Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
“ระหว่างเรามันก็ชัดเจนมาตลอดนะ ลืมข้อตกลงวันแรกแล้วเหรอ” “...” “แค่พี่ดีด้วยไม่ได้แปลว่าพี่จะรักเธอ” “แต่ว่าหนูรักพี่ธีร์นะคะ หนูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลย” “อืม แล้วยังไง” “พี่ธีร์...รู้สึกกับหนูบ้างหรือเปล่าคะ” “เหมือนว่าพี่จะเคยบอกเธอแล้วนะว่ารู้สึกกับพี่เท่าไหร่ก็ได้ รักพี่พี่ก็ไม่ว่า แต่ว่าพี่จะไม่รับผิดชอบความรู้สึกของเธอ ฉะนั้นอย่ามาเรียกร้องในสิ่งที่พี่ให้เธอไม่ได้” “...” “อย่าลืมสิว่าเธอเป็นแค่เด็กเลี้ยงของพี่เท่านั้น เธอก็แค่ของเล่น พี่ชอบหน่อยก็เล่นนาน แต่ว่าตอนนี้พี่เริ่มไม่อยากเล่นแล้วสิ”
แค่เด็กเลี้ยง 1 เป็นของผม
“อัปสรบอกว่าเธอต้องการใช้เงิน” ผมถามหญิงสาวที่กำลังแต่งตัว
“ใช่ค่ะ หนูมีเรื่องจำเป็น”
“เท่านี้พอหรือเปล่า” ผมลุกมาหยิบเงินสดหนึ่งแสนบาทวางที่เตียง สำหรับเรื่องแบบนี้ผมเลือกจ่ายเป็นเงินสด และที่เสียให้เธอมากก็เพราะว่าผมได้ความสดจากเธอ
“มากค่ะ แต่ยังไม่พอ” เออ ก็ตรงดี ดูหิวเงิน
“แปลว่าต้องทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ”
“...ค่ะ”
“นานเท่าไหร่”
“ไม่ทราบค่ะ” คงคิดจะทำไปเรื่อย ๆ เหมือนผู้หญิงหลาย ๆ คนที่เห็นว่าทำแบบนี้ได้เงินง่ายดี ไม่ต้องเหนื่อย แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ได้เงินก้อน
เธอคนนี้ก็คงไม่ต่างกัน
“ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าเธออายุ 22 ปีใช่ไหม”
“ค่ะ”
“เรียนหรือทำงาน”
“ตอนนี้เรียนปี4 ปีสุดท้ายค่ะ”
“จากนี้กระทั่งเรียนจบเป็นของผมคนเดียวดีไหม”
“...”
“ผมจ่ายเดือนละหกหมื่น มีพิเศษต่างหาก เจอกันเมื่อไหร่ผมจะเป็นฝ่ายนัด ในช่วงที่ไม่ได้นัดกันเธอจะทำอะไรก็ได้ แต่ห้ามมีคนอื่นระหว่างที่เรายังอยู่ในข้อตกลง”
“...”
“ไม่ตกลง?”
“ตก ตกลงค่ะ” เห็นนิ่งเงียบ นึกว่าจะไม่ตอบตกลงซะแล้ว ราคาที่ผมให้ก็ไม่ได้น่าเกลียด เสียงหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ “แต่ว่าหนูขอล่วงหน้าสามเดือนได้หรือเปล่าคะ หนูต้องการใช้เงินค่ะ”
“...”
“ถ้าหนูขอมากเกินไป...”
