บทที่5 อินคิวปัส

"อ...อืม...อา..."

ลิซซี่เริ่มรู้สึกตัวเธอรู้สึกคอแห้งและวิงเวียน หล่อนพยายามมองไปรอบๆและแน่ใจว่านี่ไม่ใช่ห้องของเธอ

"ที่นี่มันที่ใหนกัน นี่เรากำลังฝันไปหรือเปล่า..."

ลิซซี่พบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่มีกระจกรอบเมื่อมองออกไปเธอเห็นวิวทิวทัศน์ของกรุงเทพฯยามค่ำคืนในมุมสูง

เธอเดินไปที่กระจกแล้วมองออกไปข้างนอก จึงพบว่าเธอไม่ได้อยู่ในบ้านทั่วไปแต่เป็นอาคารสูง

คอนโดฯ...น่าจะราวๆชั้นที่ 30-40ได้มั้ง..."

"ตื่นแล้วเหรอ..."

เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลังทำให้ลิซซี่ตกใจ เธอรีบหันกลับไปมอง

"รุ่นพี่...เจสัน?"

เขายิ้มและมองหล่อนด้วยท่าทีที่แปลกกว่าทุกที ลิซซี่เริ่มไม่แน่ใจว่าเธอยังรู้จักเขาอยู่หรือไม่

"เอ่อฉัน...คือพี่มาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ"

อ้าว!ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็นี่มันคอนโดพี่นี่..."

"คอนโดพี่!?... เอ๋..หวายแล้วฉันมาได้ไงเนี่ย? "

ท่าทางเปิ่นของลิซซี่ทำให้เจสันหัวเราะ

"แล้วไม่ชอบที่นี่เหรอ"

"ชอบค่ะ...เอ้ยไม่ใช่ คือฉันไม่รู้ว่ามาที่นี่ได้ยังไง แต่ฉันต้องกลับแล้วล่ะค่ะ"

"กลับ!?ทั้งชุดนอนนี่นะ"

คำพูดของเจสันทำให้หล่อนฉุกคิด เธอก้มลงสำรวจตัวเองแล้วพบว่าอยู่ในชุดนอนอย่างที่เขาพูดจริงๆ แต่เสื้อของเธอเปื้อนของเหลวบางอย่าง"

"เมือก!?อี๋...อะไรเนี่ย?  เอ๋?!หรือว่าเรากับรุ่นพี่ ทำ...ไม่จริงมั้งไม่เห็นรู้สึกอะไรเลยนี่นา อ่า...พี่คะ...คือ"

"ทำไมเหรอลิซซี่..."

"โอ๊ะ!"

ลิซซี่ตกใจกับท่าทีของเจสันเขาเริ่มจู่โจมด้วยการโอบเอวเธอแล้วดึงเข้ามาไกล้ตัว ลิซซี่พยายามใช้แขนทั้งสองข้างดันตัวเขาออกแต่เขาก็แข็งแรงเหลือเกิน

"อย่าค่ะพี่จะทำอะไรน่ะ"

"เป็นของฉันนะลิซซี่ฉันจะทำให้เธอมีความสุข"

เจสันมองลิซซี่ด้วยสายตาท่าทีเคลิบเคลิ้ม คราวนี้เธอเห็นใบหน้าของเขาชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งใดดวงตาสีเขียวเหลือบเหลืองแวววาวแก้วตาดำเหมือนกับสัตว์เลื้อยคลานช่างน่าสยดสยอง

"ไม่!!!"

ลิซซี่ร้องตะโกนลั่นเธอใช้เล็บทั้ง10จิกลงบนใบหน้าของเขาแล้วข่วนจนเป็นแผลลึก เจสันผลักเธอลงไปบนเตียงนอนอย่างแรงด้วยความโกรธ

"บัดซบ! แกเป็นคนแรกที่ไม่ต้องมนต์สะกดของข้าทำไม!"

"พี่เจสันพูดเรื่องอะไรคะ นี่มันเรื่องอะไรกัน!"

ท่าทางเจสันดูน่ากลัวเขาตวาดลิซซี่อย่างโกรธเกรี้ยวพร้อมกับเดินเข้าหาเธอ  ลิซซี่มองผิวภายใต้บาดแผลที่เธอข่วนไปเมื่อครู่อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

มันไม่ใช่สีแดงดั่งเช่นมนุษย์ทั่วไปแต่เป็นสีเทาอมน้ำเงินที่ดูน่ากลัว

"คุณพระช่วย!"

