PART 1 ไอริน

ภายในห้องครัวขนาดใหญ่มีแม่บ้านหลายสิบคนกำลังทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเช่นทุกวัน แต่จะมีหญิงสาวอยู่หนึ่งคนที่มีหน้าที่รับผิดชอบมากกว่าคนอื่น ถึงจะมีงานล้นมือ แต่พวกพี่ๆป้าๆก็ยังเรียกใช้เธอไม่หยุด

“รินหยิบจานให้พี่หน่อยจ้ะ”

“รินหั่นผักให้ป้าด้วยนะ”

“รินอย่าลืมล้างผักที่วางอยู่ตรงนั้นนะ”

“รินช่วยหยิบเนื้อในตู้เย็นให้พี่หน่อยจ้ะ”

เสียงพี่ๆ แม่บ้านเรียกใช้ไอรินสาวสวยอายุน้อยที่สุดแทบจะตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นงานเล็ก งานใหญ่ งานทั่วไปหรืองานเร่งรีบ พวกเขาก็เรียกใช้ไอรินจนติดเป็นนิสัย โดยที่สาวน้อยไม่เคยปฏิเสธสักครั้ง ถึงจะเหนื่อยหรือถูกทุกคนเรียกใช้แค่ไหนเธอก็ต้องสู้และอดทนกับทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวให้ได้ เพราะอนาคตที่ดีและเจ้าของบ้านหลังนี้มีบุญคุณกับเธอมาก

ไอริน หญิงสาวผิวขาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ติดไปทางน่ารักมากกว่าคำว่าสวย เพราะดวงตาของเธอนั้นกลมโต ปากนิดจมูกหน่อยเข้ากันสุดๆ อีกทั้งการแต่งตัวก็เรียบร้อยกว่าเพื่อนๆ ในกลุ่ม

ไอรินเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เธอยังเด็ก หญิงสาวอาศัยอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยงมาเกือบสิบห้าปี พอเธอขึ้นมัธยมปลายแม่เลี้ยงก็พาเธอมาฝากป้าอิ่มที่อยู่ข้างบ้านหางานให้ทำ โชคดีที่ป้าอิ่มเป็นแม่บ้านเก่าแก่ของเศรษฐีในเมืองกรุง เลยฝากฝังไอรินให้เข้าทำงานได้

คุณหญิงของบ้านที่มีลูกสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับไอรินก็นึกสงสารเลยส่งเสียให้ไอรินได้เรียนหนังสือ ไอรินไม่ใช่คนหัวดีอะไรมีเพียงความขยันจึงพอจะทำให้เรียนรู้ไปกับเพื่อนๆ ได้ ถึงผลการเรียนจะไม่ดีเหมือนเพื่อนๆ ในกลุ่ม สิ่งที่ได้รับจากคุณหญิงก็ถือว่าเป็นบุญของไอรินมากแล้ว

หลังจากที่ทำงานในครัวเสร็จ ไอรินก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปทำงานที่ร้านอาหารเหมือนกับทุกวัน ใช่ค่ะ! รายได้ที่บ้านนาเดียมันไม่พอสำหรับค่าใช้จ่ายที่มากมายของไอริน จนต้องออกไปทำงานพิเศษ

“จะไปทำงานแล้วเหรอ”

เสียงของนาเดียหญิงสาวหน้าตาสวยเฉี่ยวลูกสาวคนเล็กของบ้าน นาเดียกับไอรินเรียนด้วยกันมาตั้งแต่มอปลาย ทั้งสองเรียนมาด้วยกัน โตมาด้วยกัน ที่ผ่านมานาเดียไม่เคยคิดว่าไอรินเป็นคนรับใช้เลย เธอมองว่าไอรินคือเพื่อนรักมาตลอด

“ใช่ เดียมีอะไรเหรอ”

“ไม่เอาอะ ไม่ให้ไป ไปช่วยฉันเลือกชุดที่จะใส่ไปเที่ยวคืนนี้ดีกว่า”