“ให้ได้ แต่เธอต้องอยู่ในกฎของผม”
“ได้ค่ะ หนูจะไม่ทำผิดกฎของคุณ”
“ไม่ถามหน่อยเหรอว่ากฎอะไร”
“...อะไรคะ”
“ระหว่างเราต้องเป็นความลับ เจอข้างนอกเราคือคนไม่รู้จักกัน และระหว่างเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอไม่มีสิทธิ์แสดงความเป็นเจ้าของ เธอรู้สึกดีกับผมได้ หลงรักผมได้เต็มที่ แต่ผมไม่คิดจะรับผิดชอบความรู้สึกของเธอ ฉะนั้นไม่รู้สึกอะไรกับผมจะเรื่องดีที่สุด รับได้ไหม”
“ค่ะ ได้ค่ะ”
“แน่ใจนะ”
“ค่ะ”
“ชื่ออะไร”
“บัว บัวบูชาค่ะ”
“ชื่อดี”
“ให้หนูเรียกคุณว่าอะไรคะ”
“ผมชื่อธีร์”
“คุณธีร์ หนูขอเรียกแบบนี้นะคะ”
“ได้”
“ค่ะ คุณธีร์” ใบหน้าสะสวยของเธอมีรอยยิ้มเล็กน้อย เดาว่าคงจะดีใจที่มีเงินใช้ยาว ๆ ตามประสาคนที่รักสบาย
“คนนี้ของดี ยกให้ไอ้ธีร์ก็แล้วกัน” อัปสรดันหลังหญิงสาวหน้าตาสะสวยมายืนข้างผมเหมือนทุกครั้งที่เคยทำแล้วก็กระซิบด้วยความสนิทสนม “จ่ายให้น้องหนัก ๆ หน่อยนะ น้องต้องการใช้เงิน”
“ก็เห็นพูดแบบนี้ทุกที”
“เออ ช่วย ๆ น้องมันหน่อย”
ถ้าเช็กแล้วว่าของดีจริง ผมก็จ่ายหนักตลอด ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรมากเพราะว่าผมมันชอบทำบุญอยู่แล้ว
บุญที่ทำแล้วได้ผลตอบแทนทันตาเห็น ขึ้นสวรรค์ทันใจ
“ได้ข่าวมาว่ามึงผูกปิ่นโตเด็กคนล่าสุดเหรอวะ” มาวินถามเมื่อผมนั่งลงที่โซฟาข้างเด็กสาวที่เพื่อนผมมันเรียกมา
“แสนรู้”
“ก็เด็กมันน่าเอาดี ว่าจะต่อสักหน่อย ไม่คิดว่ามึงจะผูกปิ่นโตซะได้ น่าเสียดาย”
“คนอื่นมีเยอะแยะ”
“ก็คนนี้กูชอบ สเปกกูเลย เสียดายที่อัปสรให้มึง อัปสรแม่งลำเอียงตลอด”
“งั้นก็ทำใจ เพราะคนนี้กูเพิ่งเล่น”
“มึงจะเล่นนานไหม”
“อยากแดกต่อขนาดนั้นเลยหรือไง”
“ไอ้เหี้ยก็ไม่ใช่เมียไหม แค่อาหารว่างก็เท่านั้น”
“อาหารว่างที่เพื่อนแดกแล้วมึงก็ไม่ควรจะอยากเลียจาน”
“ขยันเปรียบ เปรียบซะกูไม่อยากแดกต่อ”
“ถ้าอยากแดกมากก็รอกูเบื่อก่อน”
“แดกพร้อม ๆ กันไม่ได้เหรอวะ”
“ไปไกล ๆ กูเลย”
“ว่าแต่น้องคนนี้เป็นงานขนาดไหนวะ มึงถึงผูกปิ่นโต”
“ไม่เป็น”
“ฮะ!”
“ไม่เป็นอะไรเลย”
“ปกติกูเห็นมึงไม่ชอบคนไม่เป็นงาน”
“เปลี่ยนแนว กินแบบเก่า ๆ แล้วเบื่อ”
“งั้นคนนี้กูขอบาย กูชอบแบบเก่ง ๆ เป็นงาน ขี้เกียจมานั่งสอนคนไร้เดียงสา”
“เหอะ” ก็จริงอย่างที่เพื่อนผมพูด ผมเองก็ไม่ชอบคนไม่เป็นงาน แต่ว่าช่วงนี้ผมอยากลองอะไรใหม่ ๆ บ้าง แก้เบื่อแก้เซ็ง กินแต่อะไรเดิม ๆ ก็เอียน
ครืด ครืด ครืด...