ลิซซี่รีบกระโดดลงจากเตียงนอนแล้วคว้าโคมไฟหัวเตียงมาถือเอาไว้เพื่อป้องกันตัวทันที

"คิดจะทำอะไรหือ!?ลิซซี่"

"อ...อย่าเข้ามานะ!"

เธอตะคอกใส่เขาแล้วรีบถอยออกมาให้ห่าง แต่ทว่าหล่อนก็สะดุดกับอะไรบางอย่างที่พื้นจนล้มลง เลือดสีแดงสดไหลซึมลงไปในพรมจนเปียกชุ่ม กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งลอยปะจมูก

ลิซซี่เดินถอยไปสะดุดร่างเด็กสาวคนหนึ่งที่นอนเเน่นิ่งอยู่ข้างโซฟา

"ร...รุ่นพี่อเล็กซิสโอ...ไม่!"

ลิซซี่จดจำใบหน้านั้นได้ เธอคืออเล็กซิสประธานชมรมเชียร์และเป็นแฟนของเจสัน ใบหน้าหล่อนไร้สีเลือดนัยตาเบิกโพลง

"พี่ฆ่าอเล็กซิส! ทำแบบนี้ทำไม!"

"ร่างกายและวิญญาณที่แปดเปื้อนมลทินไม่ใช่สิ่งที่ข้าปรารถนาแต่ไม่เหมือนกับเจ้า เจ้ามีสิ่งที่ข้าต้องการวิญญาณที่บริสุทธิ์ไม่แปดเปื้อนมลทินมาสิ...ลิซซี่ในโลกนี้นอกจากข้าไม่มีใครมองเห็นความงามที่แท้จริงของเจ้าหรอก..."

ตึง!!เพล้ง!!

โคมไฟในมือของลิซซี่ปลิวเข้าใส่หน้าเจสันอย่างจังจนแตกละเอียด ดูเหมือนคำพูดของเจสันจะแทงใจดำเธออยู่ไม่น้อย

"ปากเสียตาถั่ว ใครบอกไม่มีใครมองเห็นกันยะมีแต่คนชมว่าฉันออกจะสวย คนอย่างลิซซี่ไม่ยอมให้ไอ้โรคจิตอย่างแกได้แอ้มหรอก"

"แก ตลอดหลายพันปีไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธข้า ข้าอุตส่าห์ใจดีกับแกแล้วนะ"

ร่างของเจสันเริ่มเปลี่ยนไป ขาทั้งสองข้างของเขากำลังกลายเป็นสิ่งที่คล้ายกับหางงูขนาดยักษ์ไม่มีเกร็ด ผิวของมัน มันวาวและเป็นสีเทาอมน้ำเงิน

เจสันเลื้อยพุ่งเข้าจู่โจมลิซซี่ที่กำลังวิ่งหนีไปที่ประตู

"กรี๊ด!!"

"มาให้ข้าขย้ำซะดีๆ..."

เจสันประกาศลั่นแต่ทว่า

"ข้าน้อย...คงให้ทำแบบนั้นไม่ได้ขอรับ..."

เสียงสุขุมเยือกเย็นมาพร้อมกับการปรากฏตัวของคุมงเคียวบิ เขามาทันเวลาพอดี  อสูรจิ้งจอกอุ้มลิซซี่กระโดดหลบการจู่โจมของเจสันแบบเฉียดฉิว ร่างครึ่งอสรพิษของเจสันกระแทกเข้ากับแพงจนทะลุเป็นโพรง

เจสันหันกลับมามองคุมงเคียวบิอย่างใจเย็น

"ปีศาจจิ้งจอก? เจ้านี่เองกลิ่นแปลกๆที่ข้ารู้สึกได้จากฮาร์ฟบลัดในตอนนั้น มันเป็นสมุนของเจ้าสินะ เจ้าอยากได้แม่นี่ล่ะสิ"

"หามิได้ขอรับเขาคือนายน้อยของข้า...และข้ามีหน้าที่ต้องปกป้องสาวน้อยคนนี้..."

คุมงเคียวบิตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย ลิซซี่ซึ่งไม่เข้าใจในเนื้อหาของบทสนทนาเลยสักนิดเธอได้แต่ตกใจ แต่ที่แน่ๆเธอจำคุมงเคียวบิได้ตั้งแต่ที่เห็นเขาบนรถไฟเมื่อวันหลายวันก่อนเธอจึงกอดเขาไว้แน่น

"ฮึ.ฮึ.ฮึ...ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า นี่มันมุกตลกอะไรกันอสูรที่ยิ่งใหญ่ขนาดทำให้มนุษย์หวาดหวั่นไปทั่วตั้งแต่อินเดีย จีน จนถึงแผ่นดินญี่ปุ่นมาตลอด500ปี กลับมารับใช้เด็กน้อยฮาร์ฟบลัดงั้นเรอะ"

'คุมงเคียวบิ ปีศาจจิ้งจอก อสูรกายนี่มันฝันร้ายชัดๆถ้านี่เป็นความฝันก็ตื่นซักทีซิลิซซี่เอ้ย..'

หล่อนบอกตัวเองในใจว่านี่เป็นความฝันถึงมันจะเหมือนจริงไปหน่อยก็ตาม

"ส่งนังนั่นมาให้ข้า ข้าจะกินวิญญาณมันส่วนเลือดเนื้อข้ายกให้เจ้า"

"ข้าคงทำเช่นนั้นไม่ได้ นายน้อยของข้าคงไม่พอใจแน่"

'ลัคกี้รอดเเล้วเรา...'

ลิซซี่แอบดีใจเล็กๆ แต่คงเร็วไปหน่อยประตูหน้าห้องถูกเปิดออกผู้คนเดินหลั่งไหลกันเข้ามาราว30-40คน ห้องกว้างกลับดูแคบไปถนัดตา

สายตาของพวกเขาดูเหม่อลอยพวกเขาเดินเข้ามาล้อมคุมงเคียวบิกับลิซซี่เอาไว้ เจสันชี้นิ้วมาทางลิซซี่เขาแสยะยิ้ม

"ไปเอาผู้หญิงคนนั้นมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!"

สิ้นเสียงสั่งทุกคนต่างกรูกันเข้ามารุมพวกเขาทั้งคู่ มือของคุมงเคียวบิไม่ว่าง เพราะลิซซี่อยู่ในอ้อมแขน เขาได้แต่ใช้เท้าขวางการเข้ามารุมทึ้งของคนพวกนั้นอย่างยากลำบาก เจสันมองท่าทีลำบากใจที่ต้องสู้กับมนุษย์ของคุมงเคียวบิแล้วยิ้ม

"เจ้าจะทำยังไงถ้าไม่ฆ่ามนุษย์! น่าขำนี่ไม่ใช่นิสัยที่แท้จริงของเจ้าไม่ใช่เหรอแสดงตัวตนที่เป็นปีศาจร้ายของแกออกมาสิ!"

คนที่ถูกมนต์สะกดต่างเข้ามารุมทึ้งทั้งสองไม่หยุด ลิซซี่กรีดร้องด้วยความกลัวระคนกับความเจ็บที่ถูกดึงผม คุมงเคียวบิพยายามสลัดให้หลุดแต่พวกนั้นก็ยังกรูกันเข้ามาอีก ลิซซี่ไม่อยากเป็นภาระให้เขาอีกเธอรู้ว่าเจสันต้องการแต่ตัวเธอเท่านั้น

"ปล่อยฉันลงเถอะแล้วหนีไป..."

"ไม่ขอรับข้าน้อยรับคำสั่งมาแล้วยังไงก็จะช่วยคุณหนูขอรับ"

ลิซซี่เกือบจะท้อเสียแล้วแต่เธอเห็นความตั้งใจของคุมงเคียวบิมันทำให้เธอต้องยิ่งเข้มแข็ง

วิชาถนัดของคุมงเคียวบิคือวิชากงล้อเพลิงหากเขาใช้ไฟปีศาจของเขามนุษย์ทุกคนในห้องนี้รวมทั้งเจสันคงไหม้เป็นจุล

เหมือนที่เขาทำเมื่อหลายร้อยปีก่อน เขาใช้มันเผาผลาญเมืองแล้วเมืองเล่าที่เขาผ่านไป ผู้คนมากมายต้องล้มตายภายใต้เปลวเพลิงทมิฬที่ไร้ปราณี แต่ทว่าเขาก็ได้พบคนที่ทำให้เขาเปลี่ยนไป

"ใช้ไฟไม่ได้เด็ดขาดไม่งั้นคนพวกนี้..."