นาเดียเดินเข้าไปกอดแขนเพื่อนรักอย่างออดอ้อน ถึงลุคของนาเดียจะดูเป็นคนที่มีความมั่นใจสูง แต่คนสนิทเท่านั้นถึงจะรู้ว่านิสัยของนาเดียนั้นต่างจากลุคสาวมั่นโดยสิ้นเชิง

“คือ… รินไม่อยากเสียงาน”

ใบหน้าของไอรินแสดงออกถึงความหนักใจเป็นอย่างมาก เธอกลัวว่านาเดียจะโกรธ และกลัวเสียงานในเวลาเดียวกัน

“ไม่เสียงานหรอกน่า แล้วฉันก็โทรไปลางานให้เธอแล้ว”

“แต่ว่า…” ไอรินยังคงอ้ำอึ้งอีกเพราะกลัวว่าคนที่ร้านจะมองว่าเธอเป็นเด็กเส้น แค่คุณหญิงฝากงานให้คนอื่ินๆ ก็มองเธอไม่ดีแล้ว

“ไม่ต้องแต่เลย เดี๋ยวฉันจ่ายค่าจ้างให้ บอกแม่ให้แล้วว่าจะให้เธอไปขับรถให้”

นาเดียยังพยายามหาข้ออ้าง ส่วนคนขี้เกรงใจเงียบไปสักพัก ก่อนจะตอบออกมาอย่างขัดไม่ได้

“ก็ได้ ไปด้วยก็ได้”

..

เวลา 21:30 น.

ไอรินในชุดแบรนด์เนมที่ไม่ใช่ของตัวเองเดินตามนาเดียเข้ามาในงานเลี้ยงวันเกิด (อยากเมา) ของลูกคนรวยด้วยท่าทางวิตกกังวล คิ้วสวยขมวดเป็นปมตลอดเวลาราวกับมีเรื่องทุกข์ใจ

ปาร์ตี้ครั้งนี้จัดที่บ้านหลังใหญ่ที่พึ่งซื้อใหม่ของไทเกอร์ หนุ่มแบดบอยสุดหล่อที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อทุกที่ทุกเวลาโดยเฉพาะสาวๆ สวยๆ ถ้ามีความบริสุทธิ์เพิ่มมาด้วยยิ่งชอบมาก พร้อมเปย์ให้แบบไม่อั้น

“ว๊าว! แต่งตัวแบบนี้โคตรน่ากินเลยว่ะ”

นั่นคือคำทักทายของเจ้าของบ้านที่มาพร้อมแก้วเหล้าในมือ สายตาร้ายกาจมองเพื่อนรักทั้งสองคนด้วยสายตาหื่น

“มึงนี่หื่นได้แม้กระทั่งกับเพื่อนนะ”

นาเดียเอ็ดเพื่อนชายคนสนิทก่อนจะเดินตรงไปยังกลุ่มของตัวเอง ส่วนไอรินที่กำลังจะก้าวตามนาเดียไปก็โดนมือหนาคว้าแขนเอาไว้แล้วยังออกแรงกระชากดึงร่างของเธอเข้าไปแนบชิด

กลิ่นหอมจากคนในอ้อมแขนทำให้เสือร้ายยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ ก้มลงไปแนบชิดข้างใบหูด้วยน้ำเสียงชวนขนลุก

“พร้อมโอนนะ บอกมาคำเดียวว่า…”

“ไม่”

ไอรินตอบออกไปโดยไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ เพราะเธอรู้ดีว่าไทเกอร์จะพูดอะไร และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วยที่เขายื่นข้อเสนอหื่นๆ ให้เธอ

“ขอตัวนะ”

ไอรินแกะมือปลาหมึกออกจากตัวแล้วรีบเดินไปตามนาเดียไปพร้อมหัวใจที่เต้นระรัว

“โดนมันแกล้งอะไรอีกล่ะสิ” นาเดียเอ่ยถามอย่างรู้ทันเมื่อเห็นท่าทางของไอริน

“ปะ เปล่า”

คำตอบของไอรินทำเอาเพื่อนๆ ในกลุ่มถึงกับส่ายหน้า เพราะพวกเขารู้จักนิสัยเพื่อนดี ทั้งคนขี้แกล้ง และคนที่โดนแกล้ง