มองหน้าจอแล้วก็แทบไม่อยากจะกดรับสาย อยากจะปล่อยให้สายตัดไปเลย แต่ก็ทำไม่ได้ ผมไม่ได้มีความกล้าขนาดนั้น
“ครับ”
(มาทานข้าวที่บ้านหน่อยสิ แม่เหงา)
“วันไหนครับ” คำว่าแม่เหงาทำให้ผมไม่สามารถปฏิเสธได้ ไม่ว่าจะไม่ว่างแค่ไหนก็ต้องหาเวลาว่างตามที่แม่ต้องการ
ผมไม่ควรปล่อยให้แม่เหงาเพราะผม
(มะรืนแล้วกัน)
“ไหนว่าเหงา ไปวันนี้เลยไม่ได้เหรอครับ”
(วันนี้ยังไม่เหงาเท่าไหร่)
“นัดวันเหงาเหรอครับ”
(ใช่ มีปัญหาเหรอ)
“ลูกจะกล้ามีปัญหากับแม่ได้ยังไงครับ”
(มะรืนเจอกัน สวัสดีวันพุธลูกชาย)
“ครับ สวัสดีวันพุธ”
ผมธีร์ทัศ แห่งตระกูลอิทธิฤทธิ์ ลูกชายคนที่สองของคุณหญิงปภาพิน บ้านผมมีพี่น้องสามคน พี่คนโต ธันวา ผม ธีร์ทัศ น้องคนเล็ก ธารณ์
คนโตเป็นประธานบริษัทนำเข้าส่งออกสินค้า
คนเล็กเป็นหมอเฉพาะทางที่โรงพยาบาลเอกชน
ผมคนกลางเป็นอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัยเอกชน
คุณหญิงท่านวางแนวทางการใช้ชีวิตไว้ให้พวกผมเรียบร้อยครับ คุณหญิงของผมท่านมีหุ้นส่วนที่มหาวิทยาลัย มีหุ้นในโรงพยาบาลเอกชน ส่วนบริษัทขนส่งก็ของท่านเอง อิทธิฤทธิ์ครอบคลุมครับ
พี่ชายคนโตของผมมีครอบครัวแล้ว มีลูกสาวโตแล้วและก็มีหลานสาวที่น่ารัก คุณหญิงปภาพินเห็นว่าพี่ชายของผมมีหลานสาวตัวน้อยก็อยากจะเร่งรัดให้ผมหาคู่ดี ๆ สักคน
แม่เร่งมาตลอด ผมก็หาอ้างเสมอว่ายังไม่คิดเรื่องความรัก ยังไม่อยากสร้างครอบครัว ก็ไม่รู้ว่าจะอ้างไปได้นานสักแค่ไหน ไม่รู้ว่าวันไหนแม่จะตีหัวผมแล้วบังคับให้เข้าพิธีวิวาห์กับคนแปลกหน้า
คิดแล้วก็เซ็ง
(ธีร์: คืนนี้เจอกันหน่อย ที่เดิม)
(บัวบูชา: รับทราบค่ะ)
ผมกลับไปสอนเด็กใหม่ในสังกัดให้เป็นงานสักหน่อยดีกว่า เผื่อว่าจบงานกับผมเธอจะมีประสบการณ์ชีวิตมากขึ้น สามารถเอาไปใช้ในวันข้างหน้าได้ อยู่ที่นี่ก็มีแต่เซ็ง หลังจากรับสายแม่ก็ยิ่งเซ็ง
หาอะไรทำแก้เซ็งดีกว่าเยอะ
สอนคนก็ถือว่าได้บุญ ฉะนั้นผมไม่ควรรอช้า
“กูกลับนะ” ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มแล้วก็ลุกขึ้นยืน
“กลับเร็วจังวะ เพิ่งมาปะ” มาวินทักท้วงขณะที่สาวสวยเซ็กซี่ขนาบสองข้าง
“เบื่อ ๆ”
“หิ้วกลับสักคนไหมอะ แก้เบื่อ” เป็นความหวังดีที่เพื่อนมักมีให้ผมเสมอ มันคือเรื่องปกติ ซึ่งน้อยครั้งที่ผมจะปฏิเสธ
“ไม่อะ”
“อ้อ กลับไปสอนงานเด็กว่างั้น”
“อืม” เรื่องที่รู้ ๆ กันอยู่มีอะไรที่จะต้องปฏิเสธ มันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายอยู่แล้ว
ก็แค่มีเซ็กซ์ แค่มีเซ็กซ์เท่านั้น เซ็กซ์ที่ใช้เงินซื้อมาไม่ต้องมีความรู้สึกมาผูกมัดเป็นอะไรที่ดีที่สุด
“ขอโทษนะคะที่หนูมาช้า” เด็กที่ผมเพิ่งผูกปิ่นโตเอ่ยหลังจากที่เราจบกิจกรรมบนเตียงไปหนึ่งรอบ
“ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่นะ ปกติเธอต้องเป็นฝ่ายมารอ”
“ค่ะ ต่อไปถ้าคุณอยากเจอหนูรบกวนคุณบอกก่อนล่วงหน้าสักหนึ่งชั่วโมงได้หรือเปล่าคะ”
