลี่ยนสรรพนามเร็วมาก แต่ใจเต้นแรงเว่อร์

“ทำไมทำหน้างั้นอ่ะ ไม่ชอบเหรอ น้องเหมียว น่ารักออก น้องเหมียว” ไคริลดึงแก้มฉันเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว

“จะไปไหนก็ไปเถอะ เร็วๆ” ฉันปัดมือเขาออกเบาๆ แก้เขินก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่าง โอ๊ยยย เขินนนน มันน่ารักมากเลยต่างหากล่ะ!! น้องเหมียว ฉันเป็นน้องเหมียวของเขา

และเขาก็พาฉันมาช็อปปิ้งจริงๆ นะ แบบอยากเดินช็อปไหนก็พาเข้า ก็รูดบัตรซื้อให้แบบเต็มที่เลย พาไปกินข้าว กินบิงซู สารพัดจนเย็นอ่ะ แต่เขาไม่ได้ขับรถพาฉันมาส่งที่บ้านยายนะ แต่มาที่บาร์ของเขาซึ่งยังปิดอยู่

“ทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ”

“มาเอาของขวัญ”

“ของขวัญอะไร”

“วันนี้วันเกิดฉัน”

“จริงดิ!? แล้วทำไมเพิ่งมาบอก จะได้ซื้อของขวัญให้”

“ไม่เป็นไร แค่เห็นเธอยิ้มก็ถือเป็นของขวัญแล้ว แต่ฉันอยากได้ชิ้นใหญ่กว่านั่น”

“อะไรล่ะ” สายตาเขาแพรวพราวมากเหมือนต้องการสื่อความหมายบอกอย่าง

“คืนนี้ค้างกับฉันนะ” เมื่อคำชวนนั้นหลุดออกมาจากปากเขา ฉันนี่ช็อกไปเลย นี่เขา… “อย่าเพิ่งเข้าใจผิดที่ฉันทำทุกอย่างวันนี้ไม่ได้เพื่อหวังผลใดๆ ฉันอยากให้จริงๆ และในวันนี้พิเศษแบบนี้ ฉันแค่อยากอยู่กับคนพิเศษแค่นั้น แต่ถ้าเธอจะปฎิเสธก็ได้”

ทำหน้าหมาหงอยอีกล่ะ แล้วใครจะกล้าปฏิเสธได้

“ก็ได้…”