บทที่ 3

“เอ่อ...คงจะไม่ได้ ร่มผมมันคันเล็กเกินไป คุณน่าจะรอคนอื่นที่มีร่มคันใหญ่กว่าผมเดินมา…” ชายหนุ่มปฏิเสธแทบจะทันควัน แถมยังเตรียมตัวจะเดินไปยังลานจอดรถโดยที่ไม่สนใจลินลดาเลยแม้แต่น้อย

“คุณคะ ขอเถอะค่ะ ฉันยอมเปียกครึ่งตัวก็ได้ แต่ช่วยพาฉันไปที่รถทีนะคะ คันสีฟ้านั่นเองค่ะ ไม่ไกลเลยนะคะคุณ” ลินลดายังตะโกนขอต่อไป ชายหนุ่มหยุดเดินพลางมองไปยังรถยนต์คันเล็กสีฟ้าที่จอดอยู่ข้างๆ รถยนต์ของเขา

“ก็ได้ รถของคุณจอดอยู่ข้างรถผมพอดี แต่ผมขอทำความสะอาดคุณก่อน…” ชายหนุ่มเดินเข้ามาหลบในร่มข้างๆ กับลินลดา เขาเอามือข้างที่ว่างคว้านหาอะไรสักอย่างในกระเป๋า

“ทำความสะอาดฉัน? หมายความว่าไงคะ?” ลินลดาที่ยังงงกับคำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าแสดงท่าทางออกมาอย่างชัดเจนกับคำว่าทำความสะอาด ทำเอาหญิงสาวคิดไปถึงการอาบน้ำ....พอคิดแล้วขนแขนก็ลุกชัน แก้มขาวๆ อยู่ๆ ก็ขึ้นสีขึ้นมาซะอย่างนั้น โอ้ย…คิดทะลึ่งอะไรของแก ยัยลินลดา!

“ช่วยแบมือออกมาหน่อย” ลินลดาทำตามอย่างว่าง่าย แต่ก็ยังงุนงงกับการกระทำของชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ดี ทันทีที่เธอยื่นมือทั้งสองข้างออกไป ชายหนุ่มก็ทำการฉีดสเปรย์ใส่มือของเธอไม่ยั่ง กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยขึ้นมาจนฉุนรูจมูกไปหมด แค่นั้นยังไม่พอเขายังสั่งให้เธอเอามือลงและตามมาพ่นสเปรย์ใส่เธอทั้งหน้าและหลัง ละอองแอลกอฮอล์ลอยอยู่ในอากาศเต็มไปหมด

“รบกวนถือร่มให้ผมแปป…” ชายหนุ่มว่าพลางยื่นถุงมือยางให้เธอใส่ เมื่อลินลดาใส่เรียบร้อยแล้วเขาจึงยื่นร่มให้เธอถือ หญิงสาวมองการกระทำของเขาตั้งแต่เปิดกระเป๋าเป้แล้วหยิบผ้าคลุมสีขาวขึ้นมาคลุมตัวเองเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยปากสั่งเธอต่อ “คุณถือร่มเอาไว้แล้วพาผมไปส่งที่รถของผมก่อน รถของผมคันสีดำ จอดอยู่ข้างๆ รถคุณ เมื่อคุณส่งผมขึ้นรถเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณเอาร่มนี้ไปเลยผมให้”

หืม…นี่มันอาการของคนที่เป็นโรค OCD (Obsessive- Compulsive Disorder) หรือโรคย้ำคิดย้ำทำชัดๆ และดูจะเป็นมากกว่าคนปกติเขาซะด้วย ลินลดาวิเคราะห์อาการของชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ในใจ เธอไม่พูดอะไรเพียงยิ้มรับและทำตามคำพูดของเขาเพียงเท่านั้น เธอเดินถือร่ม โดยที่เขารักษาระยะห่างจากเธอพอสมควร มาส่งเขาถึงรถบีเอ็มคันสีดำที่จอดอยู่ข้างๆ น้องฟ้าใสของเธอ ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลงกดรีโมทรถเพื่อปลดล็อค และรีบเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถอย่างรวดเร็ว จนลินลดามองตามแทบไม่ทัน ชายหนุ่มสตาร์ทรถและเริ่มเคลื่อนตัวออกช้าๆ โดยมีลินลดายืนส่งเขาจนลับสายตาอย่างงงๆ ก่อนที่เธอจะสังเกตถึงอะไรบางอย่างที่ปลายเท้า หญิงสาวก้มลงไปมองและพบกับบัตรประจำตัวโรงพยาบาลของเขาคนนั้น เธอก้มลงเก็บขึ้นมาพินิจพิจารณารูปของชายหนุ่ม พร้อมกับทั้งอ่านชื่อของเขาออกมาเบาๆ

“มาร์ติน เซียร์ อายุ 19 ปี……”

บทที่ 3

“หมวย แกรู้จักเด็กคนนี้หรือเปล่า? ฉันว่าเขาน่าจะเป็นคนไข้ของแก” ลินลดายื่นบัตรประจำตัวโรงพยาบาลของเด็กหนุ่มที่ชื่อมาร์ตินให้หมวย ซึ่งเป็นหมอในโรงพยาบาลเดียวกันดู

“อ๋อ ใช่ มาร์ติน ทำไมบัตรของเขาถึงไปอยู่ที่แกได้อะ?” หมวยถามอย่างงงๆ เพราะคนไข้รายนี้เป็นโรครักความสะอาดมากจนไม่กล้าให้ใครจับสิ่งของที่เป็นของตัวเองเลย เอาแค่ทุกครั้งที่เธอนัดมาดูอาการ เขาจะต้องเตรียมผ้าสีขาวขนาดประมาณหนึ่งเมตรมาปูบนเก้าอี้ หลังจากฉีดแอลกอฮอล์ทำความสะอาดไปหนึ่งรอบ ด้วยความกลัวว่าเก้าอี้โรงพยาบาลจะสกปรก

“พอดีเมื่อวานฝนตก ฉันเลยขอเขาติดร่มไปที่รถด้วยน่ะ” ลินลดาบอก แต่สายตายังไม่ละจากใบหน้าละมุนของเด็กหนุ่มที่ชื่อมาร์ติน

“ห๊า! มาร์ตินยอมให้แกติดร่มไปด้วยเนี่ยนะ? บ้าไปแล้ว!” หมวยร้องออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ เธอเจอมาร์ตินมากกว่าลินลดาหลายครั้ง แต่เขายังรักษาระยะห่างเสมอ แล้วทำไมถึงยอมให้ลินลดาใช้ร่มร่วมกับเขาได้ล่ะ?