“ทำไม” ทำไมเรื่องมากจังวะ สรุปผมหรือเธอที่เป็นคนคุม
“บ้านหนูอยู่ไกลจากคอนโดคุณธีร์ค่ะ”
“นึกว่าแอบผิดกฎรับงานอื่น”
“หนูไม่ได้อยากมีผู้ชายหลายคนในเวลาเดียวกันค่ะ”
“อืม”
“งั้นหนูกลับเลยได้เลยใช่ไหมคะ”
“ดึกแล้วค้างคืนได้ไหม เดี๋ยวจ่ายพิเศษให้”
“เท่าไหร่คะ” เธอเป็นคนตรง ๆ หรือว่าเธอหิวเงินถึงได้ถามกลับด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจังขนาดนี้
“อยากได้เท่าไหร่”
“หนูเรียกจากคุณได้เหรอคะ”
“ได้สิ อยากได้เท่าไหร่ว่ามาเลย”
บัวบูชายืนมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่งก็คลานขึ้นมานั่งพับเพียบบนเตียง
เธอมองหน้าผมแล้วเอ่ย “ตอนนี้หนูต้องการสองแสนค่ะ คุณธีร์สะดวกให้หนูก่อนได้หรือเปล่าคะ หนูสัญญาว่าจะชดใช้คืนให้ค่ะ”
ได้ยินคำตอบมุมปากผมก็ยกยิ้มโดยอัตโนมัติ ไม่ได้จะดูถูกเธอนะ แต่เธอเรียกร้องเกินตัวจริง ๆ
“ค้างคืนเธอเรียกสองแสน นี่เธอคิดว่าเธอเป็นตัวท็อปหรือเป็นคนดังที่ฉันตั้งจ่ายเงินให้มากมายขนาดนั้นเลยเหรอ เราเจอกันแค่สองครั้ง เธอจะเรียกร้องครึ่งล้านทั้งที่ไม่เป็นงานอะไรเลย แล้วฉันก็ยังเป็นคนสอนงานเธออีกต่างหาก มาคิดดูแล้วคนที่ได้กำไรมีแต่เธอเลยนะ”
“...ขอโทษค่ะ หนูคิดน้อยไป” สาวสวยตรงหน้าทำหน้าเศร้า เธอเป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยที่มีแววตาเศร้าหมอง เหมือนคนแบกโลกไว้ทั้งใบ
หึ ก็แค่มารยาหญิงเท่านั้น เธอแค่อยากได้เงินก็เลยทำตัวน่าสงสาร
คนแบบนี้ผมเจอมาเยอะ
“ถ้าเรียกร้องถึงสองแสนแบบนี้ เราก็ต้องเพิ่มเงื่อนไขนะ”
“คุณให้ได้จริง ๆ เหรอคะ” สีหน้าเธอเปลี่ยนทันที ดูเหมือนมีความหวัง หวังเอาเงินไปใช้สบาย ๆ แหละมั้ง
“ได้สิ สำหรับผมเงินไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว”
“ตกลงค่ะ”
“ใจเย็นคนสวย เธอยังไม่ได้ฟังเงื่อนไขเลย อย่าเพิ่งดีใจขนาดนั้น”
“ไม่ว่าเงื่อนไขจะเป็นอะไรหนูยินดีค่ะ”
“งั้นตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเธอย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน อยู่จนกว่าเราจะตกลงแยกย้ายกัน”
“...นั่นเงื่อนไขเหรอคะ” ทำหน้าสงสัยอะไรขนาดนั้นวะ
“อืม ผมขี้เกียจรอ ขี้เกียจจะส่งข้อความ ไม่ว่าผมมาเมื่อไหร่เราต้องเจอกัน แบบนี้ดีไหม”
“แต่บัวยังมีเรียนนะคะ ถ้าคุณธีร์มาตอนที่บัวเรียน”
“ส่งตารางเรียนมาให้ผมแล้วกัน แล้วถ้าติดงานหรืออะไรก็คุยกันอีกที”
“...”
“ทำไม ไม่ยินดีเหรอ”
“เปล่าค่ะ ยินดีค่ะ ยินดีมากเลย”
“ยินดีแล้วร้องไห้ทำไม”
“คุณธีร์ใจดีค่ะ บัวดีใจ”
“ถ้าบัวเป็นเด็กดี ผมก็ต้องใจดีอยู่แล้ว”
“บัวจะเป็นเด็กดีของคุณธีร์ค่ะ” อืม เวลายิ้มแล้วดีกว่าหน้าเศร้าเยอะเลย
“ต่อไปเรียกว่าพี่ธีร์แล้วกัน เราจะได้สนิทกันมากขึ้น”
“ค่ะพี่ธีร์”
“น่ารักมาก”
ไม่มีอะไร ก็แค่ผมรู้สึกอยากเป็นพี่บ้างก็เท่านั้นเอง มีเด็กสาวเรียกพี่แล้วรู้สึกดีเหมือนกันนะ