ใจเขาไม่มีสมาธิเสียแล้ว เขาถูกพันธนาการไปด้วยคลื่นมนุษย์ที่ถาโถมเข้าใส่จนในที่สุดลิซซี่ถูกดึงตัวแยกจากคุมงเคียวบิ

"ไม่~ม...ช่วยด้วย!"

ลิซซี่กรีดร้องด้วยความตื่นตกใจเธอยื่นมือออกไปพยายามที่จะจับมือของคุมงเคียวบิ ซึ่งพยายามจะคว้าตัวเธอ แต่เขาก็โดนคลื่นมนุษย์รุมล้อมจับจนแน่นจนแทบขยับตัวไม่ได้

เจสันฉวยโอกาสนี้ใช้หางมหึมาฟาดเข้าที่ลำตัวของคุมงเคียวบิเข้าเต็มรัก มนุษย์ที่รุมจับเขาอยู่นั้นโดนลูกหลงไปด้วยจนขาดเป็นชิ้นๆร่างของจิ้งจอกขาวกระเด็นกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรงจนทะลุไปอีก3ห้อง

"อั่ก...ไอ้เจ้าบ้านั่น..."

"คุมงเคียวบิคลางต่ำๆในลำคอ ก่อนจะชันกายลุกขึ้นยืน การกระทำของเจสันมันทำให้เขาฉุนขาด เขากำลังเดินกลับไปหาเจสันแต่ทว่ามนุษย์ที่อยู่ภายใต้มนต์สะกดกำลังเดินกลับเข้ามาหาเขาอย่างไม่ขาดสาย

'...ข้าขอสาบานต่อท่านนับแต่นี้ ตราบที่ท่านยังเชื่อมั่นในตัวข้าตราบนั้นข้าจะขอปกป้องมนุษย์ด้วยพลังทั้งหมดที่ข้ามี..'

คำสัญญายังคงดังก้องอยู่ในหัวเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานเขาขมวดคิ้วหลับตาแน่น เสียงกัดฟันดังกรอด เขากำลังตัดสินใจ

"ข้าทำไม่ได้...จะผิดสัญญางั้นรึ ถ้าไม่ทำผู้หญิงคนนั้นคง..."

คุมงเคียวบิเรียกพลังเพลิงมาไว้ในมือแต่ก่อนที่เขาจะทำอะไรลงไปก็มีเงาของคนที่เขาคุ้นเคยพุ่งเข้ามาขวางระหว่างเขากับสมุนของเจสันเสียก่อน

"มัวเล่นอะไรอยู่ล่ะ คุมงเคียวบิ..."

"น...นายน้อย"

ชาโดว์ยืนแยกขาเล็กน้อยก่อนที่จะกัดนิ้วแล้วใช้เลือดเขียนอักขระในอากาศแสงจากอักขระเริ่มส่องสว่าง

"...ข้าคือผู้นำสารแห่งสวรรค์ด้วยเลือดแห่งพันธะสัญญาต่อเหล่าทวยเทพข้าขออัญเชิญ'ควีนเมียฟ'เทพพิทักษ์ฝัน ขอพลังแห่งท่านจงปกป้องเล่าลูกแกะที่หลงทางในความมืดมิด..."

แสงจากอักขระส่องสว่างเจิดจ้า บังเกิดร่างเรืองแสงคล้ายเทพธิดาใจกลางแสงนั้น ผู้คนที่ต้องมนต์สะกดต่างร้องทรมาณด้วยความเจ็บปวด

"...จงปัดเป่าสู่แสงสว่างณ.บัดนี้!..."

สิ้นเสียงเอ่ยโครงมนตรา เกิดแสงสีรุ้งส่องสว่างเงาสีดำทะมึนถูกผลักออกจากร่างผู้ต้องมนสะกดแล้วพลันสลายไปในบัดดล คนทั้งหมดนอนสลบไสลราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

ชาโดว์หันกลับมามองคู่หูแล้วยิ้ม

"คุมงเคียวบิไม่ใช่ว่านายจะเก่งคนเดียวหรอกนะ ถ้ากำลังลำบากหัดเรียกข้าบ้างสิ"

นายน้อย...เอ่อก็นายน้อยมาช้านี่ขอรับข้าจะเรียกได้ไงล่ะขอรับ..."

" ...เจ้านี่หัดซึ้งใจเวลาคนอื่นมาช่วยบ้างได้มั้ยเนี่ย..."

ชาโดว์บ่นอุบอิบ อุเหม่ก็คนอุตส่าห์ยืนเก็กหน้าเท่ ทำเสียอารมณ์ซะงั้น

"เอาล่ะหมดหน้าที่เจ้าแล้วจงพามนุษย์ทั้งหมดออกจากอาคารนี่ซะ"

"แต่นายน้อยผู้หญิงคนนั้น..."

"เดี๋ยวข้าจะไปตะบันหน้าไอ้บ้ากามนั่นเองเจ้าไปได้แล้ว"

ทางด้านเจสันเขาสั่งให้ลูกสมุนมัดลิซซี่ไว้กับเตียงนอนตอนนี้เหลือเพียงเขากับเธอแค่สองคน เจสันกลับสู่ร่างมนุษย์เขาขยับร่างเปลือยเปล่าขึ้นไปบนเตียงนอนแล้วเริ่มปลดกระดุมเสื้อของลิซซี่ออก

"ไม่นะ!..ไอ้บ้ากาม ไอ้ซาดิสม์ ไอ้ทุเรศไอ้#@$%& ฯลฯ "

ลิซซี่สบถคำด่าสารพัดไม่หยุดปากทำเอาเจสันประสาทเสีย

"โว้ยหยุด! ปากกรรไกรอย่างที่เจ้านั่นมันพูดจริงๆแฮะ ไม่เอาแล้วโว้ยยย!กินวิญญาณมันเลยแล้วกัน!"

เจสันบีบคางลิซซี่ให้อ้าปากเตรียมจะสูบวิญญาณให้หมดตัว แต่เขารู้สึกได้ถึงเงาร่างที่ลอยอยู่เหนือหัว

เขารีบหันกลับไปดูแต่ก็ต้องพบกับประกายสีขาววาววับของดาบยาว ซึ่งมาพร้อมกับความรู้สึกถึงคมดาบเย็นเฉียบแทงลงบนหน้าผาก ดาบทะลุผ่านกระโหลกศรีษะจนออกทางด้านหลัง เจสันสะบัดท่อนแขนหวดร่างผู้เข้าจู่โจมจนกระเด็น

"อะ..อ้าก!..กรอด.!...แก!"

เจสันกัดกรามแน่นเขาค่อยๆดึงดาบออกจากหัว ดาบนั้นละลายกลายเป็นเนยเหลว เขากำลังโมโหจัด ชาโดว์ลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากตัวเล็กน้อยแล้วแสดงสีหน้าท่าทางกวนประสาทแบบไม่กลัวเกรงเลย

"เป็นไงล่ะบอกแล้วอย่ากินของซี้ซั้ว..."

"แก!..ตายซะ!"

เจสันตวาดออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด ร่างเขากำลังเปลี่ยนไป ปีกค้างคาวสีดำสนิทกำลังงอกออกมาจากกลางหลังร่างท่อนล่างเปลี่ยนเป็นหางของงูยักษ์ผิวมันเลื่อม

ชาโดว์มองแผลที่หน้าผากของเจสันกำลังหายอย่างรวดเร็วแล้วบ่นเสียงหงุดหงิด

"ตายยากจริงนะไอ้ตัวน่าเกลียด"

"ข้าอินคิวปัส ไม่เคยคิดจะกินวิญญาณของผู้ชายมาก่อนแต่ข้าจะกินแกเป็นกรณีพิเศษ และเนื้อหนังของแกจะมาเป็นร่างใหม่ของข้า ไหนๆร่างนี้ก็กำลังจะหมดอายุการใช้งานแล้วนี่ หลังจากกินแกแล้วค่อยจัดการของหวานบนเตียงนี่"

"เฮอะ..ถ้าอยากได้ก็ต้องออกแรงกันหน่อย แต่ดูท่าแกจะไม่ได้กินของหวานแล้วว่ะ"

"ว่าไงนะ!?"

เจสันหันกลับไปมองลิซซี่หล่อนไม่ได้อยู่ที่เตียงเชือกถูกตัดขาดด้วยมีดซัด 2เล่ม ที่ชาโดว์ขว้างออกไปตอนที่จู่โจมเจสันและตอนนี้เธอกำลังวิ่งไปที่ลิฟท์ คราวนี้คงไม่มีอะไรมาหยุดยั้งความโกรธของเจสันได้อีกแล้ว

"แกต้องชดใช้ ฮาร์ฟบลัด!"